Прадмова
      
      1. Пра хобітаў
      
      Кніга гэтая – пераважна пра хобітаў, і зь яе старонак чытач шмат чаго даведаецца пра іх характар ды звычаі, а таксама трохі пра іх гісторыю. Болей зьвестак можна знайсьці ў вытрымках з “Пунсовай кнігі Заходняга Краю”, якія ўжо былі апублікаваныя пад назваю “Хобіт”. Вытрымкі гэтыя, зь першых разьдзелаў “Пунсовай кнігі...”, напісаныя самім спадаром Більба – першым хобітам, які стаў знакамітым на цэлы сьвет. Спадар Більба назваў іх “Вандроўка туды й назад”, таму што яны распавядалі пра ягонае падарожжа на Ўсход ды пра вяртаньне. Гэтая ягоная прыгода потым уцягнула й усіх хобітаў у вялікія дзеі той эпохі, пра якія далей і пойдзе расповед. Шмат чытачоў, мажліва, пажадаюць ведаць пра гэты незвычайны народ з самага пачатку, а некаторыя, мажліва, ня маюць “Вандроўкі туды й назад”. Для іх тут сабраныя найістотнейшыя звесткі пра хобітаў і іх краіну, і коратка распавядаецца пра Більбаву вандроўку.
      Хобіты – ня надта прыкметнае, ды вельмі старажытнае племя. Раней іх было нашмат болей, чым цяпер. Ім даспадобы спакой, цішыня, а таксама добра апрацаваная зямля. Зручна ўладкаваныя, дагледжаныя вёскі й палі – улюбёныя іх мясьціны, найболей прыдатныя ім для жыцьця. Хобіты не разумелі й не разумеюць прыладаў больш складаных за кавальскія мяхі, вадзяныя млыны ды пральні, але ўжо зь імі яны ўпраўляюцца надзвычай добра. Нават у старажытнасьці яны трымаліся як мага далей ад Даўгалыгага народу – так яны нас клічуць, – а цяпер увогуле нас палохаюцца, і знайсьці іх даволі цяжка. У іх тонкі слых і востры зрок, і хоць яны схільныя таўсьцець, але застаюцца жвавымі й спрытнымі. Спрадвеку маюць яны звычку зьнікаць хутка й бязгучна, калі Даўгалыгія, зь якімі яны сустрэцца не жадаюць, раптам зьяўляюцца побач. Звычка й майстэрства гэтае распрацаваныя ў такой ступені, што людзям падаюцца чараўніцтвам. Але ж хобіты, фактычна, ніколі не вывучалі аніякай магіі, і майстэрства ў зьнікненьнях ёсьць рэч цалкам прафэсійная, кшталцаваная доўгімі практыкаваньнямі, натуральна ўзгадаваная прыроднай здольнасьцю й добрым веданьнем сваёй зямлі. У гэтым яны дасягнулі ўзроўню, неспасьцігальнага для плямёнаў больш вялікіх і нязграбных.
      Хобіты – істоты маленькія, меншыя нават за гномаў (хоць і не нашмат), не такія моцныя ды каржакаватыя. Паводле нашых вымярэньняў, ростам яны дзесьці ад двух да чатырох стопаў(1) . Цяпер зрэдку сягаюць і трох стопаў, але ж у старажытнасьці, як распавядаюць, яны расьлі й вышэйшымі. Як сьведчыць Пунсовая кніга, Бандабрас Хват Бугай-Роў, сын Ізэнгрыма Другога, быў ажно чатыры стапы пяць цаляў і езьдзіў на паўнамерным кані, а не на поні. Сягнулі вышэй за яго толькі дзьве знакамітыя асобы старажытнасьці. Пра тое, якім чынам гэта здарылася, гутарка далей.
      Шырскія хобіты, якіх гэты расповед і тычыцца, у дні спакою ды росквіту былі народам жыцьцярадасным. Адзеньне апраналі зыркае, часьцей за ўсё жоўтае й зялёнае. Абутку звычайна не насілі, бо мелі на падэшвах тоўстую скуру, дый ногі ў іх зарасталі густой кучаравай поўсьцю, звычайна бурай, вельмі падобнай на тую, што расла ў іх на галовах. Таму адзіным рамяством, мала ў іх распаўсюджаным, было шавецтва. Але ж шмат чаго іншага яны рабілі добра й удала, бо рукі мелі здатныя ды спрытныя. Твары хобіцкія калі не прыгожыя, дык прыемныя й добразычлівыя: акруглыя, з бліскучымі вачыма й чырвонымі шчокамі, з ратамі, якія заўсёды гатовыя засьмяяцца, есьці й піці. І сапраўды, сьмяяліся яны, елі й пілі часта й ад пуза, пажартаваць любілі таксама, хоць і па-простаму, без асаблівых хітрыкаў, а ўжо сілкаваліся разоў шэсьць на дзень (вядома, калі толькі выпадала). Былі гасьцінныя, зь вялікай ахвотай ладзілі вечарыны зь бяседамі ды весяліліся на іх, любілі даваць падарункі й яшчэ болей – атрымліваць.
      Ясна, што хоць хобіты й падаюцца цяпер людзям чужынцамі, яны – блізкая іх радзіна, значна бліжэйшая за эльфаў і нават за гномаў. У старажытнасьці яны й размаўлялі людзкою моваю, хоць і па-свойму, а звычаі ды звычкі мелі вельмі падобныя да чалавечых. Але ж у якой менавіта ступені людзі радзіна хобітам, цяпер высьветліць цяжка. Крыніцы паходжаньня хобітаў губляюцца недзе ў Даўніх Днях, пазабытых і цьмяных. Хібы што эльфы яшчэ захавалі зьвесткі пра тыя дні, але ж толькі датычныя эльфавай гісторыі. Зьвесткі пра людзей трапляюцца зрэдку, а пра хобітаў і ўвогуле нічога няма. Хоць бясспрэчна: хобіты ціха жылі сабе ў Міжзем’і задоўга да таго, як на іх зьвярнулі ўвагу іншыя плямёны. У сьвеце шмат дзівосных пачвараў ды стварэньняў, і нейкае там племя маленькіх чалавечкаў нікому асабліва цікавае не было – пакуль дзякуючы Більба й ягонаму пляменьніку Фрода хобіты раптам (без уласнай на тое ахвоты) не зрабіліся знакамітымі й уплывовымі й праблемы іх сталі хваляваць Мудрых зь Вялікімі.
      
      Час той, Трэцяя эпоха Міжзем’я, даўно мінуў, зьмяніліся нават абрысы земляў, але ж краі, дзе жылі хобіты, безумоўна, – тыя самыя, там яны жывуць і цяпер: паўночны захад Старога Сьвету, на ўсход ад мора. Дзе яны жылі да таго, нават у Більбавы часы аніякіх зьвестак не захавалася. Прыхільнасьці да навук (апрача вывучэньня радаводу) сярод хобітаў амаль не назіралася, хоць у старэйшых сямействах і сустракаліся тыя, хто дасьледаваў сямейныя запісы й нават зьбіраў ад эльфаў, людзей ды гномаў зьвесткі пра старажытнасьць і далёкія краіны. Адмысловыя хобіцкія запісы датуюцца засяленьнем Шыру, а самыя старыя паданьні распавядаюць толькі пра Вялікае Падарожжа перад засяленьнем. Тым ня менш з тых паданьняў, ды яшчэ з асобных словаў ды захаваных звычаяў, відавочна, што раней хобіты жылі на Ўсходзе – як і многія іншыя плямёны. У найстаражытнейшых паданьнях, здаецца, прамільгваюць водгукі тых часоў, калі хобіты жылі ў далінах паблізу верхавінаў Андуйну, між ускрайкам Вялікага Зеленалесься ды Туманнымі гарамі. Чаму яны выправіліся ў доўгую, цяжкую й недарэчную вандроўку ў Эрыядар, цяпер высьветліць цяжка. У паданьнях гаворыцца пра тое, што людзей стала зашмат і што на Вялікую пушчу лёг Цень і яна азмрочылася. Нават звацца стала па-новаму – Ліхалесьсе.
      Яшчэ да вандроўкі праз горы хобіты падзяляліся на тры крыху розныя роды: Скурланогі, Каранюкі ды Беласкуры. Скурланогі былі меншыя ростам і больш зграбныя постацьцю, цямнейшыя скурай, мелі асабліва спрытныя рукі й ногі й жытлом абіралі часьцей за ўсё схілы пагоркаў ды стромаў. Каранюкі мелі шырачэйшыя ды больш каранастыя постаці, ногі й рукі – большыя ды мацнейшыя, сяліліся Каранюкі па роўнядзях ды рачных берагах. Беласкуры былі насамрэч сьвятлейшыя скурай і валасамі, худзейшыя й вышэйшыя ростам за астатніх. Яны любілі дрэвы й жылі побач зь лесам.
      Скурланогі ў старажытнасьці жылі ў перадгор’ях і добра стасункавалі з гномамі. Скурланогі першыя рушылі на захад і бадзяліся па Эрыядары, дабіраючыся ажно да Наветранай стромы, пакуль астатнія яшчэ жылі сабе ў Дзіказем’і. Вось яны былі самыя хобіцкія хобіты й самыя сярод хобітаў шматлікія. Іх жаданьне ўкараніцца дый жыць спакойна на адным месцы было наймацнейшае, і яны даўжэй за ўсіх захавалі даўнюю звычку жыць у пячорах ды норах.
      Каранюкі доўгі час сяліліся па берагах вялікай ракі Андуйн і крыху звыкліся зь людзьмі. Каранюкі пайшлі сьледам за Скурланогамі, а потым рушылі ўздоўж Грым’і на поўдзень. Яны асталяваліся ад Тарбаду да межаў Дунлянду, але потым зноў рушылі на поўнач.
      Беласкуры былі самым малым племем і жылі на поўначы. Бліжэй за іншых сябравалі з эльфамі, імкнуліся да майстэрства ў мовазнаўстве ды сьпевах больш, чым у рамёствах, і здаўна паляваньне любілі болей за працу на зямлі. Яны перайшлі горы на поўнач ад Раздолу й спусьціліся ўздоўж ракі Інеі. У Эрыядары яны неўзабаве зьмяшаліся зь іншымі родамі, што прыйшлі раней за іх, але ж праз большую дзёрзкасьць ды авантурнасьць часта рабіліся правадырамі й верхаводамі каранюкоўскіх і скурланогаўскіх кланаў. Нават у Більбавы часы легкасхоўская кроў моцна адчувалася сярод такіх найвялікшых сямействаў, як Хваты ды гаспадары Прыбычча.
      У заходніх землях Эрыядару, паміж Туманнымі гарамі ды хрыбтом Люн, хобіты сустрэлі й эльфаў, і людзей. Жылі яшчэ там дунаданы, нашчадкі Вышніх людзей, што прыйшлі з-за мора, з Заходняга Краю. Але ж іх заставалася ўсё меней, і іх землі Паўночнага каралеўства хутка ператвараліся ў пустэчу. Для прышлых месца хапала, і праз колькі часу хобіты пачалі сяліцца цэлымі пасёлкамі й вёскамі. Гэтыя ранейшыя селішчы большай часткаю зьніклі й былі забытыя задоўга да тых дзён, пра якія тут расповед, аднак адны зь першых дый найістотнейшых яшчэ існавалі, хоць і зьменшыліся, – вёскi Прыгор’е ды Прычыцы вёрстаў сорак на ўсход за мяжу Шыру.
      Бясспрэчна, тады хобіты й вывучыліся пісьменнасьці, пераняўшы яе ў дунаданаў, якія, у сваю чаргу, калісьці навучыліся ад эльфаў. Тады яны забыліся на мовы, якімі карысталіся раней, і пасьля заўжды ўжывалі агульную мову, гэтак званая “заходніца”, распаўсюджаная ва ўсіх каралеўскіх землях ад Арнору да Гондару й па ўсіх марскіх узьбярэжжах – ад Бэльфаласу да Люну. Вядома, яны захавалі й колькі ўласных словаў, а акрамя таго – назвы месяцаў і дзён тыдня й вялікую колькасьць імёнаў.
      Тым часам хобіцкія паданьні сталіся гісторыяй і пачаўся адлік гадоў. У тысяча шэсьцьсот першым годзе Трэцяй эпохі браты-легкасховы Марка й Бланка атрымалі дазвол ад найвышэйшага караля ў Форнасьце (2), пакінулі Верасоўе й на чале натоўпу хобітаў пераправіліся праз бурую раку Барандуйн. Прайшлі яны праз Каменналучны мост, збудаваны яшчэ ў часы магутнасьці Паўночнага каралеўства, і занялі ўсе землі за ім ажно да Далёкіх нізінаў. Узамен ад іх патрабавалася толькі трымаць Каменналучны мост у парадку, як і астатнія масты й шляхі, спрыяць каралеўскім ганцам ды прызнаваць каралеўскую ўладу.
      Так пачаліся Шырскія гады, бо год пераходу праз Бранявін (гэтак хобіты перайначылі назоў) стаў першым годам Шыру й усе даты пачалі адлічвацца менавіта ад яго (3). Хобіты адразу ж палюбілі свае землі, абжыліся ў іх ды зноў зьніклі з эльфскай і людзкой гісторыі. Хоць і лічылі сябе каралеўскімі падданымі, але ж, фактычна, іх узначальвалі ўласныя правадыры, і ў справы за межамі Шыру яны аніякім чынам ня ўблытваліся. Лічыцца сярод іх, што на апошнюю бітву ля Форнасту з ангмарскім Каралём-Ведзьмаком Шыр выправіў колькі лучнікаў. Аднак у людзкіх летапісах ды паданьнях пра гэта ня згадваецца. Менавіта тая вайна й скончыла існаваньне Паўночнага каралеўства. Ад таго часу хобіты ўзялі зямлю ва ўласнае валоданьне й выбіралі сярод сваіх правадыроў тана, каб ён прадстаўляў каралеўскую ўладу ў адсутнасьць караля. Потым каля тысячы гадоў войны іх амаль не краналі. Пасьля Чорнага мору ў 37-м годзе хобіты памнажаліся й багацелі ажно да Доўгай зімы й галадамору сьледам за ёй. Тысячы й тысячы памерлі з голаду. Але ж падчас нашага расповеду нават і галодныя гады Недароду (1158 – 1160) засталіся далёка ў мінулым, хобіты зноў прызвычаіліся да дабрабыту й заможнасьці. Землі іх былі лагодныя й урадлівыя, і хоць дасталіся запустэчанымі, цяпер былі добра абробленыя. У часіны росквіту Паўночнага каралеўства тут было шмат фэрмаў, палёў, вінагроньнікаў ды лясоў.
      Мела хобіцкая краіна сорак вёрстаў з усходу на захад, ад Далёкіх нізінаў да моста праз Бранявін, і пяцьдзясят вёрстаў ад верасовых пустэчаў на поўначы да паўднёвых балотаў. Назвалі яе хобіты Шыр, таму што была яна шырокая, падуладная хобіцкаму тану й добра ўпарадкаваная. Вось у гэтым прыемным кутку сусьвету яны ладзілі сваё файна ўладкаванае жыцьцё й зьвярталі ўсё менш і менш увагі на замежавы сьвет, дзе адбываліся падзеі даволі-такі змрочныя. Урэшце, хобіты палічылі, што дабрабыт і спакой – рэчы, уласьцівыя ўсяму Міжземнаму сьвету й кожнай разумнай у ім істоце. Яны забыліся ці не зьвярталі аніякай увагі нават і на тое невялікае, што ведалі пра Ахоўнікаў, чыім дбаньнем і зьберагаўся доўгі спакой Шыру. Фактычна, іх пільнавалі ды сьцераглі, аднак яны гэтага ня памяталі.
      Аніколі аніякія хобіты не былі ваяўнічыя й адзін з адным ня біліся. У даўніну, вядома, ім давялося пастаяць за сябе й сваё месца ў суворым сусьвеце, аднак у Більбавы дні гэта была ўжо надта даўняя гісторыя. Апошняя перад часамі нашага расповеду бітва ў Шыры здарылася за межамі жывой памяці: у 1147 годзе, на Зялёных Палях, дзе Бандабрас Хват адбіў оркскае нашэсьце. Нават і надвор’е паступова мякчэла, і ваўкі, што калісьці ў асабліва лютыя зімы прыходзілі па здабычу з Поўначы, засталіся толькі ў прадзедаўскіх байках. Таму, хоць троху зброі й захоўвалася ў Шыры, трымалі яе большай часткай як хатняе ўпрыгожаньне, папаразьвешанае над агменямі ці па сьценах ці сабранае ў музэі Міхальскага Выкапу. Музэй той называўся Адметнік, бо рэчы, відавочна непатрэбныя, але якія шкада выкінуць на сьметнік, называліся адмецьце. У хобіцкіх хатах яно зьбіралася сапраўды дзівосным чынам, і шмат падарункаў, якія абыходзілі ўсё навакольле, былі менавіта адмецьцевага паходжаньня.
      Цікава, што нягледзячы на спакой і дабрабыт, хобіты заставаліся народцам даволі дужым ды моцным. Прыбіць ці запалохаць іх – калі ўжо да таго справа даходзіла – было ня так проста. Можа, і ўтульнасьць сваю з раскошай яны так любілі не ў апошняй ступені таму, што маглі някепска абыходзіцца й бяз гэтага, калі даводзілася. Усялякія напасьці ад ворагаў, надвор’я ці іншых недарэчнасьцяў пераносілі, моцна зьдзіўляючы тых, хто меркаваў пра хобітаў толькі па іх выдатна наетых брушках ды тварах. Нават і да свары справы ў іх даходзілі зрэдку, і для забавы яны ніколі не палявалі, аднак жа на зброю не зусім забыліся й пры неабходнасьці давалі супраціўнікам шмат клопату. Трапна стралялі, бо мелі востры зрок, дый пацэліць маглі ўдала – і не толькі з лукамі й стрэламі спрытна абыходзіліся. Калі ўжо хобіт нахіляўся па камень, усялякі шкадлівы зьвер ведаў, што трэба хутчэй хавацца.
      Як лічылі самі хобіты, усе яны з даўніны жылі ў норах і нават цяпер утульней за ўсё пачуваліся менавіта там. Вядома, цягам часу ім давялося прызвычаіцца й да іншага жытла. Фактычна, напрыканцы Трэцяй эпохі ў Шыры толькі самыя багатыя ды самыя бедныя хобіты яшчэ трымаліся старога звычаю. Найбяднейшыя жылі ўвогуле ў зямлянках найпрымітыўнейшага кшталту: проста дзірка ў глебе з адным вакенцам ці ўвогуле безь яго. Багацейшыя ж будавалі шыкоўныя ўзоры традыцыйнага жыцьцясховішча. Але ж прыдатныя для гэткіх вялікіх ды шматгалінных тунэляў (называных сьміялы) месцы трапляліся не паўсюль, і па роўнядзях і далінах хобіты, памножыўшыся, будавалі наземныя дамы. На самай справе, цяпер і ў той мясцовасьці, дзе было шмат пагоркаў, і нават у старэйшых паселішчах – у Хобіцку й Хват-Гарадку ці галоўным шырскім гарадку Міхальскім Выкапе на Белых Панізьзях – было шмат драўляных, мураваных і цагляных пабудоваў. Яны асабліва падабаліся млынарам, кавалям, вазьнякам ды сучыльнікам і іншаму рамеснаму народу накшталт таго. Бо нават і жывучы ў норах, хобіты здаўна прызвычаіліся будаваць пуні й майстэрні.
      Кажуць, звычка гэтая пайшла ад пасельнікаў Багнючынаў, што ў панізьзях ля Бранявіну. Хобіты гэтай часткі Шыру – Усходняга падзелу – былі й ростам крыху вышэйшыя, цяжканогія, а ў непагадзь насілі гномскія боты. Вядома ж, па крыві былі амаль што чыстыя Каранюкі – шмат у каго й валосьсе расло на падбародзьдзях. Ані ў Скурланогаў, ані ў Беласкураў аніякіх прыкметаў барады не зьяўлялася. І сапраўды, народзец на Багнючыны ды ў Прыбычча, што на ўсходнім беразе Бранявіну, прыйшоў аднекуль з поўдня й пазьней за астатніх. Таму й мелі яны шмат дзівосных імёнаў і словы такія ўжывалі, якія нідзе болей у Шыры не пачуеш.
      Верагодна, уменьне будаваць хобіты разам з шматлікімі іншымі рамёствамі перанялі ў дунаданаў. Зь іншага боку, маглі й вывучыцца прама ад эльфаў, першых настаўнікаў людзей на пачатку чалавечай гісторыі. Бо й Вышэйшыя Эльфы ў той час яшчэ не пакінулі Міжзем’е, асталяваўшыся ў Сівых Заванях на захадзе ды ў іншых мясьцінах непадалёк ад Шыру. За заходнімі балотамі на Вежавых гарах стаялі тры эльфскія вежы, пабудаваныя ў пракаветныя гады. У месяцовым сьвятле яны зьзялі далёка навокал. Найвышэйшая зь іх была найдалейшая, яна стаяла самотна на зялёным кургане. Хобіты Заходняга падзелу казалі, што зь вяршыні гэтай вежы можна пабачыць мора, аднак жа ніхто ня памятае, ці ўскараскваліся на яе хобіты хоць калі-небудзь. Сапраўды, зусім няшмат хобітаў бачылі мора ці плавалі па ім і яшчэ меней вярнуліся дахаты, каб пра гэта распавесьці. У большасьці хобіты нават на рачулкі ды чоўнікі паглядалі з глыбокім недаверам і самі плаваць ня ўмелі. Гады Шыру доўжыліся, і зь іх цягам хобіты ўсё радзей размаўлялі з эльфамі, сталі баяцца іх і зь недаверам ставіліся да тых, хто яшчэ стасункаваў зь імі. Самое слова “мора” стала вызначаць для хобітаў нешта жудаснае, і яны нават і пазіраць перасталі на заходнія горы.
      Хоць рамяство будаваньня, мажліва, і прыйшло ад людзей ці эльфаў, будавалі хобіты на свой асаблівы лад. Аніякіх вежаў – а хацінкі нізкія, доўгія й надзвычай утульныя. Спачатку хаты ўвогуле нагадвалі сьміялы – зь сьценамі, якія пучыліся вонкі, з стрэхамі, крытымі саломай ці дзірваном. Аднак гэтак будавалі толькі ў першыя шырскія гады. З таго часу многае зьмянілася, бо шмат перанялі ў гномаў, вынайшлі самі й навучыліся рабіць лацьвей і зручней. Хоць даўняя й непераадольная звычка да круглых вокнаў і круглых дзьвярэй так і засталася адметнай рысай хобіцкай архітэктуры.
      У вялікія хатах ды норах у хобітаў звычайна жылі немаленькія сем’і (Більба й Фрода ў сваім бабыльстве былі вельмі адметным выключэньнем – як і ў іншых рэчах, напрыклад, у сяброўстве з эльфамі). Часам у адным шматтунэлевым продкавым жытле – у хватаўскіх Вялікіх Сьміялах, напрыклад, ці бронь-бычаўскай Прырэчнай Сядзібе – жылі сабе мірна (ну, ці амаль што так) мноства сваяцкіх пакаленьняў. Ва ўсялякім выпадку, хобіты вылучаліся сямейнасьцю й да ўсялякага сваяцтва ставіліся вельмі паважліва. Высьвятлялі ўсё, малюючы доўгія ды незьлічона разгалінаваныя генэалягічныя дрэвы. У зносінах з хобітамі надта істотна памятаць, хто каму радзіна ды ў якой ступені. У гэтай кнізе было б немагчыма прывесьці генэалягічнае дрэва, якое ўлічвала хоць бы найістотнейшых прадстаўнікоў найістотнейшых родаў на той час, пра які пойдзе расповед. Генэалягічныя дрэвы, што ў канцы Пунсовай кнігі Заходніх земляў, – кніга сама па сабе, якую ўсе апрача хобітаў прызнаюць надзвычай нудотнай. А хобітаў гэткія рэчы, насупраць, задавальняюць – пры ўмове, вядома, што напісана дакладна й без памылак. Хобіты любяць чытаць пра тое, што й так ведаюць, – і жадаюць, каб распаведзена было проста й прама, і безь якіх-кольвек супярэчнасьцяў.
      
      2. Пра люлькавую траву
      
      Трэба ўзгадаць яшчэ адну асаблівасьць хобітаў старадаўнасьці, дзіўны іх звычай – удыхаць ці ўцягваць у рот праз драўляныя ці гліняныя люлькі дым ад травы, якую яны называлі люлькавая трава, ці проста лісьце, – верагодна, разнавіднасьць нікацыяны. Паходжаньне гэтага звычаю (ці мастацтва, як яго завуць самі хобіты) даволі загадкавае. Усё, што было мажліва выведаць пра яго вытокі, было сабранае Мэрыядокам Бронь-Бычам (які пазьней зрабіўся Гаспадаром Прыбычча). Ён і табака Паўднёвага падзелу адыгрываюць пэўную ролю ў нашым расповедзе, таму няшкодна будзе працытаваць уводзіны да ягонага “Травазнаўства Шыру”:
      "Гэнае майстэрства – адзінае, што мы бясспрэчна можам лічыць нашым уласным вынаходніцтвам. Калі хобіты ўпершыню пачалі паліць, не гаворыцца ані ў адным паданьні ці сямейнай гісторыі. З часоў незьлічоных хобіцкі народ паліў розныя зёлкі, больш ці менш смуродлівыя. Але ж усе пагаджаюцца, што Тобальд Рагадзьмуўца з Доўгіх Панізьзяў, у Паўднёвым падзеле, першы ўзгадаваў сапраўдную люлькавую траву ў сваім садзе ў часы Ізэнгрыма Другога – недзе каля 1070-га году паводле шырскага адліку. Найлепшая ва ўсім Шыры табака й цяпер менавіта адтуль – асабліва ж гатункі, вядомыя як Панізовае лісьце, Стары Тобі ды Паўночная зорка.
      Пра тое, як старына Тобі натрапіў на сваю зёлку, зьвестак не захавалася, і не распавёў ён пра гэта нават перад сьмерцю. Безумоўна, пра зёлкі ён ведаў шмат, але ж асабліва не вандраваў. Кажуць, што ў маладосьці заносіла яго ў Прыгор’е, аднак бясспрэчна – далей ад Шыру ён не трапляў. Таму цалкам верагодна, што сваю траву ён знайшоў у Прыгор’і, дзе яна й цяпер добра расьце на паўднёвых схілах пагоркаў і стромаў. Прыгорскія хобіты сьцьвярджаюць, што яны першыя прыдумалі па-сапраўднаму паліць люлькавую траву. Вядома, яны пра ўсё баюць, што вынайшлі ды прыдумалі раней за шырскіх хобітаў, якіх завуць “каляністамі”. Але ж менавіта ў гэтым выпадку яны, як я лічу, маюць рацыю. Бясспрэчна, менавіта зь Прыгор’я звычка паленьня распаўсюдзілася цягам апошніх стагодзьдзяў сярод гномаў і да іх падобнага народу – Сьледапытаў, Чараўнікоў – дый проста ўсялякіх вандроўнікаў, якія й патудзень часта сустракаюцца на гэтым старажытным скрыжаваньні шляхоў. Радзіма й цэнтр майстэрства паленьня, гэткім чынам, – стары прыгорскі шынок “Скаклівы конік”, якая належыць сям’і Масьлякоў з пракаветнай даўніны.
      У той самы час, мае ўласныя назіраньні падчас шматлікіх маіх вандровак на поўдзень пераканалі мяне, што люлькавая трава паходзіць ня з нашых кутоў, а патрапіла на поўнач зь ніжніх плыняў Андуйну. А туды, падаецца мне, завезьлі яе з-за мора людзі Захаду. Яна паўсюць расьце дзічком у Гондары й вырастае нашмат буйнейшай і больш сакавітай, чым на поўначы, дзе ўвогуле яе па-за садамі ці гародамі ня знойдзеш, дый там яна добра расьце толькі ў цёплых, схаваных ад халадоў месцах накшталт тых самых Доўгіх Панізьзяў. Людзі Гондару называюць яе салодкі галенас і цэняць хіба што за водар кветак. З Гондару, верагодна, траву цягам доўгіх стагодзьдзяў – ад Элендыля да нашых дзён – завезьлі па Травашляху на поўнач. Але нават дунаданы Гондару прызнаюць: хобіты першыя дадумаліся класьці траву ў люлькі ды паліць. Нават Чараўнікі такога ня ўцямілі. Хоць адзін вядомы мне Чараўнік засвоіў нашае майстэрства даўным даўна й дасягнуў у ім ня меншых вышыняў, чым у любой іншай справе, за якую толькі браўся".
      
      3. Аб уладкаваньні Шыру
      
      Складалі Шыр чатыры чвэрткі, ці падзелы, пра якія ўжо згадвалася: Паўночны, Паўднёвы, Заходні ды Ўсходні. Яны, у сваю чаргу, падзяляліся на часткі. Тыя ўжо называліся па імёнах найвыдатнейшых і найгалоўнейшых родаў, хоць падчас нашага расповеду ня ўсе гэтыя назвы адпавядалі рэчаіснасьці. Хваты амаль усе жылі ў Хват-Гарадку, але ж тое наўрад ці мажліва казаць пра Торбінсаў ці Мудрагеляў. Акрамя падзелаў, у складзе Шыру лічыліся Ўсходняя ўкрайна, ці Прыбычча, ды Заходняя ўкрайна, далучаная да Шыру ў 1462-м годзе.
      Шыр падчас нашага расповеду амаль што й ня меў аніякага “ўраду”. Рады самі вырашалі свае справы. Вырасьціць ежу ды зьесьці яе – гэта й займала большасьць хобіцкага часу. У іншых справах хобіты былі звычайна шчодрыя, не зайздросьлівыя й на лёс асабліва не наракалі, таму сядзібы, фэрмы, майстэрні ды крамкі мірна пераходзілі ад бацькоў дзецям з пакаленьня ў пакаленьне.
      Вядома, яшчэ памяталі й пра ўладу караля ў Форнасьце, ці, як яго называлі хобіты, Паўночнай Гародні. Між тым, караля на поўначы не было ўжо болей за тысячу гадоў і руіны Паўночнай Гародні парасьлі травой. Але ж хобіты яшчэ казалі пра разбэшчаных ды нягодных істотаў (накшталт троляў), што яны – без караля ў галаве. Самі хобіты лічылі, што ўсе законы паходзяць з старажытнасьці, менавіта ад каралёў, і законам гэтым падпарадкоўваліся з уласнага жаданьня, таму што былі каралеўскія законы Правільнымі статутамі (як самі хобіты кажуць) – і старажытнымі, і справядлівымі.
      Здаўна Хваты былі, бясспрэчна, найвыдатнейшым родам Шыру. Некалькі стагодзьдзяў таму пасада тана перайшла да іх ад Старабычаў, і найстарэйшы Хват дасюль носіць тытул тана. Тан склікае агульнашырскі сход і ўзначальвае шырскае рушэньне й шырскае войска. Але робіцца гэта толькі падчас вялікай небясьпекі, якой ужо даўно не здаралася, і таму танства цяпер, хутчэй, проста ганаровае прозьвішча. Хваты карысталіся й карыстаюцца асаблівай павагай, бо яны й шматлікія, і надзвычай заможныя. Яшчэ ў кожным іх пакаленьні абавязкова нараджаўся які-небудзь дзіўнаваты ці нават авантурнага складу Хват. На гэткія рысы характару хобіты паглядалі кепска, аднак ставіліся ўсё ж досыць цярпліва (дзівосы багатых, вядома). Усталяваўся звычай клікаць найстарэйшага ў гэтым родзе Наш Хват, дадаюча да імя, калі трэба, і нумар: напрыклад, Ізэнгрым Другі.
      Адзіным сапраўдным прадстаўніком шырскай улады ў той час быў галава Міхальскага Выкапу (і ўсяго Шыру), якога выбіралі раз на сем гадоў на Вольным кірмашы ў Белых Панізьзях, на Ліпкі – сьвята паловы лета. Галава меў адзіны афіцыйны абавязак у якасьці менавіта галавы – ачольваць бяседы з нагоды шырскіх сьвятаў, даволі частых. Аднак жа пасады Галоўнага Паштмайстра ды Шырыфа сумяшчаліся з кіраўніцтвам, і таму яму даводзілася й Пошту даглядаць, і Ахову. Толькі гэтыя дзьве афіцыйныя ўправы ў Шыры й меліся. Пошта рабіла нашмат болей клопатаў за Ахову. Пісьменнасьцю валодалі далёка ня ўсе хобіты, але ж тыя, што валодалі, няспынна пісалі й пісалі ўсім сваім сябрам (і выбранай частцы сваякоў), калі толькі тыя жылі за межамі шпацыру пасьля сьняданку.
      Шырыфамі хобіты называлі сваіх ахоўнікаў, вартаўнікоў спакою й дабрабыту. Вядома, нейкай асаблівай уніформы ў іх ня мелася (бо што такое “ўніформа”, хобіты ня ведалі), насілі на капелюшы пяро й вартавалі пераважна зьвяроў – каб у якую шкоду ня ўлезьлі. Было іх па тры ў кожным падзеле – для Ўнутраных справаў, як кажуць. Крыху болей склікалася – у залежнасьці ад патрэбы – даглядаць за межамі ды сачыць, каб прышлыя, вялікія ці малыя, шкоды не нарабілі.
      На пачатку нашага расповеду колькасьць прымежнікаў, як іх называлі, значна павялічылася. Тут і там пасяляне скардзіліся на чужынцаў ды ўсялякіх пачвараў, што шлындаюць ля межаў ці нават па-за імі. Бо падступалі часы небясьпечныя, вядомыя толькі з даўніх паданьняў ды казак. Зрэдку хто зьвяртаў увагу на трывожныя прыкметы пераменаў, нават і сам Більба. Шэсьцьдзесят гадоў мінула зь яго помнай вандроўкі, ён сягнуў узросту вельмі старога нават паводле хобіцкіх вымярэньняў – а хобіты звычайна дажывалі да сотні й болей. Скрыні з здабыткам, прывезеным з той вандроўкі, відавочна, былі далёка да спусташэньня – а ў якой ступені далёка, Більба не распавядаў нікому, нават свайму найулюбёнейшаму пляменьніку Фрода. А яшчэ Більба захоўваў, анікому не паказваючы, дзівосны пярсьцёнак, які прыдбаў падчас той вандроўкі.
      
      4. Пра знаходку пярсьцёнка
      
      Як пра тое распаведзена ў “Хобіце”, аднойчы ля Більбавых дзьвярэй зьявіўся вялікі чараўнік Гэндальф Сівы, а зь ім – трынаццаць гномаў: сам нашчадак каралёў Торын Дубатарч і дванаццаць спадарожнікаў яго выгнаньня. Зь імі Більба, не перастаючы зьдзіўляцца гэткай сваёй дзёрзкасьці, красавіцкай раніцаю 1341-га году паводле шырскага адліку выправіўся па вялікі скарб гномскіх Каралёў-пад-Гарой да Эрэбару ў Доле, далёка на ўсходзе. Авантура завершылася пасьпяхова, цмок, які ахоўваў скарб, загінуў. Пасьля гібелі цмока адбылася Бітва Пяці Войскаў, у якой загінуў Торын. Шмат гераічнага зьдзейсьнілася, але ж усё было б вартае ня болей як некалькіх радкоў у доўгім летапісе Трэцяй эпохі, калі б не маленькі выпадак (магчыма, зусім не выпадковы выпадак). На высокім перавале праз Туманныя горы па шляху да Дзіказем’я на вандроўнікаў напалі оркі. І так здарылася, што Більба згубіўся ў чорных оркаўскіх тунэлях глыбока пад гарамі й там, у паўнюткай цемры, навобмацак натрапіў на пярсьцёнак, які ляжаў на падлозе. Більба падалося – пашанцавала, дый усё. Ён схаваў пярсьцёнак у кішэню.
      Намагаючыся знайсьці выйсьце, Більба спусьціўся да самых горных каранёў і ня ведаў, куды ісьці далей. А там на выспачцы пасярод халоднага цёмнага возера жыў Глыкс – агідная маленькая пачварка. Глыкс плаваў у чоўніку, падграбаючы пляскатымі ступакамі, углядаўся ў цемру бляднымі пранізьлівымі вачыма, лавіў сьляпую рыбу доўгімі пальцамі ды жэр яе жыўцом. Ён што заўгодна мог зжэрці жыўцом, нават орка, калі толькі шанцавала цішком ухапіць і прыдушыць без асаблівых намаганьняў. Ён здаўна, калі яшчэ жыў пад сонцам, валодаў дзівосным скарбам – залатым пярсьцёнкам, які рабіў свайго гаспадара нябачным. Адзін гэты пярсьцёнак ён любіў, называў “мая каштоўнасьць”, размаўляў зь ім, нават калі ня меў з сабою. Бо трымаў яго ў патаемнай дзірцы на сваім востраве й насоўваў на палец, толькі калі выходзіў паляваць ці віжаваць за оркамі ў тунэлях.
      Мажліва, ён адразу напаў бы на Більба, калі б меў з сабою пярсьцёнак, аднак пярсьцёнка не было, а хобіт да таго ж трымаў руку на эльфскім кордзе. Таму, каб выйграць час, Глыкс прапанаваў згуляць у загадкі: калі Більба не адкажа, Глыкс яго зжарэ, а калі Глыкс прайграе, то пакажа, як жадае Більба, шлях на паверхню.
      Другой надзеі Більба ня меў, дзе выхад, ня ведаў – і таму згадзіўся. Яны загадалі адзін аднаму мноства загадак, і ўрэшце Більба выйграў, хутчэй, выпадкова (ці так падалося), чым розумам. Бо ён ня мог прыдумаць, што загадаць Глыксу, і мацаючы ў задуменьні па кішэнях, натрапіў на пярсьцёнак, пра які ўжо быў забыўся, і сказаў, зьдзівіўшыся, уголас: “А што ж гэта такое ў маёй кішэні?” Глыкс адгадаць ня здолеў, хоць і патрабаваў тры спробы.
      Напэўна, можна й паспрачацца, сапраўдная гэта была “загадка” ці проста “пытаньне”, а не загадка паводле суворых правілаў гэтай гульні. Тым не менш, усе пагаджаюцца, што раз Глыкс прыняў загадку й спрабаваў адказваць, ён быў ужо абавязаны падпарадкавацца правілам. Більба прымушаў яго стрымаць слова, бо аніякага даверу да сьлізкага пачварня не меў, – але ж марна. Хоць гульня ў загадкі лічылася вельмі істотнай і непарушнай, блізкай да клятвы, і толькі самыя злаўмысныя ды нягодныя істоты асьмельваліся парушыць яе правілы, Глыкс і сапраўды задумаў здраду, бо за доўгія гады адзіноты й цемры душа яго зрабілася чорнай. Глыкс уцёк, дабраўся да недалёкай сваёй выспачкі, пра якую Більба не здагадваўся, і палез па пярсьцёнак. Глыкс згаладаўся, раззлаваўся, а з сваёй “каштоўнасьцю” на пальцы мог ужо не баяцца аніякай зброі.
      Але ж пярсьцёнка на востраве не было. Глыкс згубіў яго, пярсьцёнак зьнік. Ад Глыксавага ляманту Більба скалануўся. У чым справа, ён не зразумеў. Затое Глыкс зразумеў – позна. Ён загаласіў: “Ш-што ў ягоныхх кішэнікаххх?!” Яго вочы зазьзялі зялёным полымем. Ён шалёна ірвануў назад – забіць хобіта ды ўратаваць сваю “каш-штоўнасссьць”. Більба адчуў небясьпеку й кінуўся наўцёкі па тунэлі, наўздагад, толькі каб далей ад вады – і зноў яму пашэнціла. Уцякаючы, сунуў руку ў кішэню, а пярсьцёнак нібы сам сабою насунуўся на палец. Гэтак і выратаваўся, бо Глыкс прабег, не заўважыўшы хобіта, і памчаўся да выхаду, каб ля яго падпільнаваць “злодзея”. Більба асьцярожненька пракраўся за ім, чуючы, як Глыкс лаецца й размаўляе сам з сабою пра сваю “каштоўнасьць”. З той размовы Більба й здагадаўся пра пярсьцёнкавы ўласьцівасьці, і пасярод цемры ў яго нарадзілася надзея: разам зь дзівосным кляйнодам знайшоўся й шанец уцячы ад оркаў і Глыкса.
      Урэшце, абодва дабраліся да непрыкметнага праходу, які вёў да ніжняй гоблінскай брамы на ўсходнім краі гор. Там Глыкс стаў на кукішкі, прынюхваючыся ды прыслухоўваючыся. Більба хацеў пырнуць яго кордам. Аднак пашкадаваў небараку. Хоць ад пярсьцёнка ня мог адмовіцца, бо той быў адзінай надзеяй выратавацца, – выкарыстаць яго, каб забіць няшчасную пачвару, ня мог. Нарэшце, сабраўшыся з духам, хобіт пераскочыў праз Глыкса ў цемры й памчаўся прэч па тунэлі, пачуўшы за сьпінаю крыкі адчаю й нянавісьці: “Злодзей! Злодзей! Торбінс-с-с!! Назаўс-сёды ненавісс-с-ны!!”
      
      Цікава, што спадарожнікам Більба распавёў цалкам іншае: нібыта Глыкс паабяцаў яму “падарунак”, калі Більба выйграе. А калі Глыкс выправіўся на востраў па “падарунак”, то ўбачыў, што ягоны кляйнод, чароўны пярсьцёнак, падараваны яму шмат гадоў таму на дзень народзінаў, зьнік. Наш хобіт здагадаўся, што ягоная знаходка й ёсьць той самы пярсьцёнак. Выйграўшы гульню, Більба меў права ўтрымаць яго. І анічога не сказаў пра яго Глыксу, бо, вядома, трэба ж было выратоўвацца, і таму замест падарунку прымусіў Глыкса паказаць шлях да выхаду. У Більбавых запісах засталася менавіта гэтая вэрсія, і ён яе не зьмяніў нават пасьля рады ў Эльранда. Відавочна, так яна ўвайшла і ў арыгінал Пунсовай кнігі, і ў яе сьпісы-копіі, і ў скарочаныя пераказы. Але ж шмат у якіх сьпісах распаведзеная й сапраўдная гісторыя (як іншая вэрсія), складзеная, безумоўна, паводле нататкаў Фрода ці Сэмвайза. Абодва вызналі праўду, аднак (як падаецца) не хацелі выкрэсьліваць анічога напісанага рукою старога хобіта.
      Гэндальф жа адразу не паверыў у Більбаву гісторыю й вельмі зацікавіўся пярсьцёнкам. Урэшце, пасьля доўгіх допытаў ды роспытаў праўду ён зь Більба такі выцягнуў – ледзь не пасварыўшыся зь ім. Але чараўнік палічыў тое вартым праўды. Таксама надта істотным – і трывожным – яму падалося, што хобіт не сказаў праўды адразу. Ня ў звычцы гэта было ў Більба. І ўвогуле, ідэю гэткага “падарунку” хобіт ня сам вынайшаў, а падхапіў, падслухоўваючы Глыксаву балбатню. Глыкс шмат разоў назваў пярсьцёнак “падарункам на дзень народзінаў”. І Гэндальф занепакоіўся, і зьвярнуў асаблівую ўвагу на гэта, аднак – як будзе бачна ў нашай кніге – поўную праўду ён ня ведаў яшчэ шмат гадоў.
      
      Пра астатнія Більбавы прыгоды распаведзена ў іншай кнізе, і тут мы пра іх згадваць ня будзем. Дастаткова сказаць, што пярсьцёнак дапамог яму ўцячы ад оркаў-вартаўнікоў ды знайсьці сваіх паплечнікаў. Потым Більба неаднойчы карыстаўся пярсьцёнкам, у асноўным, каб выратаваць сяброў, – але ж трымаў яго ў сакрэце, пакуль толькі мог. Вярнуўшыся дахаты, не распавёў пра яго нікому акрамя Гэндальфа ды Фрода, і ніхто болей у Шыры пра пярсьцёнак ня ведаў, – ці так Більба падавалася. Толькі Фрода ён паказаў свае нататкі пра вандроўку.
      Корд – Джала – Більба павесіў над агменем, дзівосную кальчугу, гномскі падарунак з цмокавай скарбніцы, аддаў на выставу ў музэй – аніякі іншы, як міхальвыкапскі Адметнік. Аднак у Торбе-пад-Стромай, у шуфлядзе, трымаў стары плашч ды капялюш, якія апранаў падчас вандроўкі. А пярсьцёнак, прычэплены да файнага тонкага ланцужку, заўсёды трымаў у кішэні.
      Вярнуўся Більба дахаты дваццаць другога чэрвеня на свой пяцьдзясят другі год (1342-гі паводле шырскага адліку), і з таго часу анічога адметнага ня здарылася ў Шыры датуль, пакуль спадар Торбінс не пачаў падрыхтоўку да сьвяткаваньня свайго стоадзінаццатага дня народзінаў. Вось тут і пачынаецца наш расповед.
      
      Нататкі да шырскіх запісаў
      
      Напрыканцы Трэцяй эпохі роля, якую адыгралі хобіты ў грандыёзных падзеях, празь якія Шыр увайшоў у склад Адроджанага Каралеўства, абудзіла сярод хобітаў цікавасьць да ўласнай гісторыі. Шмат паданьняў, якія дагэтуль існавалі толькі ў вуснай традыцыі, былі сабраныя й запісаныя. Найгалоўнейшыя роды таксама цікавіліся справамі ўсяго Каралеўства, і шмат хто з гэтых родаў вывучаў старажытныя летапісы й паданьні. Напрыканцы першага стагодзьдзя Чацьвёртай эпохі Шыр меў ужо некалькі бібліятэк з кнігамі па гісторыі й летапісамі.
      Найвялікшыя з гэтых бібліятэк знаходзіліся, напэўна, у Падвежжы, у Вялікіх Сьміялах ды Прырэчнай сядзібе. Наш расповед пра заканчэньне Трэцяй эпохі ўзяты, галоўным чынам, з Пунсовай кнігі Заходняга краю. Гэтая найістотнейшая крыніца пра гісторыю Вайны Пярсьцёнка мае такую назву, бо доўга захоўвалася ў Падвежжы, у сядзібе Файнадзетаў, Варты Заходняга краю. Аснова гэтай кнігі – асабісты Більбаў дзёньнік, які ён узяў з сабою ў Долы Яр. Фрода прывёз яго ў Шыр разам з значнай колькасьцю паасобных нататак ды цягам 1420 – 1421 гадоў дадаў свой расповед пра Вайну. Таксама далучаныя прыстасаваныя да яго тры вялікія тамы Більбавых запісаў, пераплеценыя ў пунсовыя скуры, – верагодна, яны й захоўваліся ў адной чырвонай скрыні разам з Пунсовай кнігай. Да гэтых чатырох тамоў ужо ў Заходнім краі дадалі пяты – з камэнтарамі, радаводамі ды шмат чым яшчэ пра хобітаў з Аховы Пярсцёнка.
      Арыгінал Пунсовай кнігі не захаваўся, аднак зь яе былі зробленыя шматлікія сьпісы, асабліва першага тому, – для карыстаньня нашчадкаў Гаспадара Сэмвайза. Найістотнейшы сьпіс з суцэльнай кнігі мае адметную гісторыю. Захоўваўся ён у Вялікіх Сьміялах, але ж рабіўся ў Гондары, верагодна, на просьбу прапраўнука спадара Перэгрына, і быў скончаны ў 1592-м годзе паводле шырскага адліку (172 год Чацьвёртай эпохі). Пісар дадаў да яго: Фіндэгіль, Каралеўскі Пісьмавод, скончыў гэтую працу ў 172-м. Гэта дакладная, да апошняй дробязі, копія Танавай кнігі Мінас-Тырыту. А ўжо тая кніга – зробленая на загад караля Элесара копія самой Пунсовай кнігі Перыянату, якую тан Перэгрын напрыканцы сваіх дзён прывёз яму ў Гондар у 64-м годзе Чацьвёртай эпохі.
      Гэткім чынам, Танава кніга – першая з копій Пунсовай кнігі й таму ўтрымлівае шмат з таго, што пазьней было выкінутае ці згубленае. У Мінас-Тырыце да яе дадалі шмат камэнтараў ды паправак, асабліва што да імёнаў, іншамоўных словаў і цытацый з эльфскіх моваў. Дадалі й скарочаную вэрсію тых частак “Сказу пра Арагорна ды Арвен”, якія ляжаць па-за расповедам пра Вайну. Даводзяць, што цалкам той сказ запісаў Барайр, праўнук Намесьніка Фараміра, пасьля сьмерці караля Элесара. Але ж галоўная каштоўнасьць Фіндэгілевай копіі ў тым, што ў ёй адной – усе цалкам Більбавы “Пераклады з Эльфскай”. Гэтыя тры тамы – паводле агульнага сьведчаньня, праца вялікага майстэртва й вучонасьці – ён склаў паміж 1403 і 1418-м гадамі падчас жыцьця ў Долым Яру, карыстаючыся ўсімі даступнымі там крыніцамі: і запісамі, і расповедамі жывых сьведкаў. Аднак паколькі яны амаль цалкам прысьвечаныя Старадаўнім дням і не скарыстаныя Фрода ў ягонай гісторыі, тут пра іх болей узгадвацца ня будзе.
      Спадары Мэрыядок і Перэгрын ачольвалі вялікія роды, не парываючы сувязяў з Роханам ды Гондарам, і таму бібліятэкі Прыбычча й Хват-Гарадку ўтрымліваюць шмат таго, што ў Пунсовую кнігу не ўвайшло. У Прырэчнай Сядзібе ёсьць колькі працаў пра Эрыядар ды гісторыю Рохану. Некаторыя склаў ці пачаў складаць сам спадар Мэрыядок – хоць у Шыры яго памятаюць, галоўным чынам, за ягоныя “Травазнаўства Шыру” ды “Адлік гадоў”, дзе ён апісвае, як суадносяцца календары Шыру й Прыгор’я з календарамі Долага Яру, Гондару й Рохану. Ён таксама склаў кароткі трактат “Старыя словы Шыру”, зьвярнуўшы асаблівую ўвагу на сваяцтва з роханскаю моваю такіх “шыраслоўяў”, як “адмецьце” й розныя незразумелыя архаічныя часткі шырскіх назваў.
      Кнігі ў бібліятэцы Вялікіх Сьміялаў былі ня дужа цікавыя для шырскіх чытачоў, але ж тычыліся значна шырэйшай гісторыі. Ніводная зь іх не напісаная самім Перэгрынам, аднак ён і ягоныя пераемнікі сабралі шмат гондарскіх рукапісаў: галоўным чынам, сьпісы ці пераказы паданьняў пра Элендыля й ягоных сыноў. Вялікія Сьміялы – адзінае месца ў Шыры, дзе мажліва знайсьці шырокі абсяг матэрыялаў з гісторыі Нуменору й Саўронавых войнаў. Верагодна, з дапамогай сабраных Мэрыядокам матэрыялаў менавіта ў Вялікіх Сьміялах склалі “Летапіс гадоў”. Хоць дадзеныя там даты (асабліва Другой эпохі) даволі прыблізныя, усё ж яны заслугоўваюць увагі. Магчыма, Мэрыядок карыстаўся дапамогай Долага Яру, дзе ня раз бываў. Хоць Эльранд і пакінуў Міжзем’е, у Долым Яру яшчэ заставаліся ягоныя сыны разам з Вышэйшымі эльфамі. Казалі, што Келебарн жыў там пасьля таго, як Галядрыель сплыла за мора. Але ж анічога не гаворыцца пра тое, калі ён сам, нарэшце, адшукаў Сівыя Завані, і зь ім разам зь Міжзем’я зьнік апошні жывы сьведка Даўніх дзён.
      
      1. Доўгачаканая вечарына
      
      Калі спадар Більба Торбінс з Торбы-пад-Стромай нарэшце абвесьціў, што неўзабаве найшыкоўнай бяседаю адсьвяткуе сваё стаадзінаццацігодзьдзе, усхадзіўся, загаманіў увесь Хобіцак.
      Більба быў вельмі заможны й надта дзіўнаваты хобіт, пагалоскі пра яго гулялі па ўсім Шыры ажно з часоў Більбавага таемнага зьнікненьня й нечаканага вяртаньня шэсьцьдзесят гадоў таму. Багацьце, якое ён прывёз з далёкіх краёў, зрабілася мясцовым паданьнем, тутэйшы паспаліты люд – за выключэньнем, хіба, самых старых, на чые словы ўсё адно ніхто не зважаў, – лічыў, што Строма ўздоўж ды ўпоперак пракапаная тунэлямі й з коптурам заваленая скарбамі. Але, каб і не багацьце, было чаго дзівіцца на спадара Більба. Час нібыта не адбіваўся на ім. У дзевяноста ён выглядаў амаль гэтак сама, як і ў пяцьдзясят. У дзевяноста дзевяць пра яго казалі, што ён “добра захаваўся”, але ж дакладней было б – “ані не зьмяніўся”. Некаторыя трэсьлі галовамі, прыгаворваючы, што занадта ўжо каму-нікаму шчасьціць, ажно нячэсна, – заставацца відочна маладым ды пры незьлічоным (з чутак) багацьці.
      – За ўсё давядзецца сплочваць, – казаў хто-ніхто. – Вох, няладна гэта, не па-хобіцку, пагляньма, абернецца ліхам.
      Але беды абыходзілі Торбу-пад-Стромай; спадар Більба заўсёды вызначаўся шчодрасьцю, і таму знаёмыя ахвотна прабачалі яму й дзівоцтвы, і “ліхое” багацьце. З сваякамі ён падтрымліваў прыязныя стасункі, нават гасьцяваў у многіх (натуралёва, толькі ня ў Кесак-Торбінсаў), а сярод хобітаў з малазаможных ды несамавітых сямействаў у яго былі й адданыя прыхільнікі. Толькі ж сапраўдных сяброў Більба ня меў, пакуль не пасталелі ягоныя маладзейшыя родзічы.
      Найстарэйшым ды найулюбёнейшым Більбавым пляменьнікам быў малады Фрода Торбінс. Калі Більба споўнілася дзевяноста дзевяць, ён абвесьціў Фрода сваім спадчыньнікам; такім чынам, Фрода справіў улазіны ў Торбу-пад-Стромай, а спадзевы Кесак-Торбінсаў канчаткова абрынуліся. Дзядзька й пляменьнік нарадзіліся ў адзін дзень, 22 верасьня, і таму Більба сказаў аднойчы:
      – Фрода, хлопча, лепей перабірайся да мяне, разам лацьвей сьвяткаваць народзіны.
      У гэты час Фрода быў ва ўзросьце, які хобіты завуць “дваццастоўкі” – пракудлівыя гады паміж дзяцінствам і сталасьцю, якая, паводле хобітавых меркаваньняў, надыходзіць пасьля трыццаці трох.
      
      Мінула яшчэ дванаццаць гадоў. Штовосень Торбінсы ладзілі спраўныя сумесныя дні народзінаў, але ж сёлета ўсё навакольле чакала нечага выключнага. То ж бо Більба споўніцца ажно сто адзінаццаць – 111 – вельмі цікавая лічба й надзвычай паважны ўзрост для хобіта (сам стары Хват дажыў толькі да ста трыццаці). А Фрода дасягне трыццаці трох – лічба ня толькі цікавая, але й адказная – бо тады хобітаў лічылі паўнагадовымі.
      Ну, і заматлялі тады языкамі па Хобіцку ды Прырэччы, а чуткі дый увогуле па ўсім Шыры папаўзьлі. Більбавы прыгоды й сам ён вярнуліся як галоўныя героі размоваў ці плётак, а старэча раптам вынайшла, што барадатыя расповеды зноў карыстаюцца сапраўднай увагай.
      І анікога ня слухалі так уважліва, як старога Хэма Гэйхада называнага проста Дзедам. Засядаў ён у “Ракітах”, маленькім шынку на прырэцкім бальшаку, і сапраўды ведаў, пра што баіць – бо сорак гадоў даглядаў сад Торбы-пад-Стромай, а раней дапамагаў у тым старому Хольману. Цяпер Дзед і сам ужо немалады зрабіўся, цяжкаваты на хаду, вядома, таму больш працаваў ягоны меншанькі, Сэм. І бацька, і сын вельмі добра ладзілі зь Більба й Фрода. І жылі на самой Строме, у трэцім доме Прыторбінскіх выселак.
      – Кажу вам, спадарства, такога ласкавага ды ветлага пана, як спадар Більба, яшчэ пашукаць трэба, – абвяшчаў Дзед. І сапраўды: Більба быў вельмі ветлівы зь ім, клікаў “спадару Гэйхадзе” й заўсёды распытваў пра ўсялякую гародніну – бо ў “каранях”, насамперш у бульбе, Дзеда ўсё навакольле (і сам ён першы) прызнавала найгалаўнюткім аўтарытэтам.
      – А як наконт гэнага Фрода, які таксама ў Торбе цяпер? – спытаў стары Нуксь з Прырэчча. – Кажуць, адно што ймя Торбінс, а сам напалову, ці нават болей, – Бронь-Быч. І прыйшло ж да галавы нашаму хобіцкаму Торбінсу шукаць жонку ў Прыбыччы. Там жа народ амаль усе глузды папагубляў.
      – Ці ж тут не папагубляеш, – дадаў Бацька Двулыг, найбліжэйшы Дзедаў сусед, – прыжыліся па той бок Бранявіну, ну прама ў Старым Лесе. Калі хоць палове чутак верыць, мясьцінка – жах суцэльны, калі ня горш.
      – Праўда, спадарыку, праўда, – згадзіўся Дзед, – ну, Бронь-Бычы не ў Старым Лесе жывуць, але, відаць, сапраўды дзівакі яны. Глупства якое – у чоўнах па такой рацэ целяпацца. Ну, я скажу, тут і да бяды недалёка. Аднак жа мяці – не мяці языком, а спадар Фрода – ласкавы малады паніч, яшчэ пашукай такіх. Надта падобны да спадара Більба, і ня толькі з твару. Вядома, бацька ж праўдзівы Торбінс. А такі ж дабрадзею быў наш спадарык Дрога Торбінс! Ну, анічога гэткага ня скажаш, толькі вось што патануў.
      – Патануў?! – жахнуліся адразу некалькі галасоў.
      Вядома, усе тут чулі пра гэта й шмат пра што яшчэ, але ж хобіты вельмі ахвочыя да сямейных гісторыяў сваіх суседзяў і заўжды гатовыя слухаць зноў і зноў.
      – Ну, людзі кажуць так, – пачаў Дзед, – бачыце ж, спадар Дрога – ён жа пашлюбаваўся зь нябогай Прымулкай Бронь-Бычавай. Яна спадару Більба стрыечніца, бо яе маці – малодшая з дачок Старога Хвата, а спадар Дрога яму ў трэцяй стрэчы. Так што спадарыч Фрода – ён і ўнучаты пляменьнік, і траюрадны, куды ні глянь. А спадар Дрога якраз гасьцяваў у Прырэчнай Сядзібе, у сьвёкра, старога пана Гарбадока. А той жа такія бяседы задаваў – і не паверыш, пакуль сам не пабачыш, – ну, а спадарыку наш любіў у таўшчыню скакнуць, як кажуць. Вось так і ўзяўся, нарэшце, плаваць у чоўне па Бранявіну, дый патануў разам з жонкаю, а малы небарака, паніч Фрода, і застаўся сіратою, куды тут ні глянь.
      – Я чуў, яны чоўніцца ўзяліся апасьля вячэры. Захацелася, бач, пакатацца ў месяцовым сьвятле, а Дрога ж пацяжэў пасьля вячэры дый патапіў човен, – дадаў стары Нуксь.
      – А я чуў, што яна яго сьпіхнула, а ён яе за сабою пацягнуў, – абвесьціў Пяшчак, хобіцкі млынар.
      – Ты ня ўсяму вер, што табе наплявузгаюць, Пяшчаку, – адказаў Дзед, які млынара ня тое каб моцна любіў, – тут і піхаць анікога ня трэба. У чоўне ты шчэ паспрабуй уседзь і так, без аніякага глупства. Ну, карацей, застаўся панічык Фрода сіратою, адзінюткі сярод дзівакоў гэных, прыбычцаў, расьці-гадавацца. А ў Прырэчнай Сядзібе той – гармідар, бы на таржышчы. У старога пана там ніколі меней за дзьве сотні сваякоў і не бывала. Гэта міласьць найвялікшая спадара Більба, што ён малога сюды выцягнуў, да нармалёвага люду. Ох, скажу вам, і навіна была для Кесак-Торбінсаў! Яны ж упэўніліся, што Торба-пад-Стромай ім дастанецца, калі Більба выправіўся вандраваць і яго ўжо палічылі памерлым. А ён – на табе, вярнуўся дый іх выставіў, і жывець сабе, і выглядае шчэ, нібы ані на дзень не састарэў, каб яму здароўіца! А тут і спадчыньніка знайшоў, і паперкі ўсе зрабіў як мае быць. Кескам цяпер Торбу-пад-Стромай толькі звонку й бачыць, спадзяюся.
      – Я чуў: там прыхавана нямала грошай, – азваўся адзін зь нетутэйшых, што прыехаў па справах з Заходняга падзелу, з самага Міхальскага Выкапу, – і Строма вашая ўся скапаная тунэлямі, а ў тунэлях – скрыні, ды ўсё з золатам, ды срэбрам, ды шмудам усялякім каштоўным, вось што я чуў.
      – Ну, дык ты зашмат чуў, сынку, – адказаў Дзед, – я вось ні пра які шмуд анічога ня ведаю. У спадара Більба грошы ёсьць, і грошай даволі, але ж ані пра якія тунэлі я ня ведаю. Бачыў я, калі спадар Більба вярнуўся, шэсьцьдзесят гадкоў таму. Я йшчэ зусім зялёны быў, толькі-толькі пачаў дапамагаць старому Хольману (бо ён жа бацькаў дзядзька), але ж ён узяў мяне з сабою ў Торбу-пад-Стромай, каб я падсобіў. Бо таржышча ж было, маёмасьць распрадавалі, народ мог і сад патаптаць, і шкоды нарабіць. І пасярод усяго гэтага – га! Спадар Більба – на Строме, і поні зь ім, а на поні здаравенныя мяхі ды парачка скрыняў. Ясна, набітых скарбамі з замежных краёў, бо, кажуць, там жа горы залатыя, адылі тунэляў для гэнага капаць ня трэба, і так месца хапіла. Мой малодшы, Сэме, – во той ведае болей. Толькі ў Торбе-пад-Стромай і пасьвіцца. Хлебам не кармі, дай яму паслухаць показы пра даўніну, і ўсё ён спадара Більба слухае. Той яго й пісьму вывучыў – ну, дабра жадаў хлопцу. Спадзяюся, ня выйдзе з таго аніякага ліха. А я кажу малому: “Эльфы-цмокі, дый годзе! Для нас з табою – капуста ды бульба! Ты ў справы тыя, што большыя за цябе, носу ня суй, а тое клопатаў такіх знойдзеш, што з галавой закапаюць”. Гэтак я яму сказаў – і іншым так кажу, – дадаў Дзед, зірнуўшы на млынара й міхальвыкапскага госьця.
      Аднак Дзед не пераканаў слухачоў. Маладзейшыя хобіты непахісна верылі ў незвычайнае Більбава багацьце.
      – Але ж Більба й дадаў да таго, што прывёз, – запярэчыў млынар. – Часта швэндаецца туды ды сюды. А зірні толькі на ягоных гасьцей: прыхадні, зброды ўсялякія, гномы ўночы зьяўляюцца, і стары бадзяга-фокусьнік, Гэндальф, дый яшчэ. Кажы што хочаш, Дзед, а месца гэнае дзіўнаватае, Торба, а народ там і болей за тое.
      – І ты кажы, сынку, што хочаш, калі ласка, – асабліва пра тое, што ведаеш ня лепш за чоўны, – параіў Дзед, якому млынар не падабаўся нават болей як зазвычай, – калі вось гэта зваць “дзівоцтвам”, дык болей было б гэткай “дзівоснасьці” ў нашых мясьцінах. Тут побач такія ёсьць, што й куфаль піва сябру ня выставяць, хоць бы ў іх там у нары сьцены залатыя. А ў Торбе-пад-Стромай звычаі ведаюць. Мой Сэм кажа: кожнага запросяць на Вечарыну, кожнага! І падарункі будуць для ўсіх, чуеце? І ў гэтым самым месяцы.
      
      Гэты самы месяц быў верасень, і надзвычай файны да таго ж. Празь дзень ці два пайшла пагалоска (верагодна, дзякуючы Сэму), што будуць фаервэркі – сапраўды, ды такія, якіх у Шыры ня бачылі амаль стагодзьдзе, пасьля сьмерці Старога Хвата.
      Міналі дні, і Вечарына набліжалася. Неяк позьнім вечарам дзіўны вазок, запоўнены загадкавымі пакункамі, прыкаціў у Хобіцак ды папоўз угору да Торбы-пад-Стромай. Напалоханыя хобіты ціхенька сачылі за ім з-за прычыненых дзьвярэй. На вазку чужынцы, доўгабародыя гномы ў велічэзных капелюшах, сьпявалі нязнаныя песьні. Некаторыя нават і засталіся ў Торбе-пад-Стромай. А напрыканцы другога верасьнёўскага тыдня ў Прырэчча па бальшаку ад Каменналучнага моста прыкаціў яшчэ адзін вазок, і пасярод яснага дня. Сядзеў на ім самотны стары ў вастракончым блакітным капелюху, доўгім шэрым плашчы ды срэбным шаліку. У старога была доўгая сівая барада й велічэзныя густыя брові, што нават высоўваліся з-за крыса капелюха. Малыя хабіцяняты беглі за вазком праз увесь Хобіцак і нават да верху Стромы. Здагадаліся – едуць фаервэркі. Перад Більбавымі дзьвярыма стары разгрузіў вазок, павыцягваў вялікія пачкі ракетаў і прыладаў найразнастайнейшых відаў ды памераў, усе пазначаныя вялікай чырвонай літарай “Г” ды эльфскай рунай “s”.
      Гэндальфаў знак, і сам стары – ня хто іншы як чараўнік Гэндальф, славуты на ўвесь Шыр, галоўным чынам дзякуючы сьвяточным вогненным забавам. Сапраўдныя ягоныя дзеі былі нашмат цяжэйшыя ды небясьпечнейшыя, аднак хобіты анічога пра іх ня ведалі. Ну, зьявіўся – вядома, Вечарына будзе на дзіва. Малыя ледзь зь сябе не павыскоквалі, галосячы:
      – Гэндальф – вух! Гэндальф – бух! Жыве Гэндальф!
      Стары ўсьміхаўся – малыя хоць і сустракалі яго раней, бо ён наяжджаў час ад часу, штораз хутка зьнікаючы зноў, – але ж фаервэркаў ня бачылі ані яны, ані найстарэйшыя з хобітаў. Для ўсіх фаервэркі былі цудоўнай казкай.
      Калі стары з дапамогаю Більба ды гномаў скончыў разгружаць вазок, Більба раздаў малечы некалькі манэтак, аднак – ані пітарды, ані яскраўкі, гэткае расчараваньне.
      – Пачакайце троху, – суцяшаў Гэндальф, – прыйдзе час – усё атрымаеце, што хочаце.
      І зьнік за дзьвярыма разам зь Більба. Хабіцяняты колькі часу глядзелі на зачыненыя дзьверы, дый разышліся з пачуцьцём, што дзень Вечарыны ну ніколі не надыдзе.
      
      У Торбе Більба й Гэндальф сядзелі ля вакна, што выходзіла на захад, у сад, у мяккі сонечны вечар. Кветкі люстравалі золата й чырвань – сабачкі ды сланечнікі, настуркі абвілі ўсе сьцены ды заглядвалі ў круглыя вакенцы.
      – Які зыркі ў цябе сад! – сказаў Гэндальф.
      – Так, – пагадзіўся Більба, – і ён мне надта даспадобы, як і ўвесь мой дарагі стары Шыр. Але ж, падаецца, трэба мне на вакацыі.
      – Цьвёрда вырашыў зрабіць, што заплянаваў?
      – Так. Месяцы таму вырашыў, і цяпер не перадумаю.
      – Добра. Значыць, і спрачацца сэнсу няма. Рабі, што заплянаваў, – толькі да канца, абавязкова. Можа, усё абернецца найлепшым чынам – і для цябе, і для ўсіх нас.
      – Спадзяюся. Так ці інакш, я ў чацьвер павесялюся ды крышачку пажартую.
      – Толькі хто пасьмяецца з твайго жарту? – пахітаў галавою Гэндальф.
      – Пабачыма, – адказаў Більба.
      
      Раніцою вазкі пакацілі ўгору па Cтроме адзін за адным. Сьпярша тутэйшыя былі наракалі, што, вось, адным чужынцам праца й грошы, а сваім нічога, але хутка аніякай рацыі ў гэтым не засталося – з Торбы так і пасыпаліся замовы на ежу, пітво, усялякія прылады й рэчы, якія толькі можна знайсьці ў Хобіцку, Прырэччы ці ўвогуле ўсім навакольлі. Народ узрушыўся, пачалі адлічваць дні, што засталіся да Вечарыны, і зь нецярплівасьцю чакалі паштароў з запрашэньнямі.
      Хутка й тыя зьявіліся, і ў такой колькасьці, што хобіцкая пошта не спраўлялася, і прырэчанская таксама, і спатрэбілася склікаць добраахвотнікаў, каб разносіць запрашэньні й адказы на іх. Адказы несьлі ў Торбу няспынна – і ўсе з падзякамі на розныя лады ды абяцаньнямі абавязкова прыйсьці.
      На браме Торбы-пад-Стромай павешалі аб’яву: “Уваход толькі па справах Вечарыны!” Але ж нават і па справах Вечарыны, сапраўдных ці прыдуманых, туды ўсё адно амаль не пускалі. Більба быў надта заняты: пісаў запрашэньні, зьбіраў адказы, пакаваў падарункі, дый уладкоўваў нейкія асабістыя справы да ўсяго. З самага Гэндальфавага прыезду вонкі й не высоўваўся.
      І вось аднойчы хобіты прачнуліся раніцою ды ўбачылі, што вялізнае поле на поўдзень ад Більбавых парадных дзьвярэй разгароджанае вяроўкамі ды стырканае калкамі для намётаў. У схіле, які выводзіў на бальшак, прарэзалі асобны праход з шырокімі прыступкамі й пабудавалі вялікую белую браму. Тром сем’ям, чые землі былі побач з полем, зайздросьцілі ўсе ваколіцы. Дзед Гэйхад, назіраючы ў захапленьні за тым, што рабілася на поле, нават і прыкідвацца перастаў, што працуе ў садзе.
      Узьняліся намёты. Адзін – такі вялізманы, што ў ім умясьцілася нават дрэва, што расло на полі. На яго навешалі ліхтарыкаў, і яно, нібы ўпрыгожваньне, пастала якраз на чале стала, ля ганаровых месцаў. А яшчэ захапляльней (на хобіцкі погляд, ва ўсялякім выпадку) была неабсяжных памераў кухня бяз даху й сьценаў, якая займала ўвесь паўночны канец поля. Брыгада кухараў, абраная з ўсіх вакольных корчмаў ды шынкоў, зьявілася на дапамогу гномам і іншым прыхадням, раскватараваным у Торбе. Хобіцкае абуджэньне сягнула найвышэйшай мяжы.
      А потым набеглі хмары – і гэта ў сераду, напярэдадні Вечарыны! Усе перапалохаліся. Але ж у чацьвер, дваццаць другога верасьня, сонейка ўзышло яснае й цёплае. Аблокі зьніклі, сьцягі й сьцяжкі залуналі на сьвежым ветрыку – і забава пачалася!
      Більба Торбінс назваў сьвяткаваньне “вечарынкай”. Але ж на самай справе гэта была нізка забаваў і частаваньняў, аб’яднаных у адзін баль. Запрашэньні атрамалі практычна ўсё навакольцы, а хто не атрымаў – той сам зьявіўся. Шмат народу папрыяжджала з усіх шырскіх падзелаў ды ўкрайнаў, і нават некаторыя з-за межаў. Більба асабіста сустракаў гасьцей, чаканых і нечаканых, ля новай белай брамы. Усім і кожнаму даваў падарункі – нават і тым, хто прайшоў па полі й вярнуўся, каб другім разам увайсьці праз браму. Хобіты заўсёды дораць падарункі на дзень народзінаў. Хоць звычайна ня надта каштоўныя й не такія выкшталцоныя, як на Більбавай Вечарыне, – аднак зусім ня дрэнныя. Па сутнасьці, у Хобіцку ці Прырэччы штодзень – хто-небудзь ды нарадзіўся, таму кожны тутэйшы мае добры шанец прынамсі на адзін падарунак штотыдзень. І гэта ані не стамляе.
      Більбавы ж падарункі былі надзвычай шыкоўныя. Імпэт хабіцянятаў на некаторы час нават прагнаў апэтыт. Такіх цацак яны аніколі ня бачылі – гэткія цудоўныя, а некаторыя й чароўныя! Мноства Більба замовіў яшчэ за год да сьвята, і прывезьлі іх ад самога Долу ды з-пад Самотнай гары – сапраўдныя гномскія вырабы.
      Калі ўсіх гасьцей нарэшце павіталі ды правялі за браму, надышоў час скокаў, сьпеваў, музыкі, разнастайных гульняў ды, вядома, ежы зь пітвом. Прадугледжваліся тры частаваньні: абед, гарбата ды вячэра, аднак абед ды гарбата вылучаліся толькі тым, што ўсе госьці разам сядзелі ды елі гуртом. Увесь астатні час проста большасьць сядзела й сілкавалася – ад адзінаццатай да паловы на сёмую, калі пачаліся фаервэркі.
      Тут гаспадарыў Гэндальф – бо ён ня толькі прывёз, але й сам прыдумаў, і вырабіў іх. І ўсе асаблівыя штукі, сурпрэзы, грамабоі й ракеты запускаў сам. Рэчы прасьцейшыя: ляпалкі, бэхалкі, трэскалкі, агеньчыкі ды іскрунчыкі, паходні, гномавы сьвечкі, эльфавы фантаны, гоблінскія брахалкі ды грыматоўкі – шчодра раздаваліся налева й направа. І ўсе былі проста дзівосныя, бо майстэрства Гэндальфа з гадамі толькі ўзрастала.
      Ракеты разьляталіся зіхоткімі птушкамі, якія сьпявалі чароўнымі галасамі. Зялёнымі дрэвамі ўздымаліся фаервэркі: з ствалоў цёмнага дыму распускалася лісьце, нібыта ў момант праходзіла ўся вясна, з бліскучых галінаў на зьдзіўленых хобітаў сыпаліся вогненныя кветкі – і, ледзь не дакрануўшыся хобітавых павернутых дагары твараў, зьнікалі, пакідаючы салодкі водар. Фантаны мятлушак мігцелі ў лістоце; каляровыя калёны дыму ўздымаліся й ператвараліся ў арлоў, ці ў караблі пад ветразямі, ці ў чароды лебедзяў; чырвоная навальніца пралівалася жоўтым дажджом; купы срэбных дзідаў уздымаліся ў паветра, гарлаючы, рыхтык войска ў сечы, ды падалі ў Ваду-ля-Стромы з шыпеньнем сотні гарачых гадаў. І была шчэ адна, апошняя, у гонар Більба, неспадзяванка – якая (на што Гэндальф і спадзяваўся) страшэнна напалохала хобітаў. Згасьлі ўсе агні. У паветра ўзьняўся вялізарны слуп дыму, набыў абрысы далёкай гары. Верхавіна яе засьвяцілася. І раптам выбухнула зялёным і пунсовым полымем, зь якога выляцеў чырвона-залаты цмок, троху меншы за сапраўднага, але ж насамрэч жахлівы. З пашчы пачвары вылятаў агонь, вочы палалі шаленствам. Равучы, цмок тройчы пракружляў над натоўпам. Хобіты прыгнуліся, шмат хто нават забурыўся ніцма. Цмок пранёсься над імі, нібы хуткасны цягнік, кульнуўся над ракой, ды з аглушальным грукатам выбухнуў над Зарэччам.
      – Вось і сігнал на вячэру! – абвесьціў Більба.
      Паніка й агульны жах адразу зьніклі, хобіты паўскоквалі й рынуліся да сталоў. Усіх чакала найшыкоўнейшая бяседа – ну, амаль усіх, бо некаторых запрасілі на адмысловую сямейную бяседу ў вялізны намёт з дрэвам. Запрошаных было роўна тузін тузінаў – лічба, якую хобіты звалі “статла”, хоць статламі, вядома, народ не падлічвалі – надта ўжо няветліва. Складала гэты тузін тузінаў выбраная Більбава ды Фродава радзіна й некалькі асабістых гасьцей накшталт Гэндальфа. Прысутнічала (з бацькоўскага дазволу, вядома) і шмат маладзёнаў, бо хобіты рэдка забаранялі сваім нашчадкам заседжвацца цемначы – асабліва калі атрымлівалася пры тым і накарміць іх за так. Малое хабіцяня паспрабуй пракармі.
      Сабралося там шмат Торбінсаў і Выкумекаў, Хватаў ды Бронь-Бычаў, колькі розных Кападлаў (радзіна Більбавай бабулькі) і Галавадлаў (сваякоў дзядулі з Хватавага боку), ды Норсаў, Пучлаў, Папружніксаў, Барсуксаў, Дабрацелаў, Рагадзьмуўцаў і Моцаў-Скурланогаў. Некаторыя зь іх нават зь цяжкасьцю падлічылі б, у якой стрэчы яны Більба сваякі, і ў Хобіцку ніколі не былі, жывучы ў найдалейшых кутках Шыру. Не забыліся й на Кесак-Торбінсаў – прысутнічалі Ота з жонкаю Лябэляй. Більба яны не любілі, Фрода ўвогуле ненавідзелі, аднак на запрашэньне, напісанае залатою фарбаю, адмовіцца ня здолелі. Да таго ж сваячок Більба шмат гадоў кшталцаваў кулінарныя веды, і ягоныя застольлі мелі надзвычай добрую рэпутацыю.
      Так што ўсе сто сорак чатыры выбраныя госьці чакалі найпрыемнейшай вячэры – і кавалачка гадасьці напрыканцы, непазьбежнай Більбавай застольнай прамовы. Бо ён жа мог і да вершыкаў дайсьці, а пасьля келіха-другога віна – і да расповедаў пра бязглуздыя, цьмяныя прыгоды! Госьці, вядома, асабліва не засмучаліся, бо вячэра ж была зь вячэраў, і ня проста вячэра, а баль у поўным сэнсе – доўгі, шыкоўны, з забаўкамі, усяго ўсім хапала з коптурам – потым тыднямі ніхто ў навакольлі ежу амаль не набываў. Але гандляры не пераймаліся: Більбавы замовы спустошылі кладоўкі, пуні й падполы на шмат вёрстаў навокал!
      Апасьля застольля (прынамсі, бліжэй да заканчэньня) надышоў час Прамовы. Большасьць гасьцей дасягнула ўжо цярплівага настрою, той найцудоўнейшай стадыі наедку, пра якую кажуць “штосьці ўпала на дно страўніка”. Госьці смакавалі ўлюбёныя трункі, адшчыпвалі кавалачкі ўпадабаных ласункаў – і забыліся на ўсе страхі перад Прамовай. Яны падрыхтаваліся слухаць што заўгодна й шчыра вітаць прамоўцу, калі толькі ён зробіць ласку прыпыніцца.
      – Мае даражэнькія! – і Більба паўстаў.
      – Слухайце, слухайце, слухайце! – загаласілі ўсе даражэнькія, і ўсё паўтаралі й паўтаралі, відавочна не жадаючы слухаць сваю ж уласную параду. Більба пакінуў месца, пайшоў пад сьвяточнае дрэва, асьветленае ліхтарыкамі, ды стаў на крэсьліца. Ён усьміхаўся, і сьвятло ад ліхтарыкаў зьзяла на ягоным задаволеным твары, і паблісквалі на вышыванай шоўкам камізэльцы залатыя гузікі. Цяпер усе бачылі яго. Трымаючы адну руку ў кішэні нагавіцаў, ён памахаў другой, просячы ўвагі.
      – Даражэнькія мае Торбінсы й Выкумекі! – пачаў ён Прамову зноўку. – Ласкавыя мае Хваты й Бронь-Бычы, Кападлы ды Галавадлы, Норсы, Пучлы, Папружніксы, Барсуксы, Дабрацелы, Рагадзьмуўцы ды Скурланогі!
      – Моц-Скурланогі! – адгукнуўся стары хобіт з дальняга канца стала. Вядома, яго клікалі Моц-Скурланог, і нездарма, бо ногі ў яго былі й сапраўды надзвычай моцныя ды патлатыя – і хто заўгодна мог гэта пацьвердзіць, бо стары ўзгрувасьціў іх прама на стол для агульнага агляду.
      – Моцныя Скурланогі, – “паправіўся” Більба, – а таксама мае добрыя Кескі-Торбінсы, што нарэшце завіталі ў Торбу-пад-Стромай. Сёньня мне споўнілася сто адзінаццаць гадоў! Адзінастасьця адзін!
      – Ура! Ура! Яшчэ столькі! – загаласілі хобіты, затарабаніўшы па сталах. Вось такое яны любілі: коратка й ясна.
      – Спадзяюся, усім вам гэтак сама прыемна, як і мне!
      Гармідар паўстаў аглушальны: крыкі “так” (і “не”), гукі ражкоў, дудак, і флейтаў, і ўсяго іншага, што толькі магло гучаць. Як ужо распавядалася, тут было шмат маладых хобітаў. Яны ляпалі ў чароўныя ляпалкі, бэхалі ў бэхалкі ды трэскалі ў дзівосныя трэскалкі ледзь ня сотнямі. На гэтых цудоўных забаўках значылася Дол, і хоць слова гэтае большасьці анічога не казала, усе пагаджаліся: рэчы незвычайныя. Сярод іх былі маленькія музычныя інструмэнты, вырабленыя надзвычай файна, ды з выдатным гучаньнем. І ўжо ў адным куце маладыя Хваты й Бронь-Бычы, палічыўшы, што дзядзька Більба скончыў – бо, відаць, усё сказаў, што хацеў, а навошта болей? – скампанавалі аркестрык дый зайгралі скакавую! Спадарыч Эверард Хват і спадарычня Мялілія Бронь-Быч забраліся на стол ды з званочкамі ў руках затанчылі “Скокі-дрыкі”! Прыемны танец, але ж крыху шалёны.
      Аднак Більба йшчэ ня скончыў. Выхапіў рог у найбліжэйшага хабіцяняці й пратрубіў тройчы. Гармідар крыху сьцішыўся.
      – Я не затрымаю надоўга!
      Госьці дружна павіталі гэтыя словы.
      – Я вас сабраў дзеля Мэты!
      Нешта такое прагучала ў ягоным голасе, што амаль усе змоўклі, а пара Хватаў нават падрыхтавалася слухаць.
      – Нават дзеля трох Мэтаў! Першая – абвесьціць: я ўсіх вас люблю! З такімі, як вы, незвычайнымі, файнюткімі хобітамі сто адзінаццаць гадоў пражыць – мала!
      Заля выбухнула вітаньнямі.
      – Добрай паловы з вас я ня ведаю так, як трэба, а горшая мне падабаецца меней, чым таго вартая!
      Гэта было нечакана й надта складана. Нехта запляскаў, але ж большасьць задумалася: камплімэнт гэта ці наадварот?
      – Другая – мой Дзень Нараджэньня!
      Зноў вітаньні.
      – Скажу болей: нашага нараджэньня, бо сёньня таксама й дзень народзінаў майго пляменьніка й спадчыньніка Фрода! Сёньня ён дасягнуў сталасьці й правоў валоданьня.
      Раз-пораз, хутчэй зь ветлівасьці, папляскалі старэйшыя, маладзейшыя ж загаласілі:
      – Фрода! Фрода! Жыве Фрода!!
      Кескі-Торбінсы скрывіліся, намагаючыся ўцяміць, як гэта: “дасягнуў правоў валоданьня”.
      – Разам нам сто сорак чатыры. І вас таксама сто сорак чатыры. Я абраў вас дзеля гэтай адметнай лічбы: статла, так бы мовіць.
      Тут ужо ніхто ня пляскаў. Глупства якое! Многія, асабліва Кескі-Торбінсы, пакрыўдзіліся – няўжо родзіч паклікаў іх, каб дабраць да лічбы. Фу, статла! Як няветліва.
      – Таксама, калі мне дазволяць сказаць пару словаў пра старажытнасьць, у гэты самы дзень я прыплыў на бочцы ў Эзгарот на Доўгім возеры. Але ж я й не ўзгадаў на свой дзень народзінаў. Мне тады было пяцьдзясят адзін, а што такое дні нараджэньня ў такім узросьце! А бяседа была шыкоўная, вось толькі я моцна застудзіўся, ды на вітаньні адказваў адно: “Дгакуй фам фяліхі”. Ну, цяпер у мяне ёсьць магчымасьць паўтарыць правільна: дзякуй за тое, што прыйшлі на маю маленькую вечарыну.
      У адказ – поўная цішыня. Усе баяліся, што вось зараз і пачнецца яно – вершачытаньне, а можа, нават, і песьнясьпяваньне. Ну, якая нуда! Не каб змоўкнуць і дазволіць выпіць за ягонае здароўе!
      Більба ж ня стаў ані чытаць вершы, ані сьпяваць. Ён змоўк на момант, а потым…
      – …Трэцяе – і апошняе, – сказаў нарэшце, – я жадаю зрабіць АБ’ЯВУ!
      Ён вымавіў гэтае слова нечакана гучна, так што кожны, хто яшчэ быў на тое здольны, напружыўся.
      – На вялікі жаль… хоць, як я й казаў, сто адзінаццаць гадоў з вамі – надта мала, – але ж гэта ЎСЁ! Мне трэба йсьці. Я пакідаю вас. БЫВАЙЦЕ!
      Ён крочыў наперад – і зьнік. Палыхнула асьляпляльным полымем, і госьці пазаплюшчвалі вочы. А калі расплюшчылі, Більба не было. Нідзе. Сто сорак чатыры госьці так і паселі, вырачыўшы вочы, і слова вымавіць не маглі. Стары Ода Моц-Скурланог зьняў ногі з стала й тупнуў. Колькі імгненьняў панавала мёртвая цішыня, і раптам, некалькі разоў глыбока ўздыхнуўшы, усе Торбінсы й Выкумекі, Хваты, Бронь-Бычы, Кападлы, Галавадлы, Норсы, Пучлы, Папружніксы, Барсуксы, Дабрацелы, Рагадзьмуўцы ды Моцы-Скурланогі загаманілі адначасова.
      Усе пагадзіліся: жарт найдурнейшага густу, і трэба яго як хутчэй заесьці й запіці, каб пазбавіцца дрэннага ўражаньня. Страціў глузды стары. Заўсёды казалі – мала іх, вось і страціў канчаткова. Нават і Хваты (за надта невялікім выключэньнем) палічылі паводзіны Більба вар’яцкімі, а ягонае зьнікненьне, безумоўна, – дурной забаўкай.
      Стары Роры Бронь-Быч, адылі, меў сваю рацыю. Ані ўзрост, ані колькасьць ежы не замуцілі ягоных думак, і ён сказаў нявестцы Эсмэральдзе:
      – Ня так тут проста, даражэнькая! Стары Торбінс зноў бадзяцца выправіўся, ня йначай. Ну, дурань. Але ж нам якая справа? Пітво ж ён з сабою ня зьнёс.
      І гучна паклікаў Фрода – каб прынёс яшчэ віна.
      З усіх прысутных адзін Фрода нічога не сказаў. Пэўны час сядзеў моўчкі ля апусьцелага Більбавага крэсла, ігнаруючы роспыты й заўвагі. Жарт яму спадабаўся, хоць ён і ведаў пра яго загадзя, і ледзь утрымліваўся ад рогату, назіраючы за разьюшанымі гасьцямі. Аднак у душы Фрода непакоіўся: раптам адчуў, што любіў старога хобіта, любіў моцна. Бальшыня гасьцей зноў занялася стравамі й трункамі ды ўспамінамі пра Більбавы дзівосы, цяперашнія й колішнія. Сышлі толькі раззлаваныя Кескі-Торбінсы. А Фрода вырашыў, што вечарыны зь яго ўжо досыць. Загадаў прынесьці гасьцям яшчэ віна, устаў, моўчкі выпіў за Більбава здароўе ды высьлізнуў цішком з намёту.
      
      Прамаўляючы, Більба Торбінс усё мацаў у кішэні пярсьцёнак, той самы чароўны пярсьцёнак, які быў ягонай таямніцай столькі гадоў. Зрабіўшы крок з крэсьліца, Більба насунуў пярсьцёнак на палец – і зьнік. І болей аніхто з хобітаў у Хобіцку яго ня бачыў.
      Більба хутка вярнуўся да сваёй нары, прыпыніўся на момант, з усьмешкай прыслухаўся да гоману ў шатры й да застольных гукаў зь іншых канцоў сьвяточнага абшару. Тады зайшоў у хату. Зьняў сьвяточную вопратку, закруціў у абгортачную паперу вышываную шоўкам камізэльку, дый схаваў. Тады спрытна насунуў зношанае адзеньне, зацягнуў парэпаную скураную папружку, павесіў на яе кароткі меч у зьбітых чорных похвах. З прапахлай нафталінам скрынкі ў шафе выцягнуў плашч ды капялюш, завялікія для хобіта, да таго ж такія старыя, залатаныя, заплямленыя ды выцьвілыя, што й колер іх цяжка пазнаць (здаецца, калісьці гэта быў цёмна-зялёны), – але ж схаваныя, нібыта найдаражэйшы скарб. Зь вялізнага сейфа ў кабінэце Більба здабыў штосьці запакаванае ў старыя дзяружкі, а таксама рукапіс у скураным пераплёце ды вялікую пульхную капэрту. Кніжку й пакунак хобіт запхнуў у важкую, набітую амаль да верху, торбу, што стаяла побач. У капэрту паклаў залаты пярсьцёнак на файным ланцужку; запячатаў ды адрасаваў Фрода. Більба ўжо быў паклаў капэрту на палічку над агменем, але ж раптам забраў адтуль і сунуў у кішэню. У гэты момант дзьверы адчыніліся й увайшоў Гэндальф.
      – Мае вітаньні, – азірнуўся Більба. – Вельмі рады вашаць пабачыць.
      – Я таксама – што магу цябе бачыць, – азваўся чараўнік, прысаджваючыся на крэсла. – Бо маю пільную патрэбу перакінуцца словам-другім на разьвітаньне. Падаецца мне, ты задаволены й мяркуеш, што ўсё прайшло цудоўна, адпаведна пляну?
      – Ну так! – адказаў Більба. – Хоць бліскавіца мяне зьдзівіла. Дый напалохала – праўда, не мяне аднаго. Маленькі дадатак ад вашаці, праўда?
      – Праўда. Ты мудра зрабіў, што трымаў пярсьцёнак у таямніцы ўсе гэтыя гады, і мне падалося, што варта паказаць гасьцям нешта яшчэ, што магло б растлумачыць тваё раптоўнае зьнікненьне.
      – І, напэўна, сапсаваў жарт. Ох, заўжды гэты нос тыцкаецца не ў свае справы, – Більба засьмяяўся. – Але ж, мяркую, вашаць, як заўсёды, ведаў лепей.
      – Звычайна я ведаю лепей – калі ўвогуле ведаю. Але ж наконт тваёй справы ў меня аніякай пэўнасьці. Цяпер яна падышла да кропкі. Ты пажартаваў, напалохаўшы ды пакрыўдзіўшы большасьць сваякоў, дый падкінуў усяму Шыру нагоду патрапаць языкамі дзён дзевяць, а то й дзевяноста дзевяць, што больш падобна да праўды. І што ж ты рабіцьмеш зараз?
      – Наладжу сабе вакацыі. Вельмі доўгія – як я казаў вашаці раней. Мабыць, да сканчэньня маіх дзён – наўрад ці я вярнуся. На самай справе, я й не пляную вяртацца – і ўсё падрыхтаваў... Я састарэў, Гэндальф. Я не выглядаю старым, але ж адчуваю гэта нутрынай. Добра захаваўся, анягож! – Більба нявесела ўсьміхнуўся. – Насамрэч я пачуваюся, нібыта мяне расьцягнулі, размазалі, як драбніцу масла па надта вялікай лусьце хлеба. Неяк гэта няправільна. Мне патрэбны адпачынак, ці нешта накшталт.
      Гэндальф пільна ўгледзеўся ў Більба.
      – Гэта сапраўды няправільна. Ведаеш, можа, твой плян усё ж такі найлепшы.
      – Ну, я так вырашыў. Я хачу зноў пабачыць горы, разумееш, Гэндальф, горы. А потым знайсьці месца, дзе здолею нарэшце адпачыць – у цішыні й спакоі, бяз плоймы сваякоў, якія так і шнараць наўкол, і без чаргі наведнікаў, трасца на іх, што без супынку грукочуць у дзьверы. Можа, я знайду прытулак, дзе здолею скончыць сваю кнігу. У мяне ўжо ёсьць цудоўная канцоўка для яе: “…і ён жыў шчасьліва да скону сваіх дзён”.
      – Спадзяюся, гэтак і будзе, – Гэндальф засьмяяўся. – А хто прачытае тваю кнігу з гэткай цудоўнай канцоўкай?
      – Прачытаюць, пабачыш. Фрода ўжо чытаў, колькі там напісалася. Вашаць жа за ім прыгледзіць хоць адным вокам, праўда?
      – Двума, і прыгледжу, і дагледжу, калі толькі здолею.
      – Ён пайшоў бы з мною, калі б я запрасіў. Ён і прапанаў мне перад Вечарынай. Ды бачыш, не для яго гэта пакуль што. Я перад сьмерцю хачу яшчэ раз пабачыць Дзіказем’е й горы, а ён сэрцам тут, у Шыры. Палі, рачулкі, ляскі. Яму прыемна тут, утульна. Я ўсё пакінуў яму, апроч якіх дробязяў. Спадзяюся, ён зажыве шчасьліва, калі звыкне жыць сам па сабе. Час надышоў яму самому гаспадарыць.
      – Усё пакінуў? – перапытаў Гэндальф. – І пярсьцёнак?
      – Ну, ну так… амаль што, – прамармытаў Більба, запінаючыся.
      – Дзе ён?
      – У капэрце, калі вашаці так ужо трэба ведаць, – сказаў нецярпліва Більба, – вунь там, на каміне… А не, не. Вось ён, у маёй кішэні. Ну так… ці ня дзіўна, – дадаў ціхенька сабе пад нос, – пасьля ўсяго, чаму не? Чаму яму там і не застацца?
      Гэндальф зноў зірнуў на Більба, сувора й цяжка.
      – Падаецца мне, Більба, лепей пакінуць яго тут. Ці ж ты сам не хацеў гэтага?
      – Я хацеў – а цяпер не хачу. Калі ўжо гэткая пайшла гамонка, не хачу я яго аддаваць. І рацыі аніякай у тым ня бачу, каб яго аддаць. А вашаць чаго мяне прымушае? – Більбаў голас раптам зьмяніўся. У ім пачулася раздражненьне й падазронасьць. – Увесь час вашаці муляе мой пярсьцёнак. Я шмат чаго прыдбаў у вандроўцы, дык тое вашаці нецікава, адзін пярсьцёнак.
      – Так, муляе, – згадзіўся Гэндальф, – бо я хачу вызнаць праўду. Гэта істотна. Чароўныя пярсьцёнкі – рэчы няпростыя, рэдкія й надта цікавыя. У мяне да твайго пярсьцёнка, можна сказаць, прафэсійная цікаўнасьць. І мне надта хочацца ведаць, дзе ён, а ты ж у нас зноў сабраўся ў вандроўку. А таксама мушу сказаць табе, што ты дастаткова валодаў ім. Табе ён больш не патрэбны, павер мне.
      Більба пачырванеў, і ў ягоных вачох бліснулі агеньчыкі злосьці. Твар, звычайна дабрадушны, стаў суворым.
      – Чаму не? Ён мой, кажу табе, мой! Мая каштоўнасьць. Так, мая каштоўнасьць!
      Твар чараўніка застаўся суворым, спакойным і ўважлівым, хоць на самай справе Гэндальф занепакоіўся й нават напалохаўся.
      – Яго называлі так раней. Ня ты.
      – А цяпер я называю. Чаму не? Нават калі й Глыкс яго так называў. Пярсьцёнак цяпер не ягоны, а мой. І я яго не аддам, вось.
      Гэндальф устаў.
      – Гэта будзе найвялікшым глупствам, Більба. І з кожным тваім словам гэта відавочней. Ці ты ня бачыш – цяпер ён валодае табою, а ня ты ім. Адпусьці яго – і ён адпусьціць цябе!
      – Я раблю, як хачу! Мне ніхто ня ўказ!
      – Цішэй, даражэнькі мой хобіт! Усё тваё доўгае жыцьцё мы былі сябрамі. Табе не падаецца, што ты мне крыху вінны? Давай жа! Зрабі, як абяцаў: пакінь пярсьцёнак!
      – Калі хочаш узяць яго сабе, так і скажы! Але ж табе ён не дастанецца! Я сваю каштоўнасьць не аддам! – Більбава рука пацягнулася да цаўя ягонага маленькага меча.
      Гэндальфавы вочы бліснулі.
      – Глядзі, даражэнькі, яшчэ крыху, і надыдзе мой час раззлавацца. Тады ты пабачыш сапраўднага Гэндальфа Сівога! – Гэндальф крочыў да Більба, зрабіўшыся нібыта вышэй ростам, змрочны й пагрозьлівы. Ягоны цень запоўніў увесь пакой.
      Більба прыціснуўся да сьцяны, цяжка дыхаючы, ухапіўшыся рукой за кішэню. Гэтак яны стаялі, пазіраючы адзін на аднаго, у цяжкой, невыноснай цішыні. Нарэшце Більба адвёў вочы, адпусьціў цаўё – і задрыжэў.
      – Ня ведаю, што найшло на вас – ніколі вашаць такім ня бачыў, – прамовіў хобіт, – ну, з-за чаго ўсё? Ці ж ён ня мой? Я ж знайшоў яго. А калі б не ўтрымаў, Глыкс мяне забіў бы. Ён хлусіў, я ня злодзей.
      – Я цябе злодзеем ня зваў і не заву. І я ня злодзей. Я не рабую цябе, а дапамагаю. Хацеў бы я, каб ты давяраў мне, як даўней, – Гэндальф адвярнуўся, і цень зьнік. Чараўнік зноў паменшыўся, ператварыўшыся ў звычайнага старога, стомленага й занепакоенага.
      Більба правёў рукой па вачох.
      – Нешта й на мяне найшло. Нібыта дурнота якая. Бо сапраўды палягчэе, калі болей ані яго, ані клопатаў зь ім. Апошнім часам я думаў усё пра яго ды пра яго. Калі-нікалі падавалася: нібыта ён – вока, і назірае за мною. І заўсёды хочацца насунуць на палец і зьнікнуць, ці думкі адольваюць: можа, здарылася нешта, трэба ж дастаць, праверыць. Спрабаваў пакласьці пад замок – ды мне спакою няма, калі ён ня з мною. І ня ўцямлю, чаму так. І вырашыцца наконт яго я ня здольны.
      – Тады даверся мне, – параіў Гэндальф, – усё ж падрыхтавана. Ідзі прэч і пакінь яго тут. Аддай Фрода. А я ўжо яго дагледжу.
      Більба памаўчаў крыху, відавочна, вагаючыся, уздыхнуў і, нарэшце, вымавіў:
      – Ну, мусіць, так.
      Потым паціснуў плячыма й неяк бязрадасна ўсьміхнуўся.
      – Урэшце, і ўся гэная вечарына пра тое й была. Думаў – параздаю гару падарункаў, мо будзе лягчэй і яго аддаць. Не, ня стала лягчэй. Аднак столькі падрыхтоўкі й клопатаў – няўжо дарма? Шкада псаваць жарт.
      – Так, і пазбавіць усю задумку адзінага яе сэнсу, – дадаў Гэндальф.
      – Добра. Ён адыдзе да Фрода разам з усім астатнім, – Більба глыбока ўздыхнуў, – а цяпер мне час ісьці, альбо хто-небудзь яшчэ мяне перахопіць. Сваё “бывайце” я ўжо сказаў, і паўтарацца ня хочацца.
      Ён падхапіў торбу й рушыў да дзьвярэй.
      – А пярсьцёнак яшчэ ў тваёй кішэні.
      – Так! І тастамант таксама, і ўсе астатнія паперы. Вазьмі іх сам ды перадай Фрода. Гэтай надзейней за ўсё.
      – Не, не давай мне пярсьцёнак. Пакладзі на паліцу над агменем. Няхай ляжыць, пакуль ня прыйдзе Фрода. А я ўжо павартую й дачакаюся яго.
      Більба выцягнуў капэрту, а калі ўжо амаль апусьціў на паліцу, рука ягоная нечакана здрыганулася назад і капэрта ўпала на падлогу. Не пасьпеў ён нахіліцца й падабраць, як чараўнік ужо падхапіў яе й паклаў на паліцу. Хобітаў твар перакрывіўся ад раптоўнай злосьці – і праз імгненьне зьмяніўся палёгкай і сьмехам.
      – Ну, зроблена! А зараз – у дарогу!
      Абодва пакінулі залю. Більба узяў свой улюбёны кіёк, тады сьвіснуў. З суседніх пакояў выйшлі тры гномы.
      – Ці ўсё падрыхтавана? Спакавана, цэтлікі прымацаваныя?
      – Усё, – адказалі яны.
      – Ну, тады рушма! – і ён крочыў за дзьверы.
      Файная разьвінулася ноч: на чорных нябёсах зіхацела безьліч зорак. Більба зірнуў угару, уцягнуў паветра.
      – Добра! Якая ж асалода – зноў вандраваць, зноў выйсьці на шлях разам з гномамі! Вось чаго мне не ставала ўсе гэтыя гады. Бывайце! – сказаў ён да старой сядзібы й пакланіўся дзьвярам. – Да пабачэньня, Гэндальф!
      – Сапраўды, да пабачэньня, Більба! Беражы сябе. Ты ўжо стары – ну, напэўна, і мудры таксама.
      – Берагчыся? Чаго? Не хвалюйся за мяне. Я цяпер шчасьлівейшы чым калі, а гэта нечага ды вартае. Час надышоў. Зноў сьцежка ўхапіла мяне за пяты, – дадаў ён і ціхенька, нібы сам сабе, засьпяваў у змроку:
      
      Няма сканчэньня для шляхоў.
      Ледзь рушыш ад дзьвярэй –
      Павінен крочыць зноў і зноў
      Імкнуцца ўсё далей
      
      Па сьцежцы, струмяні дарог
      Вялікіх ды малых.
      Калі б даведацца я мог,
      Куды дайду па іх...
      
      Потым змоўк. А тады, не прамовіўшы болей ані слоўца, адвярнуўся ад сьвятла й галасоў з намётаў Вечарыны й у суправаджэньні трох паплечнікаў-гномаў пайшоў праз сад. А ад яго – уніз па доўгай стромай сьцежцы. Унізе скочыў праз нізкую агароджу й пашыбаваў лугам, лёгкі, нібы начны вецер у траве.
      Гэндальф глядзеў увасьлед яму, у цемру.
      – Да сустрэчы, дарагі мой Більба, – да сустрэчы! – сказаў ён ціха, ды ўвайшоў назад, за дзьверы.
      Неўзабаве вярнуўся й Фрода й убачыў, што Гэндальф сядзіць у цемры, у глыбокім задуменьні.
      – Ён сышоў? – спытаў Фрода.
      – Так, – адказаў Гэндальф, – нарэшце сыйшоў.
      – А я да апошняга моманту спадзяваўся, што гэта толькі жарт. Хацеў бы я, каб гэта быў жарт. Ён жартаваў нават з істотнага. Ды не, я ўжо даўно адчуваў, што гэта ўсур’ёз. Хоць бы я вярнуўся раней, каб пабачыць яго наастачу.
      – Мне падаецца, ён хацеў сысьці ціха. Але ж не хвалюйся. Зь ім усё добра – цяпер. Ён пакінуў табе пакунак. Вунь там.
      Фрода зьняў капэрту з паліцы, зірнуў на яе, аднак ня ўскрыў.
      – Там ты знойдзеш тастамант ды ўсе астатнія паперы, – патлумачыў чараўнік, – ты цяпер гаспадар Торбы-пад-Стромай. А таксама, падаецца мне, ты знойдзеш там залаты пярсьцёнак.
      – Пярсьцёнак! – усклікнуў Фрода. – Пакінуў мне? Цікава, чаму. Ну, рэч карысная.
      – Можа так, а можа й не. Я на тваім месцы не сьпяшаўся б ім карыстацца. Трымай яго ў сакрэце, беражы яго! А цяпер – я пайду спаць.
      Як новаму гаспадару Торбы-пад-Стромай Фрода давялося выконваць даволі непрыемны абавязак разьвітаньня з гасьцямі. Чуткі ўжо распаўсюдзіліся, але ж Фрода на ўсе пытаньні адказваў толькі, што “без сумневаў, усё высьветліцца раніцою”. Каля поўначы па асабліва важных гасьцей прыбылі вазкі й брычкі ды ад’ехалі цугам, паўнюткія надзвычай сытымі й незвычайна зацікаўленымі хобітамі. Потым, як і было прадугледжана, зьявіліся садоўнікі з тачкамі й развезьлі па хатах тых, хто сам сысьці ня здолеў.
      Павольна мінула ноч. Узьнялося сонца, і значна пазьней за яго – хобіты. Раніцою зьявіліся загадзя запрошаныя прыбіральнікі – размантаваць намёты, прыбраць сталы й лавы з крэсламі, лыжкі, нажы, бутэлькі, талеркі, ліхтары, кветкі ў гаршках і скрынях, крошкі, паперкі ад трэскалак, забытыя кескі й торбы, пальчаткі, насоўкі й нават нязьедзеную ежу (ну, гэтага небагата). Потым абвесьціліся тыя, каго не запрашалі: Торбінсы, і Выкумекі, і Барсуксы, і Хваты, і шмат іншых, хто жыў непадалёк ці начаваў. Ля палудня, калі нават самыя сытыя ўжо згаладнелі, перад Тобай-пад-Стромай сабраўся вялізны натоўп – няпрошаны, але прадугледжаны.
      Фрода чакаў на ганку, усьміхаўся, хаваючы стому й заклапочанасьць. Ён павітаў усіх, але ж патлумачыў ненашмат болей, чым учора. На ўсе роспыты адказваў проста:
      – Спадар Більба адсутнічае. Наколькі я ведаю, яго ня будзе доўга.
      Некаторых запрасіў увайсьці, бо Більба пакінуў ім “прэзэнты”.
      У зале на падлозе ўзвышалася высачэзная гара пакункаў, скрынак і мэблі. Да кожнай рэчы быў прымацаваны кавалак паперы з подпісам. Некаторыя не бяз кпіны. Напрыклад, такія:
      “Адэлярду Хвату, цалкам ва ўласнае карыстаньне, ад Більба” – на парасоне. Адэлярд зьнёс з сабою вялікую колькасьць непадпісаных парасонаў.
      Ці “Доры Торбінс на памяць пра доўгае ліставаньне” – вялізны кошык для скарыстанай паперы (Доры, сястра Більба, найстарэйшая сваячка Більба ды Фрода, сягнула ўжо дзевяноста дзевяці гадоў і болей за паўстагодзьдзя няспынна радавала ўсю радзіну добрымі парадамі).
      Яшчэ: “Міла Норсу, з спадзевам, што спатрэбіцца, ад Б. Т.” – залатое пяро й бутэлька чарніла. Міла ніколі не адказваў на лісты.
      “Для карыстаньня Анэлі, ад дзядзькі Більба” – круглае люстэрка. Маладзенькая Анэля Торбінс відавочна лічыла свой кругленькі тварык захапляльна прывабным.
       “Для калекцыі Гуга Пасьнікса, ад папаўняльніка” – пустая паліца для кніг. Гуга вельмі любіў браць кніжкі й ня надта любіў вяртаць.
      “Лябэлі Кесцы-Торбінс, у якасьці Падарунку” – скрыня з срэбнымі лыжкамі. Більба лічыў, што добрая частка ягоных уласных лыжак зьнікла падчас ягонай вандроўкі менавіта празь яе. Лябэля пра гэткія Більбавы падозрэньні добра ведала. І намёк зразумела адразу, але лыжкі ўсё адно ўзяла.
      Тое была толькі малая частка падарункаў. За доўгае Більбава жыцьцё нара ягоная захлудзілася. У хобіцкім жытле хлуд звычайна зьбіраецца зь дзівоснай хуткасьцю, менавіта праз звычку хобітаў раздаваць столькі падарункаў на дні народзінаў. Вядома, далёка ня ўсе падарункі бывалі новыя, парачка адмецьцяў невядомага прызначэньня абышла ўсё навакольле. Аднак Більба звычайна пакідаў атрыманае, і сам дарыў толькі новае. Ну, а цяпер старая нара трохі парасчысьцілася.
      Да кожнага падарунку Більба зрабіў цыдулку, сам падпісаў – некаторыя жартоўна, і нат з намёкам. Але большая частка ўсё ж была карысная й патрэбная, асабліва бяднейшым хобітам. Більба не забыўся на пасельнікаў Хобіцку – Дзед Гэйхад атрымаў два мяхі бульбы, новую шуфлю, ваўняную безрукаўку ды бутэльку лекаў ад рэўматызму. Стары Роры Бронь-Быч, у падзяку за гасьціннасьць, прыдбаў тузін бутэлек “Старога вінагроньніку”, моцнага чырвонага віна з Паўднёвага падзелу. Добрае гэтае віно схаваў у клець яшчэ Більбаў бацька. Пакаштаваўшы, Роры адразу дараваў Більба ўсё, што толькі можна дараваць, а прыкончыўшы бутэльку, і ўвогуле абвесьціў Більба хобітам з хобітаў і сябрам назаўжды.
      Шмат чаго засталося й для Фрода – уся галоўная маёмасьць у тым ліку, а таксама кнігі, малюнкі й больш чым дастаткова мэблі. І ані грошай, ані каштоўных кляйнодаў Більба раздаваць ня стаў – ані манэткі, ані шкляной пацерынкі.
      Таго дня Фрода хапіла турботаў. Па навакольлі, нібы агонь па сухалесьсі, пабегла чутка, што ўсю Більбаву маёмасьць раздаюць за проста так. І хутка ў нару набілася процьма незапрошанага, але надзвычай настойлівага народу. Пааддзіралі цыдулкі з падарункаў, усчалі сварку. Некаторыя намагаліся абменьвацца ці гандляваць прама ў залі, іншыя – уцячы зь невялікімі, але каштоўнымі рэчамі, не для іх прызначанымі, ці ўвогуле з чым-кольвечы, што дрэнна ляжала. Шлях да брамы запоўнілі тачкі й ручныя вазкі.
      Пасярод гармідару прыцягнуліся Лябэля з Ота. Фрода якраз выйшаў крыху адпачыць, пакінуўшы сябра Мэры Бронь-Быча назіраць за справамі. Калі Ота голасна запатрабаваў сустрэчы з Фрода, Мэры толькі ветліва яму пакланіўся.
      – Выбачайце – немагчыма. Цяпер ён адпачывае.
      – Хаваецца, хочаш сказаць, – абвінаваціла Лябэля, – дык вось: ад нас не схаваецца. Мы прыйшлі яго пабачыць і мы яго пабачым. Ідзі й скажы яму гэта!
      Мэры пакінуў іх у залі – якраз тады Лябэля й атрымала свае лыжкі, што зусім не палепшыла яе настрою. Нарэшце іх пусьцілі ў кабінэт. Фрода сядзеў за сталом над гарою папераў. Выгляд у яго быў няшчасны – сузіраньне Кесак-Торбінсаў, ва ўсялякім выпадку, не дадавала радасьці. Ён устаў, мацаючы нешта ў кішэні. Але ветлівасьці ня страціў.
      А Кескі-Торбінсы паводзіліся даволі дзёрзка. Спачатку прапаноўвалі прадаць амаль за нішто (нібыта па-сяброўску) розныя каштоўныя й не прызначаныя ў падарункі рэчы. А калі Фрода адмовіў: маўляў, раздаецца толькі тое, што выбраў асабіста Більба, то абвесьцілі – справа падаецца ім нячыстай.
      – Мне адно відавочна, – сказаў Ота, – надта ўжо добра табе выходзіць. А ну, пакажы нам тастамант!
      Ота стаў бы Більбавым спадчыньнікам, калі б ня Фрода. Тастамант Ота прачытаў вельмі ўважліва, потым фыркнуў. На жаль, напісанае ўсё было вельмі ясна й слушна, і ў адпаведнасьці з хобіцкімі звычаямі – якія патрабавалі, паміж іншага, і подпісы сямі сьведкаў, чырвоным чарнілам.
      – Зноў! – паскардзіўся ён жонцы. – І гэтакае пасьля шасьцідзесяці гадоў! І што табе дасталося? Лыжкі? Лухта якая!
      Ён пстрыкнуў пальцамі прама перад носам у Фрода, дый выйшаў вонкі. Але ад Лябэлі так проста было не пазбавіцца. Калі Фрода неўзабаве вызірнуў з кабінэту, то знайшоў яе яшчэ ў хаце. Яна дасьледавала куты й закуткі й прастуквала падлогу. Фрода правёў яе да дзьвярэй – а перад тым пазбавіў ад некалькіх невялікіх, але каштоўных рэчаў, што дзівосным чынам патрапілі ў яе парасон. Твар Лябэлін выглядаў так, быццам яна падрыхтавала на разьвітаньне цалкам зьнішчальнае слова. Аднак толькі й здолела выцягнуць зь сябе, азірнуўшыся на ганку:
      – Ты йшчэ пашкадуеш, маладзён! Чаму б табе таксама не сысьці? Ты не тутэйшы, ты ня Торбінс, ты… ты Бронь-Быч, вось ты хто!
      – Чуў гэта, Мэры? Вось табе й абраза, – і Фрода зачыніў дзьверы перад яе носам.
      – Гэта камплімэнт, – адказаў на тое Мэры Бронь-Быч, – і, вядома, няпраўда.
      
      Апасьля яны прайшлі праз нару й выгналі трох маладых хобітаў (двух Выкумекаў і Барсукса), якія даўбілі дзірку ў сьцяне адной з клецяў. Фрода ледзь не пабіўся з маладым Санча Моцам-Скурланогам (унукам старога Ода), які выстукаў у падлозе вялікай кладоўкі рэха й пачаў вялікія раскопкі. Паданьне пра Більбава золата абуджала шмат надзеяў – бо, вядома ж, здабытае незразумелым або цёмным шляхам належыць таму, хто ўхопіць першы – адно каб хапаць не перашкодзілі.
      Перамогшы Санча ды выпіхнуўшы яго вонкі, Фрода ўпаў на фатэлю ў залі.
      – Усё, час зачыняць краму, Мэры, – прастагнаў ён. – Замкні дзьверы й не адчыняй нікому, нават калі пачнуць выбіваць таранам.
      Потым ён уладкаваўся, каб падмацавацца філіжанкаю гарбаты. І не пасьпеў за яе ўзяцца, як зноў пачуў ціхі грукат у дзьверы.
      – Ня йначай, зноў Лябэля, – вырашыў ён, – напэўна, дадумалася да нечага насамрэч зьнішчальнага й сьпяшаецца выказаць. Ну, з гэтым можна й пачакаць.
      І ўзяўся за гарбату. Грукат паўтарыўся, значна больш настойліва. Фрода не зварухнуўся. Раптам у вакенцы зьявілася галава чараўніка.
      – Фрода, калі ты не дазволіш мне ўвайсьці, твае дзьверы так палятуць, што праб’юць нару наскрозь, дый Строму таксама!
      Фрода ўскочыў і кінуўся да дзьвярэй.
      – Гэндальф! Хвілінку, паўхвілінкі! Заходзь, заходзь – а я падумаў, што гэта Лябэля!
      – Ну, тады я табе дарую. Я яе бачыў нядаўна ў Прырэччы – ехала ў вазку, ды з такім тварам, што ад яго й сырадой скіс бы.
      – Я сам ад яе скіс. Чэснае слова, яшчэ трохі – і ўзяўся б за Більбаў пярсьцёнак. Так і хацелася зьнікнуць.
      – Вось гэтага ты не рабі, – сказаў Гэндальф, усаджваючыся, – паасьцярожней зь пярсьцёнкам, Фрода! Ды я, можна сказаць, з-за яго й вярнуўся пагаманіць наастачу.
      – А што зь ім?
      – А што ты пра яго ведаеш?
      – Толькі тое, што распавёў мне Більба. Я чуў яго гісторыю: як ён знайшоў пярсьцёнак, як выкарыстаў падчас вандроўкі.
      – Якую гісторыю, цікава?
      – Ня тую, што ён распавёў гномам ды запісаў у кнізе. Неўзабаве пасьля таго, як я сюды пераехаў, ён распавёў мне сапраўдную. Сказаў, што вашаць не даваў яму спакою, пакуль не даведаўся праўды. І мне таксама лепей ведаць яе. Казаў, паміж намі – няма сакрэтаў. Тым больш, што з мною ягоная таямніца – як зь ім самім. І пярсьцёнак усё адно бясспрэчна ягоны.
      – Цікава, цікава. І што ты сам пра гэта мяркуеш?
      – Калі вашаць мае на ўвазе прыдумкі пра “падарунак на дзень народзінаў”, то другая вэрсія падалася мне значна разумнейшай. Але навошта ўвогуле прыдумкі? Так непадобна да Більба. Я падумаў: гэта дзіўна.
      – Я таксама. Ведаеш, дзіўныя рэчы часта здараюцца з тымі, што валодаюць гэткімі кляйнодамі. А асабліва, калі карыстаюцца імі. Гэта табе папярэджаньне – асьцярожней зь ім. Мажліва, ён прызначаны ня толькі для таго, каб рабіць цябе нябачным на першае тваё жаданьне.
      – Я не разумею.
      – Я й сам ня надта разумею, – сказаў чараўнік. – Проста пярсьцёнак мяне надзвычай зацікавіў, асабліва пасьля мінулай начы. Ты не хвалюйся – пакуль што няма з-за чаго. Аднак паслухай мяне: карыстайся ім як мага радзей, а сама лепей увогуле не карыстайся. А асабліва сачы, каб не пайшлі плёткі ды чуткі. Паўтараю: трымай у таямніцы ды пільнуй!
      – Адны загадкі! Што ў ім такога жахлівага?
      – У мяне няма аніякай пэўнасьці. Пакуль мне няма чаго табе сказаць. Можа, здолею распавесьці болей, калі вярнуся, – чараўнік устаў. – Выпраўляцца трэба неадкладна. Так што – да пабачэньня, Фрода!
      – Прама цяпер! – усклікнуў Фрода. – Чаму? Я лічыў, вашаць затрымаецца хоць на тыдзень, дапамагчы мне.
      – Я хацеў, але – давялося перадумаць. Мяне ня будзе тут колькі часу, але я прыеду да цябе, калі толькі здолею. І прабач – зьяўлюся зьнянацку. Адкрыта мне Шыр наведваць ня варта. Падаецца, мяне тут не ўзьлюбілі. Кажуць – я прыношу турботы й праблемы. Некаторыя дык і ўголас вінавацяць, што гэта я падгаварыў Більба ўцячы, а мо й горш. Калі хочаш ведаць – мы змовіліся з табою, каб накласьці лапы на Більбава багацьце.
      – Некаторыя! Ота зь Лябэляй! Як мярзотна! Я з ахвотай аддаў бы ім Торбу-пад-Стромай, каб толькі вярнуць Більба й скіравацца куды-небудзь вандраваць зь ім разам. Я люблю Шыр. Але ж часам думаю: чаму я не сышоў зь ім? Ці пабачу яго калі-небудзь зноў?
      – І я пра гэта думаю, – сказаў Гэндальф. – І яшчэ пра мноства рэчаў. Ну, бывай! Беражы сябе ды чакай мяне – асабліва тады, калі маё зьяўленьне найменш верагоднае. Да сустрэчы!
      Фрода правёў яго да дзьвярэй. Гэндальф махнуў рукою на разьвітаньне, дый пайшоў прэч – зь незвычайнай хуткасьцю. Аднак хобіту падалося, быццам на плячох чараўнік панёс нейкі нябачны цяжар. Хутка цямнела, і Гэндальфава постаць імкліва зьнікала ў змроку – на доўгі, вельмі доўгі час.
      
      
      2. Цень мінулага
      
      Гаворка ды плёткі не спыніліся ні празь дзевяць дзён, ні празь дзевяноста дзевяць. Другое зьнікненьне спадара Більба Торбінса не спускалі зь языкоў па ўсім Хобіцку, дый увогуле Шыры, пакуль нават і ціпуны на тых языках не папавыскоквалі, а ўспаміны трымаліся шчэ даўжэй. Гісторыя гэтая зрабілася павучаньнем і чароўнай казкай для малечы, і паступова Дзівак Торбінс, які зьнікаў з трэскам і бляскам і вяртаўся зь мяхамі золата й каштоўнага каменьня, стаўся ўлюбёным героем хобіцкіх баек й застаўся ў казках нават і тады, калі згубіліся ўсялякія ўспаміны пра сапраўдныя падзеі.
      А пакуль тое – усё навакольле прыйшло да высновы, што небарака Більба, які й так асабліва цьвярозым розумам не вылучаўся, цяпер і ўвогуле “зьехаў”, ды зьбег у цьмутаракань. А ў той цьмутаракані, безумоўна, зваліўся ў нейкую рэчку ці яму, гэтак і знайшоў трагічны, але ж наўрад ці заўчасны канец. Вінавацілі, вядома ж, Гэндальфа.
      – Каб жа толькі гэты пракуда-чараўнік маладога пана Фрода ў спакоі пакінуў – можа, ён і набярэцца розуму, прызвычаіцца дый будзе хобіт хобітам, – казалі ў навакольлі.
      Ну й сапраўды: здаецца, чараўнік пакінуў Фрода ў спакоі й той прызвычаіўся да Торбы-пад-Стромай, абжыўся й прыжыўся, аднак прыбытку цьвярозай хобіцкай рацыі ў ім нешта не назіралася. А дакладней, ён амаль адразу ж перахапіў Більбаву рэпутацыю дзівака. Дзядзьку згадваў заўсёды як жывога, а наступным годам адзначыў Більбава стодванаццацігодзьдзе, і вечарыну ў ягоны гонар назваў “Бяседай ста з тузінам”. Ня тое каб адпаведна назваў, бо гасьцей склікаў усяго два дзясяткі, але ж частавалі некалькі разоў, дый так, што, як хобіты кажуць, на пузах каталіся ды з вушэй лезла.
      Некаторыя моцна абураліся – аднак Фрода ўцята задаваў “Бяседу за ста” год за годам, і паступова прыцярпеліся. Фрода заўсёды казаў, што Більба жывы. А дзе ж ён?.. На тое толькі паціскаў плячыма.
      Жыў Фрода, як і Більба, бабылём, але меў колькі сяброў, асабліва сярод маладзейшых хобітаў (пераважна нашчадкаў Старога Хвата), якія з маленства круціліся вакол Торбы-пад-Стромай і любілі старога дзядзьку Більба, – Фолька Выкумек ды Фрэдэгар Барсукс, напрыклад. А найбліжэйшымі сябрамі былі Перэгрын Хват (якога звычайна клікалі Піпін) ды Мэры Бронь-Быч (чыё сапраўднае імя, якое згадвалі зрэдку, было Мэрыядок). Фрода цягаўся зь імі па ўсім Шыры, але найчасьцей бадзяўся на самоце. На зьдзіўленьне ўсялякага нармалёвага й прыстойнага хобіта, заўважалі яго й далёка ад Торбы, уночы, – шпацыраваў пры зорным сьвятле па лясох ды пагорках. Мэры й Піпін падазравалі, што ён, як і Більба, час ад часу наведваўся да эльфаў.
      З часам народ прыкмеціў, што Фрода таксама “добра захоўваецца”: на выгляд такі самы малады, жвавы хобіт, толькі-толькі за паўнагодзьдзем. На тое казалі: ну, шанцуе ж некаторым. А дзівосным, каб не казаць – і ненатуралёвым, палічылі гэта, калі Фрода наблізіўся да пяцідзесяці. Паважны ўзрост, усё-ткі.
      Пасьля клопатаў першых дзён Фрода вынайшаў, што быць гаспадаром самога сябе, а да таго й Торбы-пад-Стромай надзвычай прыемна. Колькі гадоў ён проста жыў, не загадваючы на будучыню. Але паціху, можа, толькі напалову сьвядома, расьлі ў ім незадаволенасьць і шкадаваньне, што не сышоў тады зь Більба. Наплывалі самі сабою, асабліва ўвосень, думкі пра далёкія, дзікія краі; і туманныя абрысы гор, якіх ніколі ў жыцьці ня бачыў, прыходзілі ў ягоныя сны. Ён казаў сам сабе: “Можа, і я аднойчы выпраўлюся за Раку”. На тое другая палова розуму нязьменна адказвала: “Не цяпер”.
      Так яно й цягнулася, ўжо саракавыя яго сканчаліся й надыходзіла пяцідзесяцігодзьдзе. Лічба пяцьдзясят падавалася Фрода істотнай, нават прадказальнай: менавіта ў пяцьдзясят гадоў Більба напаткаў сваю прыгоду. Фрода занепакоіўся, старыя сьцежкі падаваліся ўжо надта знаёмымі, сходжанымі ўздоўж ды ўпоперак. Падоўгу глядзеў на мапы, меркаваў, што ж там – за межамі Шыру. А там шырскія мапы паказвалі пераважна белыя плямы. Узяўся шпацыраваць далей, чым зазвычай, ды ўсё часьцей сам па сабе. Мэры й іншыя сябры занепакоіліся. Часта бачылі, як ён ішоў побач ці размаўляў з чужынцамі-вандроўнікамі, іх шмат у той час мінала Шыр.
      
      Папаўзьлі чуткі пра нядобрыя падзеі ў навакольным сьвеце. Гэндальф не зьяўляўся цягам накалькіх гадоў, зьвестак аніякіх ня слаў – і Фрода зьбіраў навіны дзе толькі мог. Эльфаў, якія раней амаль не наведвалі Шыр, цяпер часьцяком можна было пабачыць увечары. Яны лясамі йшлі на захад, ішлі й не вярталіся, бо пакідалі Міжзем’е. Тутэйшыя падзеі болей іх не турбавалі. І гномаў зьявілася надзвычай шмат на старым шляху з усходу на захад, які вёў да Сівых заваняў; гномы здаўна карысталіся ім, каб дабрацца да сваіх капальняў у Блакітных гарах. Пераважна ад гномаў хобіты й даведваліся пра падзеі ў далёкіх краёх – калі толькі жадалі даведацца. Бо распавядалі гномы мала дый без ахвоты, а дапытвацца хобіты ахвоты мелі йшчэ меней. Аднак цяпер Фрода часьцяком сустракаў зусім незнаёмых гномаў з далёкіх краінаў, якія шукалі паратунку на захадзе. Гномы тыя былі надзвычай перапалоханыя, а некоторыя, азіраючыся, напаўголаса распавядалі пра Ворага ды Мордарскі край.
      Гэтае імя хобіты ведалі толькі з паданьняў далёкай даўніны – быццам нейкі цень па-за ўспамінамі, трывожны й злаўмысны. Падавалася, Сьветлая Рада выгнала зло з Ліхалесься толькі для таго, каб яно ў большай моцы зьявілася ў сваёй даўняй крэпасьці, у Мордары. Казалі, Цёмная вежа ўзьнялася зноўку. І адтуль змрочная навала распаўсюджвалася паўсюль. Далёка на ўсходзе й на поўдні палалі войны, і адтуль поўз страх. У гарах зноў памножыліся оркі. Шнарылі тролі: не тупыя й нязграбныя, як раней, а разумныя ды жахліва ўзброеныя. А яшчэ шапталіся пра пачвараў больш жудасных, якім і ймя не было.
      
      Вядома, няшмат сягала вушэй звычайных хобітаў. Аднак нават самыя дамаседлівыя й зацятыя пачалі прыслухоўвацца да расповедаў, а тыя, каму даводзілася трапляць у прымежжа, бачылі нямала дзіўнага. І гаворка ў прырэчанскім “Зялёным цмоку” неяк веснавым вечарам пяцідзясятага Фродавага году відочна паказвала, што нават і да ўтульных шырскіх кутоў дабраліся чуткі – хоць большасьць хобітаў яшчэ зь іх сьмяялася.
      Сэм Гэйхад сядзеў сабе побач з агменем, а насупраць яго прыладзіўся Тэд Пяшчак, млынароў сын, тутэйшыя паблізу ўслухоўваліся ў гаворку.
      – Дзіўныя рэчы можна цяпер пачуць, – сказаў Сэм.
      – Анягож, – азваўся Тэд, – галоўнае, каб вушы былі, а наслухацца заўсёды можна. Толькі вось дзіцячых казак ды бабчынай балбатні ня трэба. Я іх і тут наслухаюся, калі захачу.
      – Вядома, яшчэ як наслухаесься, калі захочаш. А калі трошкі болей захочаш, дык і зразумееш, што праўды там бывае нашмат болей, чым падаецца. Хтосьці ж распавёў іх упершыню, адкуль? Тых жа цмокаў вазьмі, для прыкладу.
      – Не, дзякуй, цмокаў я браць ня буду. Ня трэба мне іх, калі ласка. Калі быў малы, усе вушы прагулі байкамі, а цяпер ужо вырас, бачыш. І рацыі верыць у іх няма. Ня бачыў я іх, і ня ўбачу. Хіба што аднаго, нашага прырэчанскага. Дый той зялёны.
      Усе зарагаталі.
      – Ну, добра, – пагадзіўся Сэм, сьмеючыся разам з усімі, – а як наконт дрэвалюдаў, веліканаў, калі іх можна гэтак назваць? Кажуць, аднаго, вышэйшага за любое дрэва, нядаўна бачылі за Паўночнай роўнядзьдзю.
      – Хто сказаў?
      – Ну, хоць бы сваяк мой, Хэл. Ён у спадара Выкумека працуе ў Застром’і, а ў Паўночны падзел езьдзіць паляваць. Ён аднаго бачыў.
      – Або сказаў, што бачыў. Твой Хэл заўсёды нешта бачыць, а часьцяком і такое, чаго аніхто іншы аніяк пабачыць ня можа.
      – Дык жа гэны велікан быў нібыта вяз і крочыў – тры сажні як адну цалю.
      – Так, можа, тое й была адна цаля, а мо й таго нат не было. Хутчэй за ўсё, ён пабачыў звычайны вяз, а ўжо астатняе ў ягонай галаве пакрочыла куды ня трэба.
      – Не, сапраўды крочыў, кажу табе. А вязаў жа ў Паўночным падзеле й увогуле няма.
      – Ну, тады твой Хэл і ўвогуле анічога ня бачыў.
      Навокал зноў засьмяяліся, а хто-кольвек і ў далоні запляскаў, – выдатна Тэд падрэзаў.
      – Лады, але ж ты ня станеш адмаўляцца, што й іншыя, ня толькі наш Хэлфаст, бачылі ўсялякі дзіўны народ, што рушыць праз Шыр – праз Шыр, кажу табе. А колькі на межах не прапускаюць. Памежная варта ніколі столькі клопатаў ня мела. А яшчэ я чуў, што эльфы рушылі на Захад. Кажуць – да заваняў за Белымі вежамі, туды вось, – Сэм махнуў рукою некуды ў заходнім напрамку. Ані ён, ані хто іншы вакол яго ня ведаў, дзе там мора за старажытнымі вежамі на заходніх межах Шыру. Аднак у старажытных паданьнях баялася: там і ёсьць Сівыя завані, адкуль адплываюць эльфавы караблі, каб ніколі ўжо не вярнуцца.
      – Плывуць, плывуць за мора, за Захад далёкі, нас пакідаючы, – прамовіў Сэм напеўна й сумна, ківаючы галавою. А Тэд засьмяяўся.
      – Калі верыць казкам, анічога новага ў гэтым няма. А з чаго яно ўвогуле павінна тычыць цябе ці мяне? Плылі – і хай сабе! А ці ж бачыў хто тут, дый увогуле ў Шыры, ці плывуць яны там на самай справе, ці не?
      – Ну, ня ведаю, – адказаў Сэм задуменна. Ён, як яму падалося, бачыў аднойчы эльфа ў лясах і спадзяваўся пабачыць зноў. З усіх паданьняў, чутых з маленства, болей за ўсё краналі яго напаўзабытыя хобітамі гісторыі пра эльфаў.
      – У нашых мясьцінах ёсьць тыя, якія бачылі Сьветлы Народ ды ведаюць пра іх. Вось і спадар Торбінс, на якога я працую. Ён мне казаў – яны адплываюць, а ён ужо пра эльфаў ведае. А стары спадар Більба й нашмат болей ведаў, і я ад яго шмат пачуў, калі малы быў.
      – Яны абодва без глуздоў у галаве, – сказаў Тэд, – і стары, і малады. Стары – так дакладна зьехаў, і Фрода зьяжджае. Калі гэта ад іх твае зьвесткі, то няма чаму дзівіцца: тут і эльфы, і веліканы, і рак на гары сьвісьціць. Усё, сябры. Час дахаты. За ваша здароўе!
      Ён дасмактаў піва ды выйшаў, пляснуўшы дзьвярыма.
      А Сэм сядзеў моўчкі. Шмат пра што яму думалася. Па-першае, працы ў садзе Торбы-пад-Стромай хапала з галавою, і раніцою, калі толькі надвор’е дазволіць, давядзецца парупіцца. Трава так хутка расьце! І яшчэ тое-сёе было, апрача садоўніцтва. Праз колькі часу Сэм уздыхнуў, устаў дый пайшоў дахаты.
      Быў пачатак красавіка, нябёсы якраз праясьняліся пасьля моцнага дажджу. Сонца ўжо сядала, было ясна й халодна, павольна цямнела. Сэм, задуменны, ішоў пад першымі зоркамі праз Хобіцак, угару па Строме, і ціхенька насьвістваў.
      
      Якраз тады й зьявіўся Гэндальф – упершыню за доўгі час. Тры гады пасьля Вечарыны ён нават і не паказваўся. Пасьля наведаў Фрода, ненадоўга, убачыў, што ўсё нармалёва, ды зьнік зноў. Цягам наступнага году ці двух ён наяжджаў часьцяком, нечакана й пасьля заходу сонца, і сыходзіў, не папярэджваючы, яшчэ да ранку. Пра сябе, свае прыгоды й вандроўкі не распавядаў, а цікавіўся, як падавалася, толькі Фродавым здароўем і справамі.
      Потым ён зьнік, і дзевяць гадоў Фрода ня бачыў яго й ня чуў аніякіх пра яго зьвестак, і пачаў ужо думаць, што стары чараўнік ніколі ня вернецца, страціўшы ўсялякую цікавасьць да хобітаў. Аднак тым вечарам, калі Сэм ішоў дахаты, насьвістваючы пад першымі зорамі, уладар Торбы-пад-Стромай пачуў знаёмы стук у вакно кабінэту.
      Зьдзіўлены Фрода павітаў старога сябра зь вялікай пашанай. Па вітаньні абодва ўважліва прыгледзеліся.
      – Усё добра, га? – перапытаў Гэндальф. – Ты ўсё такі.
      – Дый вашаць таксама, – адказаў Фрода, аднак падумаў, што Гэндальф выглядае больш старым і стомленым.
      Фрода пачаў распытваць навіны – і асабістыя Гэндальфавы, і сусьветныя – гэтак яны гаманілі далёка за поўнач.
      
      Раніцою пасьля позьняга сьняданьня чараўнік сядзеў разам з Фрода ля з адчыненага вакна кабінэту. У каміне палаў агонь, хоць было даволі цёпла й вецер дзьмуў з поўдня. На дварэ ўсё выглядала сьвежым і чыстым, на палёх ды пругкіх галінах дрэваў прабівалася маладая зеляніна.
      Гэндальф думаў пра далёкую вясну амаль восемдзесят гадоў таму, калі небарака Більба выскачыў з Торбы-пад-Стромай нават без насоўкі. Гэндальфавы валасы шчэ больш пасівелі з тых часоў, а барада з вусамі – падаўжэлі, на твары адбіліся ўсе хваляваньні ды клопаты, аднак вочы зьзялі гэтаксама зырка, і паліў ён, выдзьмуваючы дымавыя колцы, з ранейшымі асалодай і майстэрствам.
      Паліў ён моўчкі, бо Фрода глыбока задумаўся. Нават і ранішняе сьвятло падалося яму змрочным ад Гэндальфавых навінаў. Нарэшце, загаварыў.
      – Гэндальф, учора вашаць распавядаў дзівосныя рэчы пра мой пярсьцёнак. І недагаварыў, маўляў, падобныя гутаркі лепей пакінуць да сьвятла. Мо час надышоў? Вашаць казаў, што мой пярсьцёнак – небясьпечны, і нашмат болей, чым я магу ўявіць. Чым жа ён небясьпечны?
      – Шмат чым, – адказаў чараўнік. – Ён нашмат небясьпечнейшы, чым я нават наважваўся ўявіць. І такая ў ім моц, што, урэшце, пераможа любога сьмяротнага, хто ім валодае. І падпарадкуе сабе. Калісьці ў Эрэгіёне эльфы зрабілі шмат пярсьцёнкаў, якія мы цяпер называем “чароўнымі”. Розных пярсьцёнкаў, сыгнэтаў, кляйнодзікаў – і слабейшых, і мацьнейшых. Слабейшыя былі толькі практыкаваньнямі ў майстэрстве, забаўкамі для эльфаў-кавалёў – але ж забаўкамі, небяспечнымі для сьмяротных. А Вялікія пярсьцёнкі, Пярсьцёнкі Моцы, – яны пагібельныя. Сьмяротны, які валодае адным зь Вялікіх пярсьцёнкаў, не памірае – але ж і не расьце болей, не зьмяняецца. Жыцьцё ягонае не прыбаўляецца – проста расьцягваецца, пакуль не застаецца ад яго толькі стома й туга штохвілю існаваньня. А калі ён часта карыстаецца пярсьцёнкам, каб рабіцца нябачным, ён танчэе – пакуль ня зробіцца нябачным назаўсёды, каб вечна бадзяцца ў змроку, падуладны Чорнаму гаспадару, што насамрэч кіруе пярсьцёнкамі. Так, раней ці пазьней – пазьней, калі сьмяротны быў моцны ці добры напачатку, аднак аніякая моц ці дабрыня тут ня выстаяць, – раней ці пазьней цемра зжарэ яго.
      – Як жудасна! – усклікнуў Фрода.
      І зноў у пакоі павісла доўгая цішыня. Толькі чулася з саду, як Сэм Гэйхад падразае траву.
      
      – Ці даўно вашаць гэта ведае? – спытаў нарэшце Фрода. – Ці ведаў пра гэта Більба?
      – Упэўнены: Більба ведаў ня болей, чым распавёў табе, – адказаў чараўнік. – Наўрад ці ён, нягледзячы на ўсе мае абяцаньні даглядаць цябе, пакінуў бы табе рэч, якую лічыў небясьпечнай. Яму пярсьцёнак падаваўся незвычайна прыгожым, і карысным да таго ж, а калі й адчуваў нешта ня тое, дык думаў: справа ў ім самім, не ў пярсьцёнку. Казаў, што апошнім часам пярсьцёнак аніяк не сыходзіць зь ягоных думак, і хваляваўся за яго, і непакоіўся. І не падазраваў, што менавіта таму віною. Більба хутка зразумеў, што за пярсьцёнкам трэба ўважліва сачыць, бо ён не заўсёды аднолькавай вагі ці памеру – ён памяншаўся ці рос дзівосным чынам і мог раптоўна сасьлізнуць з пальца, хоць нядаўна ледзь насоўваўся.
      – Так, Більба папярэдзіў мяне пра гэта ў апошнім лісьце. Я заўсёды трымаю пярсьцёнак на ланцужку.
      – Маеш рацыю, – сказаў Гэндальф. – Більба ніколі ня думаў, што абавязаны доўгім жыцьцём пярсьцёнку. Лічыў – сам гэткі жыцьцявіты, і так ганарыўся. А спакою ня меў, ані асалоды ад жыцьця. Казаў: “Пачуваюся, быццам мяне расьцягнулі, размазалі”. Гэта пярсьцёнак браў сваё.
      – І даўно вашаць гэта ведае? – зноў спытаў Фрода.
      – Ведае што? Я ведаю шмат таго, што ведаюць толькі Мудрыя, шаноўны мой Фрода. А калі ты маеш на ўвазе пярсьцёнак, то скажу: і цяпер у дакладнасьці ня ведаю. Трэба праверыць апошні раз, каб спраўдзіць здагадкі. Але ж я не сумняюся ў выніку. А вось калі я пачаў здагадвацца… так, калі ж гэта… напэўна, у той год, калі Більба знайшоў пярсьцёнак і Сьветлая Рада выгнала цемру зь Ліхалесься. Якраз напярэдадні Бойкі Пяці Войскаў. Нейкі цень тады лёг мне на сэрца, прадчуваньне, але ж я не разумеў, у чым прычына. Думаў часьцяком, як жа Глыкс натрапіў на Вялікі пярсьцёнак – а што пярсьцёнак быў менавіта зь Вялікіх, я не сумняваўся ад самага пачатку. Потым я пачуў няўклюдны Більбаў расповед пра “выйгрыш у гульні” – і не паверыў. А калі, урэшце, выцягнуў зь яго праўду, зразумеў: ён намагаецца пацьвердзіць сваё права на пярсьцёнак – рыхтык Глыкс зь ягоным “падарункам на дзень народзінаў”. Так, надта ўжо падобная хлусьня, і падазроная. Ясна, гэта пярсьцёнак уплывае на свайго гаспадара, уплывае адразу ж і нядобра. Вось гэта й стала для мяне першым сыгналем небясьпекі. Я часьцяком казаў Більба, каб ён не карыстаўся пярсьцёнкам, але ён не любіў, калі я згадваў пра пярсьцёнак. Хутка злаваўся. Ну, я мог зрабіць няшмат болей за параду. Забраць пярсьцёнак я ня мог, не пашкодзіўшы Більба яшчэ болей, дый права на тое ня меў. Я мусіў толькі назіраць і чакаць. Мажліва, варта было б папрасіць рады ў Сарумана Белага, але нешта заўсёды ўтрымлівала мяне ад таго.
      – А хто гэта? Я ніколі ня чуў пра яго.
      – Зразумела, бо на хобітаў ён увагі не зьвяртае. Ён – найвялікшы з Мудрых, ачольца майго ордэну й Сьветлай Рады. Глыбока сягнуў у ведзе, але ж разам зь ведамі рос і ягоны гонар, і цяпер ён ня церпіць, каб у ягоныя справы ўблытваліся. А вывучэньне эльфавых пярсьцёнкаў, і слабейшых, і Вялікіх, – Саруманава справа. Доўгі час адшукваў ён сакрэты іх вырабу й уласьцівасьці, аднак калі гаворка пра пярсьцёнкі зайшла на Радзе, ён распавёў толькі тое, што супакоіла мяне. І прыцішыла сумневы – але ня зьнішчыла іх. І я зноў – назіраў і чакаў. Усё падавалася добра зь Більба. Гады міналі – і не пакідалі на ім адзнак. Ён ня старыўся. І цень зноў агарнуў маё на сэрца. Я супакойваў сябе: “Ну, з матчынага боку ў ягоным родзе шмат доўгажыхароў. Пачакаем яшчэ крыху”. Я й чакаў – да тае начы, калі ён сыйшоў. А перад тым нагаварыў ды нарабіў такога, што аніякія Саруманавы словы мяне болей не супакойвалі. Я зразумеў нарэшце: чыясьці чорная воля й моц тут, чорная й злаўмысная. Цягам доўгіх гадоў пасьля тае начы я няспынна шукаў – і толькі цяпер дашукаўся, чыя яна.
      – І ён пашкодзіў Більба? Цяжка? Ён жа паправіцца, праўда? Здолее жыць – і памерці – у спакоі?
      – Яму палепшала адразу ж, як ён пакінуў пярсьцёнак. Аднак толькі Адзін у гэтым сусьвеце ведае ўсё пра пярсьцёнкі й іх уплыў – і, наколькі мне вядома, ніхто ня ведае ўсё цалкам пра хобітаў. Сярод Мудрых толькі я й вывучаў іх – аніхто іншы іх й не дасьледваў, але ж вынікам – спрэс нечаканкі. То хобіты падаюцца мяккімі й падатлівымі, як масла, то – цьвярдымі ды упёртымі, нібыта карані старога дрэва. Думаю, яны нават здольныя супрацівіцца пярсьцёнкам нашмат даўжэй, чым можа ўявіць сабе большасьць Мудрых. Табе ня варта турбавацца пра Більба. Вядома, ён валодаў пярсьцёнкам шмат гадоў, і карыстаўся ім, так што спатрэбіцца нямала часу, каб пазбавіцца ўплыву – каб Більба здолеў, напрыклад, бачыць яго безь небясьпекі для сябе. А так – Більба можа жыць спакойна й шчасьліва шчэ шмат гадоў і заставацца амаль гэткім, якім быў, калі пазьбавіўся пярсьцёнка. Бо, урэшце, ён аддаў яго з уласнай волі – і гэта вельмі йстотна. Не, пасьля таго, як ён разьвітаўся з гэтай рэччу, я за нашага дарагога Більба больш не турбуюся. Я турбуюся за цябе. З таго дня, як сышоў Більба, у мяне з галавы не сыходзіш і ты, і ўвогуле ўсе мілыя, бязглуздыя, нязграбныя хобіты. Якая цяжкая страта будзе для сьвету, калі Змрок паглыне Шыр, калі ўсе вясёлыя, праставатыя Барсуксы, Рагадзьмуўцы, Галавасты, Папружніксы ды астатнія, не кажучы ўжо пра дзівакоў Торбінсаў, стануць рабамі.
      Фрода ўздрыгнуў.
      – Рабамі? Чаму? Навошта Ўладару Змроку такія рабы?
      – Папраўдзе кажучы, – азваўся Гэндальф, – пакуль што – пакуль! – ён не зьвяртаў на хобітаў аніякай увагі. Так што будзь удзячны й за гэта. Але ж час вашай бясьпекі мінуў. Вы яму не патрэбныя – у яго ёсьць мноства больш карысных паслугачоў, – але ж цяпер ён на вас не забудзецца. Хобіты-рабы значна больш даспадобы яму, чым хобіты шчасьлівыя й вольныя. Ведаеш, ёсьць такія рэчы, як злосьць і помста.
      – Помста? – спытаў Фрода. – За што? Я ўсё-ткі не разумею, як гэта тычыцца нас зь Більба ды нашага пярсьцёнка?
      – Як тычыцца? Самым непасрэдным чынам, менавіта вас і вашага пярсьцёнка, – адказаў Гэндальф. – Вы йшчэ ня ведаеце, што такое сапраўднае ліха, але ж яно ўжо блізка. Мінулым разам я ня быў пэўны. Цяпер час надышоў. Дай мне пярсьцёнак – на хвілінку.
      
      Фрода дастаў з кішэні пярсьцёнак, прычэплены ланцужком за паска. Павольна адчапіў, працягнуў Гэндальфу. Пярсьцёнак раптам зрабіўся вельмі цяжкі, нібыта ён – ці сам Фрода – не жадаў, каб Гэндальф дакрануўся да яго.
      Чараўнік узяў пярсьцёнак. Той выглядаў адлітым з чыстага цьвёрдага золата.
      – Ты бачыш на ім якія-небудзь пазнакі? – спытаў Гэндальф.
      – Не, – адказаў Фрода. – Няма аніякіх. Пярсьцёнак гладкі, на ім ані драпінкі, ані знаку, што яго насілі.
      – Добра – тады зірні! – на Фродава зьдзіўленьне й жах, чараўнік раптам кінуў пярсьцёнак у найгарачэйшы кут агменю, у самае полымя. Фрода ўскрыкнуў і схапіўся за шчыпцы, але Гэндальф спыніў яго.
       – Пачакай! – сувора прамовіў чараўнік, зірнуўшы на Фрода з-пад пахмураных броваў.
      Пярсьцёнак ані не зьмяніўся. Счакаўшы крыху, чараўнік устаў, зачыніў аканіцы й завешаў фіранкі. У пакоі пацямнела, у цішыні чуваць было толькі шчоўканьне Сэмавых нажніцаў у садзе, яно наблізілася да вакна. Гэндальф памарудзіў, імгненьне ўзіраючыся ў полымя, потым нахіліўся, шчыпцамі выцягнуў пярсьцёнак з агню. Фрода ледзь ня ўскрыкнуў ад нечаканасьці.
      – Ён халодны, – сказаў Гэндальф. – Вазьмі яго.
      Фрода прыняў пярсьцёнак на напружаную далонь. Той нібыта патаўсьцеў, падаўся незвычайна цяжкім.
      – Трымай! – вымавіў Гэндальф. – І ўгледзься добра!
      Фрода прыгледзеўся – і ўбачыў танюткія рыскі, танчэйшыя за самыя лёгкія, якія толькі можна зрабіць пяром. Яны беглі па вонкавай і ўнутранай паверхнях пярсьцёнка – рысы полымя – і складаліся ў вогненныя літары, што плаўна пераліваліся адна ў адну. Яны пранізьліва зьзялі, але разам з тым падаваліся далёкімі, нібыта былі ў вялікай глыбіні.
      
      – Я не магу прачытаць вогненныя літары, – вымавіў Фрода, запінаючыся.
      – Вядома, ня можаш. Я магу, – сказаў Гэндальф. – Літары эльфавы, старажытнага ладу, але ж мова – мордарская, і тут я ня стану вымаўляць яе словы. На агульнай мове гэта гучыць прыблізна так:
      
      Адзін – уладарыць над імі, адзін – адшукаць іх,
      Адзін – завабіць і ў цемры чорнай скаваць іх…
      
      Гэта – два радкі зь верша, даўно вядомага эльфаўскім мудрацам:
      
      Тры – сьмяротнай зямлі несьмяротным князям,
      Сем – царам-кавалям на падгорным троне,
      Дзевяць – чалавечага племені каралям,
      Адзін – Уладару Цемры ў чорнай кароне,
      У змрочнай краіне Мордар, там, дзе пануе Цень.
      Адзін – уладарыць над імі, адзін – адшукаць іх,
      Адзін – завабіць і ў цемры чорнай скаваць іх
      У змрочнай краіне Мордар, там, дзе пануе Цень.
      
      Гэндальф памаўчаў і неўзабаве павольна вымавіў:
      – Гэта – Пярсьцёнак-гаспадар, той Адзіны пярсьцёнак, які ўладарыць над усімі астатнімі. Той, што ён згубіў шмат вякоў таму, увадначасьсе страціўшы вялікую частку сваёй моцы. Цяпер ён больш за ўсё прагне вярнуць яго – і гэтага нельга дазволіць.
      Фрода здраньцьвеў. Здавалася, жах цёмнай доўгай лапай, змрочнай хмарай, што ўзьнялася на Ўсходзе, працягнуўся да яго, распасьцёрся над ім, разявіў пашчу, пагражаючы праглынуць.
      – Гэты… гэты пярсьцёнак! – выгукнуў Фрода, запінаючыся. – Ну як жа, ну навошта толькі ён трапіў да мяне?!
      
      – А! – азваўся Гэндальф. – Доўгая гэта гісторыя, надта доўгая. Пачатак яе – у Чорных гадах, пра якія цяпер памятаюць толькі наймудрэйшыя. Калі б я ўзяўся распавядаць усё, мы праседзелі б тут да зімы. Мінулай ноччу я казаў табе пра Саўрона Вялікага, Чорнага Ўладара. Чуткі пацьвердзіліся: ён на самай справе ўзьняўся наноў і, пакінуўшы ліхалескую сядзібу, вярнуўся да сваёй старажытнай цьвярдыні – Вежы Змроку, у Мордар. Гэтае імя нават і хобіты памятаюць – водгукам цьмянага жаху ў старых паданьнях. Заўсёды пасьля паразы й адступленьня Цень прымае іншае аблічча й узьнімаецца зноў.
      – Хацеў бы я, каб гэта здарылася не на маім вяку, – уздыхнуў Фрода.
      – Не адзін ты, – адказаў чараўнік, – і я таксама, і ўсе, каму давялося дажыць да гэткіх дзён. Але ж ня мы выбіраем свой час. Мы выбіраем толькі, як зь ім абысьціся. І яго ў нас, баюся, засталося няшмат. Наш вораг набірае моцы. Яго плянам яшчэ далёка да ажыцьцяўленьня, але яны высьпяваюць вельмі хутка. Цяжкая нашая гадзіна, і неўзабаве зробіцца йшчэ цяжэйшай. Яна зрабілася б і ўвогуле невыноснай, калі б лёс ня даў нам танюткі, хісткі – але ўсё-ткі шанец. Ворагу не хапае адной рэчы, якая дала б моц і веды перамагчы любы супраціў, прабіць нашую апошнюю абарону й зноў агарнуць змрокам усю зямлю. Яму не хапае Адзінага пярсьцёнка. Пярсьцёнка-гаспадара. Тры эльфавы, найсьвятлейшыя, пярсьцёнкі эльфаўскія ўладары схавалі ад яго. Ягоныя лапы ніколі не краналі іх, ніколі ня змрочылі. Сямю пярсьцёнкамі валодалі гномскія цары. Тры зь іх ён прыдбаў, астатнія папажэрлі цмокі. Дзевяць ён аддаў сьмяротным людзям, вялікім каралям і ваярам – і зрабіў іх рабамі. Яшчэ ў даўніну скарыліся яны Адзінаму пярсьцёнку – і сталі прывідамі, Акальцаванымі Цемрай, ценямі ад вялікага Ценю й самымі жудаснымі яго паслужнікамі. Шмат гадоў ня крочылі па зямлі Дзевяць Акальцаваных. Аднак Цемра ўзьнімаецца наноў, і, мажліва, неўзабаве зьявяцца й яны. Але досыць! Пра гэткае ня трэба плявузгаць нават і шырскай раніцою.
      – Так, – працягваў Гэндальф, – дзевяць ён сабраў, рэштку сямі таксама – а астатнія зьнішчаныя. Тры ад яго пакуль хаваюць. Але яны яго не хвалююць. Яму не хапае толькі Адзінага – ён сам зрабіў яго, гэта ягоная ўласнасьць, куды перайшла вялізная частка ягонай ранейшай моцы – дзеля таго, каб падпарадкаваць усе астатнія пярсьцёнкі. З Адзіным ён зноў падуладзіць іх, дзе б яны ні былі. Усё зробленае пры іх дапамозе абрынецца – і Вораг дасягне найвялікшай моцы, найвялікшай за ўсе часы... І вось тут наш танюткі шанец, Фрода. Вораг верыў у тое, што Адзіны пярсьцёнак згінуў, што эльфы зьнішчылі яго яшчэ ў даўніну, як і мусілі зрабіць. А цяпер ён ведае, што пярсьцёнак ня згінуў, што яго знайшлі. І таму сам няспынна й нястомна шукае яго, не шкадуючы анічога. У Адзіным ягоны лёс, і найвялікшая для нас небясьпека.
      – Ну чаму, чаму ж яго ня зьнішчылі? – усклікнуў Фрода. – І як жа Вораг увогуле згубіў яго, калі быў такі моцны й так яго шанаваў?
      Фрода сьціснуў пярсьцёнак у далоні так, быццам ужо бачыў чорныя пальцы, што цягнуцца па яго.
      – Пярсьцёнак у яго адабралі. Сілком. Моц эльфаў была нашмат большая за сёньняшнюю, і ня ўсе яшчэ людзі дзічыліся іх. Людзі Заходняга краю дапамаглі ім. Гэтую старажытную гісторыю варта было б узгадаць. Шмат там тугі й бяды. Цемра рушыла наперад, але ж супраць яе паўсталі вялікая адвага й мужнасьць. І хоць ліха ня здолелі вынішчыць цалкам, подзьвігі тых дзён не былі марныя. Калі-небудзь я распавяду табе гэтую гісторыю цалкам – ці, можа, распавядзе той, хто ведае яе лепей за мяне. А пакуль – табе дастаткова ведаць, як пярсьцёнак патрапіў да цябе. Гіль-Галяд, кароль эльфаў, і Элендыль з Заходняга Краю зрынулі Саўрона, хоць пры тым загінулі самі. А Элендылеў сын Ісільдар адсек пярсьцёнак з Саўронавай рукі ды ўзяў сабе. Так перамаглі Саўрона, і толькі дух ягоны ўцёк і хаваўся доўгія гады, пакуль ягоны цень зноў не ўцялесьніўся, набраўшыся моцы, ў Ліхалесьсі. Але ж пярсьцёнак згубіўся. Упаў у Вялікую Раку, у Андуйн, і зьнік. Калі Ісільдар ішоў на поўнач уздоўж усходніх берагоў ракі, паблізу Квятных Панізьзяў яго падпільнавалі горныя оркі й забілі амаль усіх ягоных паплечнікаў. Толькі сам Ісільдар скочыў у раку й паплыў, але ж пярсьцёнак сасьлізнуў зь ягонага пальца. Оркі ўбачылі яго й пачалі страляць з лукаў. І забілі.
      Гэндальф крыху памаўчаў.
      – І вось там, у цёмных ямінах Панізьзяў, пярсьцёнак ляжаў доўгія гады, схаваўшыся ад Мудрых і сьмяротных. Аніхто пра яго ня ведаў – дый пра тое, як ён патрапіў туды, ведалі няшмат. І Сьветлая Рада ня здолела вызнаць болей. Але ж нарэшце я, здаецца, магу падоўжыць расповед...
      Шмат гадоў пасьля таго – і ўсё ж доўгі, доўгі час таму – на ўскрайку Дзіказем’я, на самым берагах Вялікай Ракі жыў спрытны, кемлівы ды ўмелы маленькі народзец. Думаю – хобіцкая радзіна. Напэўна, продкі каранюцкіх прабацькоў, бо любілі раку, часьцяком па ёй плавалі, рабілі маленькія чоўнікі з чароту. Было сярод іх вельмі шанаванае сямейства, большае й заможнейшае за іншыя, і ачольвала яго суворая, мудрая й рашучая старая, абазнаная ў звычаях ды паданьнях даўніны, якія толькі меў той народзец. А найбольш пракудлівага й цікаўнага з таго сямейства клікалі Сьмеяголь. Ва ўсім ён намагаўся дабрацца да самых асноваў і пачаткаў: ныраў у найглыбейшыя яміны, падкопваўся пад дрэвы й іншыя расьліны, тунэліў зялёныя пагоркі – і амаль не пазіраў ані на лісьце дрэваў, ані на кветкі на іх галінах, ані на вяршыні стромаў. Ён заўсёды глядзеў уніз.
      Быў у яго сябра Дыяголь, гэткі самы зыркавочы, але ж не такі спрытны й моцны. І вось аднойчы яны ўзялі човен і паплылі ўніз па рацэ да Квятных Панізьзяў – там цэлымі палямі тады шыкоўна квітнелі касачы й чарот. Там Сьмеяголь выйшаў на бераг і пачаў нешта шукаць, а Дыяголь застаўся ў чоўне лавіць рыбку. Раптам вялізная рыбіна схапіла кручок і ў момант сьцягнула яго з чоўна ў ваду ды на самае дно. Там ён, нарэшце, выпусьціў вуду, бо заўважыў на дне нешта бліскучае – і пацягнуўся па гэта. Вынырнуў, адплёўваючыся, з травою ў валасах ды жменяй глею ў руцэ, паплыў на бераг. А там – зірніце толькі! – змыўшы бузу, убачыў найпрыгажэйшы залаты пярсьцёнак, такі зыркі й зіхоткі на сонцы, і ўзрадаваўся. А Сьмеяголь назіраў за ім з-за дрэва, і пакуль Дыяголь любаваўся пярсьцёнкам, цішком падышоў ззаду.
      – Дай яго нам, Дыяголь, даражэнькі мой, – сказаў Сьмеяголь, пазіраючы з-за сябрава пляча.
      – Чаму? – спытаў Дыяголь.
      – Таму што сёньня мой дзень народзінаў, даражэнькі мой, і таму што я яго хачу.
      – Ну дык што? Я ўжо падараваў табе падаруначак, і ня тое каб танны. Усё. Я знайшоў – значыць, маё.
      – Вох, так, так, даражэнькі мой, – прасіпеў Сьмеяголь, ухапіў Дыяголя за горла дый задушыў, бо пярсьцёнак быў такі прывабны й цудоўны. А пасьля насунуў яго на палец.
      Аніхто так і ня вынайшаў, што сталася з Дыяголем. Бо забіты ён быў далёка ад хаты й цела Сьмеяголь схаваў добра. А вярнуўся адзін і хутка зразумеў, што аніхто зь сям’і ня можа ўбачыць яго зь пярсьцёнкам на пальцы. Ён вельмі ўзрадаваўся з таго, і нікому сакрэту не раскрыў, а выкарыстоваў, каб цішком выведваць чужыя таямніцы ды ўчыняць усялякую шкоду іх носьбітам. І сягнуў у тым незвычайнай ступені, беспамылкова ўнюхваючы наймалейшую мажлівасьць каму-кольвек пашкодзіць. Пярсьцёнак даў Сьмеяголю ўладу й моц адпаведна ягонай асобе. Як і трэ было чакаць, ён папсаваў стасункі з усімі. Радзіна яго ігнаравала (калі бачыла) ці кпіла зь яго – а ён помсьціў. Прыняўся красьці, хадзіў, мармычучы сабе пад нос, ды гаргатаў глыткай, нібыта глытаючы. Сваякі празвалі яго Глыксам, праклялі дый пагналі прэч, і старая, ягоная бабуля, жадаючы спакою ў сям’і, выгнала яго з нары й забараніла вяртацца.
      Сьмеяголь блукаў у самоце ўздоўж Андуйну, крыху плакаў, скардзіўся на жорсткасьць сьвету ды нарэшце напаткаў рачулку, што цякла з гор. І пайшоў уздоўж яе. Лавіў па ямінах нябачнымі пальцамі рыбу й жэр жыўцом. Аднойчы сьпякотным днём, нахіліўшыся над вадою, адчуў, як сонца пячэ патыліцу – а сьвятло, адбіваючыся ад вады, паліла ягоныя мокрыя вочы. Ён зьдзівіўся, бо нават і забыўся быў пра сонца. І тады ў апошні раз зірнуў угору й пагразіў сонцу кулаком. А апусьціўшы вочы, заўважыў у далечы вяршыні Туманных гор, зь якіх і цякла рачулка. І вырашыў раптоўна: “Пад гарамі так прахалодна й цяніста. Там сонца ня здолее за мною падглядваць. Напэўна, глыбока сягаюць горныя карані, там хаваюцца вялікія сакрэты, нязнаныя ад першых дзён сусьвету”.
      Ён дабраўся да высакагор’я, знайшоў цёмную пячору, адкуль выбягаў струмень, прасьлізнуў, нібыта сьлімак, у самае сэрца гары – і зьнік з вачэй усіх дый усяго. Пярсьцёнак сышоў у цемру разам зь ім, і нават ягоны творца, набіраючы моцы, анічога ня мог дазнацца пра яго.
      
      – Глыкс! – усклікнуў Фрода. – Гэты самы пачварань, якога Більба сустрэў падчас вандроўкі! Як мярзотна!
      – Так, сумная гісторыя. Але ж яна магла здарыцца й зь іншымі, нават зь некаторымі хобітамі, якіх я ведаю.
      – Ня веру, што Глыкс – сваяк хобітам. Нават найдалейшы! – абурыўся Фрода. – Брыдка нават уявіць!
      – Тым не менш, гэта праўда. Пра паходжаньне хобітаў я ведаю крыху болей за іх саміх. І нават Більбава гісторыя – пацьвярджэньне. Яны з Глыксам падобна думалі, узгадвалі тое самае. І добра разумелі адзін аднаго – нашмат лепей, чым зразумеў бы хобіт гнома ці орка альбо эльфа. Падумай пра загадкі, якія ведалі абодва.
      – Так, – адказаў Фрода, – але ж ня толькі хобіты гуляюць у загадкі. Загадкі шмат у каго падобныя. Хобіты ў гульні не падманваюць, як Глыкс. Той жа ўвесь час толькі й думаў, як схітрыць – заблытаць Більба ды зьбіць з панталыку. Я сказаў бы, нічога сабе чэсная гульня: калі выйграеш – дык зжарэш небараку жыўцом, а калі прайграеш – аніякай шкоды!
      – Так, так, – уздыхнуў Гэндальф, – але ж ёсьць тут адна рэч, якую ты пакуль што ня бачыш. Глыкс яшчэ ня цалкам згубіўся. Ён крапчэйшы, чым маглі ўявіць нават і Мудрыя, – бо ён радзіна хобітам. Пярсьцёнак яшчэ ня здолеў зжэрці ягоны розум, ягоную памяць цалкам – і ў тым жывым куце яшчэ ёсьць сьвятло, быццам праз танюткую шчыліначку сярод цемры, – сьвятло ягонага мінулага. Падаецца мне, і на самай справе яму было прыемна зноў пачуць добры голас, што нагадаў пра дрэвы й сьвежы ветрык, пра сонца на траве. Пра ўсё страчанае. Але гэта толькі падагрэла ягоную злосьць, а суцішыць яе не было чым, – Гэндальф зноў уздыхнуў. – Мажліва, і Глыкс яшчэ можа выратавацца. Каб ацаліць яго, дапамагчы рэшткам сьвятла ў ягонай душы перамагчы… на жаль, тут няшмат надзеі. Доўга ён валодаў пярсьцёнкам – ён і сябе безь яго ўжо амаль ня памятае. Але ж карыстаўся ім зрэдку – у падгорнай цемры без патрэбы. Таму не “станчэў”. Ён яшчэ моцны й цягавіты целам – але пярсьцёнак парабаваў ягоны розум, і пакута страты для Глыкса амаль невыносная. Усе “нязнаныя сакрэты” гор апынуліся проста бясконцай ноччу: няма чаго рабіць, няма чаго шукаць – хіба што ежу красьці ў цемры ды ўзгадваць на былыя крыўды. Ён няспынна пакутаваў. Ненавідзеў цемру, а сьвятло й болей за тое, ненавідзеў усё – а пярсьцёнак і болей за астатняе.
      – Як гэта зразумець? – перапытаў Фрода. – Ці пярсьцёнак не адзіная рэч, пра якую ён толькі й клапаціўся? А калі ён яго так ненавідзеў, чаму ня выкінуў, чаму не сыйшоў прэч, пакінуўшы яго?
      – Варта табе ўжо й кеміць крыху, столькі пачуўшы. Глыкс любіў і ненавідзеў пярсьцёнак, як самога сябе. Ня мог ён выкінуць ці сысьці – не было на тое ягонай волі. Пярсьцёнак Улады сам сабе даглядаты. Ён можа раптоўна сасьлізнуць з пальца – сам! А носьбіт яго ніколі не пакіне. Можа, спачатку яшчэ й пацешыцца думкаю аддаць каму-небудзь, каб вартаваў, – і тое пакуль пярсьцёнак яшчэ ня ўеўся ў розум. Наколькі я ведаю, за ўсю гісторыю гэтага пярсьцёнка адзін Більба ня проста плянаваў аддаць – а сапраўды з сваёй волі аддаў пярсьцёнак. І не без маёй дапамогі. І нават Більба ня выкінуў бы яго й не пакінуў. Ня Глыкс – сам пярсьцёнак вырашаў, застацца ці не. І вырашыў пакінуць яго.
      – Якраз дзеля таго, каб патрапіць да Більба? – спытаў Фрода. – Ня лепей было б падкаціцца да якога-небудзь орка?
      – Ня трэба з гэтага сьмяяцца. Асабліва табе. Самае дзівоснае ва ўсёй гісторыі зь пярсьцёнкам – тое, што менавіта Більба ў цемры, навобмацак натрапіў на яго. Невыпадкова гэта, Фрода. Тут дзейнічае ня толькі чорная воля пярсьцёнкавага гаспадара. Пярсьцёнак хоча вярнуцца: калісьці ён здрадзіў Ісільдару, сасьлізнуўшы зь ягонага пальца. Патрапіў на Дыяголя – і той быў забіты. Перайшоў да Сьмеяголя – і зжэр ягоную душу. З Глыкса, маленькага, нікчэмнага, болей не было карысьці. Зь пярсьцёнкам ён так і хаваўся б ля падгорнага возера. А калі гаспадар змроку зноў абудзіўся й пацягнуўся чорнай думкаю зь Ліхалесься, пярсьцёнак здрадзіў Глыксу – толькі каб патрапіць самай неверагоднай асобе, Більба з Шыру! Тут мне бачыцца шмат чаго па-за любымі плянамі Майстра пярсьцёнкаў. А прасьцей: Більба было наканавана знайсьці пярсьцёнак. А табе, у тваю чаргу, – прызначана захоўваць яго. І ў гэтым я бачу надзею.
      – Я, на жаль, ня шмат яе бачу, – сказаў Фрода. – Я ня ўпэўнены, што цалкам зразумеў вашаць. Як можна было ўсё гэтае даведацца пра пярсьцёнак ды Глыкса? Гэта веды на самай справе або толькі яшчэ здагадкі?
      – Здагадкі? – Гэндальф глянуў на Фрода з-пад густых броваў. – Я шмат што ведаю ў дакладнасьці й шмат пра што здагадаўся. І я не зьбіраюся рапартаваць пра ўсе мае пошукі табе. Гісторыя Элендыля, Ісільдара ды Адзінага пярсьцёнка вядомая ўсім Мудрым. Твой пярсьцёнак і ёсьць Адзіны – ужо з аднаго надпісу на ім, калі ня ўлічваць іншых сьведчаньняў.
      – І калі ж вашаць гэтае дазнаўся? – перабіў чараўніка Фрода.
      – Ды прама цяпер, на тваіх вачох, – адказаў той раздражнёна. – Я чакаў – і пацьвердзіў чаканьні. Я доўга вандраваў і шмат шукаў, каб нарэшце знайсьці. Апошні доказ – мне самому ўжо амаль і ня быў патрэбны. Вось высьветліць Глыксаву ролю ды ўмясьціць яго ў гісторыю пярсьцёнка – тут давялося патурбавацца. Наконт Глыкса я пачынаў здагадкамі – а скончыў праўдай. Бо я бачыў Глыкса. І размаўляў зь ім.
      – Бачыў Глыкса? – усклікнуў Фрода ў зьдзіўленьні.
      – Так. Відавочная ідэя – але ж ажыцьцявіць яе было досыць цяжка. Я змарнаваў шмат часу – і нарэшце мне пашанцавала.
      – Што ж адбылося пасьля таго, як Більба ад яго ўцёк? Вашаць ведае?
      – Недакладна. Я распавёў табе тое, што выцягнуў з Глыкса – вядома, ня тымі самымі словамі, якія пачуў. Бо ён жа хлус, і кожнае ягонае слова даводзілася пераправяраць. Напрыклад, пярсьцёнак ён увесь час называў “падарункам на дзень народзінаў”. Казаў – ад бабкі, у якой было безьліч прыгожых цацак накшталт гэтай. Глупства. Не сумняюся – тая бабця была сапраўдны матрыярх, і сярод сваіх – значная асоба, але каб у яе гаспадарцы меліся эльфавы пярсьцёнкі, ды каб яна іх раздавала – дурная хлусьня. Але ж не безь зярнятка праўды.
      Глыкс ня мог забыцца на забойства Дыяголя. Прыдумаў сабе паратунак дый паўтараў зноў і зноў над сваёй “кашштоўнасьсьцю” ў цемры, пакуль і сам амаль не паверыў. Ягоны ж быў дзень народзінаў ці не? Дыяголь павінен быў падараваць пярсьцёнак. Той і зьявіўся, каб зрабіцца падарункам – менавіта ягоным падарункам. І гэтак далей, і далей, і далей.
      Цярпеў я ягоную балбатню, пакуль мог. Аднак мне трэ было дазнацца праўду, абавязкова. Урэшце, давялося абысьціся зь ім жорстка. Я запалохаў яго полымем – і выцягнуў сапраўдную гісторыю, кавалак за кавалкам, разам з румзаньнем і абразамі. Ён лічыў, што яго падманваюць і не жадаюць разумець. Распавёў мне да гульні ў загадкі й Більбавых уцёкаў, а далей змоўк, толькі выцісьне слова-другое непаразумелае й пагрозьлівае. Нехта запалохаў яго болей за мяне. Ён мармытаў, мармытаў: верне ўласнае, вох, верне. Яшчэ пабачыце, як зь яго кпіць, заганяць у пячоры ды рабаваць. Цяпер у Глыкса добрыя сябры, добрыя й моцныя. Яны дапамогуць. Торбінс пабачыць. І адкажа за ўсё. Ён толькі й думаў пра помсту Більба. Праклінаў ягонае імя. А ён ведаў, адкуль Більба.
      – Як? – зьдзівіўся Фрода.
      – Дык жа Більба сам яму распавёў па дурасьці. А калі Глыкс выбраўся вонкі, Шыр знайсьці было няцяжка. Так, так, Глыкс выбраўся вонкі. Прага да пярсьцёнка перамагла страх і перад оркамі, і нават перад сьвятлом. Праз год ці два наважыўся пакінуць горы. Хоць нудзіўся невыносна, пярсьцёнак ягоную душу болей ня жэр – і Глыкс пачаў аджываць. Вядома, пачуваўся старым, чуў цяжар гадоў – але ж зрабіўся й болей дзёрзкім, і агаладнеў сьмяротна. Сьвятло, сонечнае ці месяцовае, ён ненавідзеў і баяўся, і будзе ненавідзець да скону дзён, але ж прызвычаіўся выжываць на паверхні. Вынайшаў, як хавацца ад сьвятла, рушыў найчарнейшымі начамі, зыркаючы бляднымі вачыма, хапаў перапалоханых маленькіх зьвяркоў ды птушак і жэр. Памацнеў на сьвежым паветры, вывучыўся паляваць. І, як і трэ было чакаць, урэшце знайшоў шлях да Ліхалесься.
      – Там вашаць яго й знайшоў?
      – Я там яго бачыў, – адказаў Гэндальф. – А да таго ён пасьпеў пацягацца за Більба. Ад яго цяжка даведацца з пэўнасьцю, дзе ды як, бо ўвесь час толькі й чуеш: “Шшто, шшто ў ягоныххх кішшэнькахх? Пачварка не сссказала мне, так, не сссказзала. Падманула. Нячэсссная загадка. Нячэссная. Торбінссс першы падмануў, так. Не па правілах, так. Нам трэ было сссхапіць яго, прыдушыць яго. Яшчэ сссхопім, прыдушшым”. Так ён і размаўляў. Здэцца мне, табе ўжо абрыдла слухаць. А я цярпеў днямі. Але я паступова дазнаўся, што ягоныя сьлізкія лапы данесьлі яго й да Эзгароту, і нават да Долу. Ён падслухоўваў ды падглядваў – а навіны ж тады разносіліся па ўсім Дзіказем’і. Шмат хто ведаў і Більбава прозьвішча, і адкуль ён. Чуйныя Глыксавы вушы хутка давялі яму ўсё, што ён жадаў.
      – Чаму ж ён ня высачыў Більба далей, да Шыру?
      – Таму што гэта ня проста. Думаю, ён спрабаваў. Вярнуўся на захад, дабраўся да Вялікай Ракі – а далей не пайшоў. Упэўнены, не з-за страху доўгіх вандровак. Нешта іншае звабіла яго – так палічылі мае сябры, якія палявалі на яго для мяне. Спачатку яго высачылі лясные эльфы – для іх гэта проста, і сьлед ягоны быў яшчэ сьвежы. Ён вёў назад празь Ліхалесьсе, але эльфы Глыкса так і не злавілі. Лес запаўнялі жудасныя чуткі, напалохаліся й зьвяры, і птушкі. Лясныя людзі казалі: новы жах бадзяецца па лесе, начны прывід-крывасмок. Караскаецца на дрэвы па гнёзды, лезе ў норы, каб пажэрці зьверанятак, – і ў вокны, каб красьці немаўлятаў. Але на заходняй мяжы Ліхалесься сьлед згубіўся. Зьвярнуў на поўдзень і зьнік там, куды лясныя эльфы не заходзяць. І вось тут я зрабіў вялікую памылку – ня першую, але ж, баюся, найгоршую. Пакінуў Глыкса ягоным Глыксавым справам. У мяне тады было досыць клопатаў, і я яшчэ верыў словам Сарумана. Шмат гадоў таму гэта было – і я дорага заплаціў за тую памылку. Пасьля Більбавай вечарынкі я зноў узяўся за пошукі. Глыксаў сьлед даўно прастыў, і нічога не атрымалася б, калі б не дапамога сябра – Арагорна, найвялікшага сьледапыта й паляўнічага нашай эпохі. Разам мы шукалі Глыкса па ўсім Дзіказем’і, безнадзейна й беспасьпяхова. А калі я ўжо страціў надзею ды заняўся іншымі справамі, мой сябра знайшоў Глыкса. Вярнуўшыся зь цяжкой, небясьпечнай вандроўкі, – і прыцягнуў няшчаснага пачварня з сабою. Дзе быў і што рабіў, Глыкс нам так і не распавёў. Плакаў, казаў: жорссткія мы, глыкс, глыкс, жорссткія, а калі мы прыгразілі, пачаў енчыць і вохкаць, тросься, курчыўся, шкроб рукі й лізаў пальцы, нібыта балелі, – быццам узгадваў на даўняе катаваньне. Баюся, сумневу тут ужо няма: Глыкс поўз паціху на поўнач, краўся крок за крокам, вярсту за вярстою – пакуль не дабраўся да Мордару.
      
      У пакоі павісла цяжкая цішыня. Фрода нават чуў, як б’ецца ягонае сэрца. Нават і вонкі ўсё прыціхла, і Сэмавы нажніцы перасталі шчоўкаць.
      – Так, да Мордару, – пацьвердзіў Гэндальф. – Мордар вабіць усялякае зло. Змрочны Ўладар воляю сваёю зьбірае ліхадзеяў да сябе, пад сваю руку. А Глыкс жа паняволены Пярсьцёнкам Улады. У Дзіказем’і паўсюль шэпты пра новы Цень на Поўдні, пра яго нянавісьць да Захаду. Небарака й вырашыў – там знойдуцца моцныя сябры, яны дапамогуць адпомсьціць!.. Бедны дурань. Тое сяброўства ня кожны перажыве. Напэўна, ён бадзяўся ля межаў той злавеснай краіны, выслухваў ды вынюхваў, мо й вызнаў шмат – і патрапіў варце, быў схоплены й дапытаны. Калі мой сябра знайшоў Глыкса, той ужо доўга адбыў у Мордары й вяртаўся адтуль – напэўна, на загад, каб зьдзейсьніць якое-небудзь злачынства. Якое – цяпер ня надта істотна. Бо найвялікшае злачынства ён ужо зьдзейсьніў. Празь яго Вораг ведае, што Адзіны пярсьцёнак знайшоўся. Ён ведае, дзе загінуў Ісільдар. Дзе Глыкс знайшоў пярсьцёнак. Дазнаўся, што гэта адзін зь Вялікіх пярсьцёнкаў, бо падаўжае жыцьцё. Гэта не адзін з трох эльфавых, бо іх аніколі не гублялі й яны непадуладныя ліху. І не адзін зь сямі гномавых, і не адзін зь дзевяці чалавечых. Ён ведае цяпер: гэта – Адзіны пярсьцёнак. А яшчэ ён нарэшце пачуў пра хобітаў і Шыр. Можа, ён ужо шукае Шыр – калі яшчэ не адшукаў. Фрода, я баюся, што й прозьвішча Торбінс ён ужо пачуў – і запомніў.
      – Які жах! – усклікнуў Фрода. – Найгорш, чым я мог уявіць з усіх гэтых намёкаў ды папярэджаньняў! Гэндальф, сябра мой найлепшы, што ж мне рабіць? Як шкада, што Більба не пырнуў Джалам нягодніка, калі была магчымасьць!
      – Шкада, кажаш? Менавіта шкадаваньне й спыніла ягоную руку. Шкадаваньне й міласэрнасьць. Ён ня стаў забіваць – таму што мог абысьціся без забойства. І быў добра ўзнагароджаны. Менавіта таму пярсьцёнак і пашкодзіў у такой малой ступені. Бо на пачатку былі шкадаваньне й міласэрнасьць.
      – Выбачайце, калі ласка, – азваўся Фрода. – Вашаць мяне напалохаў, і аніякага шкадаваньня да Глыкса я не адчуваю.
      – Ты яго ня бачыў.
      – Не, і не хачу бачыць. І вашаць не разумею. Вашаць з эльфамі дазволілі Глыксу жыць пасьля такіх жудасных злачынстваў? Ён жа ня лепшы за орка, гэткі самы вораг. Ён ня варты жыцьця!
      – Ня варты жыцьця? Мажліва, так. Сапраўды, шмат з тых, хто цяпер жыве, жыцьця ня вартыя. А колькі з тых, каго пазбавілі жыцьця, былі вартыя жыць? Можаш ты вярнуць ім жыцьцё? Калі не – не сьпяшайся прысуджаць да сьмерці. Бо нават і наймудрэйшым ня дадзена прадбачыць, як усё ўрэшце паверне. Няшмат надзеі, што Глыкса можна ўратаваць, – але ж яна ёсьць. І да таго ж ягоны лёс злучыўся зь лёсам пярсьцёнка. Сэрца падказвае мне: мы яшчэ пабачым Глыкса. Ягонае апошняе слова – добрае ці не – тут яшчэ ня сказанае. А калі надыдзе час – мажліва, менавіта Більбава шкадаваньне й вырашыць шмат чый лёс. Твой у тым ліку. Так ці інакш, мы ня сталі яго забіваць. Ён надта стары й вельмі няшчасны. Лясныя эльфы трымаюць яго ў турме – але ж ставяцца зь мяккасьцю, якую толькі могуць знайсьці ў сэрцах.
      – Ну, хай так, – згадзіўся Фрода, – нават калі й слушна, што Більба не забіў Глыкса, – дык навошта ж ён трымаў пярсьцёнак? Калі б толькі ён ніколі не знаходзіў яго, каб жа мне не было б гэткага ліха! Ну чаму вашаць дазволіў мне трымаць яго? Чаму не прымусіў выкінуць ці зьнішчыць?
      – Дазволіць табе? Прымусіць? Ці ты ня чуў, што я казаў табе? Ці ўвогуле ня кеміш, пра што гаворыш? Проста так выкінуць пярсьцёнак нельга. Гэткія пярсьцёнкі ўмеюць трапляць на вочы – і на пальцы. А на пэўных пальцах яны здольныя нарабіць вялікую шкоду. Горш за ўсё, што так пярсьцёнак можа патрапіць і да Ворага. Безумоўна, урэшце й патрапіць – бо ён ягоны творца й майстра й няспынна цягне пярсьцёнак да сябе ўсёю сваёю воляю. Вядома, даражэнькі мой Фрода, – трымаць пярсьцёнак небясьпечна для цябе. Аднак стаўкі ў гэтай гульні такія, што іншага выйсьця ў мяне не было. Без аховы я цябе не пакінуў – нават калі я вандраваў, Шыр пільнавалі, і вельмі ўважліва. Я палічыў: калі ты ня станеш карыстацца пярсьцёнкам, наўрад ці ён здолее з хуткасьцю табою завалодаць ці нарабіць значнай шкоды – такой, якая адчувалася б доўга. Да таго ж трэба табе памятаць: калі я апошні раз цябе бачыў, дзевяць гадоў таму, я яшчэ амаль ні ў чым ня быў пэўны.
      – А чаму ня зьнішчыць яго? Вашаць казаў: гэта трэ было зрабіць яшчэ ў даўніну! – усклікнуў Фрода зноў. – Каб мяне толькі папярэдзілі ці даслалі вестку – я адразу ўзяўся б за яго!
      – Узяўся за яго? Адразу ж? І як? Ты хоць раз спрабаваў?
      – Не. Ну, яго ж, напэўна, можна расплюшчыць, ці расплавіць.
      – Дык паспрабуй! Паспрабуй зараз жа!
      
      Фрода выцягнуў пярсьцёнак з кішэні й паглядзеў на яго. Такі гладкі й бліскучы пярсьцёнак, ані пазнакі на ім, ані пашкробінкі. Такое чыстае золата, такое зыркае, зіхоткае. Такі багаты колер, цудоўнае, дзівоснае зьзяньне. Такі дасканалы, круглы, найкаштоўнейшы, найдаражэйшы пярсьцёнак. Калі толькі дастаў яго – хацеў закінуць у самае гарачае полымя. А зірнуўшы – і ня здолеў. Засумняваўся, пагайдаў яго на далоні, падумаў – а навошта ж? Прымусіўшы сябе ўзгадаць Гэндальфавы словы, адважыўся нарэшце: паварушыў рукою, каб кінуць, – і раптоўна зразумеў, што запіхвае пярсьцёнак назад у кішэню.
      Гэндальф нявесела расьсьмяяўся.
      – Бачыш? Нават і ты ўжо ня здольны выкінуць яго – і пашкодзіць яму ня хочаш. Прымусіць цябе адмовіцца ад яго я магу толькі сілаю – пазбавіўшы цябе розуму пры гэтым. Дый зьнішчыць пярсьцёнак ня ў нашай моцы. Бі па ім найцяжэйшым молатам – ані ўмяцінкі на ім ня зьявіцца. Твой агменьчык не расплавіць нават і звычайнае золата. Пярсьцёнак у ім і не нагрэўся. Аніякі каваль Шыру яго не падрапае. Нават і гномскія горны й молаты анічога яму ня зробяць. Казалі, што цмокава полымя можа расплавіць ды паглынуць Вялікія пярсьцёнкі – аднак цяпер наўрад ці застаўся на зямлі цмок, чыё полымя палала б гэтак горача. І аніякі цмок, нават і сам Анкалагон Чорны, ня здолеў бы пашкодзіць Адзінаму пярсьцёнку, скаванаму самім Саўронам. Ёсьць толькі адно выйсьце: каб сапраўды зьнішчыць пярсьцёнак, каб назаўсёды вырваць яго з рук Ворага, трэба знайсьці Пашчу Лёсу ў глыбінях Арадруйну, Вогненнай Гары, і кінуць пярсьцёнак туды.
      – Я сапраўды, сапраўды хачу зьнішчыць яго! – усклікнуў Фрода. – …Ну, каб ён як-небудзь зьнішчыўся. Ці ж гэта абавязкова я? Я ня здатны да небясьпечных вандровак. Калі б толькі я аніколі яго ня бачыў! Ну чаму ён да мяне патрапіў? Чаму менавіта я?
      – На такія пытаньні нельга адказаць. Будзь пэўны: табе гэткі лёс дастаўся не за выдатныя ўласьцівасьці, якіх у іншых няма. Не за сілу й мудрасьць, ва ўсялякім выпадку. Аднак абраны быў ты – і табе давядзецца карыстацца той сілай, розумам і мудрасьцю, якія маеш.
      – У мяне ані таго, ані другога амаль няма. Гэндальф – вашаць і моцны, і мудры! Чаму б вашаць ня ўзяў пярсьцёнак?!
      – Не! – крыкнуў Гэндальф, ускочыўшы. – Зь ім я завалодаю вялікаю, жудаснаю ўладаю. І яшчэ больш жудасную й сьмяротную ўладу атрымае пярсьцёнак над мною.
      Гэндальфавы вочы бліснулі, і твар засьвяціўся, нібыта полымем.
      – Не спакушай мяне! Я не жадаю зрабіцца такім, як Чорны Ўладар! Пярсьцёнак хутка знойдзе шлях да майго сэрца – праз шкадаваньне слабых, праз жаданьне моцы, каб рабіць дабро. Не спакушай мяне! Я не адважуся ўзяць яго – нават каб проста захоўваць, не карыстаючыся. Проста захоўваць я ня здолею – бо пярсьцёнак так мне патрэбны! Ён для мяне – сьмяротная небясьпека.
      Гэндальф падышоў да вакна, адсунуў фіранкі й адчыніў аканіцы. У пакой зноў палілося сьвятло. Побач з вакном па сьцежцы, пасьвістваючы, прайшоў Сэм. Чараўнік павярнуўся да Фрода.
      – Цяпер – выбар за табою. Але я заўсёды дапамагу табе, – ён паклаў руку на Фродава плячо. – Я дапамагу табе несьці гэты цяжар – пакуль ён твой, каб несьці яго. Нам трэба нешта рабіць, і хутка. Бо Вораг рушыць наперад.
      
      Абодва надоўга змоўклі. Гэндальф сядзеў, пыхкаючы трубкаю, у глыбокім задуменьні. Ягоныя вочы падаваліся заплюшчанымі, але ж на самай справе ён уважліва сачыў за Фрода. А той усё пазіраў на вугольле ў агмені – чырвонае, зыркае – і перад ягонымі вачыма яно падавалася велізарным, усёабдымным, нібыта калодзеж у вогненнае чэрава гары. Пашча Лёсу ў нетрах жудаснага Арадруйну.
      – Ну? – спытаў Гэндальф нарэшце. – І што ты надумаў? Вырашыў, што рабіць?
      – Не! – усклікнуў Фрода, ачомаўшыся, быццам вырваўшыся з палымянай цемры, і зь зьдзіўленьнем убачыў, што навокал сьвятло, і за вакном – заліты сонцам сад. – Ці, мажліва, і так. Калі я дакладна зразумеў, мне яшчэ пэўны час трэба трымаць ды ахоўваць пярсьцёнак, як бы ён на мяне ні ўплываў.
      – Як бы ён на цябе ні ўплываў, – сказаў Гэндальф, – рабіць ён гэта будзе павольна. Вельмі павольна – калі ты будзеш трымаць яго менавіта з такой мэтай.
      – Спадзяюся. Але лепей было б, каб вашаць знайшоў хутчэй новага, прыдатнейшага ахоўцу. Я цяпер, падаецца мне, – небясьпека для сябе й для ўсіх навокал. Мне трэба пакінуць Торбу-пад-Стромай, пакінуць Шыр, увогуле ўсё – ды сысьці, – ён уздыхнуў. – Хацеў бы я выратаваць Шыр – калі толькі здолеў бы. Вядома, часьцяком ягоныя жыхары мяне ледзь да шаленства не даводзілі глупствам ды зацятасьцю. Нават думаў: вось каб на вас сапраўдных цмокаў ці землятрус які! А цяпер зусім ня так. Бо адчуваю: калі за маёй сьпінаю Шыр у спакоі й росквіце, мне й вандраваць будзе лягчэй. Бо ведаю: недзе ёсьць месца, дзе мажліва стаць на ногі – няхай менавіта мае ногі й ня здольныя крочыць туды зноў. Час ад часу я й сам думаў: ну, вазьму й сыйду. Ну, быццам на вакацыю, ланцужок прыгодаў накшталт Більбавых – і ўсё скончыцца добра. А цяпер бачу: перада мною выгнаньне, вандроўка ад адной небясьпекі да другой – бо яны ж пацягнуцца за мною. Напэўна, мне трэба йсьці адному, калі ўжо йсьці выратоўваць Шыр. Але ж я адчуваю сябе такім маленькім і беспрытульным і – кажучы шчыра – бездапаможным. А Вораг моцны й жудасны.
      Фрода не прызнаўся Гэндальфу ў тым, што, пакуль прамаўляў, вялікае жаданьне пайсьці ўсьлед за Більба запалілася ў ягоным сэрцы. Жаданьне пайсьці ўвасьлед, а мажліва й знайсьці, – і такое моцнае, што пераадолела ягоны страх. Ён мо й выскачыў бы зараз жа вонкі нават і без капелюша, як Більба калісьці гэткай самай раніцою шмат гадоў таму.
      – Даражэнькі мой Фрода! – усклікнуў Гэндальф. – Заўсёды зьдзіўляюся, якія ж хобіты цудоўныя істоты! Здаецца, за месяц усё пра іх вывучыш ды вызнаеш, а яны табе й праз стагодзьдзе – неспадзяванку за неспадзяванкай. Прызнаюся: не чакаў я такога адказу нават і ад цябе. Більба не памыліўся з спадчыньнікам – хоць і не ўяўляў, як гэта істотна. Ты маеш рацыю – пярсьцёнку ў Шыры болей заставацца нельга. Дзеля тваёй жа бясьпекі, дый бясьпекі астатніх, табе трэба сысьці – і пакінуць імя Торбінс у Торбе. За межамі Шыру дый у Дзіказем’і гэтае імя небясьпечнае. Трэба іншае. Назавіся Падстромнік. А аднаму табе сыходзіць недарэчна. Калі з табою пагодзіцца йсьці хто-небудзь, каму давяраеш – і каго захочаш узяць да невядомых і недарэчных прыгодаў, – дык бяры яго з сабою! Але выбірай уважліва, і паасьцярожней з словамі – нават у гутарцы з найбліжэйшымі сябрамі. Бо Вораг майстра падслухоўваць, у яго паўсюль шпіёны.
      Раптам ён змоўк, прыслухоўваючыся. Фрода ўсьвядоміў, што навокал незвычайная цішыня – і вонкі, і ў пакоі. Гэндальф падкраўся да вакна. І скочыў на прываконьне! Пацягнуўся доўгаю рукою... пачуўся віскат, а потым зьявілася калматая галава Сэма Гэйхада, ягонае вуха было моцна заціснутае ў пальцах Гэндальфа.
      – Так, так, клянуся барадою! Гэта Сэм! І што ж ты тут робіш?
      – Дабрыдзень, дабрыдзень, добрага здароўіца, пане Гэндальфу! – залапатаў Сэм. – Ну нічога ж не раблю! Вось толькі травічку пад вакном падразаў, праца ж у мяне такая, калі ведаеце, – ён падняў нажніцы й прадэманстраваў у пацьверджаньне словаў.
      – Ня ведаю, якая ў цябе праца, – сувора вымавіў Гэндальф. – Я ўжо даўно ня чую шчоўканьня тваіх нажніцаў. Колькі ты сядзеў пад вакном?
      – Пане Гэндальфу, не сядзеў я, як можна, я ж працую, туды хаджу, сюды!
      – Не дуры! Што ты чуў і чаму падслухоўваў?! – Гэндальфавы вочы бліснулі, а бровы ўстапырыліся.
      – Пане Фрода! – узмаліўся Сэм, дрыжучы. – Не дазвольце яму рабіць шкоды! Не дазвольце ні ўва што мяне ператвараць! Мяне ж бацька стары не пазнае! Я ж анічога дрэннага не хацеў, клянуся!
      – Ён табе не пашкодзіць, Сэме, – супакоіў Фрода, ледзь стрымліваючыся, каб не зарагатаць, хоць і сам крыху напалохаўся дый моцна зьдзівіўся. – Ён ведае, як і я, – ты не хацеў нічога благога! Аднак лепей зараз жа адкажы яму, дый усю праўду!
      – Так, так, пане Гэндальфу, – сказаў Сэм, крыху ачомаўшыся. – Я чуў і нічога не зразумеў: пра ворагаў, пярсьцёнкі, спадара Більба, цмокаў ды вогненную гару – і пра эльфаў. Я й слухаў, ну, таму, што ўтрымацца ня мог, калі разумееце. Клянуся, я ж так люблю гэткія расповеды. Я ж ведаю – гэта праўда, што б ні балбатаў Тэд. Пане Фрода, мне ж пра эльфаў… я так хацеў іх пабачыць! Пане, вазьміце мяне пабачыць эльфаў – ну, калі самі пойдзеце!
      Гэндальф расьсьмяяўся.
      – Давай-тка сюды! – і, ухапіўшы абедзьвюма рукамі, падняў Сэма й разам з нажніцамі й абрэзкамі травы перанёс праз вакно ў пакой. – Так, да эльфаў цябе, значыць, га? – спытаў, аглядаючы Сэма сувора, але ж з прыкмецінкай усьмешкі на твары. – Так ты чуў, што спадар Фрода зьбіраецца сысьці?
      – Так, пане. У мяне з таго ажно дыхалку перахапіла, я й вохнуў – пане, напэўна, і пачуў. Я ж намагаўся, каб цішэй. А тут і не стрымаўся.
      – Тут ужо анічога ня зробіш, – сказаў Фрода сумна. Ён раптам зразумеў, што, пакідаючы Шыр, наўрад ці абыдзецца разьвітаньнем толькі з сваім утульным кутком. – Мне трэба йсьці. А калі ты сапраўды добра ставісься да мяне, то захаваеш, што пачуў, у поўным сакрэце, так? – Фрода строга зірнуў на Сэма. – А калі не, калі ты хоць слоўка кінеш, спадзяюся, Гэндальф ператворыць цябе ў жабу – ды панапусьціць паўнюткі сад вужак.
      Сэм упаў на калені ў дрыжыках.
      – Паўстань, – сказаў Гэндальф. – Я прыдумаў нешта лепшае. Нешта, каб надзейна закрыць табе рот дый таксама пакараць за падслухоўваньне. Ты пайдзеш разам з Фрода!
      – Я, пане, я!? – усклікнуў Сэм, ускачыўшы, быццам сабачка перад доўгачаканым шпацырам. – Я пайду да эльфаў?! Ура-а! Ура!
      І расплакаўся.
      
      3. Вандроўка ўтрох
      
      Амаль тры тыдні мінула, а Фрода, відавочна, нават і ня думаў кранацца зь месца.
      – Фрода, трэба йсьці, – сказаў яму Гэндальф. – Як мага цішэй і ў хуткім часе.
      – Я ведаю, – адказаў Фрода. – Але ж гэта няпроста. Калі зьнікну раптоўна, сарвуся зь месца, як Більба, – пра тое ў момант пачне пляткарыць увёсь Шыр.
      – Ну зразумела, так зьнікаць нельга! Ні ў якім разе. Я сказаў “у хуткім часе”, я не сказаў “зараз жа”. Калі ты здольны выдумаць, як выбрацца з Шыру без гармідару на ўсё навакольле, – дык дзеля таго затрымайся. Але ж толькі крыху.
      – Як наконт восені, ці апасьля Народзінаў? – спытаў Фрода. – Табы я пасьпеў бы сёе-тое падрыхтаваць.
      Насамрэч, менавіта цяпер, калі ён паверыў, што пакіне сваю ўтульную Торбу-пад-Стромай, ахвота кранацца зь месца зьнікла амаль цалкам. Жыцьцё ў звыклай сядзібе падалося найсаладзейшым за ўсе гады да таго, а кожны дзень апошняга шырскага лета – каштоўнасьцю, якую надта шкада страчваць. Ведаў: увосень будзе лягчэй, бо тады заўсёды цягне пабадзяжыць. І на самай справе вырашыў ісьці менавіта на пяцідзясятых сваіх (а Більбавых сто дваццаць восьмых) народзінах. Чамусьці гэты дзень падаўся найпрыдатнейшым для пачатку вандроўкі. Шляхам за Більба – толькі ад гэтай думкі й лягчэла, калі ўяўляў сабе будучыя разьвітаньні. А пра пярсьцёнак і пра тое, куды ён урэшце завядзе, Фрода ўвогуле намагаўся згадваць як мага меней. Аднак усіх сумневаў Гэндальфу не выказваў. Праўда, чараўнік шмат пра што здагадваўся.
      Гэндальф зірнуў на Фрода й усьміхнуўся.
      – Добра. Можа, гэтак яно й лепей. Але ж не пазьней. Бо мне ўжо вельмі неспакойна. Да таго, як сыдзеш, асьцеражыся – нікому ані слоўца, ані паўслоўца пра тое, куды йдзеш! І прасачы, каб Сэм Гэйхад не балбатаў. Калі прагаворыцца – сапраўды ператвару яго ў жабу.
      – Пра тое, куды йду, балбатаць складана – я ж і сам ня ведаю.
      – Не кажы глупства! Ты ж не ўцякаеш абы-куды ў нікуды. Проста – ня трэба, каб ведалі, што ты пакінуў Шыр. Ва ўсялякім разе, пакуль не адыдзеш падалей. Куды б ты ні пайшоў – а тое шчэ будзе вызначанае – напрамак трэба трымаць у сакрэце.
      – Насамрэч, я толькі й думаю, як пакіну Торбу, як разьвітаюся, – прызнаўся Фрода. – А куда падацца, і не ўяўляю. Дык куды ж мне йсьці? Дзеля чаго? Што мне давядзецца зьдзейсьніць? Більба выпраўляўся па скарбы, пайшоў і вярнуўся, а мне ж у адзін бок, калі не памыляюся.
      – Можа, і памыляесься. І ня толькі ты. Магчыма, менавіта табе давядзецца дабірацца да Пашчы Лёсу, а можа, і не. Я ня ведаю. Дый ва ўсялякім выпадку, ты яшчэ не гатовы да такіх шляхоў.
      – Так, так! – ахвотна згадзіўся Фрода. – А куда мне йсьці да таго?
      – Да небясьпекі, але ані надта хутка, ані прама, – адказаў чараўнік. – Напэўна, параю табе скіравацца ў Раздол. Вандроўка туды наўрад ці занадта рызыкоўная, хоць Шлях пагоршаў цягам часу, і чым бліжэй да зімы, тым ён цяжэйшы.
      – Раздол! – усклікнуў Фрода. – Добра: пайду на ўсход, да Раздолу. Вось Сэму будзе радасьць – пабачыць эльфаў!
      Сказаў паўжартам і раптам адчуў: як жа будзе файна пабачыць дом Эльранда Паўэльфа, удыхнуць паветра сьветлай даліны, дзе йшчэ жыве ў міры й спакоі Дзівосны народ.
      
      І вось аднойчы летняй раніцою ў “Зялёным цмоку” й “Ракітах” пачулі неверагодную зьвестку. Што там магуты ды іншыя дзівосы ў памежжы! Пайстотней навіны: спадар Фрода прадае Торбу-пад-Стромай! Больш за тое – ужо прадаў, і не каму-небудзь, а Кескам-Торбінсам!
      – Немалыя грошы, – казалі адны.
      – Наўрад – спадарыня Лябэля гроша лішняга ня дасьць, – лічылі іншыя.
      А трэба дадаць, што спадар Ота, яе муж, так і памёр у расчараваньні, хоць і сягнуў файнага ўзросту, ажно ста двух гадоў.
      Нашмат болей пляткарылі пра тое, чаму ж спадар Фрода прадае сваю цудоўную нару. Некаторыя – у тым ліку й сам Фрода – намякалі, што грошыкі ў гаспадара Торбы павыветрыліся, а з продажу Торбы якраз хопіць, каб пакінуць Хобіцак дый жыць сабе ціхенька ў Прыбыччы сярод бронь-бычаўскіх сваякоў.
      – І як мага далей ад Кесак-Торбінсаў, – дадавалі часьцяком. Аднак большасьць уцята верыла ў незьлічонае багацьце Торбінсаў з Торбы-пад-Стромай і на намёкі ўвагі не зьвяртала. Хутчэй, тут нейкая цьмяная й злосная Гэндальфава інтрыга – гэтак вось і лічылі. Хоць Гэндальф удзень на вуліцу й носа не казаў, і трымаўся як мага цішэй, навакольле добра ведала, што ён “у Торбе прыхаваўся”. Якім менавіта чынам продаж Торбы выгодны чараўніку, асабліва ня думалі – бо факт ёсьць факт: Фрода Торбінс вяртаецца ў Прыбычча.
      – Так, – пацьвярджаў ён. – Гэтай восеньню й пераеду. Мэры Бронь-Быч прыглядвае для мяне файную маленькую норачку альбо хатку.
      Ну, насамрэч Мэры ўжо прыгледзеў, а Фрода набыў маленькі домік у Цвыркуновай Лагчыне, што за Прырэчнай Сядзібай у Прыбыччы. Дый перад усімі акрамя Сэма рабіў выгляд, што там і зьбіраецца пасяліцца. Падказаў яму тое плян рушыць на ўсход, бо Прыбычча знаходзілася на ўсходнім ускрайку Шыру й Фрода ў маленстве жыў там – так што вяртаньне ў Прыбычча падавалася падобным да праўды.
      Гэндальф гасьцяваў у Торбе больш за два месяцы – пакуль аднойчы ўвечары напрыканцы чэрвеня, калі Фродава задума з хаткай у Прыбыччы ўжо зьдзейсьнілася, не абвесьціў: сыходзіць наступнай раніцою. Але дадаў: “Ненадоўга, спадзяюся. Выпраўлюся за паўднёвую мяжу, разьведаю, што робіцца, – калі здолею, вядома. Заседзеўся я тут, заленаваўся – і каб не занадта”.
      Гэндальф прамаўляў, быццам жартуючы, але выглядаў устурбаваным.
      – А што здарылася? – спытаў Фрода.
      – Пакуль што анічога, аднак я чуў крыху сёе-тоё – і трывожнае, і дагляду патрабуе. Калі палічу, што табе трэба неадкладна рушыць, – вярнуся ці дашлю вестку. А да таго – трымайся сваёй прыдумкі – толькі сьцеражыся, асабліва сьцеражыся зь пярсьцёнкам. Дазволь табе яшчэ раз нагадаць: не карыстайся ім ні ў якім разе!
      Сыйшоў ён на сьвітанку.
      – Вярнуся з дня на дзень, – сказаў на разьвітаньне. – Самае позьняе, на народзіны. Падаецца мне, вам усё-ткі спатрэбіцца мая кампанія ў падарожжы.
      Спачатку Фрода непакоіўся й ламаў галаву: што ж такое пачуў Гэндальф? Але ж нельга ўвесь час турбавацца, дый надвор’е такое файнае – і Фрода звыкся й забыўся на сваю трывогу. Зрэдку Шыр наведвала такое мяккае, цудоўнае лета, а за ім – такая шыкоўная восень. Яблыні ледзь не ламіліся ад яблыкаў, мёд ажно крынічыў з сотаў, а збожжа ўрадзілася высачэзнае, з паўнюткімі каласамі.
      Ужо й восень пайшла, калі Фрода нарэшце занепакоіўся. Верасень мінуў – і аніякіх зьвестак пра Гэндальфа. Народзіны – і вандроўка – набліжаліся, а ні чараўніка, ні весткі ад яго. У Торбе тым часам дадалося народу: Фродавы сябры прыехалі дапамагчы скласьці рэчы, дый пагасьцяваць у Торбе апошні разок. Прыехалі Фрэдэгар Норс і Фолька Выкумек і, вядома ж, найлепшыя сябры – Піпін Хват ды Мэры Бронь-Быч. Разам яны ўсё ў нары паставілі з ног на галаву.
      Дваццатага верасьня два крытыя вазкі, нагружаныя мэбляй і рэчамі, якія Фрода не прадаў разам з Торбай, рушылі да Бранявінскага моста. Наступным днём Фрода ажно месца сабе не знаходзіў у чаканьні Гэндальфа. Сьвітанак чацьвярга, дня народзінаў, быў надзвычай ясны й прыгожы – як калісьці, у дзень знакамітай Більбавай вечарыны. А Гэндальфа ўсё не было. Увечары Фрода наладзіў разьвітальную бяседу – маленечкую, для сябе й чатырох сяброў, хто дапамагаў зь пераездам. Бо на сэрцы ў яго было паскудна, і весяліцца не хацелася. Дый ад думкі пра разьвітаньне зь сябрамі рабілася надта тужліва. Як жа распавесьці ім, што ўвогуле пакідаеш Шыр?
      Чатыры маладыя хобіты, аднак, балявалі ад душы, і бяседа хутка разьвяселілася, нягледзячы на тое, што Гэндальф не прыйшоў. У пакоі анічога ўжо не засталося, акрамя стала й фатэляў, але ж ежа была файная, а віно йшчэ лепей – віно сваё Фрода Кескам-Торбінсам не прадаў.
      – Што ні сталася б з маім дабром, калі патрапіць да Кескавых кіпцюроў, а вось для гэтага я знайшоў найлепшы прытулак! – абвесьціў Фрода, дапіўшы віно з келіха – рэшту з рэштак славутай “Старой вінарні”.
      Прасьпяваўшы мноства песьняў, абмеркаваўшы безьліч рэчаў, гуртам паробленых, і дзён, разам праведзеных, узьнялі келіхі за Більбавы народзіны й выпілі разам за Більбава й Фродава здароўе – паводле Фродавай традыцыі. Пасьля выйшлі праветрыцца ды зірнуць на зоркі, а потым паклаліся спаць. Фродава вечарынка скончылася, а Гэндальф так і не зьявіўся.
      На раніцу пакавалі яшчэ адзін, астатні вазок. За гэтым прыглядаў Мэры, і ён жа на тым вазку паехаў разам з Фуфам (насамрэч Фрэдэгарам Норсам).
      – Хтосьці ж мусіць хату сагрэць, пакуль вы да яе даберацеся, – сказаў Мэры. – Ну, да пабачэньня празь дзень – калі, вядома, па дарозе дзе-небудзь не папазасьнеце.
      Фолька пасьля другога сьнеданьня пайшоў дахаты. Застаўся толькі Піпін. Фрода месца сабе не знаходзіў ад непакою, усё прыслухоўваўся: а можа, гэта Гэндальфавы крокі? Але дарэмна. Нарэшце, вырашыў сысьці, як сутонее. Калі што, Гэндальф адшукае й у Цвыркуновай Лагчыне – мажліва, нават і першы туды дабярэцца. Бо Фрода ж зьбіраўся рушыць пехатою. Для забавы, а галоўным чынам, каб зірнуць на Шыр у апошні раз, вырашыў проста так прайсьціся ад Хобіцку да Бранявінскай пераправы.
      – Трэба ж папрактывацца таксама, – казаў сабе, пазіраючы на свой адбітак ў пыльным люстэрку ў напаўпустой залі. Даўно ўжо не шпацыраваў па-сапраўднаму, і адбітак выглядаў даволі азызла.
      Па другім сьняданку, да немалога Фродава раздражненьня, прыцягнулася Лябэля зь белабрысым нашчадкам – Лота.
      – Нарэшце, наша, – абвесьціла Лябэля, ледзь крочыўшы на ганак. Тое была надта няветліва, і няпраўда да таго ж – бо ейнай Торба рабілася, паводле дамовы, толькі апоўначы. Аднак зразумець яе было можна: ёй давялося чакаць Торбу на семдзесят сем гадоў даўжэй, чым яна спадзявалася, і цяпер яна сягнула ажно за сотню гадоў. Яна заявілася па ключы, а таксама праверыць, ці ўсё ёй пакінулі, за што плаціла. Пазбавіліся ад яе не бяз клопатаў, бо яна прынесла з сабою паўнюткі сьпіс маёмасьці й праверыла кожны пункцік. Нарэшце выправілі яе разам з Лота, запасным ключом і абяцанкам пакінуць уласны Фродаў ключ Гэйхадам, у Прыторбінскай слабадзе. Лябэля фыркала – дэманстравала, што Гэйхады, на яе, Лябэліна, разуменьне, і да ночы здатныя абкрасьці хату. Ну, пасьля такога Фрода нат гарбаты ёй не прапанаваў.
      Гарбаты ён напіўся на кухні разам зь Піпінам і Сэмам. Усім навокал распавялі, што Сэм таксама выпраўляецца ў Прыбычча, каб “на пана Фрода рабіць і садок ягоны даглядаць”. Дзед з ахвотаю пагадзіўся на гэта, хоць пэрспэктыва мець Лябэлю ў суседзях яго ня надта пацешыла.
      – Вось і апошні пад’едак у Торбе-пад-Стромай! – абвесьціў Фрода, устаючы з-за стала. Нямыты посуд пакінулі Лябэлі – няхай папрацуе. Піпін з Сэмам вывалаклі ўсе тры заплечнікі на ганак. Пасьля Піпін пашпацыраваў у сад, а Сэм некуды зьнік.
      Сонца села. Торба-пад-Стромай падалася сумнай, змрочнай і неахайнай. Фрода цягаўся па знаёмых пакоях, назіраючы, як сьвятло захаду цьмянее на сьценах, як цені паўзуць з кутоў. Нарэшце змрок запоўніў усю нару. Тады Фрода выйшаў вонкі, спусьціўся да брамы ўнізе дый пайшоў напрамкі да Стромавага бальшаку. Спадзяваўся: а можа, і сапраўды – вось зараз і зьявіцца Гэндальф, сьпяшаючыся праз сутоньне?
      Нябёсы былі ясныя, зырка разгараліся зоркі.
      – Файная будзе ноч, – сказаў Фрода ўголас. – Добры пачатак. Даўно б такі шпацыр. Болей адцягваць усё адно невыносна. Пайду – а Гэндальф няхай даганяе.
      Павярнуўся дый крочыў назад – і спыніўся, бо раптам пачуў галасы. Блізка, за паваротам, дзе пачыналася Прыторбінская слабада. Адзін голас, безумоўна, належаў Дзеду, а вось другі быў незнаёмы й нейкі непрыемны. Што казаў чужынца, было не разабраць – аднак Дзедавы словы чуліся добра. Раздражнёныя словы – стары, падавалася, ледзь стрымліваў сябе.
      – Не, зьехаў спадар Торбінс. Ранкам, і мой Сэм зь ім. Дый жа ўсе рэчы выправілі. Так, усё прадалі ды зьехалі, вам кажу… Чаму? Не мая гэта справа – дый ня вашая. Куды? Тут няма сакрэтаў – у Прыбычча, ці яшчэ куды, далей. Ня ведаю дакладна – сам ня быў там аніколі. Дурнаваты там народ, у Прыбыччы. Не, анічога перадаць не вазьмуся. Дабранач. Дабранач, я вам кажу.
      Незнаёмы рушыў уніз па Строме. Фрода неяк дзівосна палягчэла на сэрцы ад таго, што той не пайшоў угару, ажно зьдзівіўся – чаго ж так?
      – Напэўна, давялі мяне ўсе гэтыя распытваньні й вызнаньні, куды гэта я й чаго гэта я, – вырашыў нарэшце. – Ну што за неспакойны народ!
      Амаль павярнуў, каб распытаць Дзеда, што ж хацеў чужаніца, але перадумаў (і без таго клопатаў стае) і пакрочыў хутка да Торбы.
      Піпін сядзеў на ганку. Сэма не было відаць. Фрода гукнуў зь дзьвярэй:
      – Сэме! Сэме, час ісьці!
      – Іду, васпане, іду, – данеслася аднекуль здалёк. Неўзабаве й сам зьявіўся, выціраючы рот. Увесь гэты час Сэм разьвітваўся з бочкаю піва ў склепе.
      – Парадак? – спытаў Фрода.
      – Так, пане. Падзаправіўся як трэ на дарожку.
      Фрода зачыніў і замкнуў дзьверы, аддаў ключ Сэму. Сказаў:
      – Аднясі дахаты, калі ласка. А потым ідзі напрасткі праз слабаду як мага хутчэй і сустракай нас каля брамы на прысадах за лугам. Мы сёньня ня пойдзем празь вёску. Зашмат цікаўных.
      Сэм памчаў што моцы.
      – Ну, час і нам! – паклікаў Фрода.
      Яны зь Піпінам узвалілі хатулі на плечы, узялі кійкі й рушылі, абыходзячы Торбу з захаду. “Бывай!” – гукнуў Фрода цёмным вокнам. Памахаў рукой, павярнуўся – і (у дакладнасьці як Більба, хоць й ня ведаў гэта) пасьпяшаўся наўздагон за Перэгрынам уздоўж садавай сьцежкі. Яны абодва скочылі праз агароджу на ніжнім ускрайку саду й пайшлі полем, зьнікнуўшы ў цемры, нібыта шолах у траве.
      Спусьціўшыся па заходнім баку гары, дабраліся да брамкі ў вузкія прысады. Там прыпыніліся й падцягнулі лямкі заплечнікаў. Неўзабаве зьявіўся запыханы Сэм з здаравенным мехам на плячох. На галаве Сэма замест капелюша грувасьціўся нейкі нягеглы высачэзны фэтравы каўпак, таму ў цемры ён падаваўся надта падобным да гнома.
      – Упэўнены, вы пераклалі мне ўсё найцяжэйшае, – пажаліўся Фрода. – Вох, бедныя сьлімакі ды ўсе іншыя, хто цягне на сабе сваю хату.
      – Я магу несьці нашмат болей, пане Фрода. Мой мех такі лёгкі, – мужна схлусіў Сэм.
      – Не, болей табе ня трэба, – адказаў Піпін. – Нашаму пану гэта толькі на карысьць. Сам жа прызначаў, што пакаваць. Разьеўся апошнім часам, разьмяк. Яму палягчэе тады, калі скіне трошкі тлушчу, шпацыруючы.
      – Зьлітуйцеся зь беднага старога хобіта! – узмаліўся Фрода, сьмеючыся. – Клянуся, стану танчэйшым за трысьцінку, пакуль даберамося да Прыбычча. А ўвогуле, глупства вярзу. Сэме, ты, здаецца, у свой мех напхаў куды болей, чым мы табе прызначылі. Калі прыпынімся наступны раз, праверым дый перапакуем. Ну, усім нам падабаецца шпацыр пад зорамі, – дадаў Фрода, узяўшыся за кіёк, – дык пакіньма ж за сьпінаю колькі вёрстаў, пакуль спаць не захочацца.
      Яны троху прайшлі прысадамі на захад, потым зьвярнулі налева й зноў рушылі палямі. Ішлі цугам уздоўж жывых агароджаў і зарасьцяў, нябачныя, нячутныя ў начной цемры, нібыта ўсе з чароўнымі пярсьцёнкамі. Хобіты, асабліва калі стараюцца, перасоўваюцца так, што й хобіт наўрад ці пачуе. Нават і навакольныя зьвяры наўрад заўважылі вандроўнікаў.
      Нарэшце перайшлі Ваду-ля-Стромы на захадзе ад Хобіцку па вузкім мастку-кладцы. Рачулка была вузенькая, уначы – нібы чорная стужачка, што ўецца паміж пахіленых альховінаў. Празь вярсту ці дзьве на поўдзень перабеглі бальшак ад Бранявінскага моста. Цяпер яны былі ўжо ў Прыхваце й, кіруючы на паўднёвы ўсход, падабраліся да Зялёных Пагоркаў. Пачалі ўзьбірацца – і, азірнуўшыся, убачылі, як агеньчыкі Хобіцку ціха мігцяць у даліне Вады-ля-Стромы. Хутка й увогуле зьніклі за схіламі, і Прырэчча таксама схавалася разам з сваім азярком. Калі сьвятло апошняй сядзібы засталося далёка за сьпінай, Фрода павярнуўся й памахаў рукою, разьвітваючыся. І сказаў, уздыхнуўшы: “Ці пабачу я калі гэтую даліну зноў?”
      Ішлі амаль тры гадзіны й прыпыніліся адпачыць. Ноч была ясная, прахалодная й зорная, але паміж пагоркамі паўзьлі ад ручаінаў і мокрых паплавоў танюткія пасмы туману. Бярозавыя галіны, хістаючыся пад ветрыкам над галовамі, чорным сецівам спляліся на цьмяных нябёсах. Хобіты зьелі небагаты (ну, для хобітаў, вядома) вандроўны падвячорак і рушылі зноў. Хутка напаткалі вузкую дарогу, што вілася ўверх ды ўніз па схілах, зьнікаючы недзе ў цемры наперадзе, – шлях да Лясной Сядзібы, Бярвішчаў і Прыбыцкай пераправы. Шлях гэты адгаліноўваўся ад бальшаку ў даліне Вады-ля-Стромы й віўся па схілах Зялёных Пагоркаў да Ляснакуцьця, дзікага закутку Ўсходняга падзелу.
      Шлях зрабіўся вузкаю прарэхаю ў начы сярод высачэзных дрэваў, які шапацелі сухім лісьцем. Было вельмі цёмна. Спачатку хобіты яшчэ размаўлялі ці напявалі ціхенька – бо ўсё адно ж далёка ад тых, хто можа падслухаць. Потым ішлі моўчкі. Піпін пачаў адставаць, і, нарэшце, калі ўскараскаліся на круты схіл, прыпыніўся дый пазяхнуў:
      – Не, я ўжо надта сонны. Хутка прама на дарозе засну. Вы што, сабраліся спаць на нагах? Ужо амаль поўнач.
      – Мне падавалася, вы хацелі пашпацыраваць уночы, – сказаў Фрода. – Вядома, ня так ужо й сьпяшаемся. Мэры чакае нас толькі празь дзень, так што маем яшчэ амаль двое судняў. Напаткаем першае ж прыдатнае месца й пасьпім.
      – Вецер усходні, – зазначыў Сэм. – Пане Фрода, на тым баку пагорку, калі не памыляюся, ёсьць добрае месца, прыхаванае й сухое. Там побач – прама ў нас наперадзе – ельнік.
      Сэм выдатна ведаў мясцовасьць на дваццаць вёрстаў ад Хобіцку, але ж там і пралягала мяжа ягоных геаграфічных ведаў.
      Сапраўды, адразу ж за вяршыняй пагорку адкрыўся ельнік. Пакінуўшы дарогу, хобіты нырнулі ў духмяную ад смалы цемру. Набралі сухіх галінак і шышак, хутка распалілі вогнішча пад вялізнаю ялінаю й паселі кругам агню, здаволеныя, – пакуль не задзяўблі насамі. Тады ўладкаваліся паміж каранёў, кожны ў сваім закутку, загарнуўшыся ў плашчы й коўдры, і ймгненна заснулі. Вартаю не клапаціліся – нават Фрода шчэ анічога не баяўся. А чаго баяцца пасярод Шыру? Калі вогнішча згасла, лясныя пачваркі падкраліся бліжэй, падзівіцца на хобітаў. Лісовін, які прабягаў побач па сваіх справах, нават прыпыніўся на хвілю, прынюхаўся й падумаў: “Хобіты! Што робіцца, га? Калі ж гэта хобіт ня ў хаце спаў, а пад дрэвам у лесе. А тут жа не адзін, а ажно тры! Нешта ў сьвеце пахіснулася”. Вядома, правільна падумаў, але ж яму самому так і не давялося даведацца, дзе пахіснулася й што.
      Раніца выдалася блядная й воглая. Фрода прачнуўся першы – і вынайшаў, што шыяй не варухнуць, а корань ледзь ня выціснуў яму ў сьпіне дзірку.
      “Ну, і што ж прыемнага ў шпацыры? Ці ня лепей было б на вазку? – падумаў небарака, як звычайна на пачатку любой сваёй экспэдыцыі. – А ўсе мае найцудоўнейшыя пярыны дасталіся Кескам! Каранёў гэных ім пад бакі!”
      Фрода пацягнуўся й загаласіў:
      – Хобіцтва, пад’ём! Цудоўная раніца!
      – І што ж у ёй цудоўнага? – засумняваўся Піпін, вызірнуўшы адным вокам з-пад коўдры. – Га, Сэме! Каб сьняданак быў гатовы а палове на дзясятую! Ужо нагрэў вады для ванны?
      Сэм ускочыў і залямантаваў спрасонку:
      – Не, пане, даруйце, не!
      Тут Фрода сьцягнуў коўдру зь Піпіна, перакульнуў яго на другі бок і пайшоў да ўскрайку лесу. На ўсходзе, чырванеючы, павольна выбіралася з густога туману сонца. Прыбраныя ў восеньскае золата й чырвань, дрэвы нібыта плылі ў сутонным моры. Зьнізу й крыху зьлева ад Фрода лясная дарога спускалася ў глыбокую лагчавіну й зьнікала там.
      Калі Фрода вярнуўся, Сэм і Піпін ужо распалілі вогнішча.
      – Вада! – крыкнуў Піпін. – Дзе вада?
      – Безумоўна, у маіх кішэнях яе няма, – азваўся Фрода.
      – А мы думалі – ты пайшоў яе шукаць, – сказаў Піпін, заклапочана раскладваючы ежу ды расстаўляючы куфлі. – Лепей адшукай яе хутчэй.
      – Хутчэй атрымаецца толькі разам з табою, Піпіне. І вазьмі-тка ты бутэлькі.
      Крынічка знайшлася ўнізе, ля ўзножжа пагорку. Хобіты ўмыліся й напоўнілі бутэлькі й малы паходны імбрык зь невялікага вадаспаду – там, дзе струменьчык падаў з прыступкі шэрага каменю вышынёю ў некалькі стопаў. Вада была лядзяная, так што хобіты нафыркаліся й навохкаліся, умываючыся.
      Па сьняданку зноў спакаваліся, ужо й адзінаццатая гадзіна пайшла. Дзень пачынаўся сонечны, сьпякотны. Хобіты спусьціліся з пагорку, перасеклі струменьчык, які зьнікаў з аднога боку дарогі й зноў узьнікаў на другім, падняліся па схіле за ім – і зноў, і зноў уверх ды ўніз па пагорках. Хутка іх паклада – плашчы, коўдры, вада, ежа й астатняе – падалася ім невыносна цяжкой.
      Відавочна, шпацыраваць гэтак увесь дзень было б няпроста, але праз колькі вёрстаў стамляльныя пад’ёмы ды спускі нарэшце скончыліся. Шлях зігзагам ускараскаўся на высачэзную строму – і хобіты ўбачылі пад сабою роўнядзь з купкамі дрэваў там і сям, якія ў далечыні зьліваліся ў цьмяна-бурую сьцяну лесу. Хобіты пазіралі на Ляснакуцьце, у бок Брандзівіну. Дарога вілася перад імі танюткаю стужкай.
      – Гэты шлях бясконцы, – паскардзіўся Піпін. – А я ўжо стаміўся. Трэба адпачыць. Ды ўжо й час паабедаць.
      Ён сеў на ўзбочыне, тварам на ўсход. Недзе там, далёка, плынеў Брандзівін, а за ім сканчаўся Шыр, дзе Піпін правёў усё сваё жыцьцё. Сэм стаяў побач, зьдзіўлены й разгублены – бо глядзеў на краі, якія аніколі ня бачыў. Нарэшце, спытаў:
      – Ці жывуць эльфы ў гэтых лясох?
      – Наколькі я ведаю, не, – адказаў Піпін.
      Фрода не азваўся. Ён таксама пазіраў на ўсход уздоўж шляху – нібыта аніколі раней яго ня бачыў. Раптам паволі, уголас, але быццам сабе самому прамовіў:
      
      Няма сканчэньня для шляхоў.
      Ледзь рушыш ад дзьвярэй –
      Павінен крочыць зноў і зноў,
      Імкнуцца ўсё далей
      Па сьцежцы, струмяні дарог
      Вялікіх ды малых.
      Калі б даведацца я мог,
      Куда дайду па іх…
      
      – Гучыць падобна да вершыкаў старога Більба, – зазначыў Піпін. – Ці гэта адно з тваіх перайманьняў? Ня надта аптымістычна.
      – Ня ведаю, – адказаў Фрода. – Раптам прыйшло да галавы, быццам толькі прыдумалася. Але ж я мог чуць і калісьці даўней. Мне таксама гэта моцна нагадвае штосьці Більбава, асабліва ў апошнія ягоныя гады перад сыходам. Більба тады часьцяком казаў, што існуе толькі адзін вялікі Шлях, і ён быццам рака. Вытокі яе ля кожных дзьвярэй, і кожная сьцяжынка – яе прытока. “Недарэчная гэтая справа, Фрода, рушыць за дзьверы, – казаў ён зазвычай. – Ледзь крочыш, дык сачы за нагамі. Бо падхопіць дый панясе, і немаведама куды завядзе ўрэшце. Ты разумееш, што вось тутака пачынаецца тая самая сьцяжына, што вядзе празь Ліхалесьсе, і калі ты ёй дазволіш, яна давядзе цябе да самой Самотнай гары, альбо й далей, да краёў яшчэ больш вусьцішных?” Ён часьцяком казаў гэта пра сьцежку ад парадных дзьвярэй Торбы-пад-Стромай, асабліва калі вяртаўся з доўгага шпацыру.
      – Ну, будзьце пэўныя, сама мала з гадзіну гэты Вялікі Шлях мяне анікуды не завядзе, – абвесьціў Піпін, скідваючы заплечнік. За ім і астатнія паскідвалі пляцакі на ўзбочыну, дый паселі, выцягнуўшы ногі на дарогу. Адпачыўшы, пасьнедалі, а пасьля зноў адпачылі.
      Як спусьціліся з стромы, ужо вечарэла. Дагэтуль на дарозе не сустрэлі ніводнай жывой душы. Шлях быў амаль непрыдатны для вазкоў, дый няшмат хто езьдзіў у Ляснакуцьце. Хобіты йшлі з гадзіну, калі Сэм раптам прыпыніўся, быццам прыслухоўваючыся. Дарога, досыць папятляўшы, ішла ўжо прама па зарослай травою роўнядзі з высокімі самотнымі дрэвамі там і тут – першымі вылескамі недалёкай ужо пушчы.
      – Чую: за нашымі сьпінамі на шляху поні ці конь, – абвесьціў Сэм.
      Хобіты азірнуліся, але ж з-за недалёкага павароту нічога ня здолелі пабачыць.
      – Можа, Гэндальф даганяе? – зьдзівіўся Фрода, аднак ужо вымаўляючы адчуў: не, нешта тут ня так, і яму раптам захацелася схавацца ад вершніка, хто б ён ні быў.
      – Вядома, глупства, – дадаў Фрода крыху зьбянтэжана, – аднак мне не хацелася б, каб нас бачылі на дарозе. Хопіць зь мяне ўжо плётак ды шэптаў пра тое, куды йду ды з кім… А калі гэта Гэндальф – няхай крыху напалохаецца. Вось будзе яму за тое, што спазьніўся. Ну, хаваймася!
      Сэм зь Піпінам спрытна нырнулі ў невялічкую лагчавіну зь левага боку дарогі дый залеглі там. Фрода трохі затрымаўся: цікавасьць ці нешта падобнае, незразумелае пачуцьцё, ледзь не перамагло жаданьня схавацца. Пошчак наблізіўся. Фрода раптам вырашыўся й кінуўся ў высокую траву за дрэвам, навіслым над дарогай. Крыху высунуўся з травы, назіраючы з-за вялізнага кораня.
      З-за павароту зьявіўся чорны конь, і ня хобіцкі поні, а велізарны. На ім сядзеў чалавек, абгорнуты доўгім чорным плашчом, з насунутым на галаву каптуром, – толькі й былі відаць боты й страмёны. Чалавек сядзеў, згорбіўшыся, і твар ягоны ня быў бачны.
      Зраўняўшыся з дрэвам, за якім хаваўся Фрода, вершнік спыніўся. І замер, не падымаючы галавы, быццам прыслухоўваючыся. З-пад каптура пачулася бытта сапеньне, нібы вершнік спрабаваў злавіць нейкі ледзь чутны пах, галава ківалася з боку ўбок.
      Раптам бессэнсоўны страх апанаваў Фрода: во, зараз знойдзе, убачыць! І ён падумаў пра пярсьцёнак. Фрода ледзь адважваўся дыхаць, і, тым ня менш, жаданьне дастаць пярсьцёнак зрабілася такім моцным, што хобіт паціху ссоўваў руку да кішэні. Адчуваў: вось толькі насуну – і ўратуюся. Усе Гэндальфавы парады падаліся абсурднымі – Більба ж карыстаўся пярсьцёнкам. “А я ўсё ж такі ў Шыры”, – падумаў Фрода, кранаючы ланцужок, на якім трымаўся пярсьцёнак. У гэты момант вершнік выпрастаўся і ўстрасянуў лейцы. Конь крочыў наперад, спачатку павольна, тады хутчэй.
      Фрода падпоўз да ўскрайку дарогі, назіраючы за вершнікам, пакуль той зьнік у далечыні. Падалося, што коньнік перад тым, як канчаткова зьнікнуць, раптам зьвярнуў у лес з правага боку дарогі.
      – Так, так, – сказаў Фрода сам сабе, падыходзячы да сваіх паплечнікаў, – ну й дзіўны вычварань. Трывожна неяк, і ня тое каб прыемна.
      Піпін з Сэмам нічога ня бачылі, бо ляжалі ніцма ў траве, таму Фрода апісаў ім вершніка й ягоныя паводзіны.
      – Не магу сказаць, чаму, але ж перакананы – ён шукаў мяне, мяне вынюхваў. І я не хацеў бы, каб вынюхаў. Аніколі раней у Шыры ня бачыў анічога падобнага.
      – Якія справы даўгалыгім да нас? – спытаў Піпін. – Чаго ўвогуле яго сюды занесла?
      – Апошнім часам заносіць, – сказаў Фрода. – Казалі, у Паўднёвым падзеле была нават нейкая заварушка зь імі. Але ж пра такіх вершнікаў я ніколі ня чуў. Цікава, адкуль ён?
      – Прабачце, панове, – раптам улез у гаворку Сэм, – я ведаю, адкуль ён. Калі ён адзін такі, то з Хобіцку. І я ведаю таксама, куды ён накіраваўся.
      – Як гэта? – перапытаў Фрода, зьдзіўлена ўтаропіўшыся ў Сэма. – Чаму ты раней не казаў?
      – Пане, я толькі цяпер і ўзгадаў на тое. Вось, калі я вярнуўся ўчора пад вячор да сваёй нары, дык бацька мой і кажа: “Га, Сэме, я думаў, ты з панам Фрода раніцою выправіўся. Тут нейкі дзівак пытаўся пра спадара Торбінса з Торбы-пад-Стромай. Во толькі й зьехаў. Я яго ў Прыбычча адправіў. Нейкі ён нягеглы, так скажу. Раззлаваўся, як даведаўся, што спадар Торбінс назаўсёды пакінуў сваю старую Торбу. Зашыпеў на мяне, я ажно скалануўся”. “Што за прыхадзень такі?” – пытаюся ў Дзеда, а той: “Ня ведаю, але ня хобіт. Высокі такі, чорны, схіліўся нада мною. Ну, вядома, даўгалыгі аднекуль здалёк. І размаўляе нейк ня так”.
      – Далей я ўжо й ня слухаў, – дадаў Сэм, – таму што вы чакалі, дый сам я асаблівай увагі не зьвярнуў. Дзед стары ўжо, ну й сьлепаваты, а ўжо ж цёмна было, калі тая здань зьявілася з-за Торбы дый напаткала на ўскрайку слабады нашай майго Дзеда, ён паветра сьвежага выйшаў дыхнуць. Спадзяюся, пане, што ад старога аніякай шкоды ня выйшла, дый ад мяне таксама.
      – Дзеда вінаваціць увогуле няма ў чым, – сказаў Фрода. – Калі ўдакладняць, дык я сам чуў, як ён размаўляў з тым незнаёмцам. Я ледзь не падышоў да старога, каб спытаць, хто гэта быў. Шкада, што не падышоў. Шкада таксама, што ты не распавёў раней. Тады я, безумоўна, быў бы асьцеражнейшы.
      – Я пакуль што ня бачу аніякай сувязі паміж гэтым вершнікам і тым, хто распытваў Дзеда, – зазначыў Піпін. – Мы выбраліся з Хобіцку ўпотайкі, і ён за намі прасачыць ну ніяк ня мог.
      – Пане, а што калі ён мог вынюхаць? – спытаў Сэм. – Дзед казаў: той жа таксама быў такі чорны.
      – Калі б я дачакаўся Гэндальфа, – прамармытаў Фрода. – А можа, гэта толькі пагоршыла б справы.
      – А, дык ты ведаеш, хто гэты вершнік? – спытаў Піпін.
      – Не, і гадаць, хто ён, лепей ня буду.
      – Добра! Трымай свой сакрэт, калі ласка, калі гэтак ужо захоўваеш свае таямніцы, кузін Фрода! А пакуль мы пазіраем на тваю таямнічую постаць, ты, можа, распавядзеш, што рабіць? Я крыху паджалюбаў бы, дый прыснуў дзе, але штосьці кажа мне – трэба йсьці, так? Нешта мне нэрвы цягнуць усе гэтыя асповеды пра вершнікаў-нюхачоў зь нябачнымі насамі.
      – Так, ісьці трэба, – пацьвердзіў Фрода. – Але не па дарозе. Можа, той вершнік вернецца, альбо іншы зьявіцца сьледам за ім. Сёньня трэба прайсьці шмат – да Прыбычча яшчэ вёрсты й вёрсты.
      Калі крануліся зь месца, цені ад дрэваў на траве ўжо зрабіліся даўжэзныя й танюткія. Хобіты прабіраліся на адлегласьці добрага кідка каменем леваруч ад дарогі й намагаліся красьціся як мага цішэй ды непрыкметней. Таму йсьці хутка не атрымлівалася – і трава густая, шчыльнымі купкамі, і яміны тут і там, дый дрэвы ўсё гусьцей.
      За іх сьпінамі чырванела сонца, спускаючыся за пагоркі. Пакуль выбраліся зноў на дарогу напрыканцы роўнядзі, якая цягнулася некалькі вёрстаў і па якой дарога бегла роўна, нібыта страла, ужо й зьвечарэла. Наперадзе галоўны шлях збочваў налева, у панізьзі Елю, да Бярвішчаў. Направа адгаліноўвалася вузкая дарога, віючыся праз старажытную дуброву ў кірунку да Лясной Сядзібы.
      – Нам туды, – сказаў Фрода.
      Непадалёк ад разгалінаваньня дарог натрапілі на велізарнае старое дрэва – яшчэ жывое, зь лісьцем на маладзенькіх галінках, што прабіваліся з трухлявых рэшткаў даўно абламаных сукоў, – але ж зусім струпехлае й пустое ўнутры. Туды можна было забрацца праз здаравенную шчыліну з боку, нябачнага ад дарогі. Хобіты запаўзьлі туды й паселі на мяккай посьцілцы старога лісьця й трухі. Адпачылі, крыху пасьнедалі, размаўляючы прышэптам дый прыслухоўваючыся час ад часу.
      Сутонела, калі нарэшце выбраліся йзноў на лясную дарогу. Заходні вецер уздыхаў у галінах. Шапацела лісьце. Неўзабаве зусім сьцямнела, над дрэвамі ў нябесным змроку на ўсходзе загарэлася зорка. Хобіты йшлі поплеч, у нагу, каб было ня так вусьцішна. Але ж над галовамі буйнелі, зырчэлі россыпы зорак, і хобіты паціху супакоіліся, і ўжо не прыслухоўваліся, як раней, не лавілі пошчак капытоў. Нават ціхенька засьпявалі, як гэта прынята ў хобітаў падчас вандроўкі, асабліва на зваротным шляху, калі хата ўжо непадалёк. Звычайна сьпяваюць песьню вячэры ці перадкалыханку, але ж нашы хобіты засьпявалі вандроўную (зразумела, у ёй таксама было й пра вячэру, і пра ложак). Словы прыдумаў Більба Торбінс на мэлёдыю, старэйшую за навакольныя пагоркі, і навучыў ёй пляменьніка, калі яны шпацыравалі па прысадах блізу Вады-ля-Стромы дый гутарылі пра Більбаву Прыгоду.
      
      Яшчэ ў агмені агонь ня згас,
      Вячэра й ложак чакаюць нас,
      Але ж пад дах ранавата нам,
      Крочыць упарта нашым нагам,
      Каб раптам сустрэцца ў лесе ці ў полі
      З тым, што ніхто ня бачыў ніколі!
      Лісьце ды квецень, крынічную плынь –
      За сьпінай пакінь! За сьпінай пакінь!
      Горы, пагоркі ды дрэвы сьцяною –
      Пакінь за сьпіною! Пакінь за сьпіною!
      
      Спаткаем, мажліва, ў палях ці лясах
      Новую сьцежку, загадкавы шлях,
      Сёньня пакінем мы іх за сьпіною,
      А раніцою яны за сабою
      Зноўку паклічуць нас да таямніцаў,
      Цудаў, прыгодаў, чароўных скарбніцаў!
      Зыркія зоры, дзівосныя рэчы –
      Хуткай сустрэчы! Хуткай сустрэчы!
      Долы, азёры, скалаў каменьне –
      Да пабачэньня! Да пабачэньня!
      
      Хата за сьпінаю. Сьвет перад намі –
      Сьцяжынкамі ўсімі, усімі шляхамі –
      Кліча наперад ісьці, і дарога
      Хутка вядзе нас – да змроку начнога,
      Зь ім і дахаты, дзе ў гэтакі час
      Ложкі ды сны зачакаліся нас.
      Цемру, туманы ды хмары з дажджамі –
      Пакінь за дзьвярамі! Пакінь за дзьвярамі!
      Чарка ды шкварка, да кашкі алей!
      Гэй – за вячэру! Ды ў ложак хутчэй!
      
      Песьня скончылася.
      – Ды ў ложак хутчэй! – гучна прасьпяваў Піпін.
      – Цішэй! – гукнуў Фрода. – Мне падаецца, я зноў чую пошчак.
      Хобіты разам спыніліся й замерлі, прыслухоўваючыся, – нерухомыя й маўклівыя, нібыта цені дрэваў. І сапраўды: ззаду вецер данёс слабы, павольны пошчак капытоў. Спрытна й ціха хобіты пасунуліся ў лес, у цень пад вялізнымі дубамі.
      – Далёка не адыходзім! – папярэдзіў Фрода. – Я не хачу, каб нас бачылі, аднак трэба зірнуць, можа, гэта яшчэ адзін чорны вершнік.
      – Добра! – адказаў Піпін. – Але не забывайся – яны, мажліва, здольныя вынюхаць!
      Пошчак наблізіўся. У хобітаў ужо й часу не было шукаць добрую схованку. Паселі ў цені. Піпін з Сэмам – за таўшчэзным дрэвам, а Фрода нават і падпоўз на некалькі крокаў да дарогі, нібы шэрай, бляднай паласы апошняга сьвятла, якое йшчэ сачылася празь лістоту. Над ёй на змрочным небасхіле густа высыпалі зоры, але месяца бачна не было.
      Пошчак сьцішыўся. Фрода ўбачыў, як нешта цьмянае прасьлізнула праз асьветленае месца між дрэвамі й спынілася. Нібыта чорны цень вершніка вёў за аброць большы цень каня, вялікія чорныя плямы цемры ў змроку. Цені, хістаючыся з боку ў бок прыпыніліся ля месца, дзе хобіты пакінулі сьцягу. Фрода пачуў сапеньне. Потым меншы цень нахіліўся да зямлі – і папоўз у бок хобіта!
      Жаданьне насунуць пярсьцёнак зноў авалодала Фрода – і мацьней, чым раней. Такое моцнае, што ён уцяміць не пасьпеў, што робіць, – а рука ягоная ўжо мацала кішэню. Але ў гэты момант пачуліся дзівосныя гукі – нібыта сьмех і сьпеў разам, ясныя, чыстыя галасы сярод ночы, асьветленай зорамі. Чорны цень выпрастаўся, дый рушыў назад. Ускараскаўся на чорны прывідны цень каня і, падалося, распусьціўся ў цемры леваруч ад дарогі. Фрода ўздыхнуў з палёгкай.
      – Эльфы! – засоп Сэм узбуджана. – Пане, эльфы!
      Напэўна, тут і ўскочыў бы, і кінуўся насустрач, калі б Фрода зь Піпінам яго не ўтрымалі.
      – Так, эльфы, – пацьвердзіў Фрода. – Іх час ад часу можна напаткаць у Ляснакуцьці. Яны ня ў Шыры жывуць, а за Вежавымі гарамі, аднак завітваюць сюды ўвесну й увосень, вандруючы. І я ім вельмі за тое ўдзячны! Вы ня бачылі, – але ж чорны вершнік прыпыніўся вось прама тутака ды ўжо папоўз да мяне, калі пачулася песьня. А як пачулася, ён і ўцёк.
      – А эльфы, эльфы? – што Сэму той вершнік, калі побач – эльфы! – Мы ж пабачым іх, пабачым?
      – Слухай! Яны самі сюды ідуць! – заўважыў Фрода. – Трэба толькі дачакацца.
      Сьпевы наблізіліся. Адзін ясны, чысты голас уздымаўся вышэй за астатнія, пеючы на эльфавай мове, цудоўнай і легкагукай. Фрода разумеў яе хіба крышачку, а Сэм зь Піпінам і ўвогуле ня ведалі. Аднак гукі, зьліваючыся з музыкай, падавалася, самі сабою складваліся ў словы, адбіваліся ў думках – амаль незнаёмыя, а ўсё ж такі зразумелыя. Вось што пачуў Фрода:
      
      О, Гаспадарыня сьвятла!
      О, Каралеўна за марамі!
      Ты зоркай яснай нас вяла
      Выгнаньня доўгімі шляхамі.
      
      Гільтоніель! О Эльберэт!
      Надзеі нашай ясны сьвет!
      Табе, Найчыстая, наш сьпеў
      З-за цемры адзічэлых дрэў.
      
      Для нас ты срэбныя агні
      Сваёю лёгкаю рукой
      Парассыпала ў вышыні –
      Заўжды іх бачым над сабой.
      
      О Эльберэт! Гільтоніель!
      Нябёсаў зорная купель!
      Праз жах і змрок нас правяло
      Тваё нязгаснае сьвятло!
      
      Песьня скончылася.
      – Найвышэйшыя эльфы! – вымавіў Фрода ў зьдзіўленьні. – Згадваюць імя Эльберэт! Дзівосна, што яны ўвогуле заходзяць у Шыр – іх жа ва ўсім Міжзем’і, на захад ад Вялікага мора, амаль не засталося. Сапраўды, ну й сустрэча!
      Хобіты сядзелі ў цені на ўзбочыне. Хутка й эльфы зьявіліся на дарозе. Крочылі павольна, і хобіты бачылі, як зорны водбліск люструецца ад іх вачэй і валасоў. Ішлі без паходняў і ліхтароў, аднак іх агортвала зьзяньне, нібыта сьвятло месяца, які шчэ ня ўзьняўся над пагоркамі, сьцялілася ў іх пад нагамі. Цяпер эльфы рухаліся моўчкі, а калі апошні зь іх мінуў хобітаў – то прыпыніўся, павярнуўся ды засьмяяўся.
      – Вітаем, Фрода! – усклікнуў ён. – Вы запозьніліся, шпацыруючы. А можа, згубіліся?
      Эльф паклікаў астатніх, і неўзабаве ўся кампанія сабралася вакол хобітаў.
      – Вось неспадзяванка! – гаманілі эльфы. – Тры хобіты ўночы ў лесе. Мы такога ня бачылі з часоў Більбавай вандроўкі. Што б гэтакае азначала?
      – Азначае гэта толькі тое, – адказаў Фрода, – што, як падаецца, нам з вамі па дарозе. Я люблю шпацыр пад зорамі. І з радасьцю складу вам кампанію.
      – Ну, нас і так тут ужо вялікая кампанія, і вы, хобіты, такія нудныя, – эльфы засьмяяліся. – Дый адкуль вы ўзялі, што нам па дарозе, ня ведаючы, куды мы ідзем?
      – А адкуль вы ведаеце маё імя? – спытаў Фрода ў сваю чаргу.
      – Мы шмат чаго ведаем, – адказалі яны. – Мы часьцяком бачылі цябе разам зь Більба, хоць ты нас, пэўна, і не заўважаў.
      – Што вы за эльфы, і хто ваш правадыр?
      – Я, Гільдар, – адказаў той самы эльф, які першым павітаў хобітаў. – Гільдар Інглорыян з Дому Фінрада. Мы – выгнаньнікі. Большасьць нашай радзіны адплыла за мора шчэ ў даўніну, і толькі мы затрымаліся тут да часу, пакуль і нам не давядзецца адплысьці за Вялікае мора. Хоць нашыя сваякі йшчэ жывуць у Раздоле. Фрода, распавядзі ж нам, куды вы кіруеце й што здарылася? Бо мы бачым на вас цень нейкага жаху.
      – О, Мудры народ! – ублытаўся раптам Піпін. – Ці ведаеце вы пра чорных вершнікаў?
      – Чорных вершнікаў? – адгукнуліся эльфы напаўголасу. – Чаму вам трэба ведаць пра чорных вершнікаў?
      – Таму што мы напаткалі двох сёньня, ці аднаго двойчы, – сказаў Піпін. – Толькі хвіліну таму адзін уцёк прэч, пачуўшы, як вы набліжаецеся.
      На тое эльфы адразу не адказалі, а пачалі сьцішана перамаўляцца на сваёй мове. Гаманілі яны даволі доўга, нарэшце Гільдар зноў зьвярнуўся да хобітаў:
      – Пра гэта тут мы гутарыць ня будзем. Нам падаецца, вам лепей пайсьці з намі. Такое ані ў нашых звычаях, але мы суправодзім вас, і вы пераначуеце побач з намі – калі пажадаеце, вядома.
      – О, Сьветлы народ! Вашая дабрыня пераўзыходзіць усе спадзяваньні! – выгукнуў Піпін. У Сэма ажно дух перахапіла, ён так і стаяў моўчкі.
      – Вялікі дзякуй, Гільдар Інглорыян! – сказаў Фрода, кланяючыся. – Элен сіля люмен’нь омент’іэльво, зорка асьвятліла час нашай сустрэчы, – дадаў ён на мове найвышэйшых эльфаў.
      – Асьцярожней, сябры! – усклікнуў Гільдар зь сьмехам. – Цішэй з сакрэтамі. Тут побач з намі майстра Старажытнай мовы! Більба быў добры настаўнік! Вітайма Сябру Эльфаў! – і Гільдар пакланіўся Фрода. – Запрашаю вашаць і сяброў далучыцца на нашай кампаніі! Лепей ідзіце сярод нас, каб зьнянацку не адстаць. Да прывалу далёка.
      – Чаму? Куды вы кіруецеся? – спытаў Фрода.
      – Сёньня – на пагоркі над Лясной Сядзібай. Туды некалькі вёрстаў, але ж пасьля іх вы добра адпачняце, і раніцою застанецца прайсьці меней.
      Зноў усе крочылі ў цішыні, нібыта цені ці прывідныя агеньчыкі, – бо эльфы, нават лепей за хобітаў, могуць рухацца зусім бязгучна. Піпін хутка пачаў торкаць носам, нават і пахіснуўся раз ці два, і кожны раз высокі эльф побач падхопліваў яго і не даваў упасьці. Сэм ішоў побач з Фрода, нібыта ўжо ўва сьне, – напалову перапалоханы, напалову неверагодна шчасьлівы.
      
      Лес абапал дарогі стаў гусьцейшы: і дрэвы трапляліся маладзейшыя, і ў нізінах паміж пагоркамі схілы сям-там парасьлі непраходным гушчаром ляшчыны. Тут эльфы й збочылі з дарогі. Праваруч праз зарасьці вілася амаль непрыкметная зялёная сьцяжынка, вяла яна назад, па схілах на атовілак пагорку, які ўзвышаўся над рачною далінаю. Раптам дрэвы засталіся за сьпінаю й хобіты ўбачылі шырокую травяністую паляну, срабрыстую пад зорамі. З трох бакоў яе атачалі дрэвы, але на ўсходзе пагорак абрываўся крутой стромай, і вяршыні дрэваў, што расьлі ля ўзножжа, заставаліся далёка ўнізе, пад нагамі. За абрывам ляжалі нізіны, цьмяныя й шэрыя ў зорным сьвятле. Непадалёк мільгала некалькі агеньчыкаў – вёска Лясная Сядзіба.
      Эльфы паселі на траву й пачалі ціха перамаўляцца. Падалося, яны ўвогуле забыліся пра хобітаў. А тыя загарнуліся ў коўдры й плашчы, сонныя ды стомленыя. Зусім сьцямнела, і агеньчыкі ў даліне згасьлі. Піпін заснуў, паклаўшы галаву на купінку.
      На ўсходзе ў нябёсах разгарнуўся Рэмірат, Зорнае Сеціва, і з-за туману павольна ўзьняўся чырвоны Боргіль, палымнеючы, нібы вогненны рубін. А потым, быццам выдыхнула паветра, туман зьнік і над сусьветам нахіліўся, выкараскаўшыся з-за краю небасхілу, Менельвагор, Нябёсны Мечнік у зіхоткім зорным пасе. Эльфы засьпявалі. Раптам сярод дрэваў заскакала чырвоным полымем цяпельца.
      – Далучайцеся! – гукнулі эльфы хобітаў. – Надышоў час бяседы й забавы!
       Піпін сеў, уздрыгнуўшы, і пацёр вочы.
      – Цяпло й ежа чакаюць галодных гасьцей, – запрасіў эльф, які стаяў побач зь ім.
       На паўднёвым ускрайку лес адступаў і паляна залівам улівалася ў лес – нібыта велічэзная заля. Галіны – рыхтык дах над галавою, ствалы – калёны. Пасярод палала вялікае вогнішча, а на “сьценах” гарэлі роўным залатым і срэбным полымем паходні. Эльфы сядзелі вакол агню на траве ці на тоўстых чурбачках, адпілаваных ад бярвеньняў. Некаторыя разносілі куфлі й налівалі напой, іншыя накладвалі ежу на талеркі й раздавалі іх.
      – Выбачайце за сьціплы пачастунак, – казалі эльфы хобітам. – Бо мы ж у лесе, далёка ад нашых бяседных заляў. Калі б толькі вы завіталі да нас!
      – Мне б так частаваць на свой дзень народзінаў! – усклікнуў Фрода.
      Піпін потым амаль нічога ня мог узгадаць – ані што елі, ані што пілі, – бо толькі й бачыў дзівоснае сьвятло на тварах эльфаў, толькі й чуў іх галасы, такія розныя й такія прыгожыя – нібыта патрапіў у сон. Аднак узгадваў: здаецца, быў хлеб, але такі смачны, нібыта згаладнеламу далі вось толькі выпечаны, наймякчэйшы белы бохан, і былі яблыкі, пахкія, салодкія, рыхтык лясныя суніцы, смачнейшыя за найсмачнейшы садовы яблык. І піў, здаецца, з свайго куфлю нешта больш празрыстае за крынічную ваду, лёгкае й залатое, як летні надвячорак.
      А Сэм ані словаў адшукаць ня здолеў, ані нават уявіць сабе ясна ня мог, што ж ён адчуваў ці думаў тае начы – хоць запомніў яе як адну з найгалоўнейшых падзеяў жыцьця. Толькі й казаў потым: “Ну, пане, калі б я такія яблыкі выгадаваў, табы назваў бы сябе сапраўдным садоўнікам. Да што яблыкі, вось сьпевы іх, вось што да сэрца дайшло, калі разумееце, пра што я…”
      Фрода частаваўся зь вялікім задавальненьнем, еў і піў з асалодаю, але, галоўным чынам, намагаўся зразумець гаворку. Эльфаву мову ён ведаў ня тое каб добра, з пачутага разумеў ня шмат і загаворваў, каб падзякаваць, толькі з тымі, хто прыносіў яму ежу й пітво. А тыя ўсьміхаліся й казалі, сьмеючыся: “О, найвучонейшы сярод хобітаў!”
      Неўзабаве Піпін заснуў канчаткова. Яго зьнесьлі ад вогнішча ў намёт пад дрэвамі й паклалі на мяккі ложак – дзе ён і праспаў рэштку начы. Сэм жа адмовіўся пакінуць гаспадара. Калі Піпіна зьнесьлі, Сэм прыйшоў да Фрода, сеў, скурчыўшыся, каля яго – пакуль, дзёўбнуўшы носам, не задрамаў. А Фрода яшчэ доўга ня спаў, размаўляючы з Гільдарам.
      Яны шмат гутарылі й пра навіны, і пра падзеі даўніны. Фрода надта цікавіла, што ж адбываецца за шырскімі межамі. Адбывалася шмат непрыемнага й злавеснага: цемра зьбіралася, людзі ваявалі, эльфы сыходзілі на Захад. Нарэшце Фрода спытаў пра тое, што хвалявала найбольш:
      – Скажы мне, спадару Гільдар, ці бачыў вашаць Більба пасьля таго, як ён пакінуў Торбу?
      – Так, – адказаў Гільдар з усьмешкай. – Двойчы. Ён разьвітаўся з намі на гэтым самым месцы. А яшчэ я бачыў яго далёка адсюль.
      Болей ён анічога пра Більба не распавёў, і Фрода змоўк.
      – Ты не пытаўся ў мяне й не распавядаў шмат з таго, што цяпер турбуе цябе, – сказаў Гільдар. – Але я й сам ведаю крыху, а болей бачу з твайго твару й з таго, што засталося па-за тваімі пытаньнямі. Ты пакідаеш Шыр, але сумняесься, ці знойдзеш тое, што шукаеш, ці зьдзейсьніш тое, што намагаесься зьдзейсьніць. І ці вернесься ўвогуле. Гэта так?
      – Так, – пацьвердзіў Фрода. – А я ж лічыў, што мае пляны – таямніца, вядомая толькі Гэндальфу й майму вернаму Сэму.
      Фрода зірнуў на Сэма, які ўжо ціхенька пасопваў.
      – Ад нас твая таямніца да Ворага не патрапіць, – сказаў Гільдар.
      – Да Ворага? Значыць, вашаць ведае, чаму я пакідаю Шыр?
      – Я ня ведаю, чаму Вораг перасьледуе цябе, аднак бачу – гэта сапраўды так. Хоць гэта й незразумела для мяне. Таму хачу папярэдзіць: небясьпека цяпер і ззаду, і наперадзе, і пааберуч.
      – Вашаць мае на ўвеце Вершнікаў? Напэўна, яны – прыслужнікі Ворага? Што ж яны такое, гэтыя Чорныя Вершнікі?
      – Гэндальф нічога табе пра іх не казаў?
      – Не, зусім не.
      – Тады, лічу, і мне ня варта распавядаць пра іх – страх толькі перашкодзіць табе. Бо мне падаецца – ты пасьпеў выправіцца ў апошнюю хвіліну, дый ці пасьпеў увогуле. Табе трэба сьпяшацца, і не марудзіць, і ня збочваць назад. Бо й Шыр цяпер небясьпечны для цябе.
      – Цікава, які расповед здолеў бы напалохаць мяне мацней, чым намёкі ды туманныя папярэджаньні, – адказаў Фрода. – Я ведаю, што мяне чакаюць небясьпекі – але каб яны чакалі мяне ў нашым родным Шыры? Няўжо хобіт ня можа спакойна шыбаваць ад Вады-ля-Стромы да Бранявіну?
      – Шыр вам родны, але ён ня ваш. Іншыя жылі ў ім да вас. Будуць жыць і па вас. Калі вы адмежаваліся цяпер ад сусьвету – гэта ня значыць, што ён ад вас адмежаваўся.
      – Я ведаю. Але ж Шыр заўсёды быў для нас такі знаёмы й утульны. Што мне рабіць цяпер? Я плянаваў выбрацца таемна й рушыць у Раздол. Цяпер за мною пагоня – а я ж яшчэ й да Прыбычча не дабраўся.
      – Мяркую – табе трэба рабіць, як заплянаваў. Шлях да Раздолу, лічу, табе па сілах. А лепшай парады трэба прасіць у Гэндальфа. Я ня вядаю, чаму ты ўцякаеш з Шыру, – і таму ня ведаю, што менавіта пагражае табе ад тваіх перасьледнікаў. Гэндальф мусіць ведаць. Ты, напэўна, пабачысься зь ім перад тым, як пакінуць Шыр?
      – Спадзяюся. Аднак наконт Гэндальфа я й турбуюся. Я шмат дзён яго чакаў – ён павінен быў зьявіцца ў Хобіцку шчэ два дні таму, і не зьявіўся. Што магло зь ім здарыцца? Ці, можа, мне варта яго дачакацца?
      Хвіліну Гільдар малчаў. Нарэшце вымавіў:
      – Мне гэта зусім не падабаецца. Тое, што сам Гэндальф спазьняецца, не абяцае анічога добрага. Але ж нездарма гаворыцца: “Ня блытайся ў справы Мудрых – іх цяжка зразумець і лёгка раззлаваць”. Выбірай сам, ісьці ці чакаць.
      – Бачу, нездарма таксама кажуць, што эльфавы парады бы талер – калі зьверху “так”, дык зьнізу “не”.
      – Сапраўды? – Гільдар засьмяяўся. – Насамрэч, мы зрэдку кажам проста “так” або “не” – таму што простыя “так” або “не” надта недарэчныя падарункі, нават ад мудрага мудраму. Кожны шлях можа прывесьці да бяды, асабліва, калі йсьці бяздумна. Што ж тычыцца цябе – ты ж не распавёў мне ўсяго. Як я магу выбраць твой шлях лепей за цябе, ня ведаючы? Але ўсё ж параю, як сябру: не затрымлівайся, нават калі Гэндальф і не абвесьціцца. І яшчэ: не сыходзь на самоце. Вазьмі з сабою сяброў, якія пажадаюць ісьці з табою й якім давяраеш. Такая мая табе парада. Задаволься ёю – бо я ня надта задаволены тым, што давялося яе даць. У эльфаў свой шлях у гэтым сусьвеце, свае клопаты й беды – і яны амаль ня тычацца хобітаў, дый аніякіх іншых стварэньняў гэтай зямлі. Шляхі нашыя перакрыжоўваюцца зрэдку – выпадкова ці не. Нашая сустрэча не падаецца мне выпадковай, але ў чым яе прызначэньне, я не магу бачыць ясна, і мне не хацелася б нагаварыць лішняга.
      – Я вельмі ўдзячны вашаці. Але, усё ж такі, мог бы вашаць распавесьці: хто такія гэтыя Чорныя Вершнікі? Калі я скарыстаюся з парады, дык, магчыма, яшчэ доўга не пабачу Гэндальфа. А мне ж трэба ведаць пра небясьпеку, якая йдзе за мною.
      – Ці ж не дастаткова ведаць, што яны – службіты Ворага? Уцякай ад іх! Ніводнага слова зь імі! Яны – сьмяротная небясьпека табе. І не пытайся ў мяне анічога болей! Але ж прадчуваю, што недалёка той час, калі ты, Фрода, сын Дрога, будзеш ведаць болей пра гэтых ліхіх стварэньняў, чым Гільдар Інглорыян. Барані цябе Эльберэт!
      – А ці стане ў мяне мужнасьці? І дзе ж мне знайсьці яе, гэтую мужнасьць, калі ў мяне яе амаль няма?
      – Мужнасьць раптоўна адшукваецца ў самых нечаканых месцах. Ня траць надзеі! А цяпер – сьпі. Раніцою мы сыдзем – але разашлем весткі. Нашыя вандроўныя суполкі даведаюцца пра твой шлях, і тыя, хто абараняе гэтыя краі ад цемры, – таксама. Я называю цябе Сябрам Эльфаў. Хай зорнае зьзяньне асьветліць твой шлях да самага сканчэньня! Нячаста бывае так прыемна сустрэць незнаёмцаў, і так цудоўна чуць словы Старажытнай мовы з вуснаў такіх самых, як мы, вандроўнікаў у гэтым сусьвеце.
      І не пасьпеў Гільдар скончыць прамову, як Фрода адчуў: сон апаноўвае яго. “Так, зараз я засну”, – сказаў ён, і эльф правёў яго да намёта, дзе ўжо спаў Піпін. Фрода ўпаў на ложак і імгненна глыбока й бесклапотна заснуў.
      
      4. Напрасткі па грыбы
      
      Раніцою Фрода прачнуўся бадзёры й поўны сілаў. Над ім быў сапраўдны намёт зь пераплеценых жывых галінаў, што спускаліся да самай зямлі, пад ім – ложак з папараці й травы, мяккай, пругкай, з дзіўным й прыемным пахам. Срозь трапяткое лісьце, яшчэ зусім зялёнае, зьзяла сонца. Фрода ўскочыў і выбраўся вонкі.
      Сэм сядзеў на траве на ўзьлеску, Піпін стаяў, уважліва разглядаючы нябёсы ды аблокі. А эльфаў нідзе не было.
      – Яны пакінулі нам садавіны ды хлеба зь пітвом, – сказаў Піпін. – Пасьнедай, калі ласка. Хлеб і не счарсьцьвеў зусім з ночы. Я сам усё зьеў бы, але ж Сэм не дае.
      Фрода прысеў побач з Сэмам і пачаў есьці.
      – Якія пляны на сёньня? – спытаў Піпін.
      – Дабрацца да Прыбычча як мага хутчэй, – адказаў Фрода, заняты сьнеданьнем.
      – Як ты лічыш, мы яшчэ пабачым гэтых чорных вершнікаў? – лагодна спытаў Піпін. Пад ранішнім сонейкам сустрэча нават і з табуном іх Піпіну не падавалася надта трывожнаю.
      – Верагодна, так, – адказаў Фрода, якому згадка пра вершнікаў не спадабалася. – Спадзяюся, мы перабярэмся праз раку непрыкметна для іх.
      – Ты выцягнуў ад Гільдара што-кольвек пра іх?
      – Ну, няшмат. Намёкі адны, дый незразумеласьці нейкія.
      – А ты пытаўся пра вынюхваньне?
      – Пха тое не раш-маўлялі, – адказаў Фрода праз поўны рот ежы.
      – А варта было б, гэта ж істотна, я ўпэўнены!
      – А я ўпэўнены, што ў гэтым выпадку Гільдар проста адмовіўся б гаварыць далей, – адказаў Фрода троху рэзка. – А зараз дазволь мне, калі ласка, пасьнедаць спакойна! Я ж не магу адказваць на бясконцыя пытаньні зь ежай у роце. Я падумаць хачу!
      – Сонца й нябёсы, думаць за сьнеданьнем?! – жахнуўся Піпін і сышоў прэч, да ўзьлеску.
      Зыркая раніца падалася Фрода здрадліва зыркай, сьвятло зусім не прагнала страх перад пагоняй. Фрода сумна абдумваў словы Гільдара. Раптам пачуў вясёлы голас Піпіна. Той бег па траве й гучна сьпяваў.
      – Не, не магу я, – падумаў Фрода. – Адна справа – узяць хлапцоў з сабою на шпацыр па Шыры, дзе хіба што прытомісься ды згаладаесься якраз, каб ежа ды ложак падаліся саладзейшымі. А забраць іх з сабою ў выгнаньне, да сапраўднага голаду й стомы – зусім іншае, нават калі яны й самі пажадаюць пайсьці. Мая спадчына – толькі мая. Напэўна, мне нават і Сэма браць ня трэба, – тут ён зірнуў на Сэма й убачыў, што той таксама глядзіць на яго.
      – Так, Сэме. Ты ж уцям – я пакідаю Шыр. І хутка. Я вырашыў і на дзень у Цвыркуновай лагчыне не затрымлівацца, калі толькі здолею.
      – Добра, пане!
      – Ты ўсё роўна хочаш ісьці з мною?
      – Так.
      – Будзе вельмі небясьпечна, Сэме. Ужо небясьпечна. Хутчэй за ўсё, ніводны з нас дадому ня вернецца.
      – Калі вы ня вернецеся, пане, дык і я не, гэта дакладна. “Ты ж яго не пакідай!” – так яны мяне папярэдзілі. “Пакінуць? Ды ніколі! Няхай ён на месяц караскацца ўздумае, і няхай толькі гэтыя чорныя стануць упоперак – будуць справы мець з Сэмам Гэйхадам!” – гэтак я адказаў. А яны засьмяяліся.
      – Якія такія “яны”, ты пра каго гаворыш?
      – Эльфы, пане. Я размаўляў зь імі мінулай ноччу. Падавалася, яны ведалі, што вы зьбіраецеся адгэтуль, таму я й ня стаў адгаворвацца. Цудоўны, цудоўны народ, эльфы! Найцудоўнейшы!
      – Яны такія. І як, зірнуўшы на іх побач з сабою, яны па-ранейшаму табе падабаюцца?
      – Ведаеце, пане, яны, як бы мовіць, па-над усімі маімі “падабаецца” ці “не падабаецца”. І зусім няйстотныя мае думкі пра іх. Я чакаў зусім ня тое. А яны ж і старыя – і маладыя, такія радасныя – і сумныя адначасна.
      Фрода зірнуў на Сэма зь зьдзіўленьнем, нібыта жадаючы пабачыць нейкі вонкавы адбітак перамены, што, здэцца, раптоўна адбылася зь ім. Гэта былі словы не таго Сэма Гэйхада, якога Фрода добра ведаў, ці толькі лічыў, што ведаў. Не, звонку – той самы Сэм, хіба твар незвычайна задуменны.
      – Ці хочаш ты пакінуць Шыр цяпер, калі твая мара пабачыць эльфаў ужо збылася? – спытаў Фрода.
      – Так, пане. Ня ведаю, як казаць, але ж пасьля мінулае начы я сябе адчуваю нейк па-іншаму. Быццам бачу далей наперад, вось гэтак. Ведаю – перад намі доўгі шлях, і ў цемру, але таксама ведаю – назад не павярну. Цяпер ня дзеля таго, каб пабачыць эльфаў, ці цмокаў якіх, ці горы, не – я й сам цяпер добра ня ведаю, чаго хачу. Проста трэба зрабіць нешта ў жыцьці, і каб зрабіць, трэба йсьці наперад, а не вяртацца ў Шыр. Мне абавязкова трэба йсьці побач з вамі й зьдзейсьніць, калі вы мяне разумееце, пане.
      – Не зусім. Але ж даволі, каб уцяміць – Гэндальф абраў мне добрага спадарожніка. Мы пойдзем разам, Сэм.
      Фрода даеў моўчкі. Потым устаў, агледзеў далячынь перад сабою й паклікаў Піпіна.
      – Ці ўсё падрыхтавана, каб выходзіць? – спытаўся. – Рушым неадкладна. Заспаліся, а яшчэ йсьці ды йсьці.
      – Маеш на ўвазе, ты заспаўся. Бо я ўжо даўно ня сплю. Мы ўсё чакалі, пакуль ты скончыш сьнедаць – і думаць.
      – Дык я скончыў. Цяпер я думаю як мага хутчэй дабрацца да Прыбыцкай пераправы. І не па дарозе, зь якой мы сышлі ўчора, а напрасткі якраз адсюль.
      – Напэўна, ты сабраўся лётаць. Пехам напрамкі ў гэтых краёх аніяк не прабярэсься.
      – Прабярэсься, прамей за тую дарогу ва ўсялякім выпадку. Пераправа – на ўсход ад Лясной Сядзібы, а дарога адхіляецца налева, вунь, і адсюль бачна. Яна дае пятлю ўздоўж паўночнага ўскрайку Багнючынаў, каб злучыцца з гасьцінцам ад моста за Бярвішчам. Гэта вёрсты ўбок ад нашага прызначэньня. Калі рушым напрасткі ад месца, дзе стаім, да Пераправы – скароцім шлях на чвэрць.
      – Проста пойдзеш, ды крыва выйдзеш, – запярэчыў Піпін. – Мясьціны тут ня надта роўная, а Багнючыны – гэта дрыгва й іншыя вабноты накшталт таго. Я гэтыя краі ведаю. А калі ты пераймаесься чорнымі Вершнікамі, дык розьніцы няма, ці на дарозе іх напаткаць, ці ў лесе.
      – У лесе, ведаеш, цяжэй адшукаць. Таксама, калі нехта лічыць, што табе зручней шыбаваць па дарозе – дык ён і шукаць цябе будзе менавіта ўздоўж дарогі, а ня ў лесе ці ў дрыгве.
      – Ну, добра! – пагадзіўся Піпін. – Калі хочаш, палезу за табою ў любую яміну ды багнючыну. Але хутчэй гэта ня будзе, пабачыш. Эх, а я ўжо разьлічваў завітаць увечары ў бярвішчанскі “Залаты шасток”. Калісьці там было, а можа й ёсьць, найлепшае ва ўсім Усходнім падзеле піва. Даўнютка я яго не каштаваў!
      – Тады абавязкова напрасткі. Яно хоць і крыва часьцяком выходзіць, але ж шынок зусім з ног валіць. Таму мы абавязаны ўратаваць цябе ад “Залатога шастка”, чаго нам гэта ні каштавала б. Бо трэба дабрацца ў Прыбычча да цемры. Што скажаш, Сэме?
      – Я з вамі, спадар Фрода, – сказаў Сэм (хоць сам і затужыў горка па найлепшым ва ўсім Усходнім падзеле піве).
      – Ну, раз нам наканавана прадзірацца праз хмызьняк ды дрыгвяк, гайда прадзірацца! – сказаў Піпін.
      Стала сьпякотна, амаль як учора, але на захадзе грувасьціліся хмары. Відавочна, зьбіралася на дождж. Хобіты спусьціліся, коўзаючыся на крутым схіле, і паглыбіліся ў лес. Разьлічвалі пакінуць Лясную Сядзібу леваруч, прайсьці напрасткі празь лес на ўсходнім ускрайку пагоркаў і за імі выбрацца на роўнядзі. А там, мажліва, і проста да Пераправы, хіба што колькі канаваў ды агароджаў патрапіцца на шляху. Паводле Фродавага разьліку, проста было ня болей за васямнаццаць вёрстаў.
      Неўзабаве высьветлілася, што гушчар больш шчыльны, чым падавалася зьверху. Праз зарослы буралом сярод дрэваў не было аніякіх сьцежак, таму прадзіраліся марудна. Калі дабраліся да самага нізу схілу, убачылі перад сабою рачулку з даволі высокімі, сьлізкімі, стромкімі берагамі, зарослымі кустамі ажыны, што нават навісалі над вадою. І ані абысьці было тую рачулку, ані скочыць празь яе, ані перабрацца без таго, каб вымакнуць, запэцкацца ў брудзе й падрапацца. Яны спыніліся, мяркуючы, што ж рабіць. “Першая неспадзяванка!” – нявесела ўсьміхнуўся Піпін.
      Сэм Гэйхад азірнуўся – праз прасьвет сярод дрэваў быў бачны верх схілу, зь якога яны спусьціліся.
      – Зірніце! – усклікнуў Сэм, ухапіўшы Фрода за руку. Усе паглядзелі ўгору – і там, высока, убачылі каня, а побач – нахіленую чорную постаць.
      Адразу ж расхацелася вяртацца назад. Фрода першы пачаў ламіцца праз кусты ля рачулкі.
      – Вох! – азваўся ён Піпіну. – Абодва мы, як відаць, маем рацыю: напрасткі выйшла крыва, але ж і схаваліся мы своечасова. У цябе найвастрэйшы слых, Сэме, – ці чуеш ты, мо набліжаецца хто?
      Замерлі, прыслухоўваючыся й амаль ня дыхаючы, – не, пагоні не было чуваць.
      – Наўрад ці ён пацягне каня ўніз па такім схіле, – сказаў Сэм. – Але, здаецца, ён ведае, што мы тут спусьціліся. Лепей пасьпяшацца.
      Сьпяшацца было ня лёгка. Заплечнікі ледзь пралазілі праз гушчар, цяжка дыхалася ў сьпякоце, бо схіл за сьпінамі адгароджваў ад ветру. Калі нарэшце праламаліся да месца менш зарослага, запыхаліся, стаміліся й падрапаліся з ног да галавы. І ня ведалі болей, у якім напрамку рухацца. Бераг рачулкі зрабіўся ніжэйшы, амаль на узроўні з вадою, дый сама яна стала больш шырокай і плыткай, струменячы ў бок Багнючынаў ды Бранявіну.
      – Ну, дык гэта Бярвішчанка! – усклікнуў Піпін. – Каб вярнуцца на свой шлях, нам трэ хутчэй пераправіцца й завярнуць направа.
      Яны перайшлі праз рачулку й пасьпяшаліся праз шырокую роўнядзь, бязьлесую, зарослую чаротам. Перасекшы яе, зноў паглыбіліся ў лес, пушчу з высокіх дубоў, сярод якіх дзе-нідзе трапляліся асіны ці вязы. Тут ямінаў амаль не было, і падлеску таксама, але ж дрэвы расьлі надта шчыльна й далёка наперад не было відаць. Раптам вецер шкуматнуў лісьце й з захмараных нябёсаў упалі першыя кроплі дажджу. Вецер сьцішыўся – і дождж паліў на ўсю моц. Хобіты ўпарта крочылі па траве й тоўстым покрыве старога лісьця. Вада зьбягала па іх струменьчыкамі. Ішлі моўчкі, толькі часта азіраліся.
      Праз паўгадзіны Піпін заўважыў:
      – Спадзяюся, мы не ўзялі надта на поўдзень і не шыбуем уздоўж гэтага лесу. Бо ён не такі ўжо шырокі – ну, зь вярсту сама больш. Мы даўно ўжо павінны былі яго перасекчы.
      – Наўрад ці нам варта хадзіць зігзагамі, – сказаў Фрода. – Шчэ болей заблытаемся. Пойдзем як ідзецца. Я ўвогуле не сьпяшаўся б выходзіць зь лесу.
      Яны прайшлі яшчэ колькі вёрстаў. Сонца зноў бліснула між падраных аблокаў, і дождж сьцішыўся. Хобіты адчулі, што цяпер самы час паджалюбаць і прыпыніліся пад вязам. Ягонае лісьце, ужо амаль цалкам зжаўцелае, але йшчэ густое, хавала ад кропляў, пад дрэвам было суха. А калі ўзяліся ладзіць пад’едак, убачылі, што эльфы напоўнілі біклажкі празрыстым залацістым трункам – настоеным на духмяным мёдзе, сабраным з мноства кветак, – які надзвычай асьвяжаў. Неўзабаве хобіты рагаталі, забыўшыся на дождж і на Чорных Вершнікаў. Падавалася – апошнія колькі вёрстаў хутка застануцца за сьпінамі.
      Фрода прыхіліўся да дрэва й змружыў вочы. Сэм зь Піпінам паселі побач, замармыталі песеньку, а хутка й засьпявалі, праўда, ня ў поўны голас:
      
      Гэй! Гэй! Налі мне паўней,
      Тугу разгані ды сэрца сагрэй.
      Зьліва – лупцуй! Віхура – шалей!
      Дарога – прастуй далей і далей!
      А я сабе ціха пад дрэвам прылягу,
      Зірну на нябёсы, тады – у біклагу!
      
      – Гэй! Гэй! – завялі яны ўголас. І раптам абарвалі. Фрода ўскочыў. Зь ветрам данеслася доўгае выцьцё, нібыта самотная, злая жальба якойсь злой самотнай істоты. Яно ўздымалася, і аціхала, і скончылася на высокай пранізьлівай ноце. Хобіты здраньцьвелі – і пачулі другі крык, нібыта адказ, слабейшы, аднекуль з далечыні, але ж ня менш жахлівы за першы. А потым наступіла цішыня, якую парушаў толькі шэпт ветру ў лісьці.
      – Як мяркуеце, што гэта было? – спытаў Піпін нарэшце бадзёра, але голас ягоны крыху дрыжэў. – Калі птушка, дык я такой аніколі ў Шыры ня чуў.
      – Ані птушка, ані зьвер, – адказаў Фрода. – Нехта паклікаў – і нехта адказаў. Я нават словы там адрозьніў, хоць і не зразумеў. Але ж ніякі хобіт такога голасу ня мае.
      Болей пра гэта не размаўлялі. Усе падумалі пра Вершнікаў, але ніхто пра іх нічога не сказаў. Хобітам ужо не хацелася ані выпраўляцца, ані заставацца на месцы – аднак раней ці пазьней трэ было прайсьці праз адкрытую роўнядзь да Пераправы. Вядома, было б лепш раней і пры дзённым сьвятле. Хутка пляцакі былі за сьпінамі.
      Нечакана лес скончыўся й перад хобітамі легла шырокая, зарослая травою роўнядзь. Цяпер убачылі – моцна адхіліліся на поўдзень. За роўнядзьдзю ўжо быў відаць невысокі пагорак Прыбыцкага селішча – цяпер леваруч ад хобітаў. Выпаўзшы ціхенька з-за дрэваў, круцячы галовамі па бакох, яны што моцы кінуліся па траве. Спачатку баяліся, бо аніяк жа не схаваесься, і Фрода, азіраючыся, усё чакаў, што ўбачыць на вяршыні далёкай стромы – там, дзе сьнедалі раніцою, – чорную постаць вершніка. Але ж ня ўбачыў. Праз падраныя аблокі зноў зырка зьзяла сонца, схіляючыся долу, да пагоркаў. Хобіты нават перасталі баяцца, хоць яшчэ й непакоіліся крыху. Мясьціны рабіліся ўсё болей дагледжаныя, добра апрацаваныя. Абапал леглі палі ды лужочкі, парканы, брамкі ды канаўкі для сьцёку вады. Усё ўладкавана й спакойна – звычайны куток Шыру. Хобітаў настрой узьнімаўся з кожным крокам. Рака набліжалася, і Чорныя Вершнікі ўжо падаваліся ляснымі зданямі, прывідамі, якіх пакінулі далёка за сьпінамі.
      Прайшлі ўздоўж вялізнага поля рэпы й апынуліся перад брамаю. За ёю прысады зь нізкімі дагледжанымі жывымі агароджамі абапал вялі да купкі дрэваў. Піпін спыніўся.
      – Вох, я ж ведаю гэтую браму й палі! Гэта Крывы Асьмярык, селішча старога Блазна. Вунь там, між дрэваў, ягоная сядзіба!
      – З агню ды ў полымя, – усклікнуў Фрода, такі напалоханы, быццам Піпін абвесьціў пра цмокаву пячору наперадзе, а не пра хобіцкую хату. Усе паглядзелі на яго зьдзіўлена.
      – Што ня так з старым Блазнам? – спытаў Піпін. – Ён добры сябра ўсім Бронь-Бычам. Вядома, бадзягаў шугае яшчэ як, і сабакі ў яго – сапраўдныя пачвары, ну дык – памежжа побач, трэба ж сядзібу трымаць.
      – Ведаю, – уздыхнуў Фрода, і дадаў зь вінаватай усьмешкаю. – Але ўсё ж я баюся ягоных сабак. Я ўжо шмат гадоў на ягоную зямлю ні нагой. Ён мяне разоў колькі лавіў, калі я па грыбы лазіў – у маленстве, калі яшчэ ў Прырэчнай Сядзібе жыў. Апошні раз адлупцаваў, а потым паказаў сваім сабакам і сказаў: “Гэй, хлопцы, калі гэты малы валацуга сюды хоць нос суне, жарце яго жыўцом! А зараз – правядзіце яго!” Аёечкі, яны за мною да самай Пераправы йшлі. Я так і трасься, хоць пачвары справу ведалі й мяне не кранулі б.
      – Ну, тады сама час, каб наладзіць стасункі! – засьмяяўся Піпін. – Асабліва, калі зьбіраесься жыць у Прыбыччы. Стары Блазан – хобіт, якіх яшчэ пашукаць, ну, вядома, калі не чапаюць ягоныя грыбы. Пойдзем па сьцежцы, як прыстойныя хобіты, і анічога нам не пагражае. Калі яго сустрэнем, размаўляць буду я. Ён – сябра Мэры, і я разам зь ім сюды калісьці часьцяком наведваўся.
       Яны рушылі па прысадах і ўбачылі сярод дрэваў саламяныя стрэхі вялізнай хаціны й іншых пабудоваў немалога падвор’я. Блазны, Лапарукі ды іншыя жыхары Багнючынаў нораў не капалі. І гэтая сядзіба была цагляная, таўстасьценная й надзейная, ды яшчэ й агароджаная высокім мурам. Прысады выводзілі да шырокай драўлянай брамы ў сьцяне.
      Як наблізіліся, раптам пачуўся жудасны брэх ды рык, і гучны голас загадаў: “Цап! Воўк! Ікал! А ну, хлопцы!”
      Сэм з Фрода здранцьвелі на месцы, але Піпін зрабіў колькі крокаў наперад. Брама адчынілася й тры велізарныя сабакі выскачылі на прысады й панесьліся да вандроўнікаў зь лютым брэхам. На Піпіна ўвагі не зьвярнулі. Сэм прыціснуўся да сьцяны, два надта падобныя на ваўкоў сабакі абнюхвалі яго, узбрэхваючы, калі толькі спрабаваў варухнуцца. Найбольшы зь іх, дый, відаць, найлюцейшы, стаў перад Фрода, пагрозьліва рыкаючы.
      З-за брамы зьявіўся каржакаваты шыракаплечы хобіт з круглым чырвоным тварам.
      – Гэй! Хто такія, чаго вам трэба?
      – Добры вечар, спадару Блазьне! – адказаў Піпін.
      Хобіт прыгледзеўся:
      – Ну, а ці ж гэта не спадарыку Піпіне? – тады ўсклікнуў: – Пане Перэгрын Хват, вось як!
      І суворасьць на ягоным твары зьмянілася ўсьмешкаю:
      – Даўнютка ж я вас ня бачыў тутака. Добра, што пазнаў – а тое ўжо й сабак спусьціў, быццам на валацугаў. Сёньня ўжо, ведаеце, прышвэндаўся адзін. Вядома ж, каго толькі сюды трасца ня носіць. Бо да Ракі рукою падаць, – казаў ён, сумна хітаючы галавою. – Але ж той, што прыпёрся сёньня, – я такую дзівоту ў жыцьці ня бачыў. Я такім аніколі й нагою на маю зямлю крочыць не дазволю.
      – Хто ж гэта такі? – спытаў Піпін.
      – А вы яго ня бачылі? Ён от толькі й зьехаў, якраз прысадамі да гасьцінцу. Дзіўная набрыдзь, і пытаньні ягоныя таксама. Але ж мо завіталі б да мяне ў хату, тады й пагаманілі б спакайней. У мяне там піўка троху ёсьць пачаставацца, калі вашаць й сябры вашці ня супраць, спадарыку Хваце.
      Падавалася, што гаспадар сядзібы распавядзе болей, калі дазволіць яму гутарыць па-свойму, у хаце ды за пачастункам, таму вандроўнікі запрашэньне прынялі.
      – А як з сабакамі? – спытаў Фрода баязьліва.
      Гаспадар засьмяяўся:
      – Калі не загадаю, дык яны не крануць. Цап! Ікал! Сюды, гэй! Гэй, Воўк!
      На вялікую палёгку Фрода з Сэмам, сабакі адышлі ад іх.
      Піпін пазнаёміў сяброў з Блазнам.
      – Вось, гэта спадар Фрода Торбінс. Можа, вы яго й ня памятаеце, але ён жыў калісьці ў Прырэчнай Сядзібе.
      Пачуўшы імя Торбінс, гаспадар раптам зірнуў на Фрода зь зьдзіўленьнем. На імгненьне Фрода падумаў, што той узгадаў скрадзеныя грыбы й вось зараз спусьціць сабак. Аднак Блазан толькі ўхапіў яго за руку.
      – Ну, ці ж гэта не дзівосьней за ўсё? – усклікнуў ён. – Спадар Торбінс! Трэба ж! Ну, заходзьце, заходзьце! Трэ паразмаўляць!
      Увайшлі ў хату, на кухню, дый прыселі каля вялікага агменю. Спадарыня Блазнава прынесла піва ў велізарным гарлачы ды напоўніла зь яго чатыры вялікія куфлі. Яно было надзвычай файнае, і Піпін адразу ж забыўся, што не патрапіць у “Залаты шасток”. Сэм жа пацягваў пітво асьцярожна. Ён з маленства не давяраў жыхарам гэтай часткі Шыру, дый увогуле не сьпяшаўся сябраваць з тымі, хто зьбіваў ягонага пана, хай сабе й гады таму.
      Пасьля нядоўгай размовы пра надвор’е ды пэрспэктывы на ўраджай (відавочна, ня горшыя як зазвычай) спадар Блазан адставіў свой куфаль і запытальна зірнуў на гасьцей.
      – Так, спарадыку Перэгрыне, адкуль жа вашаць ідзе й куды кіруецца? Да мяне ў госьці? Тады чаму ж ля брамы прайшоў і напрасткі не завітаў?
      – Не зусім у госьці, калі шчыра, – адказаў Піпін. – Вы ўжо й здагадаліся, мусіць, што мы падышлі да прысадаў зь іншага боку – праз вашыя палі. Але ж гэта цалкам выпадкова. Мы згубіліся ў лесе паблізу Лясной Сядзібы, спрабуючы выйсьці напрасткі да Пераправы.
      – Калі сьпяшаліся, лепей ішлі б па дарозе. Але ж мяне ня гэта турбуе. Вашці я дазваляю хадзіць праз маю зямлю, калі пажадаеш, спадару Перэгрыне. І вашці таксама, спадар Торбінс, – хоць вашаць, пэўна, і цяпер да грыбкоў ласы, га? – Блазан рагатнуў. – Так, памятаю, памятаю. Калісьці малады Фрода Торбінс быў ці не найгоршы пралаза ва ўсім Прыбыччы. Аднак я цяпер не пра грыбы думаў, пачуўшы імя вашці. Мяне пра вашаць спыталі якраз перад тым, як спадар зьявіўся. Пра каго ж, як мяркуеш, распытваў гэны чужынец?
      Хобіты ўстрывожана чакалі, што ж Блазан распавядзе далей.
      – Так, – сказаў той, дабраўшыся, нарэшце, да самага цікавага, павольна й зь відочным задавальненьнем, – ён зьявіўся верхам на здаравенным чорным кані, пад’ехаў да самай брамы. Тая была адчыненая, дык ён проста да маіх дзьвярэй. Сам чорны ўвесь, у плашчы, з каптуром насунутым – быццам ня хоча, каб твар бачылі. Я сабе мяркую: “Што ж яму тутака, у Шыры, трэба?” Даўгалыгі народ зрэдку тут пабачыш, дый я ўвогуле пра гэтакіх чорных аніколі ня чуў. Выйшаў да яго, кажу: “Дабрыдзень вам. Дарога гэтая анікуды не вядзе. Куды б вы ні скіроўваліся, прасьцей будзе да гасьцінцу вярнуцца”. Не даспадобы мне ягоны выгляд быў, а калі Цап выскачыў, дык толькі разок нюхнуў – і як завішчыць, нібыта ўджалены. Хвост паміж лапаў – і шугануў прэч з выем. А той чорны сядзіць як сядзеў. Кажа мне, павольна так, хрыпата: “Я адтуль” – і паказвае пальцам на захад – праз мае палі, о табе! Пытаецца: “Ці бачыў Торбінса?” – голасам сваім нягеглым, і хіліцца да мяне. Твару я ня згледзеў, каптур бо нізка насунуты, але ў мяне кузуркі па сьпіне пабеглі. Адылі ж узяло мяне за жывое – якое такое права ён мае праз маю зямлю разьяжджаць? “Едзьце сабе сваёю дарогаю, – кажу яму. – Няма тут аніякіх Торбінсаў, яны ў іншым Падзеле жывуць. Едзьце на захад, у Хобіцак, – ды па гасьцінцы, калі ласка”. А той шэпча: “Яго там няма. Ён недалёка. Я хачу бачыць яго. Калі пойдзе побач, паведаміш мне? Золата прывязу”. Адказваю: “Не, не прывязеш. Таму што вось зараз жа зваліш, адкуль зьявіўся, у момант. Даю табе хвілю – тады спускаю сабак”. Ён зашыпеў – можа, сьмяяўся гэтак, а можа, не. І прама на мяне рушыў каніскам сваім, я ледзь пасьпеў адскочыць! Паклікаў сабак, а ён разьвярнуўся ды прыпусьціў прысадамі да гасьцінцу, толькі й бачылі. Ну, што пра гэта думаеце?
      Фрода крыху памаўчаў, пазіраючы ў полымя агменю, – але ж думалася яму толькі пра тое, як дабрацца да Пераправы. Нарэшце вымавіў:
      – Я нават і ня ведаю, што падумаць.
      – Тады я так скажу, спадарыку, – азваўся Блазан. – Ня трэ было вашці ўвогуле стасункаваць з хобіцкім народцам. Дзівакаватыя яны там, – тут Сэм засоўгаўся на крэсьле й сувора зірнуў на гаспадара. – Але ж вашаць заўсёды быў хлопцам няўседлівым. Калі я пачуў, што вашаць пакінуў Бронь-Бычаў ды выправіўся да старога пана Більба, адразу зазначыў: знойдзе ён там ліха на сваю галаву. І знайшоў, пэўна, – і усё ад Більбавых справаў, ня йнакш. Пане Більба чым займаўся, га? Нейкім чынам непаразумелым прыдбаў золата дзесьці за мяжою, во так кажуць. Дык, можа, хто-небудзь адтуль нарэшце й зацікавіўся, як там маюцца золата ды каштоўнасьці, якія пан Більба ў хобіцкай Строме прыхаваў?
      На гэтакае Фрода не адказаў анічога, бо Блазнавы здагадкі патрапілі надзвычай блізка да праўды.
      – Добра, спадарыку Фрода. Добра, што ў вашці нарэшце хапіла розуму вярнуцца ў Прыбычча. Мая вашці парада: там і заставацца! І не чапляцца з замежнікамі гэнымі. У спадара тут ёсьць сябры, скажу вашці, і калі толькі чорны гэны зноў сьледам сунецца, пакінь мне зь ім разабрацца. Скажу ім, што памёр паніч, альбо з Шыру зьехаў, дый што заўгодна скажу. А тое мо й праўда – ня йначай старога пана Більба шукаюць.
      – Мажліва, так яно й ёсьць, – згадзіўся Фрода, пазіраючы ўбок, на полымя, толькі не гаспадару ў вочы.
      Блазан зірнуў на Фрода задумліва.
      – Ну, бачу, у вашці сваё ў галаве. Тут усё ясна – невыпадкова вашаць ды таго коньніка занесла да мяне адным узьвячоркам. Можа, і навіны мае не такія ўжо навіны для ўсіх вас. Не хачу распытваць пра тое, што спадар вырашыў пакінуць пры сабе, але ж бачу: бяда ў вашці. Мо турбуесься, як гэта дабрацца да Пераправы, каб ня сцапалі па дарозе?
      – Так, – адказаў Фрода. – Я пра тое й думаў. Мы павінны туды патрапіць, а толькі седзячы ды мяркуючы анікуды не прыедзеш. Баюся, трэба нам ісьці. Дзякуй вам вялікі за вашую дабрыню! Ведаеце, трыццаць гадоў я баяўся вас і вашых сабак, хоць гэта й сьмешна гучыць. Шкада – бо ня ведаў, які добры ў мяне сябра. Шкада так хутка пакідаць вас. Але я вярнуся – калі толькі здолею.
      – І калі ласка, заўсёды рады вітаць. Адылі ў мяне прапанова. Ужо й сонца хутка зойдзе, мы вячэраць зьбіраемся, бо кладземся зь цемраю. Калі ласка, пане Фрода, пане Перэгрыне, шаноўнае спадарства, павячэрайце з намі!
      – Мы з задавальненьнем! – сказаў Фрода. – Але ж нам трэба йсьці неадкладна. Мы й так толькі зь цемраю й дабярэмся да Пераправы.
      – А, дык пачакайце ж! Я якраз зьбіраўся прапанаваць: праглынем кавалачак ці два ды я вас на малым вазку да Пераправы й адвязу. Ногі цалейшыя застануцца, а мажліва, і ўсё астатняе. І даберацеся хутчэй.
      Цяпер Фрода, да вялікай палёгкі Піпіна з Сэмам, з удзячнасьцю прыняў запрашэньне. За вакном сутонела. Сонца хілілася за заходнія пагоркі. На кухню зайшлі двое з Блазнавых сыноў ды тры дачкі й на вялікім стале зладзілі багатую вячэру. У агмень падкінулі дроваў, запалілі й парасстаўлялі па стале сьвечкі. Блазнава бяз продыху мітусілася па кухні. Зайшлі й яшчэ колькі хобітаў, якія рабілі на Блазнавай гаспадарцы, таксама паселі за стол. Набралося ўсяго чатырнаццаць галоваў. Піва за сталом было хоць абпіся, а пасярод стаяла велізарная міса з грыбамі й сьвінінаю, дый усялякай іншай вясковай ежы хапала. Сабакі ляжалі каля агню, пад’ядалі скуркі й грызьлі косткі.
      Калі скончылі вячэраць, гаспадар з сынамі выйшлі зь ліхтаром і выцягнулі вазок. Калі госьці нарэшце выбраліся з хаты, было ўжо цёмна. Хобіты закінулі хатулі на вазок, тады ўскараскаліся самі. Гаспадар сам узяўся кіраваць, сеў наперадзе, ды сьцёбнуў пугаю двох жвавых тлусьценькіх поні. Тут выйшла на двор і Блазнава, стала ў сьвятле ад адчыненых дзьвярэй.
      – Ты ж пасьцеражыся, Блазане! – гукнула яна. – Ані зь якімі збродамі не чапляйся ды вяртайся хутчэй!
      – Анягож! – азваўся той.
      Вазок выехаў за браму. Цяпер і аніводны лісток не варушыўся, ноч была надзіва спакойная, бязьветраная, але адчуваўся халадок. Ехалі ў цемры, павольна. Празь вярсту ці дзьве прысады скончыліся мастком цераз глыбокае ўрвішча. Пасьля яго вазок успоўз па кароткім схіле й апынуўся на шырокім гасьцінцы.
      Блазан зьлез ды прайшоўся туды-сюды, зірнуўшы на поўдзень і на поўнач, але ў цемры нічагуткі не было відаць, і ані гуку не чувалася ў нерухомым паветры. Над канаўкамі ля гасьцінцу віселі танюткія пасмачкі туману, марудна паўзьлі па палёх.
      – Так, з гэным туманом будзе хоць вока выкалі, – сказаў Блазан. – Але ж я ліхтар запальваць ня стану, покуль дахаты не павярну. Хто ні ехаў бы, мы пачуем яго нашмат раней, чым пабачым.
      Ад Блазнавых прысадаў па Пераправы было вёрстаў пяць. Хобіты сядзелі, загарнуўшыся ў плашчы, ды напружана прыслухоўваліся: што там яшчэ, апроч рыпеньня колаў і павольнага “туп, туп” капытоў поні. Фрода вазок падаваўся больш павольным за сьлімака. Піпін ужо й носам торкаў. Сэм насьцярожана ўглядаўся ў туман, што, здэцца, шчыльнеў.
      Нарэшце дабраліся да павароту на Пераправу. Яго адзначалі два высокія белыя слупы, якія раптам узьніклі зь цемры праваруч ад вазка. Блазан пацягнуў лейцы, і вазок спыніўся. Хобіты пачалі выгружацца й раптам пачулі тое, чаго ўвесь час так баяліся: пошчак капытоў наперадзе. Нехта ехаў да іх!
      Блазан саскочыў, стаў наперадзе, трымаючы поні пад аброць ды ўглядаючыся ў цемру. “Тупу-туп” – гучна й выразна адбівалася ў нерухомым паветры.
      – Лепей вам схавацца, пане Фрода, – папрасіў Сэм занепакоена. – Кладзіцеся ў вазок, мы вас коўдрамі загорнем і самі ад таго вершніка адгаворымся як-небудзь.
      Сэм зьлез долу й стаў побач з Блазнам. Што ж, калі гэта Чорныя Вершнікі, дык ім давядзецца мець справы з Сэмам, пакуль дабяруцца да вазка.
      “Тупу-туп, тупу-туп”, – вершнік ужо побач.
      – Гэй, там! – паклікаў Блазан.
      Пошчак раптам сьцішыўся. Падалося, скрозь туман відаць змрочная, загорнутая ў плашч постаць – крок ці два наперадзе.
      – Ну, і хто тут? – спытаў Блазан, аддаўшы лейцы Сэму й рушыўшы наперад. – Ані кроку болей! Хто такі, чаго тут шукаеш!?
      – Шукаю спадара Торбінса. Вы яго бачылі? – вымавіў глухі голас... але ж гэта быў голас Мэры Бронь-Быча!
      Тут вершнік адкінуў покрыва зь ліхтара, асьвятліўшы зьдзіўлены Блазнаў твар.
      – Спадару Мэры! – усклікнуў той.
      – Ну так! А каго ж вы яшчэ чакалі? – сказаў Мэры, пад’яжджаючы. Цяпер, калі пазналі й перасталі баяцца, адразу відавочна зрабілася: ну, звычайны ж хобіт на поні, шалікам заматаны да рота, каб ня зьмерзнуць.
      Фрода выскачыў з вазка павітацца.
      – Вунь ты дзе! – усклікнуў Мэры. – А я ўжо засумняваўся, ці зьявіцеся сёньня ўвогуле, якраз вяртаўся дахаты, каб павячэраць. Бо калі туман узьняўся, вырашыў праехацца да Бярвішчаў, зірнуць – ці не зваліліся вы ў якую канаву. Каб вам добра было, дзе ж вы швэндаліся!? Дзе вы іх падабралі, спадару Блазьне? З копанкі сваёй вылавілі?
      – Не, прыхапіў, калі залезьлі на маю зямлю. Ледзь сабак на іх не спусьціў. Але ж шаноўныя паны самі табе распавядуць. Цяпер, перапрашаю, пане Мэры, пане Фрода, шаноўнае спадарства, мне дахаты трэба. Гаспадыня мая турбуецца, і туман усё шчыльнейшы.
      Ён завёў вазок у праезд да Пераправы й выехаў, разьвярнуўшыся гэткім манерам.
      – Ну, дабранач усім! Такі дзіўны дзень, нічога ня скажаш. Аднак усё добра, што добра сканчаецца, – хоць, мажліва, і ня варта так казаць, пакуль не дабраліся да ўласных дзьвярэй. Я ўжо дакладна ўздыхну з палёгкай, калі крочу на свой ганак.
      Ён запаліў ліхтары ды прыўзьняўся з лавы. Раптам выцягнуў з-пад яе вялікі кошык.
      – Ледзь не забыўся. Гаспадыня мая спакавала для спадара Торбінса, з найлепшымі пажаданьнямі, – ён аддаў кошык, дый рушыў прэч, у суправаджэньні падзяк і пажаданьняў дабраначы.
      Блядныя кругі сьвятла ад ягоных ліхтароў паволі расталі ў туманнай цемры. Раптам Фрода зарагатаў: з-пад накрыўкі кошыка струменіўся смачны грыбны пах.
      
      5. Змова раскрываецца
      
      – Цяпер пасьпяшаймася й мы дахаты, – прапанаваў Мэры. – Бачу, нешта тут у вас надта цікавае робіцца – але, відаць, яно пачакае, пакуль даберамося.
      Рушылі ўніз да Пераправы па гасьцінцы – прамым, добра дагледжаным, абкладзеным з бакоў вялікімі пабеленымі камянямі. Праз сотню крокаў ці каля таго выйшлі на бераг да шырокага драўлянага прыпаромку зь вялікім пляскатым паромам. У сьвятле двух ліхтараў, падвешаных на высокіх палах, бялелі ля вады швартовыя слупкі. За сьпінамі хобітаў па палёх слаўся туман, уздымаючыся ўжо вышэй за жывыя агароджы. Але ён не крануў ракі, хіба што ў чаратах на беразе віліся, нібы над кіпнем, танюткія пасмачкі. Перад хобітамі плынела чорная вада. Падавалася, на другім беразе туману меней.
      Мэры завёў па мастку на плыт поні. Тады зайшлі й астатнія хобіты. Мэры нясьпешна адпіхнуўся доўгай жэрдкаю, плыт рушыў зь месца – у шырокі павольны Бранявін. Другі бераг быў стромкі. Па ім, віючыся, караскалася ад прыпаромку сьцежка. Там таксама паблісквалі ліхтары. Наверсе ўздымалася Бычая Строма. На ёй праз падраную завесу туману зьзялі чырвоным ды жоўтым круглыя вакенцы. Гэта былі вокны Прырэчнай Сядзібы, старажытнага жытла Бронь-Бычаў.
      Шмат гадоў таму Гарыдзед Старабыч, галава сямейства Старабычаў, найстарэйшага на Багнючынах ці нават ва ўсім Шыры, перабраўся за раку, якая да таго была ўсходняй мяжою шырскіх земляў. Там ён пабудаваў і павыкопваў норы Прырэчнай Сядзібы, зьмяніў імя на Бронь-Быч дый заснаваў, па сутнасьці, маленькую, але ж незалежную краіну. Сямейства ягонае ўсё памнажалася ды памнажалася, нават і пасьля яго, пакуль уся строма ня стала Прырэчнай Сядзібай – з трыма вялікімі параднымі брамамі, безьліччу бакавых дзьверак ды з сотняю вакенцаў. Потым Бронь-Бычы й шматлікія іх паплечнікі й паслужнікі папараскопвалі й папазабудоўвалі ўсё навокал. Гэтак вось і атрымалася Прыбычча, шчыльна заселеная паласа земляў паміж ракою й Старой Пушчай, – амаль незалежная шырская калёнія. Сталіцаю яе была вёска Бычышчы – на рачным беразе й схілах пагоркаў за Прырэчнай Сядзібай.
      Прыбычцы сябравалі з народам Балоцішчаў, і сяляне ад Бярвішчаў да Чароцінаў яшчэ лічылі сябе пад рукою Гаспадара Сядзібы (як звалі галаву сямейства Бронь-Бычаў). Аднак большасьць насельнікаў старога Шыру лічыла прыбычцаў напалову чужынцамі ды дзівакамі. Хоць яны й не адрозьнівалі амаль ні ў чым ад хобітаў Чатырох Падзелаў, хіба што любілі плаваць у чоўнах, а некаторыя й бязь іх, самі.
      Спачатку іх зямля анічым з усходу агароджаная не была. Цягам часу заслону пабудавалі – Засеку, як яе назвалі прыбычцы. У Фродаў час яна існавала ўжо некалькі стагодзьдзяў. Яе няспынна рамантавалі й аднаўлялі, яна была высокая й тоўстая й цягнулася ад Бранявінскага моста, выгінаючыся разам з ракой, да Засечышчаў, дзе пятлявая Іўя ўпадала ў Бранявін, пакідаючы Старую Пушчу, – амаль дваццаць вёрстаў ад аднаго канца да другога. Вядома, Засека не была цалкам надзейнай абаронай. На ноч прыбычцы зачынялі дзьверы на замок, што таксама для Шыру была незвычайна.
      Плыт павольна рушыў па вадзе. Прыбыцкі бераг набліжаўся. Сэм адзін з усёй кампаніі раней ня быў за ракою. І пачуваўся няўтульна, паглядаючы на павольную плынь, што ціха ўсхліпвала: былое жыцьцё засталося там, за туманамі, – а наперадзе чакала невядома што, змрочнае й жудаснае. Сэм пачухаў патыліцу – вох, каб толькі пан Фрода застаўся сабе ў Торбе дый жыў спакойна!
      Хобіты ўжо крочылі на бераг, Мэры ўжо прывязаў плыт, а Піпін выводзіў поні наверх па сьцежцы, калі Сэм, які ўсё паглядаў назад, быццам разьвітваючыся з Шырам, прашаптаў хрыпата:
      – Азірніцеся, пане Фрода! Ці бачыце?
      На далёкім беразе ў сьвятле ліхтароў нарысавалася постаць: чорная, невыразная, нібыта пакінуты кімсьці чорны мех. Але ж, падавалася, яна рухалася, гайдалася налева й направа, быццам абшукваючы прыпаромак. Потым папаўзла, пахіленая, назад, у цемру па-за ліхтарамі.
      – Гром зь нябёсамі, што гэта? – усклікнуў Мэры.
      – Тое, што нас перасьледуе, – адказаў Фрода. – Ня трэ ані пра што распытваць цяпер! Пойдзем хутчэй адсюль!
      Хобіты хутка падняліся на ўзгорак. Там азірнуліся на супрацьлеглы бераг – але ж яго цалкам зацягнула: за туманом нічога не відно.
      – Добра хоць, што вы чаўноў на тым беразе не трымаеце! – сказаў Фрода. – А ці мажліва тут перабрацца на кані?
      – Толькі пераплысьці – ці праехаць дваццаць вёрстаў на поўнач, да моста, – адказаў Мэры. – Толькі я аніколі ня чуў пра тое, каб нехта на кані пераплыў Бранявін. А пры чым тут коні?
      – Я табе пазьней распавяду. Як патрапім пад свой дах.
      – Згода! Вы зь Піпінам ведаеце, куды йсьці. А я паеду, Фуфу Норса папярэджу. Вячэру зладзім дый астатняе.
      – Мы павячэралі ў Блазна, але ж і яшчэ раз не адмовімся.
      – Ну й добра! Давай мне кошык, – з гэтымі словамі Мэры пагнаў поні наперад і зьнік у цемры.
      Ад ракі трэ было яшчэ нямала йсьці да новага Фродавага жытла ў Цвыркуновай Лагчыне. Хобіты пакінулі Бычую Строму з Прырэчнай Сядзібай леваруч, і ля ўскрайку Бычышчаў выйшлі на галоўны прыбыцкі гасьцінец, які вёў на поўдзень ад моста. Праз паўвярсты праваруч напаткалі селавую дарогу, зьвярнулі й прайшлі яшчэ пару вёрстаў, уверх ды ўніз па пагорках.
      Нарэшце дабрылі да вузенькай брамкі ў шчыльнай, буйной жывой агароджы. У цемры хата была зусім ня бачная – бо стаяла далёка ад дарогі пасярэдзіне шырокага лужку, ды шчэ й абкружаная колам невысокіх дрэваў. Фрода й абраў гэтую сядзібку таму, што яна схавалася ў самым куце – ані суседзяў паблізу, ані выпадковых мінакоў. Прыходзь, сыходзь – ніхто не заўважыць. Пабудавалі хаціну Бронь-Бычы даўнютка, для гасьцей ці тых сваякоў, што жадалі на пэўны час уцячы ад мітусьні Прырэчнай Сядзібы. Будыніна была старамодная, адметна хобіцкая й вельмі нагадвала нару: доўгая, нізкая, з адным усяго паверхам, з дахам, пакрытым дзёрнам, з круглымі вакенцамі й вялікімі круглымі дзьвярыма.
      Пакуль ішлі ад брамы, не пабачылі ані вагеньчыка, вакенцы былі цьмяныя й зачыненыя. Фрода пагрукаў у дзьверы. Адчыніў Фуфа Норс, ярка асьветлены з-за дзьвярэй сяброўным, цёплым сьвятлом. Хобіты хутчэй прасьлізнулі ўсярэдзіну дый зачынілі дзьверы, каб не выпускаць сьвятло вонкі, у ноч. Апынуліся ў шырокай залі зь дзьвярыма аберуч. Наперадзе калідор вёў у сярэдзіну хаты. Неўзабаве там зьявіўся Мэры:
      – Ну, як вам? Мы намагаліся, каб было падобна да роднай нары. Часу было небагата, праўда, – бо апошні вазок з мэбляй толькі ўчора й прыбыў.
      Фрода азірнуўся навокал. Сапраўды, падобна. Шмат ягоных улюбёных рэчаў (і Більбавых таксама – яны так нагадалі пра Більба тут, у новым жытле) былі расстаўленыя амаль гэтак, як і ў Торбе-пад-Стромай. Увогуле, такое прыемнае, утульнае, дабражытнае месца. Нават захацелася сапраўды прыехаць сюды жыць – спакойна, да счасьлівага скону дзён. Нячэсна было, няправільна так турбаваць сваіх сяброў, бо празь яго столькі недарэчнасьцяў. Як жа распавесьці ім, што трэба ўсё пакінуць, трэба сыходзіць у самым хуткім часе? Найлепей – гэтай жа ноччу, да таго, як усе пакладуцца ў ложкі.
      – Цудоўна! – перамог нарэшце горыч. – Быццам і не пераяжджаў зусім!
      Вандроўнікі павесілі плашчы, паскідалі заплечнікі на падлогу й патэпалі за Мэры; ён урачыста расчыніў дзьверы ў дальнім канцы калідору – адтуль бліскала полымя, пыхкала пара.
      – Лазьня! – загалёкаў Піпін. – Жыве найшаноўнейшы ягамосьць Мэрыядок!!
      – Ну й як пойдзем? – спытаў Фрода. – Найстарэйшыя наперад ці найхутчэйшыя?.. Ці так, ці гэтак, але вы, спадару мой Перэгрыне, апошні!
      – А давайце я за вас вырашу, – адгукнуўся Мэры. – Нельга ж пачынаць новае жыцьцё з сваркі ў лазьні. Там, у пакойчыку, ажно тры начоўкі ды паўнюткі катляр кіпню. І ручнікі, дыванкі, мылцы. Лезьце ды мыйцеся хутчэй!
      Мэры з Фуфам скіраваліся ў іншы канец калідору – кухарыць, чараваць над позьняй вячэрай. З лазьні чуліся ўрыўкі лазенных песенек ды плёсканьне з вуханьнем. Раптам голас Піпіна перакрыў іншыя адной зь Більбавых найулюбёных лазенных пяюшак:
      
      Гэй! Да лазьні сьпякотнай – сьмялей!
      Змый бадзяньняў брыдоту хутчэй!
      Хто лазьні добрай ня ўхваліць, той
      Ніколі ня знаўся з гарачай вадой!
      
      Смагу прыцішыць летняй парою
      Добра сьцюдзёнай крынічнай вадою,
      А ад гарачай – вось табе дзіва! –
      Прагнецца моцнага, пеннага піва!
      
      Слаўся, вада фантанаў высокіх,
      Рэчак празрыстых, мораў далёкіх,
      А болей за ўсё хай славіцца тая,
      Што ў лазьні парай спякотнай грае!
      
      Тут пачуўся жудасны плёск і Фродаў выгук “Вох!” Выдавала на тое, што ладная частка вады зь Піпінавай начоўкі палічыла сябе фантанам – дый узьляцела да столі.
      Мэры паклікаў з дзьвярэў:
      – Як наконт вячэры ды глыточку піва?
      Выйшаў, выціраючы валасы, Фрода:
      – Там столькі вады ў паветры, што я лепей пайду сохнуць на кухню.
      – Бацюхны! – вымавіў Мэры, зірнуўшы ў лазьню: на каменнай падлозе можна была плаваць.
       – Пакуль вы ўсё гэта не падатрэце, спадару Перэгрыне, вячэраць мы вам не дазволім. Пасьпяшайце, мы доўга чакаць ня будзем.
      Вячэраць паселі на кухні, побач з агменем.
      – Спадзяюся, вы ўтрох грыбоў болей не жадаеце? – спытаў Фрэдэгар без асаблівай надзеі.
      – Жадаем!! – зычна абвесьціў Піпін.
      – Яны мае! – сувора сьцьвердзіў Фрода. – Дадзеныя мне самой спадарыняй Блазнавай, каралеўнай усіх сялянскіх гаспадыняў. Лапы прэч! Я сам вам пакладу.
      Трэба зазначыць, хобітава прага да грыбоў нашмат пераўзыходзіць найвялікшыя да іх апетыты даўгалыгіх, – што часткова растлумачвае доўгія вылазкі малога спадарыча Торбінса на знакамітыя грыбныя палі Балоцішчаў і, таксама, Блазнава шаленства. Ну, цяпер ужо грыбоў было досыць, нават і паводле хобіцкіх меркаваньняў. Вядома, тут было й яшчэ да чаго прыкласьціся, таму, калі скончылі вячэраць, нават Фуфа Норс уздыхнуў задаволена, хоць зь некаторай цяжкасьцю. Паджалюбаўшы, хобіты адсунулі стол і прысунулі фатэлі бліжэй да агменю.
      – Ну, прыбярэм апасьля, – сказаў Мэры. – А зараз – распавядайце ўсё. Здэцца мне, вы прыгодаў сабе адшукалі – што нячэсна, бо безь мяне. Таму расповед чакаю найпадрабязьнейшы, а болей за ўсё мяне цікавіць, што такое зрабілася з старым Блазнам, што ён нават з мною гэтак размаўляў. Скажу больш: мне падалося, што ён спалохаўся – калі гэткае ўвогуле магчыма.
      – Мы ўсе перапалохаліся, – сказаў Піпін пасьля пэўнай паўзы, цягам якой Фрода моўчкі пазіраў на полымя. – І ты таксама спужаўся б, каб за табою два дні гналіся Чорныя Вершнікі.
      – Хто такія?
      – Чорныя постаці верхам на чорных канях. Раз ужо Фрода маўчыць, я распавяду табе ўсю гэтую гісторыю ад самага пачатку, – і апісаў у падрабязнасьцях падарожжа з таго часу, як пакінулі Хобіцак. Сэм ківаў дый згаджаўся. Фрода маўчаў.
      – Я падумаў бы: хлопцы, нешта вы мне лухту верзяце. Калі б ня бачыў сам той чорнай здані на прыпаромніку, і каб ня Блазнаў голас. Мо ты нам што патлумачыш, Фрода?
      – А, сваяк Фрода апошнім часам сакрэтнічае, – сказаў Піпін. – Ну, мяркую, досыць – час прызнацца. Блазан, і той здагадаўся, што тут справа з кляйнодамі, якія прыдбаў падчас вандроўкі стары Більба.
      – Гэта толькі здагадка, – прамармытаў Фрода пасьпешліва. – Блазан анічога ня ведае, анічога!
      – У старога Блазна на плячох ёсьць галава, – сказаў Мэры. – Ён можа й ня выказаць шмат з таго, што ў ёй згатавалася, і паглядаючы на ягоны круглы твар, пра гэта аніяк не падумаеш. Я чуў, ён заходзіў і ў Старую Пушчу. Кажуць, ён безьліч усялякіх дзіўнотаў ведае. А ты хоць бы нам прызнаўся – блізка патрапіў Блазан ці не?
      – Мне падаецца, – працягнуў Фрода задумліва, – ён патрапіў досыць блізка. Так, гэта зьвязанае з той даўняй Більбавай прыгодай, і Чорныя Вершнікі шукаюць, а калі дакладней – перасьледуюць, яго ці мяне. Я баюся, калі ўжо вы жадаеце ведаць, – тут не да жартаў. І наўрад мне бясьпечна тут заставацца – тут, ці дзе яшчэ.
      Ён азірнуўся навокал, на вокны й дзьверы, нібыта чакаючы, што яны раптоўна паадчыняюцца. А хобіты пераглянуліся.
      – Вось зараз, – прашаптаў Піпін Мэры. Мэры кіўнуў.
      – Добра! – рашуча вымавіў Фрода нарэшце, выпрастаўшыся. – Болей я гэта ў сакрэце трымаць ня буду. Я павінен сказаць вам. Але ж я ня ведаю, як пачаць.
      – Тады, можа, я табе дапамагу, – прапанаваў Мэры абыякава, – і сам пра тое скажу.
      – Што ты маеш на ўвазе? – занепакоіўся Фрода.
      – А тое, даражэнькі мой Фрода, што на душы ў цябе паскудна, бо ня ведаеш, як нам сказаць “да пабачэньня”. Вядома, ты даўно хацеў пакінуць Шыр. А небясьпека дагнала цябе раней, чым ты спадзяваўся, і цяпер ты вырашыў сыходзіць прама цяпер. Таго не жадаючы. Нам надта цябе шкада.
      Фрода адкрыў быў рот – і закрыў. Зьдзіўленьне на ягоным твары было такое сьмешнае, што хобіты зарагаталі.
      – Дружа Фрода! – усклікнуў Піпін. – Ты сапраўды лічыў, што мы ні пра што не здагадваемся? Ды табе на гэта не хапае ані асьцярожнасьці, ані розуму! Відавочна, ты шчэ з красавіка плянаваў, і ўсё разьвітваўся з сваімі ўлюбёнымі мясьцінкамі. Увесь час мармытаў: “Ці зірну я калі на гэтую даліну зноў”, і накшталт таго. Рабіў выгляд, што скончыліся грошы, а каму сваю найулюбёнейшую Торбу прадаў? Кескам-Торбінсам! Дый шчэ з Гэндальфам усе твае гутаркі.
      – Зямля й нябёсы! А я лічыў – што такі асьцярожны, усё так прыдумаў. Што ж цяпер Гэндальф скажа? Што, увесь Шыр цяпер гамоніць пра мой сыход?
      – Не, не! – усклікнуў Мэры. – Пра гэта не турбуйся. Вядома, доўга твой сыход у сакрэце не захаваецца, але зараз ён вядомы, мяркую, толькі нам, змоўнікам. Мы ж цябе ведаем як аблупленага, часьцяком бачымся. Нам няцяжка здагадацца, пра што ты думаеш. Я добра ведаў Більба. І, шчыра кажучы, пільна сачыў за табою ад ягонага сыходу. Бо думаў: і ты сыдзеш раней ці пазьней, прычым хутчэй раней, чым пазьней. Апошнім часам мы надта непакоіліся. Баяліся – зьнікнеш зьнянацку, сам па сабе, як Більба. Зь вясны сачылі на ўсе вочы, і самі плянавалі. Так што лёгка ты ад нас цяпер не ўцячэш.
       – Але ж я мушу йсьці, – сказаў Фрода. – Тут ужо анічога не паробіш, дарагія мае сябры. Вядома, гэта ўсім непрыемна – але затрымліваць мяне бессэнсоўна. Калі вы ўжо пра столькі здагадаліся – дык дапамажыце мне, не перашкаджайце!
      – Ты не разумееш! – абурыўся Піпін. – Ты павінен ісьці – і мы таксама. Мэры й я пойдзем з табою. Сэм, вядома, увогуле найцудоўнейшы з хобітаў. У цмокаву глытку скочыць, каб цябе дастаць – калі перад тым за ўласныя лапы не зачэпіцца, вядома. Але ж табе патрэбна болей паплечнікаў.
      – Дарагія мае, найшаноўнейшыя хобіты, – расчуліўся Фрода. – Я не магу гэтага дазволіць. Я даўно вырашыўся. Вы кажаце пра небясьпекі – але не разумееце, пра што гаворка. Гэта ня скарбы шукаць, не вандроўка туды-й-назад. Гэта з адной сьмяротнае пасткі да іншае.
      – Мы разумеем, – сказаў Мэры рашуча. – Таму й вырашылі йсьці з табою. Мы ведаем: пярсьцёнак – ня жарты. Але мы зробім што толькі зможам, каб дапамагчы табе супраць Ворага.
      – Пярсьцёнак! – толькі й выдыхнуў Фрода, цалкам зьбянтэжаны.
      – Так, пярсьцёнак. Даражэнькі мой, твае сябры не сляпыя, і да таго ж цікаўныя. Я пра пярсьцёнак ведаю ўжо колькі гадоў – шчэ да Більбавага сыходу. Але ж ён, відочна, лічыў пярсьцёнак сваёй таямніцай – ну, таму й я не распаўсюджваўся, пакуль мы не арганізавалі нашую змову. Вядома, я ведаў Більба ня так, як цябе. Я быў маладзейшы, ён быў асьцеражнейшы за цябе – але ўсё ж недастаткова. Калі жадаеш ведаць, як я вызнаў пра пярсьцёнак, магу распавесьці.
      – Давай, – згадзіўся Фрода ледзь чутна.
      – Гэта здарылася з-за Кескаў-Торбінсаў, як і трэ было чакаць. Недзе за год да Вечарыны йшоў я па дарозе, бачу – Більба наперадзе. Раптам зьявіліся Кескі, і да нас. Більба крыху прыпыніўся, а потым – бац! – і зьнік. Я так перапалохаўся, што ледзь скеміў сам схавацца, як-небудзь больш звыкла – пралез праз агароджу дый пайшоў уздоўж яе полем. Пазіраю на дарогу, на сьпіны Кескавы, – і раптам Більба ўзьнікае прама перада мною! Я заўважыў нават, як ён нешта залатое сунуў у кішэню нагавіцаў. Пасьля таго я ўжо прыглядваўся, як мог. Прызнаюся, нават і падглядваў. Аднак, зразумей, гэтак мяне цягнула да таямніцы!.. І быў я шчэ зусім падлетак. Напэўна, толькі я адзін ва ўсім Шыры, акрамя цябе, бачыў Більбаву кнігу.
      – Ты чытаў ягоную кнігу! – ускрычаў Фрода. – Да што ж гэта такое?! Анічагуткі нельга ў сакрэце захаваць?
      – Ну, цалкам не. Але ж я толькі разок зірнуў, мімаходзь, і тое было няпроста. Ён жа сачыў за кнігай. Цікава, што зь ёю сталася? Я б яшчэ паглядзеў. Ён пакінуў яе табе?
      – Не. У Торбе яе не было. Напэўна, узяў з сабою.
      – Ну, як я ўжо казаў, – працягнуў расповед Мэры, – я анікому ані слоўца да гэтай вясны. Тады ўжо справы пайшлі іншыя. Тады мы й стварылі нашую змову. А таму што справы былі ўжо досыць сур’ёзныя, мы й ня цацкаліся. Бо зь цябе паспрабуй што выцягні, а з Гэндальфа шчэ горай. Але калі жадаеш, каб мы пазнаёмілі цябе з нашым галоўным выведнікам, – калі ласка.
      – Дык дзе ж ён? – спытаў Фрода, азіраючыся навокал, быццам чакаў, што якая-небудзь злавесная постаць у масцы вылезе з-пад канапы.
      – Павітай пана Фрода, Сэме! – сказаў Мэры, і Сэм устаў, пачырванеўшы да вушэй. – Вось ён, наш выведнік. Нямала здабываў, пакуль не злавілі. А потым, здаецца, палічыў сябе зьвязаным словам – і змоўк.
      – Сэм! – усклікнуў Фрода, адчуваючы, што сягнуў апошняй мяжы зьдзіўленьня, і ня ведаючы, ці злуецца, ці радуецца, ці адчувае палёгку, ці цікавасьць, а можа, проста ўласнае глупства.
      – Так, пане! – адрапартаваў Сэм. – Прашу прабачэньня! Але я аніякай шкоды не хацеў ні вам, ні Гэндальфу. Бо ён жа, мусіць, меў рацыю, калі казаў вам на вашае “адзін пайду”: не, вазьмі таго, каму давяраеш, во як.
      – Ня бачу я, каму тут можна давяраць, – пахмура сказаў Фрода.
      Сэм зірнуў на яго разгублена.
      – Ну, гэта гледзячы як меркаваць, – ублытаўся Мэры, – калі хочаш, каб мы з табою йшлі скрозь агонь, ваду й медныя трубы да самага канца, – дык можаш давяраць. І што таямніцу тваю мы захаваем ня горш за цябе – таксама. Але калі ты жадаеш сысьці на самоце, ані слова не сказаўшы, дый адному сягнуць усялякіх жудасьцяў – дык не. Мы – твае сябры. Карацей, мы ведаем, што табе казаў Гэндальф. Шмат чаго ведаем пра пярсьцёнак. Мы жахліва напалоханыя – але пойдзем з табою, ці за табою, нібы сабакі па сьлядох.
      – Увогуле, – дадаў Сэм, – эльфы ж вам гэна сама параілі. Гільдар казаў: вазьмі з сабою тых, хто хоча, – ужо ж ад гэтага вы не адмовіцеся!
      – І ня стану адмаўляцца, – сказаў Фрода, прыглядаючыся да Сэма, які ўжо ўсьміхаўся. – Але калі наступны раз мне падасца, што ты сьпіш, я цябе нагою пхну памацней, каб праверыць. Ну, якія ж вы хітруны злаўмысныя, ну! – усклікнуў, павярнуўшыся да астатніх. І засьмяяўся, устаючы, дый махнуў рукою. – Усё. Здаюся. Прымаю Гільдараву параду. Калі б толькі не небясьпекі наперадзе, напэўна, і заскакаў бы з радасьці! Нават і так, як жа добра! Я такім шчасьлівым ужо колькі не пачуваўся! А я ж так баяўся гэтага вечару!
      – Згода! Значыць, вырашана. Ура, ура, ура капітану Фрода й ягонай камандзе! – загаласілі ўсе й заскакалі вакол яго. Мэры зь Піпінам засьпявалі песьню, якую, безумоўна, падрыхтавалі на такі выпадак загадзя. Прыдумалі яе яны на манер старога гномскага сьпеву, які Більба пачуў на самым пачатку сваёй авантуры доўгі час таму, і на тую самую мэлёдыю:
      
      Ад ложкаў ды мараў утульных сваіх
      Да дзікіх абшараў, пачвараў ліхіх
      Зь першым сьвятлом пакінем мы дом
      Ісьці па гарох і лясох векавых.
      
      Да Долага Яру, чароўнага краю,
      Мара вандроўная нас заклікае.
      Рушым упарта, сьпяшацца нам варта,
      Бо потым нас зноўку дарога чакае.
      
      Вораг наперадзе, жахі за сьпінай,
      Лісьце з травою нам будуць прасьцінай,
      Пакуль мы вандруем і мэты сягаем,
      Каб потым вярнуцца да хаты гасьціннай.
      
      Зь першым сьвятлом! Зь першым сьвятлом!
      З раніцай новай пакінем мы дом!
      
      – Нядрэнна! – заўважыў Фрода. – Але ж тады нам яшчэ шмат чаго трэба зрабіць, пакуль не пакладземся ў ложкі, – пад дахам, хоць бы сёньня.
      – Ну, дык тое ж паэзія, – сказаў Піпін. – Ты што, сапраўды збіраесься сыходзіць да сьвятла?
      – Ня ведаю. Я баюся Чорных Вершнікаў і ўпэўнены – небясьпечна заставацца доўга на адным месцы. Асабліва ў тым, пра якое я абвесьціў на ўсю ваколіцу. Але я вельмі хацеў бы пабачыцца з Гэндальфам. Таксама й Гільдар раіў мне не затрымлівацца. Ведаеце, ён занепакоіўся, калі пачуў, што Гэндальф так і не зьявіўся. Увогуле, час, які ў нас ёсьць, залежыць ад дзьвюх рэчаў: першае – як хутка Чорныя Вершнікі здолеюць дабрацца сюды; і другое – як хутка мы здолеем адсюль выбрацца. Бо трэба ж столькі сабраць і шмат пра што паклапаціцца.
      – Адказ на другое тваё пытаньне, – азваўся Мэры, – такі: за адну гадзіну. За полем у пуні шэсьць поні, прыпасы спакаваныя, хіба што апраткі трэба дадаць ды той ежы, якая хутка псуецца.
      – Дык у вас надта плённая змова, я бачу. А што з Чорнымі Вершнікамі? Ці можна тут дзень пачакаць Гэндальфа?
      – Залежыць ад таго, што, на тваю думку, Чорныя Вершнікі зробяць з табою, злавіўшы. Яны ўжо цяпер маглі быць тут – аднак іх, безумоўна, затрымалі ў Паўночнай браме, дзе Засека падыходзіць да берагу, якраз ля моста. Уночы вартаўнікі іх не прапусьцяць, хоць вершнікі могуць і праламіцца гвалтам. Я мяркую, нават і ўдзень варта паспрабуе іх затрымаць – хоць бы да таго часу, пакуль адправяць вестку Гаспадару Прырэчнай Сядзібы, – бо вартаўнікам, бясспрэчна, выгляд гэтых зданяў не спадабаецца, дый напалохаюцца яны. Але ж калі яны пачнуць прабівацца сілаю, Прыбычча доўга не пратрымаецца. Ня трэба выключаць і таго, што раніцою нават Чорны Вершнік здолее спакойна праехаць, распытваючы пра спадара Торбінса. Бо ж амаль усім вядома, што ты сабраўся асталявацца ў Цвыркуновай Лагчыне.
      Колькі часу Фрода маўчаў, мяркуючы.
      – Я вырашыў, – абвесьціў ён нарэшце, – пойдзем раніцою, зь сьвятлом. І не па гасьцінцы – нават тут чакаць бясьпечней, чым ехаць па гасьцінцы. Калі я выйду праз Паўночную браму, пра мой сыход у момант усе даведаюцца. А так колькі дзён, мажліва, гэта пратрымаецца ў сакрэце. Болей за тое, не сумняюся: за мостам і Ўсходнім шляхам паблізу межаў сочаць, незалежна ад таго, здолеюць Вершнікі патрапіць у Прыбычча ці не. Мы ж ня ведаем, колькі іх. Як найменш два – а мажліва, і болей. Нам застаецца толькі сысьці ў нечаканым для іх напрамку.
      – Гэта значыць – толькі ў Старую Пушчу! – спалохана ўсклікнуў Фрэдэгар. – Як вам толькі да галавы такое прыйшло! Яна ж небясьпечнейшая за Чорных Вершнікаў!
      – Ну, не зусім, – сказаў Мэры. – Гучыць палахліва, але ж Фрода мае рацыю. Адзінае выйсьце для нас, каб сыходу не заўважылі. Калі пашанцуе, дык пакінем пагоню далёка за сьпінамі.
      – Не пашанцуе вам у Старой Пушчы! – запярэчыў Фрэдэгар. – Нікому не шанцавала. Згінеце! Туды аніхто ня ходзіць.
      – Ходзяць, і яшчэ як! Бронь-Бычы ходзяць – калі панясе іх туды якая трасца. У нас і лазы свае ёсьць. І Фрода хадзіў калісьці, даўнютка таму. Я дык некалькі разоў – звычайна ўдзень, вядома, калі дрэвы сонныя й спакойныя.
      – Ну, як вам заўгодна, – сказаў Фрэдэгар. – Мяне Старая Пушча палохае больш за ўсё астатняе. Якія пра яе жудасьці распавядаюць! Але, вядома, мая рацыя тут не ў разьлік, бо я ж ня йду з вамі. І вельмі задаволены, што магу застацца тут і дачакацца Гэндальфа – упэўнены, ён неўзабаве зьявіцца – дый распавесьці яму, куды вы палезьлі.
      Пры ўсёй вялікай павазе да Фрода Фуфа Норс ня меў аніякага жаданьня пакінуць Шыр, ані бачыць, што там, за ягонымі межамі. Сямейства ягонае паходзіла з Усходняга Падзелу, з Бродаў, што ў Замосьці, – аднак мост праз Бранявін ён ніколі не пераходзіў. Паводле пляну змоўнікаў, ён мусіў заставацца ў Цвыркуновай Лагчыне, каб супакойваць цікаўных хобітаў і рабіць выгляд, што спадар Торбінс яшчэ ў сядзібе. Нават і колькі старога Фродавага адзеньня прывезьлі, каб лепей уяўляць Фрода. Аднак змоўнікі не падумалі, як гэта можа быть небясьпечна.
      – Цудоўна! – усьцешыўся Фрода, пачуўшы ўвесь плян. – Так ці інакш, цыдулу для Гэндальфа ўсё адно пакідаць нельга. Мажліва, гэтыя Вершнікі й непісьменныя, але я ня стану рызыкаваць, пакідаючы запіску ў хаце – бо ж могуць і абшукаць. Калі Фуфа згадзіўся застацца тут і Гэндальф ужо дакладна даведаецца, куды мы выправіліся, – дык я цалкам задаволены. Вырашана: раніцою рушым у Старую Пушчу.
      – Згода, – пагадзіўся Піпін. – Асабіста я лепей прайдуся па Пушчы, чым, як Фуфа, дачакаюся тут Чорных Вершнікаў.
      – Ты пачакай, пакуль у Пушчу не патрапіш. Празь дзень ты яшчэ як пазайздросьціш мне, – зазначыў на тое Фуфа.
      – Ну, усё, вырашана, і спрачацца болей няма сэнсу, – сказаў Мэры. – Нам тут яшчэ прыбірацца й дапакоўвацца. Я пабуджу ўсіх на досьвітку.
      Дабраўшыся нарэшце да ложка, Фрода некаторы час ня мог заснуць. Ногі балелі. Добра, што раніцою давядзецца ехаць, а ня йсьці. Паступова Фрода заснуў – і ўбачыў няясны, дзівосны сон, дзе ён, падавалася, паглядаў з высокай вежы на цьмянае мора адзічэлых, шчыльна пераплеценых дрэваў. Пад іх покрывам, ля каранёў, варушыліся, вышуквалі, вынюхвалі цьмяныя здані – і Фрода быў пэўны, раней ці пазьней яны яго вынюхаюць.
      Потым аднекуль пачуўся гоман. Спачатку падумалася: моцны вецер узварушыў лясное лісьце. Потым здагадаўся: не, гэта гук далёкага мора, гук, які Фрода аніколі ўяве ня чуў, хоць той часьцяком трывожыў ягоныя сны. Раптам Фрода быццам апынуўся пасярод роўнядзі, змрочнай, бязьлеснай пустэчы. У паветры адчуваўся незнаёмы салёны пах. Падняўшы галаву, убачыў перад сабою высокую вежу, самотную, белую, на высокай гары. І адчуў моцную прагу ўскараскацца на вежу й пабачыць мора. Пачаў падымацца па схіле, але зьнянацку ў нябёсах бліснула маланка й пакаціліся грымоты.
      
      6. Старая Пушча
      
      Калі Фрода раптоўна прачнуўся, у пакоі шчэ было цёмна. Мэры зь сьвечкаю ў руцэ стаяў ля дзьвярэй і грукаў у іх.
      – Ну? Што такое? – спытаў Фрода, зьбянтэжаны й сонны.
      – Што такое? Раніца, трэба ўставаць! Ужо палова на пятую, давай-тка! Сэм ужо й сьняданак зладзіў. Нават Піпін падняўся. Я пайду асядлаю поні й прывяду пакладнага сюды. А ты абудзі лянотніка Фуфу! Няхай хоць бы правёў нас.
      А пачатку на сёмую ўсё спакавалі, уладкавалі й падрыхтаваліся самі. Фуфа Норс яшчэ пазяхаў. Ціхенька выбраліся з хаты. Мэры йшоў наперадзе, ведучы пакладнага поні па сьцежцы, што вяла праз зарасьці за сядзібай ды палі. Лісьце на дрэвах блішчэла вільгацьцю, кропала з кожнай галінкі. Трава была шэрая ад халоднай расы. Усё навокал падавалася вельмі спакойным, зацішным, далёкія гукі чуліся ясна й празрыста: птушкі гамоняць на падвор’і, нехта дзесьці зачыніў дзьверы ў хаце.
      У пуні стаялі поні, цягавітыя маленькія конікі пароды, якая болей за ўсё падабалася хобітам, – ня надта жвавыя, але вельмі здатныя для цяжкой і доўгай працы. Хобіты паселі ў сёдлы й паехалі праз туман, які, падавалася, неахвотна расступаўся перад імі – і адразу ж змыкаўся шчыльнай сьцяною. Ехалі з гадзіну, павольна й моўчкі, – і раптам пабачылі наперадзе Засеку, высокую, моцную, у срабрыстым восеньскім павуціньні.
      – Як жа вы празь яе пераберацеся? – спытаў Фрэдэгар.
      – Едзьма за мною, – адказаў Мэры, – і пабачыш.
      Ён зьвярнуў леваруч, кіруючы ўздоўж Засекі. Хутка хобіты дабраліся да месца, дзе яна выгіналася ўсярэдзіну, абыходзячы па краі пагорку глыбокую лагчавіну. Непадалёк ад Засекі праз пагорак быў пракапаны ход з цаглянымі сьценамі. Сьцены змыкаліся над галавою, ператвараючы ход у тунэль, – які паглыбляўся пад Засеку й выводзіў у лагчавіну за ёю.
      Перад ходам Фуфа Норс спыніўся.
      – Бывай, Фрода! Каб толькі вы ня ехалі ў Пушчу... Спадзяюся, што не спатрэбіцца выратоўваць вас адтуль яшчэ да ночы. Шанцунку вам – сёньня й заўжды!
      – Калі мне не патрапіцца нічога страшнейшага за Старую Пушчу, значыць сапраўды пашанцуе, – адказаў Фрода. – Скажы Гэндальфу, каб сьпяшаўся па Ўсходнім Шляху. Мы хутка на яго вернемся й затрымлівацца не зьбіраемся.
      Разьвіталіся з Фуфам, паехалі ўніз дый зьніклі з Фрэдэгаравых вачэй у тунэлі. Там было цёмна й вогла. З другога боку тунэль загароджвала брама з тоўстых жалезных прутоў. Мэры зьлез з поні, адчыніў браму. Калі ўсе прайшлі, зачыніў зноў, ужо з другога боку. Брама грукнула, замок шчоўкнуў. Гук падаўся злавесным.
      – Ну вось, – сказаў Мэры, – мы й пакінулі Шыр. Цяпер мы на ўскрайку Старой Пушчы.
      – А гэтыя гісторыі пра яе – праўда? – спытаў Піпін.
      – Ня ведаю, якія гісторыі ты маеш на ўвазе. Калі тыя жахалкі, якімі палохалі Фуфу ягоныя бабкі – пра гоблінаў, ваўкоў ды ўсялякае рознае – дык не. Ва ўсялякім выпадку, я ў іх ня веру. Але ж Пушча сапраўды страшнаватая. Усё ў ёй, у параўнаньні з Шырам, нейкае жывое. Яно, падаецца, разумее, што робіцца навокал. А незнаёмцаў дрэвы ня любяць. Сочаць за імі. Звычайна ўдзень яны толькі й глядзяць, анічога болей. Ну, хіба што галіну скінуць, ці корань пад нагу вытыркнуць, ці аплятуць атожылкам. Але ж уночы горш, як мне казалі. Уночы я быў за Засекаю толькі раз ці два, і тое блізка да яе. Дрэвы тады нібыта перашэптваліся, ці змаўляліся, ці навінамі абменьваліся на незразумелай мове, і галіны калыхаліся без аніякага ветру. Кажуць, дрэвы насамрэч могуць рухацца, абкружыць і заціснуць. Колькі часу таму яны сапраўды падступіліся да Засекі, проста кранаючы яе, і нахіляліся над ёю. Тады хобіты выйшлі й пасеклі сотні дрэваў ды распалілі вялікае вогнішча ў лесе, выпаліўшы доўгую паласу ўздоўж Засекі. Тады дрэвы адступіліся, але зрабіліся вельмі нядобрыя. Непадалёк яшчэ ёсьць шырокая прагаліна, дзе было тое вогнішча.
      – Тут толькі дрэвы небясьпечныя? – перапытаў Піпін.
      – Я чуў, глыбока ў лесе, з другога боку ёсьць і іншыя істоты, можа, больш незвычайныя ды горшыя, – адказаў Мэры, – але сам я іх ня бачыў. Адылі нехта робіць у лесе сьцежкі, і добра ўтаптаныя, – і яны, здаецца, час ад часу перамяшчаюцца й зьмяняюцца. Непадалёк ад брамы ёсьць, ці была калісьці, шырокая сьцяжына на Выпаліну, туды, дзе хобіты дрэвы палілі. Нам якраз па дарозе, на ўсход і крыху на поўнач. Тую сьцяжыну я й паспрабую знайсьці.
      Цяпер хобіты ехалі ад брамы па шырокай лагчавіне. Ад яе ўскрайку ледзь прыкметная сьцежка вяла да Пушчы, але праз сотню крокаў ці блізу таго зьнікла, ледзь сягнуўшы дрэваў. Азірнуўшыся, хобіты згледзелі паміж стваламі, якія расьлі ўжо даволі шчыльна, цьмяны абрыс Засекі. А наперадзе бачыліся толькі дрэвы: прамые, пакручастыя, пахіленыя, пагнутыя, тоўстыя, гонкія, гладкія, каржакаватыя, разгалінаваныя – і ўсе пазелянелыя ці нават пашарэлыя ад моху й сьлізкай, патлатай цьвілі.
      Мэры адзіны з усіх падаваўся ўзрадаваным.
      – Ты лепей вядзі нас хутчэй ды знаходзь сваю сьцяжыну, – азваўся Фрода. – І трэба глядзець абодвума вачыма, каб не згубіць адзін аднаго, дый не забыцца, у якім кірунку Засека.
      Асьцярожна прабіраліся паміж дрэвамі, і поні ступалі, пазьбягаючы пераплеценых крывых каранёў. Падлеску амаль не было. Рушылі ўсё ўгору й угору, дрэвы рабіліся ўсё больш змрочныя, тоўстыя ды высокія. Ані гуку ня чулася, адно калі кропля вады падала зь нерухомага лістка. Ня рухалася анічога, ані галінкі, але хобіты адчувалі, што за імі ўважліва сочаць, і надта нядобразычліва, каб не сказаць варожа. Непрыемнае гэтае пачуцьцё ўсё ўзмацнялася, пакуль хобіты не пачалі, амаль і самі не ўсьведамляючы, што робяць, азірацца – быццам каб засьцерагчыся ад нечаканага ліха.
      Ані прыкметы сьцяжынкі не было, і дрэвы, падавалася, наўмысна захілялі шлях, перашкаджаючы ехаць. Піпін раптам адчуў, што больш ня здольны выносіць гэта й загаласіў:
      – Гэ-эй! Я анічога дрэннага не раблю! Прапусьціце мяне, калі ласка!
      Усе ўздрыгнулі й прыпыніліся, але ж крык нібы прыглушыла цяжкая завеса. Не было ні водгульля, ні водгуку, хоць дрэвы, выглядала на тое, шчыльней абступілі вандроўнікаў і пільней прыслухаліся.
      – На тваім месцы я не лямантаваў бы, – папярэдзіў Мэры. – Шчэ горш зробіш.
      Фрода пачаў меркаваць, ці мажліва ўвогуле знайсьці шлях праз гэты агідны лес і ці меў ён права цягнуць сюды сяброў. Мэры круціў галавою з боку ўбок – відавочна, ужо й ня ведаў, куды кіраваць. Піпін заўважыў гэта й зазначыў:
      – Табе няшмат часу спатрэбілася, каб нас усіх заблытаць.
      Але ў гэты самы момант Мэры сьвіснуў, задаволены, і паказаў наперад.
      – Так, так! Гэтыя дрэвы сапраўды рухаюцца. Вунь яна, Выпаліна, перад намі. Ці нешта надта падобнае. А сьцяжына да яе зьнікла!
      Пасьвятлела. Раптам хобіты выехалі з гушчару й апынуліся на вялікай круглай паляне. Нябёсы былі надзіва чыстыя, яркія й блакітныя – пад покрывам Пушчы хобіты й не заўважылі яснага ранку ды таго, як зьнік туман. Сонца йшчэ не паднялося, каб патрапіць на саму паляну, асьвятліла толькі верхавіны дрэваў. На ўскрайках Выпаліны лісьце было гусьцейшае й сьвяжэйшае – нібыта зялёная сьцяна абкружала паляну. А на ёй, на старым папялішчы, дрэвы не расьлі, толькі высокія травы, вычварны дурнішнік, лясная пятрушка, нібы попел на сухіх сьцяблінах, буйная крапіва ды дзядоўнік. Сумная мясьціна – але яна падалася прыгожым садам пасьля ляснога гушчару.
      Пачынаўся файны дзень, і хобіты ўзбадзёрыліся. З дальняга боку паляны прыкмецілі праход і яўную сьцежку за ім. Даволі далёка было відаць, як яна ўецца па лесе, месцамі шырокая й адкрытая, хоць сям і там тоўстыя галіны дрэваў, што расьлі побач, захілялі яе. Па той сьцежцы й паехалі. Шчэ ехалі ўгору, але нахіл быў невялікі, рухаліся нашмат хутчэй і ў лепшым настроі, бо, падавалася, Пушча вырашыла усё-ткі іх прапусьціць.
      Аднак з часам зрабілася сьпякотна. Дрэвы прысунуліся бліжэй, і далёка наперад ужо не было відаць. Ліхая воля Пушчы адчулася знову, і мацней, чым раней. Было так зацішна, што слабы пошчак капытоў поні, шоргат па старым лісьці ды выпадковае скрыгатаньне па непрыкметных каранях адбіваліся громам увушшу. Фрода быў засьпяваў, каб узьняць настрой, але ягоны голас хутка ператварыўся ў шэпт.
      
      Сябры! Вандроўнікі змрочных краёў!
      Ня бойцеся цьмяных злавесных лясоў!
      Бо не спрадвечна пануе цень,
      Бо пасьля ночы зазьзяе дзень,
      Бо сонца ўзыдзе над намі зноў,
      Узыдзе над чорным ліхім гушчаром,
      На поўдзень, на поўнач – скончыцца лес…
      
      З апошнім словам ягоны голас зусім сьціх. Само паветра душыла й нават слова вымавіць было цяжка. За сьпінамі хобітаў таўшчэзны сук з старога дрэва, раптам абламіўшыся, грымнуўся на сьцежку. І дрэвы перад хобітамі, падавалася, сыходзіліся ўсё шчыльней.
      – Не падабаецца ім пра тое, што лес скончыцца й сонца ўзыдзе, зусім не падабаецца, – азваўся Мэры. – Я параіў бы не сьпяваць болей. Пачакайма, пакуль да ўзьлеску не даберамося. Тады ўжо абернемся ды такі ім квартэт зладзім!
      Прамаўляў Мэры весела. Калі й непакоіўся, то на ягоным твары гэта аніяк не адбівалася. Ніхто яму не адказаў, бо астатнія пачуваліся дрэнна. На Фродавым сэрцы нібыта ляжаў камень, і з кожным крокам усё цяжэў. Нашто ён адважыўся прабівацца скрозь гэты лес, праз гэтыя злаўмысныя дрэвы! Ужо й вырашыў спыніцца ды прапанаваць вярнуцца (калі тое йшчэ мажліва, вядома), калі справы перамяніліся. Сьцяжына ўжо не караскалася ўгору, выйшла амаль на роўнае месца. Дрэвы расступіліся й наперадзе хобіты пабачылі амаль прамую, роўную сьцежку. Вяла яна, як падавалася, прама да зялёнай вяршыні пагорку, бязьлесай, што ўздымалася, нібы чыясьці лысая галава.
      Хобіты засьпяшаліся наперад, задаволеныя думкай, што нарэшце выкараскаюцца зь лесу, зірнуць на яго зьверху. Сьцяга спусьцілася ў лагчынку, потым зноў папаўзла ўгору, вывеўшы нарэшце да ўзножжа бязьлесай травяністай стромы, – дый згубілася ў траве. Дрэвы абкружылі верхавіну, быццам валасы заголеную патыліцу.
      Хобіты сьпешыліся, павялі поні ўгору, кругам, пакуль не дабраліся да вяршыні. Там агледзеліся. Сонечна было, пагодна, аднак у паветры вісела смуга й далёка прасачыць не атрымалася. Побач з стромай туман цяпер амаль распусьціўся, але там і тут матляўся па-над ляснымі лагчавінамі. На поўдні, над глыбокай далінай, якая прарэзала пушчу, туман вісеў, нібыта пара над катляром ці белы дым ад вогнішча.
       – Там вось, – Мэры паказаў рукою, – даліна Іўі. Яна крынічыць з Лысагор’я, цячэ на паўднёвы захад празь Лес ды ўліваецца ў Бранявін ля Засечышчаў. Вось туды нам дакладна ня трэба! Даліна гэтая, кажуць, найжудасьнейшая частка ўсёй Пушчы, самае сэрца яе, адкуль і паходзіць усялякая пошасьць.
      Усе зірнулі, куды паказаў Мэры, але не пабачылі анічога апрача туману над глыбокай вільготнай далінай, а за ёю паўднёвы край Пушчы губляўся ў смузе.
      Сонца на вяршыні прыпякала. Напэўна, было ўжо каля адзінаццатай, але восеньская смуга не дазваляла бачыць далёка ва ўсіх напрамках. На захадзе ня здолелі разгледзець ані Засекі, ані даліны Бранявіну за ёю. На поўначы, куды ўглядаліся з асаблівай надзеяй, нічагусенькі не нагадвала лінію вялікага Ўсходняга Шляху, да якога кіраваліся. Хобіты стаялі нібы на высьпе сярод ляснога мора – ва ўсе бакі да самага далягляду, які зьліваўся зь ім.
      На паўночны ўсход схіл быў вельмі круты, нібыта працягваўся шчэ далёка пад дрэвамі – як абрывістыя берагі выспы, гары насамрэч, што узьнімаецца з глыбіняў. Хобіты паселі на ўскрайку, пазіраючы на лес пад сабою, падсілкаваліся другім сьняданкам. Калі ўжо перайшло за палудзень, заўважылі далёка на ўсходзе шэра-зялёныя абрысы Лысагор’я, зь якім Пушча межавала з таго боку. Тое іх надта ўзрадавала, бо добра было пабачыць хоць бы нешта за межамі лесу. Хоць ісьці у той бок хобіты зусім не зьбіраліся – Лысагор’е ў хобіцкіх паданьнях мела рэпутацыю ледзь ня горшую за Старую Пушчу.
      Пад’еўшы, выправіліся зноў. Сьцяжынка, якая прывяла да стромы, зноў узьнікала з паўночнага боку. Але далёка па ёй не праехалі – бо яна, відавочна, паступова забірала направа. Хутка й спускацца пачала, і хобіты ўцямілі, што яна вядзе да даліны Іўі. А туды ж зусім ня трэба. Паспрачаўшыся крыху, вырашылі пакінуць сьцежку ды скіравацца на поўнач. Шлях там, і ня надта ўжо далёка, хоць яго й ня здолелі разгледзець зь вяршыні. Да таго ж, на поўнач і мясцовасьць падавалася сушэйшай і болей адкрытай, і дрэвы на схілах танчэйшымі, а дубы, асіны й іншыя, дзівосныя, безыменныя, дрэвы ляснога гушчару зьмяняліся соснамі ды елкамі.
      Спачатку рашэньне бачылася правільным. Ехалі хутка, аднак калі толькі бачылі пробліск сьвятла на паляне, амаль таго не заўважаючы, паварочвалі да яго, і паступова – на ўсход. Потым гушчар зноў зрабіўся шчыльнейшым – і якраз там, дзе здалёк дрэвы падаваліся тонкімі й праезд паміж імі вольным. Раптам на шляху апынуліся глыбокія яміны, нібыта каляіны ад гіганцкіх колаў ці старыя канавы альбо дарогі, даўно ўжо пазабытыя й зарослыя ажыньнікам. Ляжалі яны звычайна ўпоперак патрэбнага напрамку, і перасекчы іх было мажліва толькі караскаючыся ўніз і зноў наверх – з поні надта цяжка й клопатна. Калі спускаліся, сустракалі шчыльныя кусты ды буралом. Налева празь яго чамусьці было зусім не прабрацца, а направа неяк лягчэй, і даводзілася праходзіць па дне, пакуль знаходзілі шлях угору. А там дрэвы ўжо былі больш змрочныя й пагрозьлівыя, і налева зьвярнуць рабілася ўсё цяжэй. Паступова хобіты адхіляліся ўсё больш направа й уніз па схіле.
      Праз гадзіну ці дзьве згубілі ўсялякае ўяўленьне пра тое, куды рухаюцца, хоць і было ясна, што даўно ўжо не на поўнач. Іх вялі, і яны проста йшлі туды, куды іх прымушалі, – на паўднёвы ўсход, у самае сэрца Пушчы.
      Ужо й вечарэла, калі выкараскаліся праз гушчар у канаву, шырэйшую й глыбейшую за ўсе тыя, празь якія прабіраліся раней. Яе схілы былі такія стромыя, нават і навісалі над падарожнікамі, што выбрацца адтуль разам з поні й валізамі падавалася ўвогуле немагчымым – ані назад, ані ўперад. Засталося толькі йсьці па дне ўрвішча – уніз. Зямля памякчэла, месцамі й захлюпала пад нагамі, з схілаў там і тут зьбягалі крынічкі – і неўзабаве хобіты ўжо рушылі ўздоўж ручаіны, якая цьвірчэла па зарослым травою лагве. Потым спуск пастрамеў, ручай набраў моцы, загаманіў і запырскаў пенаю, імкнучыся ўніз. Хобіты йшлі па глыбокай, змрочнай лагчавіне, і галіны дрэваў дахам змыкаліся над імі далёка ў вышыні.
      Колькі часу прабіраліся ўздоўж рачулкі – і нечакана выйшлі на сонца, нібыта выбраўшыся з-за брамы на прастору. Спаткалі шырокі луг, парослы травою й чаротам, і, азірнуўшыся, убачылі, што й на самай справе рушылі па глыбокай цясьніне ў стромкім ускрайку рачной даліны, амаль адхоне. З другога боку ўзьнімаўся другі ўскраек, гэткі сама круты. А паміж імі, на патаемных лугавінах уздоўж ракі панаваў мяккі, дрымотны восеньскі надвячорак, заліты залатым сьвятлом. Сама яна, цёмная, з бурай вадою, цякла павольна й лянотна. Старыя лозы схіляліся над ёю, акаляючы берагі, паваленыя лозы ляжалі ў нежывой вадзе, якую сьпярэсьцілі тысячы апалых лазіных лісткоў. Безьліч іх кружляла ў паветры, нібыта залаты сьнегавей. Дзьмуў мяккі цёплы ветрык, шапацеў чарот, і ціхенька парыпвалі лазіныя галіны.
      – Ну, цяпер я хоць бы ведаю, куды нас занесла, – сказаў Мэры. – Прама ў супрацьлеглым напрамку, у даліну Іўі. Ну, пайду разьведаю, чаго там.
      Ён выйшаў пад сонца й хутка зьнік у высокай траве. Неўзабаве зьявіўся й распавёў, што паміж адхонам і ракою глеба даволі надзейная, месцамі й каля самай вады.
      – І яшчэ, – дадаў ён, – знайшоў нешта падобнае на сьцежку па нашым беразе. Калі пойдзем налева, уздоўж ракі, раней ці пазьней абавязкова выйдзем з лесу на ўсходні бок.
      – Так мо яно так, – засумняваўся Піпін, – гэта калі сьцежка вядзе датуль і не зьнікае ў якой дрыгве. Хто ж гэтую сьцежку пратаптаў, як мяркуеш, ды зь якой нагоды? Упэўнены, не для нашай палёгкі. Чым далей, тым болей мне гэтая Пушча падазроная. Хутка я паверу ва ўсё казкі пра яе. Ты ўяўляеш сабе, як далёка на ўсход нам давядзецца прайсьці?
      – Не, – адказаў Мэры. – Бо ня ведаю, у якім месцы мы выйшлі да Іўі, і аніякага ўяўленьня ня маю пра тое, хто сюды гэтак часта завітвае, што й сьцежку набіў. Але не магу ўявіць для нас аніякага другога выйсьця.
      Сапраўды, анічога рабіць не заставалася, як пайсьці цугам за Мэры па сьцежцы. Паўсюль травы й чараты былі высачэзныя, месцамі гайдаліся над галовамі, але па прыкметнай сьцежцы йсьці было няцяжка, яна абыходзіла яміны й багны, вяла па цьвярдзейшай глебе. Часам перасякала рачулкі, якія сьцякалі па цясьнінах зь Пушчы, і там праз ваду былі перакінутыя ды добра прыладжаныя ствалы дрэваў ці вязкі сукоў.
      Зрабілася надзвычай сьпякотна. Суцэльныя легіёны мух розных колераў і памераў жужжэлі ля самых вушэй, надвячоркавае сонца паліла сьпіны. Нарэшце напаткалі сякі-такі цень: вялізныя шэрыя сукі працягнуліся над сьцежкаю – і санлівасьць цалкам авалодала хобітамі. Кожны крок наперад даваўся ўсё цяжэй. Санлівасьць нібыта сачылася зь зямлі, паўзла ўгору па нагах, нячутна ападала з паветра на галовы й вочы.
      Фрода зусім апусьціў вочы й пачаў торкаць носам. Прама перад ім Піпін увогуле ўпаў на калені. Фрода прыпыніўся. І пачуў, як Мэры кажа:
      – Сэнсу аніякага. Шчэ крок – і з ног звалюся. Трэба саснуць крышачку. Тут, пад лозамі. Тут сьвяжэй і мух меней.
      Фрода тое не спадабался. Ён крыкнуў:
      – Трэба йсьці! Нам нельга тут заставацца! Найперш выйдзем зь Пушчы!
       Але астатнія ўжо не зьвярталі ўвагі. Сэм стаяў, пазяхаючы, ды дурнавата міргаў вачыма.
      Раптам Фрода пачуў, як і яго апаноўвае сон. Паплыла галава. Падавалася, усё зьбязгучыла – нават мухі болей не гулі. Толькі ледзь чутны, недзе на самым ускрайку слыху, гук, быццам неразборлівы ціхуткі сьпеў, далятаў аднекуль зьверху, ад шэрых галінаў. Фрода падняў ацяжэлую галаву й убачыў перад сабою велізарную нахіленую ў ягоны бок лазу, каранястую, вузлаватую, старую. Яна выглядала надзвычай вялікаю, з сучышчамі, нібы працягнутыя рукі з безьліччу пальцаў, з шырокімі шчылінамі на пакручаным, скарузлым ствале. Галіны варушыліся ў вышыні, і шчыліны ціхенька парыпвалі. Сыпалася лісьце, мільгацела ў Фродавых вачох, кружыла галаву – пакуль ён ні абрынуўся ніцма на траву прама там, дзе стаяў.
      Піпін з Мэры дабрылі да закарэлага ствала й паселі, абапершыся аб яго сьпінамі. Калі дрэва гайдалася на ветры, за імі шырока адчыняліся здаравезныя шчыліны – нібыта ашчэраныя пашчы. Хобіты глядзелі на жоўта-шэрае лісьце, якое павольна лунала, мільгала, адгароджваючы сонца, і нібыта сьпявала. Яны заплюшчылі вочы – і тады, ім падалося, у гэтым сьпеве пачуліся халодныя словы, нешта пра ваду й сон. І, паддаўшыся ім, хобіты моцна заснулі сярод каранёў вялізнай старой лазы.
      Фрода ж ляжаў колькі часу, змагаючыся з жаданьнем заснуць, але потым усё-ткі знайшоў сілы падняцца на ногі. Ён прагнуў вады, халоднай, сьвежай вады.
      – Ты мяне пачакай, Сэме, – прамармытаў ён. – Я толькі хвіліначку ногі апаласну.
      Сонны, дакульгаў да струменю ля дрэва, чые магутныя кручаныя карані працягнуліся ў раку, нібы цмачаняты на вадапоі. Усьсеўся на адзін зь іх, пабоўтаў нагамі ў прахалоднай бурай вадзе – і таксама моцна заснуў, прываліўшыся сьпінаю да дрэва.
      Сэм сеў, пачухаў патыліцу, пазяхнуў, ледзь ня вывіхнуўшы сківіцу. Яму было неспакойна. Надвячорак толькі набліжаўся й гэткая раптоўная санлівасьць падавалася яму падазронай і ненатуральнай.
      – Тут ня проста сьпякота й духата, – прамармытаў ён сабе пад нос. – Нешта мне гэтае вялізманае дрэва не падабаецца. Не давяраю я яму. Толькі прыслухацца – яно ж пра сон сьпявае! Нічога сабе справы!
      Ён прымусіў сябе ўстаць і, яшчэ хістаючыся, пайшоў зірнуць, што там з поні. Вынайшаў, што два зь іх забрылі далёка па сьцежцы. Ён злавіў іх і павёў назад – і толькі пасьпеў прывесьці, як раптам пачуў два гукі: адзін надта гучны, нібыта ўсплёск нечага цяжкога, што звалілася ў ваду, а другі ціхі, але вельмі адбітны – нібыта шчоўкнуў замок ахайна зачыненых дзьвярэй.
      Сэм кінуўся да вады. Фрода ляжаў у хвалях побач зь берагам, і вялізны корань нібыта прыціскаў яго, не даючы ўсплысьці, – а Фрода й не супраціўляўся, не варушыўся. Сэм ухапіў яго за куртку й выцягнуў з-пад кораня, а потым, напружыўшыся што моцы, з вады на бераг. Амаль адразу ж Фрода абудзіўся ды закашляўся, выплёўваючы ваду.
      – Ведаеш, Сэме, – сказаў нарэшце. – Гэтае мярзотнае дрэва штурхнула мяне ў ваду! Сапраўды! Гэны корань выгнуўся ды пхнуў мяне!
      – Здаецца мне, вы заснулі, пане Фрода. Сядаць у гэтакім месцы ня трэба, калі спаць хочацца.
      – А што з астатнімі? Цікава, якія сны ім прысьніліся?
      Абышлі дрэва кругам – і тут Сэм зразумеў, які ж такі “шчоўк” ён пачуў. Піпін зьнік. Шчыліна, ля якой ён ляжаў, зачынілася – нават і дзірачкі аніякай не засталося. Другая шчыліна схапіла Мэры ўпоперак цела, вонкі засталіся толькі ногі, а рэшта была ўнутрох, у цёмнай дзірцы, краі якой сьціснуліся, нібы абцугі.
      Спачатку Фрода з Сэмам калацілі па дрэве ў тым месцы, дзе ляжаў Піпін. Пасьля адчайна намагаліся рассунуць краі шчыліны, якая схапіла небараку Мэры. Усё бяз сэнсу.
      – Ды што ж гэта за мярзота творыцца? – ускрычаў Фрода разьюшана. – Чаго толькі нас панесла ў гэтую Пушчу? Лепш бы мы засталіся ў Прыбыччы!
      І пхнуў дрэва што моцы нагою, ня думаючы, што толькі паб’е нагу. Ледзь прыкметныя дрыжыкі прабеглі па кары, паварушыліся галіны. Лісьце зашапацела, зашаптала – нібы далёкі, ледзь чутны сьмех.
      – Калі не памыляюся, пане Фрода, сякеру мы з сабою не захапілі? –спытаў Сэм.
      – Толькі маленькую, секчы галіны для вогнішча. Наўрад ці яна дапаможа.
      – Пачакайце хвілінку! – выклікнуў Сэм, у якога слова “вогнішча” абудзіла ідэю. – Полымя! Нам дапаможа полымя!
      – Мажліва. Мажліва таксама, што мы жыўцом засмажым Піпіна прама ў дрэве.
      – Ну, трэ паспрабаваць пашкодзіць дрэву дый запалохаць яго, – заявіў Сэм рашуча. – Калі яно іх ня выпусьціць, я яго звалю – нат калі зубамі грызьці давядзецца.
      Пабег да поні й вярнуўся з двума красаламі й сякеркай. Хутка сабралі сухую траву і лістоту, кавалкі кары, кучу наламаных галінак і пасечаных сукоў. Сэм высек іскру – занялася трава, заскакалі язычкі полымя й пацягнуўся ўгору дымок. Галіны затрашчалі. Полымя лізнула высахлую кару старога дрэва, апаліла яе. Дрыжыкі пабегла па ствале, і лісьце над галавою зашыпела ад болю й нянавісьці. І тут Мэры загаласіў, а з глыбіні дрэва данёсься прыглушаны Піпінаў крык.
      – Загасіце! Загасіце! – лямантаваў Мэры. – Бо ён надвое перацісьне мяне! Ён так кажа!
      – Хто? Чаго? – усклікнуў Фрода, абягаючы дрэва.
      – Гасіце, гасіце! – енчыў Мэры.
      Сукі лазы захісталіся, і пачулася: быццам вецер узьняўся, пабег па лісьці ўсіх вакольных дрэваў – нібыта камень кінулі ў ціхую затоку рачной даліны й хвалі злосьці пабеглі па ўсім лесе. Сэм раскідаў нагамі маленькае вогнішча, затаптаў вугольле. А Фрода, сам не ўяўляючы, што робіць, на што спадзяецца, бег па сьцежцы й галасіў: “Ратуйце! Ратуйце!” Падавалася, што пранізьлівае галашэньне не далятае нават да ягоных уласных вушэй: як толькі словы пакідалі вусны, іх зносіў вецер, узьняты лазою, дый тапіў у гомане лісьця. Адчай завалодаў Фрода: што рабіць, куды бегчы?
      Раптам спыніўся. Вось і адказ, водгалас на ягоны лямант – ці толькі падалося. Ён далятаў аднекуль ззаду, з глыбіні Пушчы. Фрода азірнуўся, прыслухоўваючыся, – і хутка ўпэўніўся: нехта сьпявае, моцным, вясёлым голасам, сьпявае шчасьліва й бесклапотна – але ж нейкую бязглузьдзіцу:
      
      Скок, так! Ветрык грук! Лісьце варушылі!
      Дзінь-донь! Вербы кронь! Вунь загаманілі!
      Том, Бам! Добры Том, Томе Бамбадзіле!
      
      Напаўабнадзеяныя, напаўпераляканыя мажлівай новай небясьпекай, Фрода з Сэмам стаялі нерухома. Зьнянацку з доўгай чарады незразумелых словаў (ці яны толькі падаваліся словамі?) склалася песьня, гучная й ясная:
      
      Гэй, гоп! Скок ды топ! Чуеш, маё дзіва?
      Летні ветрык над ракою скача гаманліва!
      Дачакайся ж, мая краска, зорка-вясялінка,
      Маё сонейка-паненка, срэбная дажджынка!
      З-за гары і праз гару, з кветкамі ў далоні
      Стары Том да прыгажуні, Іўі-рэчкі доні,
      Цуд лілеяў ад затокаў несьці пасьпяшаецца!
      Добра Тому скачацца, весела сьпяваецца!
      Гэй, гоп! Тук ды топ! Рэчка ды крынічка!
      Зьнічка-Златачка мая, птушачка-сунічка!
      Да цябе Бамбадзіл з кветкамі вяртаецца.
      Хрыч Лазьняк, злы Лазьняк хай тут не мяшаецца!
      Вечар цёплы над ракою хутка апускаецца,
      Спрытна Тому скачацца, весела сьпяваецца!
      
      Фрода з Сэмам стаялі, нібыта зачараваныя. Вецер сьцішыўся, і лісьце маўкліва павісла на нерухомых галінах. Зноў загучала песьня, і раптам, прыскокваючы ды падскокваючы ўздоўж сьцежкі, над чаратамі зьявіўся стары падраны капялюш – высачэзны дый з доўгім блакітным пяром за аколышам. Капялюш скокнуў яшчэ раз ці два – і за ім узьнік ягоны гаспадар. Чалавек – ці гэтак падалося хобітам. Бо для хобіта ён быў надта ж высокі й вялікі, хоць, напэўна, для чалавека малаваты – але гармідару рабіў ня менш за людзей, тупочучы здаравеннымі жоўтымі ботамі на тоўстых нагах ды ломячыся праз кусты й чараты, нібы карова да вадапою. Апрануты ён быў у блакітны жупан, меў доўгую рудую бараду, вочы – зыркія, блакітныя, а твар чырвоны, рыхтык сьпелы яблык, з мноствам зморшчынак-сьмяшынак. У руках нёс на вялікім лісьце, нібыта на падносе, колькі белых рачных лілеяў.
      – Дапамажыце! – загаласілі Фрода з Сэмам і кінуліся насустрач, выцягнуўшы рукі перад сабою.
      – Ну? Хто тут, га? – усклікнуў чалавек, узьняўшы руку, – і хобіты зьнянацку спыніліся, нібыта аслупянелыя. – Ну, мае сябручкі, мае маленькія, і куды гэта вы так, даражэнькія, бы мяхі пыхкаючы? Што ж тут робіцца, што дзеецца? А хто я, вы ведаеце? Я Том Бамбадзіл. Што хвалюе вас, малыя? Бачыце, сьпяшаюся! Ды лілеі мае не папарасьцісьніце!
      – Маіх сяброў схапіла лаза! – выпаліў Фрода.
      – Спадара Мэры заціснула ў шчыліну! – крыкнуў Сэм.
      – Што? – усклікнуў Том, падскочыўшы. – Стары Лазьняк? І болей нічога? Ну, з гэтым хутка зладзім мы. Сьпеў мне для яго вядомы. Стары шэры хрыч Лазьняк! Як ня выправіцца зараз, сарцавіну замарожу, карані яму сурочу. Вецер напяю яму, каб лістоту стрэсла, каб гальлё паабламала! Стары хрыч Лазьняк!
      Асьцярожна паклаўшы лілеі на траву, ён падбег да дрэва. Ды пабачыў Мэрывы ступакі – усё астатняе дрэва ўжо ўцягнула. Том нахіліўся да шчыліны, амаль дакрануўшыся ды яе вуснамі, і ціхенька засьпяваў. Хобіты не разабралі словаў, але на Мэры яны, відавочна, неяк падзейнічалі – бо ён задрыгаў нагамі. Том адскочыў і, абламіўшы галіну, джгнуў ёй па дрэве.
      – Што задумаў, га, Лазьняк? Ты чаго прачнуўся?! Караніся! Пі ваду! Глыбока ўкапайся! Табе кажа Бамбадзіл: сьпі, не прачынайся!
      Тады схапіў ногі Мэры – дый выцягнуў з шчыліны, якая раптоўна расчынілася. Тут пачуўся аглушальны трэск, разявілася йшчэ адна дзірка й адтуль вылецеў Піпін, нібыта ад высьпятка па азадку. З гучным храскам абедзьве шчыліны зачыніліся. Дрыготка прабегла па дрэве ад каранёў да вяршыні – і ўсё заціхла.
      – Дзякуй вялікі вам, – сказалі хобіты Тому па чарзе.
      А той зарагатаў.
      – Так вось, хлопчыкі мае, сябры мае міленькія! – азваўся, нахіляючыся, каб зірнуць ім у твары. – Пойдзем-тка да мяне на гасьціну! Ёсьць у мяне пачастунак: досыць мёду, масла, хлебца белага й сьмятанкі. Залацінка мая, Златачка-сунічка зачакалася! За сталом спытаеце, чаго б ні пажадалася! А цяпер за мной пасьпяшайцеся, ды хутчэй намагайцеся!
      З гэтымі словамі ён падняў лілеі, запрашальна махнуў рукою ды пакрочыў, прыскокваючы ды прытанцоўваючы, па сьцежцы на ўсход, зноў гучна сьпяваючы ранейшую бяссэнсіцу. Надта зьдзіўленыя й узрадаваныя выратаваньнем, каб распытваць, хобіты пасьпяшаліся за ім колькі моцы. Але моцы не ставала. Том хутка зьнік наперадзе, і ягоная песьня ўсё слабела ў далечыні. Раптам ягоны голас пачуўся гучна й выразіста:
      
      Пасьпяшайцеся па сьцежцы, па даліне рэчкі,
      Том наперад пабяжыць, у вакенцы сьвечкі
      Хабіцятам запаліць, каб не заблукаліся,
      Ды навобмацак па цемры каб не прабіраліся,
      Не баяліся зьвяроў, гушчароў-абшараў,
      Караніскаў, ды сукоў, ды злавесных чараў.
      Том наперадзе паскача, Том і патурбуецца,
      Ды бяседаю сустрэць хлопцаў падрыхтуецца!
      
      Больш яны не пачулі анічога. Ужо й сонца схавалася за дрэвы – і хобіты ўзгадалі, як вечаровыя промні люструюцца ад Бранявіну, як вокны Прырэчнай Сядзібы асьвятляюцца сотнямі вагеньчыкаў. Чорныя цені леглі на даліну. Дрэвы пагрозьліва нахіліліся над сьцежкаю, працягнулі галіны. Над вадою заклубіўся белы туман, папоўз між каранямі прыбярэжных дрэваў. З самай глебы пад нагамі ўздымалася прывідная пара, мяшаючыся зь цемраю.
      Сьцежку ў змроку было амаль не разабраць, і хобіты жудасна стаміліся. Ногі наліліся сьвінцом. Дзіўныя таемныя гукі даносіліся з чаратоў і кустоўя аберуч. Калі пазіралі ўгору, заўважалі вусьцішныя, крывыя, заскарузлыя твары, што цікавалі, высоўваючыся зь вечаровага змроку ад ускрайку лесу, з абрыву даліны, кпліва пасьміхаліся. Хобіты адчулі, нібыта ўсё навокал – несапраўднае, нерэальнае, што яны быццам брыдуць праз злавесны сон і аніяк не дабяруцца да абуджэньня.
      Калі адчулі, што ногі перастаюць варушыцца, сьцежка павяла ўгору. І рака пачала пашумліваць. Празь цемру бачылася нават і пена – там, дзе вада зьбягала зь невялікага вадаспадзіку. Раптам абапал і наперадзе ня стала дрэваў і туман застаўся за сьпінамі. Хобіты выйшлі зь лесу й убачылі шырокі травяністы схіл, які павольна ўздымаўся перад імі. Рака, ужо зусім маленькая й жвавая, зьбягала ўпрыскок насустрач ім, пабліскваючы тут і там у сьвятле першых зораў.
      Трава пад нагамі была мяккая, кароткая, нібы падстрыжаная ці пакошаная. І дрэвы на ўзьлеску таксама былі падрэзаныя й выглядалі як жывая агароджа. Сьцежка ператварылася ў добрую дарогу, дагледжаную ды абкладзеную па бакох каменьчыкамі. Яна вяла на вяршыню травяністага пагорку, шэрага ў нязыркім зорным сьвятле, а зь яго, шчэ вышай, на супрацьлеглым схіле, мігцелі зіхоткія агеньчыкі хаты. Дарога павяла ўніз і зноў угору, па доўгім гладкім схіле, да агеньчыкаў. Раптам усё асьветлілася зыркім жоўтым сьвятлом ад расчыненых дзьвярэй. Хобітаў вітала хата Тома Бамбадзіла. За ёю ляжаў голы шэры пагорак з стромкімі схіламі, а далей, на ўсходзе, губляліся ў ночы змрочныя абрысы Лысагор’я.
      І хобіты, і поні засьпяшаліся наперад. Быццам разам пазбавіліся ад усялякага страху й ад паловы стомленасьці. І пачулі:
      
      Гэй, топ! Стук і скок! Госьці, павітаймася!
      Хабіцяты! Поні-коні! Ну-тка, пабалюймася!
      За бяседу, за вячэру! Засьпявайма разам!
      
      І другі голас, юны й спракаветны, нібы вясна, нібы чыстая крыніца на горным схіле ці зыркая раніца, што працінае ноч, срэбрам зазьвінеў насустрач ім:
      
      Баляваць прыйшла пара! Разам засьпяваем!
      Пра дажджы, віхуры, зоры, пра туман над гаем,
      Пра сьвятло на юным лісьці, пра расінкі зранку,
      Цёплы вецер на пагорку ды траву ля ганку,
      Верасы над цёмным ярам, месяц ціхай ночкай,
      Пра старога Бамбадзіла зь Іўі-рэчкі дочкай!
      
      І з гэтай песьняй хобіты крочылі за ганак, і залатое сьвятло агарнула іх.
      
      
      7. У хаце Тома Бамбадзіла
      
      Чатыры хобіты крочылі за шырокі каменны ганак і сталі, міргаючы. Перад імі быў доўгі нізкі пакой, заліты сьвятлом лямпаў, што зьвісалі з бэлек. На стале зь цёмнага паліраванага дрэва стаяла мноства сьвечак, высокіх, жоўтых, зыркіх.
      У дальнім канцы пакою ў фатэлі сядзела жанчына. Доўгія жоўтыя валасы струменілі ёй на плечы, на сукенку – зялёную, вышытую срэбрам, бы малады чарот у кроплях расы. Сукню абвіваў залаты пас – ланцуг зь пераплеценых лілеяў, аздоблены сьветла-блакітнымі вачанятамі незабудак. Ля ног жанчыны ў шырокіх зялёных ды рудых гліняных пасудзінах з вадою плавалі белыя лілеі, і яна падавалася каралеўнай на троне пасярод возера.
      – Уваходзьце, шаноўныя госьці! – запрасіла яна, і хобіты зразумелі, што гэта яе чысты голас яны чулі ў змроку на схіле.
      Яны баязьліва крочылі наперад і пачалі нізка кланяцца, нечакана пачуваючыся надзіва няёмка – быццам пагрукалі ў дзьверы простай сялянскай хаты, каб папрасіць вады, а ўбачылі перад сабою чароўную эльфскую каралеўну, апранутую ў жывыя кветкі. Але не пасьпелі хобіты нічога вымавіць, як яна паднялася, лёгка пераскочыла чарапкі, падбегла, сьмеючыся, а яе сукенка нягучна шапацела на бягу, нібыта вецер у заквітнелых зарасьцях рачных берагоў.
      – Праходзьце, даражэнькія! – сказала, узяўшы Фрода за руку. – Сьмейцеся, весяліцеся! Я Злата, дачка ракі.
      Потым лёгка крочыла да дзьвярэй, зачыніла, павярнулася да іх сьпінаю, захіліла рукамі.
      – Адгародзімся ад ночы! Бо вы, пэўна, шчэ баіцеся туманоў ды лясных ценяў, глыбокай вады й дзікіх пачвараў. Ня бойцеся! Цяпер вы пад дахам Тома Бамбадзіла!
      Хобіты зьдзіўлена зірнулі на яе, а яна паглядзела на кожнага й усьміхнулася.
      – Чароўная гаспадыня, пані Злата! – вымавіў Фрода нарэшце, адчуваючы ў сэрцы незразумелую вялікую радасьць. Нібыта, як калісьці, яго зачаравалі цудоўныя эльфавы галасы, але й ня цалкам падобна, бо радасьць гэтая была не такая далёкая й узвышаная, а бліжэйшая да сэрца, тутэйшая, раднейшая, – чароўная, але быццам знаёмая.
      – Чароўная гаспадыня! – вымавіў ён зноў. – Цяпер я сапраўды разумею, пра якое дзіва сьпявалася ў песьнях!
      
      Дачка чароўнае ракі! Званчэй ад кроплі звонкае!
      Чысьцей ад чыстае вады! Гнутчэй ад вербы тонкае!
      Сьвятлей за сьветлую вясну ды лета за вясною!
      Заўжды вясна – і ветру сьмех над ціхаю ракою!
      
      Раптоўна ён змоўк, запнуўшыся, не здолеўшы перамагчы подзіў ад таго, што вось так зьнянацку прамаўляе. А Злата засьмяялася.
      – Калі ласка! Я й ня чула аніколі, што шырскія хобіты гэткія майстры-дабрасловы! Але ж, відаць, ты Сябра Эльфаў: бо ў тваіх вачох сьвятло а ў голасе звонь. Якая добрая сустрэча! Сядайце, пачакайма гаспадара. Ён хутка вернецца, толькі дагледзіць вашых стомленых конікаў.
      Хобіты ахвотна паселі ў нізенькія трасьняговыя крэслы, пакуль Злата ладзіла вячэру. За ёй назіралі зь вялікім задавальненьнем, бо ад грацыёзных яе рухаў на серцы рабілася спакойна й радасна. Аднекуль з-за хаты далятаў сьпеў. Час ад часу хобіты чулі сярод шматлікіх “Скок-так!” ды “Гэй, хоп!” словы
      
      Бамбадзіл, стары Том, сьмешлівы ды спрытны!
      Боты жоўтыя на ім, а жупан блакітны!
      
      – Наймілейшая панна, – спытаў нарэшце Фрода. – Калі маё пытаньне не падасца вашамосьці зусім глупствам, скажыце мне: хто ж такі Том Бамбадзіл?
      – Ён такі, – адказала Злата, прыпыніўшыся й усьміхнуўшыся.
      Фрода зірнуў на яе запытальна.
      – Ён менавіта такі, якім ты яго бачыш, – адказала яна на ягоны позірк. – Ён – Гаспадар лесу, водаў ды пагоркаў.
      – Дык тады ўся гэтая дзівосная зямля належыць яму?
      – Не, зусім не! Як гэта было б цяжка й нудна, – сказала яна, ужо не ўсьміхаючыся, дый нягучна, амаль пра сябе. – Дрэвы з травою, усё, што жыве й расьце на зямлі, належыць толькі само сабе. А Том Бамбадзіл – Гаспадар. Аніхто не падловіць старога Тома, аніхто не падпільнуе ў лесе ці калі ён пераходзіць раку, скача на пагорках удзень ці ўночы. Ён не баіцца анічога. Бо ён – Гаспадар.
      Дзьверы адчыніліся й увайшоў Том Бамбадзіл. Цяпер на ім не было капелюша, густыя рудыя валасы аздабляла карона з восеньскага лісьця. Ён засьмяяўся, падышоў да Златы, узяў яе за руку.
      – Вось мая гаспадынька-прыгажунька! – сказаў, кланяючыся хобітам. –Вось мая Златачка-сунічка, у срабрыстую зеляніну апранутая, з кветкамі на паску! Ці вячэра згатаваная? Бачу жоўтую сьмятанку з сотамі мядовымі, белы хлеб і масла, тлусты сыр ды малако, ды зёлкі зялёныя, ды сьпелыя ягады, – усё пасабранае. Ці хопіць нам? Ці ўсё падрыхтаванае?
      – Так, – адказала Злата. – А можа, госьці шчэ не?
      Том пляснуў у далоні й усклікнуў:
      – Ну, Томе, госьці стаміліся, а ты амаль і забыўся! Пойдзем, пойдзем, сябры ласкавыя, асьвежымося! Змыйма хутка з твараў пыл, рукі апалошчам, скінем брудныя плашчы ды расчэшам патлы!
      Адчыніў дзьверы, і яны пайшлі ўсьлед за ім па нядоўгім калідорыку, завярнулі за вугал – патрапілі ў нізенькі пакой з пахілым дахам – напэўна, прыбудову з паўночнага боку Томавай хаціны. Сьцены былі з гладкага каменю, завешаныя зялёнымі пляцянкамі й жоўтымі фіранкамі. Падлога таксама была каменная, засланая сьвежым зялёным аерам. Ляжалі ў пакоі чатыры тоўстыя матрацы з гарою белых коўдраў ля кожнага, ля дальняй сьцяны на доўгай лаве стаялі шырокія гліняныя місы, а побач – рудыя гарлачы з вадою, некаторыя з халоднаю, некаторыя з гарачаю, амаль кіпнем. Ды мяккія зялёныя шлэпцікі ляжалі побач з кожным матрацам.
      Неўзабаве хобіты, умытыя й пасьвяжэлыя, ужо сядзелі за сталом, па два з кожнага боку, а Злата з Томам – насупраць адно аднаго. Вячэралі доўга й надта весела. Хоць госьці й налягалі на ежу, як здатныя толькі згаладнелыя хобіты, хапала ўсяго. У келіхах іх была нібыта простая халодная вада – але яна ахмяляла, і зь ёй рабілася лёгка на сэрцы. Хутка госьці вынайшлі, што яны радасна сьпяваюць, – быццам тое было лягчэй і прыдатней, чым размаўляць.
      Нарэшце Том з Златаю паўсталі ды спрытна прыбралі з стала. Гасьцям загадалі не турбавацца, сядзець спакойна, парассадзілі іх па фатэлях, даўшы кожнаму нізенькі ўслончык пад ногі. У шырокім агмені перад імі палаў агонь, і патыхала ад яго салодка, быццам ад яблыневых дроваў. Калі ўсё зладзілі, згасілі ўсе ліхтары, апроч аднога, усе сьвечкі, акрамя дзьвюх па краёх паліцы над агменем. Злата падышла да хобітаў зь сьвечкаю ў руцэ дый пажадала кожнаму дабранач.
      – Сьпіце спакойна да самага ранку! Ня бойцеся галасоў ночы! Бо анічога не пралезе сюды празь дзьверы й вокны, адно сьвятло месяцу й зораў, ды сьпевы ветру над пагоркамі. Дабранач!
      І зьнікла, прабліснуўшы ў змроку. Лёгкі шомаст, гук яе крокаў падаўся хобітам голасам рачулкі, што зьбягае па схіле па чыстых камянях у цёплай ночы.
      Том пэўны час сядзеў побач зь імі моўчкі, а яны ўсё набіраліся мужнасьці задаць хоць адно з пытаньняў, падрыхтаваных за вячэраю. Але ўжо санлівасьць абцяжарыла ім павекі. Урэшце Фрода спытаў:
      – Ці вашамосьць пачуў мяне, Гаспадар, альбо натрапіў на нас цалкам выпадкова?
      Том варухнуўся, нібы абуджаны з прыемнага сну.
      – Э-э, чаго? Ці чуў я? Не, не, бо ж быў заняты, сьпяваў. Выпадкова, вядома, калі такое вы жадаеце называць выпадкам. Бо так, я не чакаў вас сустрэць, – хоць чакаў вас. Мы пачулі пра вас і пра вашую вандроўку. Ведалі, што неўзабаве выйдзеце да рэчкі – усе шляхі туды вядуць, сьцежкі ды сьцяжынкі. Стары шэры хрыч Лазьняк – ён сьпявак магутны. Цяжка хобітам малым тут не заблукацца. Засьпявае, завядзе, да сябе завабіць. Але ж я меў справу там, мне ён не адважыцца ў справе перашкодзіць, – Том заківаў, нібыта зноў адолены сном, але ўсё ж распавёў далей, напаўсьпяваючы:
      
      Такую справу меў: для Златачкі-сунічкі
      лілеяў белых, лісьця свежага сабраць,
      уратаваць іх ад зімы, каб да цяпла
      квітнелі побач зь мілай гаспадыняй.
      Я кожнай восеньню да першых халадоў
      сьпяшаюся да тых разьліваў, дзе
      лілеі першымі квітнеюць па вясьне,
      апошнімі ўвосень засынаюць.
      Калісьці там я Злату напаткаў,
      Найпрыгажэйшую, між чарацінак гонкіх
      Сьпявала звонкай радасьцю яна!
      
      Раптам шырока расплюшчыў вочы, зірнуў на хобітаў, бліснуўшы зыркім блакітам.
      
      А тое добра абярнулася для вас.
      Бо я цяпер на сьцежку па даліне
      Да навагодзьдзя болей не патраплю,
      Да Лазьняка-хрыча не завітаю,
      Пакуль сунічанька мая вясною новай
      Ня пойдзе пакупацца да ракі.
      
      І зноў ён змоўк, аднак Фрода ня мог утрымацца, каб не спытаць яшчэ раз:
      – Скажыце, Гаспадар, а хто такі стары Лазьняк? Я аніколі раней пра яго ня чуў.
      – Не, не! – усклікнулі разам Мэры зь Піпінам, ледзь не падскочыўшы. – Не цяпер! Ня поначы!
      – Слушна, – сказаў стары Том. – Цяпер час адпачыць. Пэўныя рэчы нядобра чуць, пакуль сусьвет агорнуты цемрай. Сьпіце да раніцы на мяккіх падушках. Ня бойцеся гукаў ночы! Не палохайцеся шэрых вербаў!
      З гэтымі словамі задзьмуў лямпу і, узяўшы па сьвечцы ў кожную руку, вывеў хобітаў з пакою.
      Матрацы з падушкамі апынуліся мяккія, рыхтык пух, а коўдры былі зь белай поўсьці. Хобіты толькі паклаліся ў ложкі й накрыліся коўдрамі – а ўжо й пазасыналі.
      Глухой ноччу Фрода бачыў у сьне цемру. Яе расьсеяў маладзік, узьняўшыся ў змрочных нябёсах, асьвяціўшы вялізную сьцяну з суцэльнага каменю, пранізаную тунэлем, нібыта брамай. Фрода быццам узьняло й панесла над ёю, і з вышыні ён пабачыў, што сьцяна была колцам гор, што абкружылі роўнядзь. Пасярод узвышалася скала, падобная да велетавай вежы, зробленай не чалавечымі рукамі. На самым версе стаяў чалавек. Маладзік быў крыху затрымаўся над ім, асьвятліўшы сівыя валасы, якія варушыў вецер. З змрочнай роўнядзі ўнізе данеслася шматгалосае ваўчынае выцьцё й злосныя выкрыкі. Раптам вялізны цень, нібыта ад магутных крылаў, захіліў маладзік. Постаць на вежы ўзьняла рукі, і з кія ў яе руках выбліснула сьвятло. Велізарны арол, летучы, падхапіў чалавека дый панёс прэч – а ўнізе загаласілі яшчэ люцей, зайшліся выем ваўкі. Раптам пачуўся шум, бы ад моцнага ветру, і зь ім прыляцеў пошчак – з усходу, з усходу! “Чорныя Вершнікі!” – падумаў Фрода, прачынаючыся, а гук капытоў шчэ рэхам адбіваўся ў ягоных вушах. Ці хопіць яму адвагі ўвогуле пакінуць бясьпеку Томавай хаты, выйсьці за гэтыя надзейныя сьцены? Ён ляжаў нерухома, прыслухоўваючыся, але ўсё было спакойна й ціха, і Фрода зноў заснуў – і болей ня трызьніў, ці бачыў тое, пра што раніцою й не ўзгадаў.
      Побач зь ім Піпін бачыў лагодныя сны, але раптоўна яны зьмяніліся, і ён павярнуўся й застагнаў. Ён прачнуўся, або яму падалося, што прачнуўся, а ў цемры па-ранейшаму быў чуваць той самы гук, які ўстурбаваў ягоны сон: рып-рып, грук, рып – нібыта сукі скрыгочуць адзін аб другі пад ветрам, пальцамі-галінамі шкрабуць сьцены й вокны: шкрыбысь, шкрыбысь. Можа, гэта лозы ля хаты? І прымроілася жудасна: мо ён зусім і ня ў хаце, мо ўнутры лазы, і чуе зноў той кплівы скрыгатлівы сьмех. Піпін сеў – але адчуў мяккасьць падушкі пад пальцамі й лёг зноў, адчуўшы палёгку. Быццам зноўку ў вушах рэхам адбіліся словы: Ня бойцеся анічога! Сьпіце спакойна да раніцы! Ня слухайце галасоў ночы! І Піпін заснуў зноў.
      А Мэры ў глыбокім сьне пачуў ваду. Яна падала, плынела навокал, запаўняла, залівала навакольле, ператварала ўсё ў змрочнае бясконцае возера. Булькала пад сьценамі, уздымаючыся вышэй і вышэй. “Патану! – падумаў Мэры. – Яна сюды працячэ, і я патану”. Адчуў, быццам ляжыць у мяккім сьлізкім глеі – і ўскочыў. Але калі толькі крануў нагою халодны цьвёрды камень падлогі, успомніў, дзе ён, і лёг зноўку. Бо й у яго ўвушшу гукнулася ці ўспомнілася: Анічога не пралезе сюды празь дзьверы й вокны, адно сьвятло месяцу й зораў, ды сьпевы ветру над пагоркамі. Слабы подых салодкага ветру варухнуў фіранку. Мэры глыбока ўздыхнуў і заснуў зноў.
      А Сэм анічога ня сьніў ці ня памятаў, сьніў што ці не, – бо праспаў ноч глуха, бы пень, і прачнуўся цалкам задаволены.
      Абудзіліся ўсе разам з ранішнім сьвятлом. Том хадзіў па пакоі, насьвістваючы, рыхтык шпак. Калі пачуў, што хобіты заварушыліся, пляснуў у далоні й выгукнуў: “Гэй, гоп! Скок, паскок, даражэнькія!” Адштурхнуў убок жоўтыя фіранкі, за якімі хаваліся вокны па абодвух канцах пакою – адно на захад, другое на ўсход.
      Хобіты паўскоквалі – адпачнутыя й бадзёрыя. Фрода падбег на ўсходняга вакна, чакаючы, што яно апынецца нізенькім, на ўзроўні зь зямлёю, стаптанай капытамі, – а пабачыў за ім агарод з расьлінамі, срабрыстымі ад расы. Краявіды захіляў радок бабоў на высокіх шастках, а над ім, далёка, абрысавалася ў ранішнім сьвятле шэрая вяршыня пагорку. Блядная была раніца: на ўсходзе кучамі мокрай поўсьці клубіліся аблокі, чырвоныя па краёх ды зь цёмна-жоўтымі плямамі там і тут. Відавочна, зьбіраўся дождж. Але ўсё ж хутка сьвятлела, і чырвоныя кветкі зноў зазьзялі на мокрым бабовым зялёным лісьці.
      Піпін з заходняга вакна пабачыў мора туману. Туман схаваў пушчу – падавалася, нібы пазіраеш зьверху на пахілы туманны дах. Непадалёк ён прасядаў, ірваўся, выплёскваўся асобнымі языкамі – відавочна, над далінаю Іўі. Тая зьбягала па схіле леваруч ад вакна й зьнікала ў тумане. Пад вакном быў кветнік, абгароджаны пастрыжанымі кустамі, у срэбным ад расы павуціньні, а за ім – пастрыжаная трава, блядна-шэрая ад расы. Старых лазьнякоў нідзе побач не было.
      – Дабранак, сябры дарагія! – усклікнуў Том, расчыняючы шырока ўсходняе вакно. Пацягнула прахалодным паветрам, патыхнула дажджом. – Баюся, сонца ненадоўга пакажа нам сёньня свой твар. Паскакаў я па пагорках ад самага ранку, вынюхаць каб вецер, выведаць надвор’е, унізе воглая трава ды ўверсе неба воглае. Златачку пабудзіў, пад вакном сьпяваючы, – але ж хто здалее ўзьняць раніцою хобітаў? Абудзіліся ў начы малыя ды сьпяць потым за сьвятлом. Гэй, хоп ды скок! Прачынаймася, сябры! Ды забудзьмася на ўсе згукі цемрадзі! Скок, так, там ды тут, даражэнькія! Пасьпяшаймася, мае маленькія, гайда да стала! Хто спазьніцца, таму вада з крыніцы, дый сена!
      Хоць Томавы пагрозы ўсур’ёз аніхто не прыняў, за сталом хобіты апынуліся вельмі хутка й пакінулі яго, толькі калі ён апусьцеў. Ані Тома, ані Златы відаць не было. Было чуваць: Том недзе побач, ляскае на кухні, тапочы ўніз ды ўгору па лесьвіцах, сьпявае – то ў хаце, то вонкі. Расчыненыя вокны пакою выходзілі на захад, на зацягнутую туманом даліну. З саламянага даху струменьчыкамі зьбягала вада. Шчэ да канца сьнеданьня аблокі сашчапіліся над галавою ў суцэльнае покрыва, вецер сьцішыўся – і заструменіўся шэры спакойны дождж, суздрам захіліўшы лес.
      А калі вызірнулі ў вокны, то пачулі, нібыта аднекуль зьверху павольна падае зь нябёсаў разам з дажджом ясны голас Златы. Хобіты амаль не разьбіралі словаў, але не сумняваліся: яна сьпявала песьню дажджу, салодкую, як кроплі на ссохлых вяршынях, песьню пра раку ад яе вытокаў з горных крыніцаў да мора ў далёкай далечыні. Хобіты слухалі зь вялікай асалодаю. Фрода надта радаваўся й дзякаваў надвор’ю – бо з-за яго адцягвалася разьвітаньне зь бясьпечнай і ўтульнай Томавай хатай. Фрода думаў з страхам пра неабходнасьць ісьці далей з таго самага моманту, як прачнуўся, – але цяпер, як падавалася, да раніцы наўрад ці куды трэ было выпраўляцца.
      З захаду прыйшоў верхні вецер, і шчэ цяжэйшыя аблокі папаўзьлі праліцца на голыя вяршыні Лысагор’я. Вакол хаты болей анічога не было відаць – суцэльная сьцяна вады. Фрода стаяў побач зь дзьвярыма й назіраў, як сьцежка, белая ад вапны, ператвараецца ў малочную рачулку ды булькоча, імкнучыся да даліны ўнізе. З-за кута зьявіўся Том Бамбадзіл, разводзячы рукамі над галавой, нібыта адхіляючы дождж, – і сапраўды, калі крочыў за ганак, апынуўся зусім сухі, акрамя хіба што ботаў. Тыя ён зьняў дый паставіў ля агменю. Потым сеў у найвялікшую фатэлю ды паклікаў хобітаў пасесьці навокал.
      – Сёньня мая Златачка-сунічка чысьціць і абмывае, сёньня восеньская прыборка. Надта мокра вандраваць будзе хобітам – няхай адпачнуць, покуль могуць! Сёньня добры дзень для доўгага расповеду, для пытаньняў і адказаў! Распавядаць Том пачне!
      І распавёў ім безьліч найвыдатнейшых і найцікавейшых гісторыяў, часам быццам ведучы гаворку сам з сабою, часам пільна назіраючы за хобітамі з-пад калматых броваў яснымі блакітнымі вачыма. Часьцяком расповед ператвараўся ў сьпеў, і тады Том ускокваў і прытанцоўваў вакол. Хобіты пачулі пра пчолаў і кветкі, пра жыцьцё дрэваў і дзівосных лясных пачвараў, для добрае й ліхое ў пушчы, сяброўскае й злаўмыснае, пра жорсткае й лагоднае, пра таямніцы, затоеныя ў гушчарах.
      Слухаючы, яны пачалі разумець жыцьцё вялікага лесу, пачуліся незапрошанымі гасьцямі там, дзе ўсё астатняе было ў сваім жытле. Увесь час згадваў Том Старога Лазьняка – і Фрода даведаўся дастаткова, каб зразумець яго, нават і болей, чым хацеў, бо гэткае было ня вельмі прыемна ведаць. Том казаў пра думкі дрэваў, пра іх намеры й жаданьні, пра іх сэрцы, часьцяком дзівакаватыя й нядобрыя, паўнюткія нянавісьці да ўсяго, што вольна бадзяецца па зямлі, падгрызаючы, кусаючы, ламаючы, сьсякаючы, спальваючы: нянавісьці да зьнішчальнікаў і гвалтаўнікоў. Старая Пушча не дарма так называлася, бо й сапраўды была старажытная, рэштка лясоў спракаветнай даўніны, і жылі шчэ ў ёй, старэючы павольней за горы, продкі продкаў усіх сёньняшніх дрэваў, і памяталі шчэ часы сваёй улады над зямлёю. Незьлічоныя гады напоўнілі іх гонарам і мудрасьцю, а таксама злосьцю. А найнебясьпечнейшы зь іх быў Стары Лазьняк – ягоная сарцавіна выгніла, але моц заставалася маладою, быў ён разумнік і штукар, гаспадарыў над вятрамі, ягоныя сьпевы й думкі чуў увесь лес па абодва бакі ракі. Ягоны шэры, прагны дух цягнуў сілу зь зямлі й распаўсюдзіўся, нібыта паўзучыя танюткія карані ў зямлі, нібыта нябачныя галіны-пальцы ў паветры, – пакуль Лазьняк не падпарадкаваў сабе амаль усе дрэвы ў лесе ад Засекі да Лысагор’я.
      Раптам Томаў расповед пакінуў пушчу й паскакаў па маладой рацэ, па зіхоткіх вадаспадах, па жвіры ды выветраных камянях, паўз квяцінкі ў шчыльнай траве вільготных лагчавінаў – і нарэшце да Лысагор’я. Хобіты пачулі пра Вялікія Склепы, зялёныя курганы, каменные колцы на вяршынях й ля пячораў паміж стромамі. Бляялі авечыя атары. Прарасталі белыя й зялёныя сьцены, уздымаліся крэпасьці на горах. Каралі малых каралеўстваў біліся адзін з адным, і ранішняе сонца зьзяла полымем на сталі іх маладых, прагных крыві мячоў. Перамагалі, цярпелі паразы – да апошняй, калі пабурыліся вежы, абрынуліся сьцены, і полымя ўзьнялося высока над крэпасьцямі. Дамавіны мёртвых каралёў і каралеўнаў напаўнялі золатам, насыпалі над імі курганы, зачынялі каменнымі брамамі – і ўсё парасло травой. Шчэ папасьвіліся на ёй авечкі – а потым усё спусьцела. Здалёк, зь цемры прыйшоў чорны цень, і косткі заварушыліся ў трунах. Магільныя мерцьвякі пабрылі ўночы між стромамі, зьвонячы залатымі ланцугамі на ветры, зь пярсцёнкамі на халодных пальцах. Каменныя колцы шчэрыліся зь зямлі ў месяцовым сьвятле, бы паламаныя зубы.
      Хобіты ўздрыгнулі. Нават да Шыру даляталі чуткі пра Племя Магілаў з скляпеньняў Лысагор’я, што за Старой Пушчай. Але наўрад ці які хобіт пажадаў бы слухаць пра гэткае, нават ва ўтульнай фатэлі ля агменю, далёка ад тых жудасных мясьцінаў. Раптам згадалася раней выгнанае з думак гасьціннасьцю й радасьцю Томавай хаты: гэтая хаціна стаіць на ўскрайку таго самага Лысагор’я! Хобіты перасталі слухаць, заварушыліся, пазіраючы скоса адзін на аднаго.
      А калі ўслухаліся зноў, вынайшлі, што расповед Тома забрыў у зусім ужо спракаветныя абшары, па-за хобіцкай памяцьцю, забрыў у тыя часы, калі сусьвет быў прасторнейшы, і мора шчэ плёскалася аб далёкі заходні бераг. А Том забіраўся ўсё далей, дасьпяваў да старажытнага зорнага сьвятла, калі абудзіліся толькі прабацькі эльфаў. Раптоўна змоўк, і хобіты пабачылі, што ён ківае галавою, нібыта засынае. Хобіты сядзелі перад ім, зачараваныя, і падавалася, быццам сілаю ягоных словаў зьнік вецер, ссохліся, распусьціліся аблокі, адляцеў прэч дзень, цемра прыйшла з усходу й захаду й усе нябёсы заліло сьвятло бялюткіх зораў.
      Ці адзін дзень прамільгнуў, зьмяніўшы раніцу змрокам, ці шмат – Фрода ня ведаў. Не адчуваў ані голаду, ані стомы – толькі пачуцьцё бязьмежнага цуду. Зорнае сьвятло лілося праз вакно, і цішыня нябёсаў ахутала яго. І, спалохаўшыся раптоўна той цішыні, ён спытаў зьдзіўлена:
      – Хто ж вашамосьць, Гаспадар?
      – Э, чаго? – спытаў Том, выпрастаўшыся, бліснуўшы вачыма ў змроку. – Ці ж невядома шчэ табе маё імя? Тое й адказ табе. Скажы: што такое сам па сабе ты, існы й безыменны? Такі й я, толькі ты малады, а я стары. Старэйшы, вось хто я. Запомніце, сябры мае: Том быў тут да ракі й да дрэваў, Том памятае першы жолуд і першы дождж. Шчэ да вялікага народу Том пратаптаў сьцежкі, Том бачыў, як прыйшоў народ маленькі. Том быў тут да каралёў, скляпеньняў і мерцьвякоў. Том ужо быў тут, калі эльфы рушылі на захад, Том быў тут шчэ да таго, як мора замкнула сусьвет. Том памятае, калі ноч не была жахам, – да таго, як крочыў у гэты сьвет Уладар Цемры.
      Падалося, цень прамільгнуў ля вокнаў, і хобіты спалохана азірнуліся. А калі зноў павярнуліся да Тома, у дзьвярох, амытая плыньню сьвятла, стаяла Злата. У руцэ трымала сьвечку, прыкрываючы яе даланёю ад скразьняку, і сьвятло сачылася праз далонь, быццам сонца праз тонкую белую ракаўку.
      – Дождж скончыўся, – сказала яна. – Што пралілося, бяжыць пад зорамі ў даліну. Адсьвяткуйма ж ды адсьмеямося!
      – Пабалюем! – усклікнуў Том. – Ад доўгіх расповедаў смага! Ад слуханьня ўсю раніцу, дзень ды ўзьвячорак зусім згаладнееш!
      Скочыў з фатэлі, схапіў сьвечку з паліцы над агменем, запаліў ад той, што трымала Злата, дый затанчыў вакол стала. Зьнянацку – хоп! – скочыў у дзьверы й зьнік.
      Неўзабаве вярнуўся зь вялікім, густа настаўленым падносам. Тады Том з Златаю зладзілі вячэру, і хобіты сядзелі, сьмеючыся й дзівячыся: такая прыгожая й зграбная была Залата, такія забаўныя – Томавы скокі. Аднак нейкім чынам падавалася, што танчылі яны агульны танец, не перашкаджаючы адно аднаму, то ў пакой, то з пакою, то вакол стала – і зь незвычайнай хуткасьцю ежа зь пітвом ды посуд стаялі на месцах, і палалі сьвечкі, жоўтыя й белыя. Том пакланіўся гасьцям.
      – Калі ласка, вячэраць! – запрасіла Злата, і хобіты заўважылі, што цяпер яна апранутая ва ўсё срэбнае, з белым паском, і чаравічкі яе нібыта рыбіна луска. А Том увесь у чыста-блакітным, як прамытыя дажджом незабудкі, толькі гетры зялёныя.
      Вячэра пераўзышла ўчорашнюю. Хобіты, слухаючы Томавы сьпевы, прапусьцілі мо й абед, і падвячорак, але калі пабачылі ежу перад сабою, адчулі, што згаладаліся як за цэлы тыдзень. І пэўны час не гаманілі, ані сьпявалі, напружана сілкуючыся. Хутка, аднак, праца дала плён, хобіцкія сэрцы й брушкі ўзрадаваліся, і хобіты зноў пачалі жартаваць ды сьмяяцца.
      Тады Злата сьпяяла ім мноства песьняў. Яны пачыналіся з гор і заціхалі ў далінах, і ў цішыні хобітам уяўляліся азёры й разьлівы нябачанай шырыні, і пад самымі нагамі адлюстроўваліся нябёсы, і зоры дыямантамі зьзялі з глыбіняў. Потым гаспадыня знову пажадала кожнаму дабранач і сышла, пакінуўшы іх ля агменю. Але ж тут абудзіўся Том і заваліў хобітаў пытаньнямі.
      Высьветлілася, што ён шмат ведаў і пра іх саміх, і пра іх сямействы, дый увогуле, пра шырскія падзеі з тых дзён, пра якія й самі хобіты наўрад ці памяталі. Яны ўжо не дзівіліся, а ён і не хаваў, што ведамі пра самыя раньнія падзеі абавязаны, галоўным чынам, старому Блазну, які падаваўся Тому асобай нашмат істотнейшай, чым уяўлялася хобітам.
      – Так, пальцы яго ў глебе, а ногі – моцна стаяць на зямлі, ён пазірае навокал абодвума вачыма, шмат заўважае й разумее, – казаў Том.
      Відавочна, і з эльфамі Том меў сякія-такія зносіны, бо нейкім чынам навіны ад Гільдара пра Фродавы ўцёкі з Шыру сягнулі яго.
      Сапраўды, столькі ўжо ведаў Том і так па-майстэрску распытваў, што Фрода нечакана для сябе распавёў яму пра Більба ды пра свае надзеі й страхі болей, чым Гэндальфу. Том ківаў галавою, і ў ягоных вачох прабліснуў непакой, калі пачуў пра Чорных Вершнікаў.
      – Ну-тка, пакажы-тка мне найкаштоўнейшы гэты пярсьцёнак! – загадаў, зьнянацку перабіўшы Фрода прама пасярэдзіне расповеду. І Фрода, на вялікі ўласны подзіў, пакорліва выцягнуў ланцуг з кішэні, адчапіў пярсьцёнак і працягнуў Тому.
      Той, падалося, павялічыўся на вялікай загарэлай далоні. Раптам Том прыклаў яго да вока й засьмяяўся. І хобіты пабачылі карціну й камічную, і пагрозьлівую: зыркае блакітнае Томава вока ў залатым колцы. Тады Том насунуў пярсьцёнак на кончык мезенца й падняў бліжэй да сьвечкі. Спачатку хобіты ня ўцямілі – а потым ажно вохнулі! Том жа ня зьнік!
      Ён зноў засьмяяўся, пстрычкай закруціў, падкінуў пярсьцёнак у паветра – і той, бліснуўшы, зьнік. Фрода ўскрыкнуў – а Том нахіліўся наперад і працягнуў яму пярсьцёнак, усьміхаючыся.
      Фрода ўважліва й падазрона агледзеў пярсьцёнак (як той, хто быў даверыў каштоўнасьць штукару). Так, відавочна, ён не зьмяніўся, выглядае й важыць дакладна па-ранейшаму. Ён заўсёды падаваўся Фрода незвычайна цяжкім. Але ж нешта падштурхоўвала пераканацца канчаткова. Напэўна, крыху раззлаваўся – бо Том жа такі несур’ёзны з тым, што сам Гэндальф палічыў найістотнейшым. Дачакаўся, пакуль гаворка пойдзе пра іншае, пакуль Том пачаў распавядаць нейкую абсурдную гісторыю пра барсукоў ды барсуковыя нягеглыя звычкі – і насунуў пярсьцёнак!
      Мэры якраз павярнуўся да яго, каб сказаць нешта, – і ажно ўздрыгнуў, ледзь ня выкрыкнуўшы. Фрода ўзрадаваўся, ці нешта накшталт таго. Пярсьцёнак быў той самы, безумоўна, бо Мэры пазіраў на пустую фатэлю й яго ня бачыў. Фрода ўстаў і ціхенька пакрочыў да дзьвярэй вонкі.
      – Гэй, там! – усклікнуў Том, зірнуўшы на яго пранізьлівымі блакітнымі вачыма. – Гэй, Фрода! Куды сабраўся? Стары Том Бамбадзіл шчэ не такі сьляпы! Здымай свой пярсьцёнак! Твая рука прыгажэйшая безь яго. Вярніся! До гуляцца, сядай побач. Ёсьць у нас яшчэ размова, трэба нам паразважаць! Што ж рабіць на раніцу? Трэба ж вам параду даць, каб не заблукацца!
      Фрода змушана засьмяяўся, зьняў пярсцёнак ды сеў. А Том распавёў, што раніца, хутчэй за ўсё, будзе сонечная, добрая, і выяжджаць будзе прыемна. Але давядзецца выбірацца рана, бо надвор’е тут такое, што сам Том ня ведае, на колькі яго хопіць, – можа зьмяніцца хутчэй, чым Том жупаны памяняе. Сказаў:
      – Бо ж надвор’ю я не гаспадар – ані таму, што ходзіць на дзьвюх нагах.
      Паводле ягонай парады, вырашылі раніцою кіравацца прама ад хаты на поўнач, празь ніжнія заходнія схілы Лысагор’я. Тады мажліва дасягнуць гасьцінцу за дзень, дый Скляпеньні абмінуць здаля. Том параіў ім не баяцца й не хвалявацца – але трымацца сваёй дарогі й ня лезьці анікуды.
      – Ідзіце па зялёная траве! Ня лезьце да старых камяніцаў ці мерцьвякоў, ня суйцеся ў іхняе жытло – адтуль здольныя выбрацца толькі моцныя й бясстрашныя! – і паўтарыў гэта яшчэ раз ды параіў абыходзіць Скляпеньні з заходняга боку, калі ўжо надарыцца набрысьці на што-кольвек. А потым навучыў іх песеньцы, якую трэба засьпяваць у выпадку, калі такі ўлезуць у якую трасцу:
      
      Гэй, Том! Бамбадзіл! Стары Том, дзе ж ты?
      Гэй, гай! Плынь ды схіл! Не ідзеш чаму ж ты?
      За пагоркам, за ракой – слухай і пачуй нас!
      Стары Том, пасьпяшай, ды зь бяды ўратуй нас!
      
      Калі хобіты прасьпявалі яе разам, паўтараючы за ім, ён, сьмеючыся, паляпаў кожнага па сьпіне ды, узяўшы сьвечкі, правёў хобітаў да іх спальні.
      
      8. Туманы над скляпеньнямі
      
      Гэтай ноччу аніякія вусьцішныя гукі не прыходзілі. Але ці ў сьне, ці ў яве Фрода чуў лагодны сьпеў, песьню, што прабіралася да яго слыху, нібы сьвятло з-за шэрай завесы дажджу. Песьня мацнела, завеса заблішчэла срэбрам і крышталем; нарэшце, рассунулася – і за ёю разьвінулася далёкая зялёная краіна й раніца над ёю.
      Мара зьлілася зь яваю, бо Том ужо насьвістваў, бы птушыная зграя на дрэве, і сонца ўжо забралася праз вакенца ў пакой, выкараскаўшыся з-за пагорку. А вонкі ўсё зьзяла зелянінаю й мяккім золатам.
      Сьнедалі зноў у самоце, і ад думак пра разьвітаньне рабілася цяжка на сэрцы, нягледзячы на цудоўную раніцу, такую зыркую, сьвежую, чыстую пад прамытым, празрыстым блакітам нябёсаў. З паўночнага захаду дзьмуў сьвежы ветрык. Поні, хоць былі досыць флегматычнымі жывёлінамі, нецярпліва пераступалі з нагі на нагу, фыркалі. Том выйшаў з хаты, махнуў капелюшом ды затанчыў на ганку, запрашаючы хобітаў устаць і пасьпяшацца з ад’ездам, ды ехаць як хутчэй.
      Паехалі па сьцежцы, што вілася за хатай уверх па схіле да паўночнага краю пагорку, які агароджваў хату. Там сьпешыліся, павялі поні пад аброць угору па апошнім стромкім схіле – і тут Фрода раптам спыніўся.
      – Злата! – усклікнуў ён. – Чароўная гаспадыня, апранутая ў срэбра й зеляніну! Мы ж не разьвіталіся зь ёю й ня бачылі яе зь вечару!
      Фрода так зьбянтэжыўся, што й назад ужо быў павярнуў, але ў гэты момант да іх даляцеў ясны, празрысты голас. На вяршыні пагорку над імі стаяла Злата, і ў яе доўгіх валасах мігцела, люструючыся, маладое сонца. Яна танчыла, і пад нагамі ўспыхвала раса на траве.
      Хобіты пасьпяшаліся наверх і сталі побач, ня здольныя й слова вымавіць. Пакланіліся – а яна, павёўшы рукою, запрасіла іх азірнуцца, і яны зірнулі зь вяршыні на ранішнюю зямлю навокал. Цяпер было настолькі ж ясна й далёка відаць, як было туманна й смужна ў той дзень, калі стаялі на лысай строме пасярод лесу. Яна й цяпер бачылася, блядна-зялёная, нібы выспа над цёмным морам дрэваў на захадзе. Там зялёнымі, жоўтымі, рудымі пад сонцам хвалямі лес каціўся да далёкай даліны Бранявіну. На поўдні, за Іўяй, у далечы відаць было шклістае слабое зьзяньне – там Бранявін рабіў вялікую пятлю па нізінах і струменіў далей у краі, хобітам не вядомыя. На поўначы пагоркі паніжаліся, шэра-бурае бляклае ўзгор’ё, логі ды стромы раставалі ўдалечыні, і было не разабраць, што там за імі. А на ўсходзе ўздымалася Лысагор’е, хрыбет за хрыбтом, захіляючы далягляд, – але за імі ўгадваліся, болей з памяці старых паданьняў, чым насамрэч, белыя іскрыстыя кроплі сьвятла, зьліваючыся з блакітам нябёсаў, – вяршыні далёкіх гор.
      Хобіты глыбока ўдыхнулі й адчулі: некалькі добрых, доўгіх крокаў адсюль – і патрапіш куды заўгодна. Як жа маладушна й нудна цягнуцца па крывых адгор’ях да Шляху, калі можна было б паскакаць, як Том, з пагорку на пагорак, бы па лесьвіцы, да самых Гор!
      – Пасьпяшайцеся цяпер, мае госьці! – сказала нарэшце Злата, і яны павярнуліся да яе. – Трымайцеся ж таго, што задумалі! Хай будзе вецер леваруч, хай лёгкім будзе крок! Сьпяшайцеся, пакуль сонца зьзяе ў нябёсах!
      І дадала, зірнуўшы на Фрода:
      – Да пабачэньня, Сябра Эльфаў! Добра было сустрэцца з табою.
      Фрода не знайшоў словаў, каб адказаць. Адно нізка пакланіўся. Забраўся на поні ды павольна патрухаў па схіле, сябры сьледам. Даліна й Томава хата засталіся за сьпінаю, за гарою, лесу болей бачна не было. У лагчавіне паветра пацяплела, моцна й салодка пахла трава. Спусьціўшыся данізу, азірнуліся на Злату, здалёк маленькую й танюткую, бы кветка сярод нябёсаў, залітая сонцам. Яна стаяла нерухома, назіраючы за імі, працягнуўшы да іх рукі. Убачыўшы, што яны азірнуліся, паклікала іх, махнула рукою – і, павярнуўшыся, зьнікла.
      Паехалі ўздоўж лагчавіны, абмінулі травяністае ўзножжа стромы ды спусьціліся ў другую лагчыну, шырачэйшую й глыбейшую, і зноў уверх і ўніз па гладкіх схілах, перавальваючы праз адгор’і з адной даліны ў другую. Ані дрэва нідзе не было, ані струменю вады – краіна невысокай травы на пругкіх сьцяблінах, маўклівая й пустая, – толькі вецер шапацеў, пасьвістваў на грабянях пагоркаў, ды ў вышыні чуліся згукі незнаёмых птушак. Сонца паднялося высока, зрабілася сьпякотна. За кожным наступным адгор’ем вецер усё слабеў. Калі здолелі зірнуць з чарговай вяршыні на захад, далёкі лес нібыта дыміўся, парыў – бы ўчорашні дождж вяртаўся да нябёсаў ад вогкага лісьця й каранёў. На даляглядзе паўсюль вісеў цень, змрачнаватая муць, і густая сінеча над ёю падавалася цяжкім, не па надвор’і, капелюшом.
      Блізу палудня забраліся на пагорак зь вяршыняй шырокаю й пляскатаю, бы плыткая талерка зь зялёным краем-насыпам. Там паветра зусім зьнерухомела, а нябёсы бы наваліліся, навісьлі над самымі галовамі. Пад’ехалі да паўночнага боку, зірнулі ўніз – і ўзрадаваліся, бо падалося: праехалі куды болей, чым чакалі. У смузе цяжка было ўсьвядоміць дакладна, але ж, безумоўна, – Лысагор’е сканчалася. Перад імі вяла на поўнач, віючыся, доўгая даліна, якая замыкалася вузкім праходам паміх стромымі схіламі. А за імі ўжо й пагоркаў ня бачылася. Далей на поўначы заўважылі ледзь прыкметную доўгую цёмную рысу.
      – Гэта дрэвы ўздоўж Шляху, – сказаў Мэры. – На шмат вёрстаў ад мосту гасьцінец абсаджаны дрэвамі. Кажуць, тое шчэ ў старажытнасьці зрабілі.
      – Выдатна! – усклікнуў Фрода. – Калі мы рушым пасьля палудня гэтак сама хутка, як і раніцою, выберамося з Лысагор’я шчэ да цемры, і месца для начлегу адшукаем вонкі.
      Але яшчэ прамаўляючы, зірнуў на ўсход: з таго боку стромы былі вышэйшыя, нашмат большыя за іхнюю, зь зялёнымі курганамі на вяршынях, а на некаторых тырчэлі камяні, вытыркаючыся, бы шчарбатыя іклы зь зялёных дзёснаў.
       Непрыемна й неспакойна было на іх паглядаць, і хобіты адвярнуліся, спусьціліся ад краю ў цэнтр. Пасярэдзіне іх роўнядзі-талеркі таксама тырчэў самотны высокі камень, у гэтую гадзіну бязь ценю. Анічога камень не ўяўляў зь сябе, але падаваўся значным – бы адзнака мясцовасьці, прыкмета, ці палец, узьняты для перасьцярогі. Але хобіты не зьвярнулі на гэта асаблівай увагі, бо шчэ ж быў толькі палудзень, а яны стаміліся й згаладаліся. Паселі, прываліўшыся сьпінамі да каменю з усходняга боку. Камень заставаўся прахалодным, нібы сонца было бясьсілае прагрэць яго, – і тое падалося прыемным. Хобіты елі й пілі, і пад’едак бяз даху над галавою атрымаўся любому на зайздрасьць: бо ежа была “з-за пагорку, з-за ракі” – Том шчодра абдарыў хобітаў на дарожку. Хобіты елі, а іх поні, разгружаныя, паразбрыдаліся па траве.
      Спаць ніхто не плянаваў. Аднак жа – ехалі доўга, потым наеліся, прыпякала сонца, трава так добра патыхала, прыляжаліся троху больш, чым трэба, выцягнуўшы ногі й паглядаючы ў нябёсы, – напэўна, праз тое ўсё й здарылася. Так ці інакш, калі хобіты абудзіліся, раптоўна й непрыемна, камень зусім схаладнеў і ягоны доўгі блядны цень накрыў хобітаў. Цьмянае, вадзяніста-жоўтае сонца ледзь прабівалася праз туман над самымі вяршынямі пагоркаў на захадзе, на поўначы, поўдні й усходзе туманы стаялі халоднай белай сьцяною. Вісела нерухомая, цяжкая цішыня, пранізваў холад. Поні збіліся ў кучу, прыціснуліся адзін да аднаго, апусьціўшы галовы.
      Хобіты паўскоквалі, занепакоеныя, пабеглі да заходняга краю – і вынайшлі сябе на высьпе ў тумане. На іх вачох – і да суцэльнага адчаю – сонца зусім патанула ў тумане, і з усходу пацягнуўся халодны шэры цень. Туманы клубіліся, уздымаліся, пакуль не сашчапіліся над галовамі, зачыніўшы хобітаў пад белым дахам, які пасярэдзіне падпіраўся самотным стаячы камень.
      Адчулі – пастка за імі зачынілая, але не разгубіліся. Шчэ памяталі жаданы гасьцінец, бачаны зьверху, ведалі, у якім напрамку йсьці. У любым выпадку, месца адпачынку ім цяпер так не падабалася, што й думкі, каб застацца, ня ўзьнікла. Спакаваліся як мага хутчэй – схаладнелымі, анямелымі пальцамі – дый выправіліся.
      Пайшлі адзін за адным, ведучы поні пад аброць, за паўночны ўскраек дый па схіле, уніз, у туманнае мора. Унізе туман быў халаднейшы, вільготнейшы, валасы намоклі й абвісьлі, на вочы сачылася вада. Калі сягнулі дна даліны, так схаладнела, што давялося павыцягваць плашчы з каптурамі, якія адразу пакрыліся шэрымі кроплямі вільгаці. Унізе зноў паехалі верхам, павольна, вышукваючы найніжэйшы напрамак. Кіраваліся да вузкага праходу, падобнага да брамы ў канцы даліны, які бачылі з пагорку. Ад яго заставалася толькі ехаць прама – і абавязкова дабраліся б да Шляху. Болей хобіты ані пра што й ня думалі – спадзяваліся хіба толькі, што за Лысагор’ем і туманоў ня будзе.
      Прабіраліся вельмі марудна. Цугам – каб не паразбрысьціся й не пагубляцца. Фрода наперадзе. За ім – Сэм, потым Піпін, тады Мэры. Даліна, падавалася, цягнулася бясконца. Раптам Фрода ўбачыў абнадзейвальны відарыс: нешта цёмнае, вялізнае абрысавалася аберуч скрозь туман – напэўна, наблізіліся такі да таго праходу паміж стромамі, да паўночнай брамы Лысагор’я. Засталося толькі прайсьці – і апынуцца на волі.
      – Хадзем! За мною! – паклікаў, не азіраючыся, і пасьпяшаўся наперад. Але надзея яго хутка зьмянілася зьбянтэжанасьцю й трывогай. Цёмныя плямы яшчэ пацямнелі, але неяк паменшыліся, і зьнянацку Фрода ўбачыў перад сабою два велізарныя камені. Яны стаялі бы дзьвярніцы абапал нябачнай брамы, крыху нахіліўшыся адзін да аднаго, змрочныя й злавесныя. Зверху, калі пазіралі ў даліну раніцою, іх дакладна ня бачылі. Але пакуль разважаў, што рабіць, ужо й праехаў паміж імі – і тут нібыта цемра абрынулася на аго. Поні захрыпеў, уздыбіўся – і Фрода пакаціўся на зямлю. Зірнуўшы назад, пабачыў, што застаўся адзін. Астатнія не паехалі за ім.
      – Сэм! – паклікаў ён. – Піпін! Мэры! Дзе вы! Чаго не йдзяце за мною!
      Ніхто не адгукнуўся. Пераляканы, Фрода пабег назад, да камянёў, галосячы: “Сэм! Сэм! Піпін! Мэры!” Поні раптам ірвануўся й паскакаў некуды ў туман. Аднекуль здалёк, ці так падалося, даляцеў крык: “Гэй, Фрода! Гэй!” – аднекуль з усходу, леваруч ад Фрода й камянёў-калонаў. Ён стаяў, намагаючыся разгледзець што-кольвек у змроку, потым кінуўся туды, адкуль быў гук, пачаў караскацца па стромым схіле.
      Падымаючыся, адчайна клікаў зноў і зноў. Спачатку анічога ня чулася, тады нешта слаба гукнулася далёка наперадзе й зьверху. “Гэй, Фрода!” – пачулася з туману, і нехта загаласіў ледзь чутна нешта накшталт “ратуйце, ратуйце!”, паўтараючы шмат разоў, апошняе “ратуйце!” ператварылася ў доўгі пранізьлівы енк – і абарвалася раптоўна. Фрода палез наверх з усім спрытам, на які быў здатны, але ж зрабілася ўжо цалкам цёмна, шчыльная, густая ноч абкружыла яго, адняўшы ўсялякае пачуцьцё напрамку. Толькі й караскаўся ўгору ды ўгору.
      Зьнянацку схіл пад нагамі зьнік – напэўна, выйшаў на вяршыню пагорку ці хрыбта. Фрода стаміўся, сапрэў – і зьмерз, нягледзячы на тое. Цемра навокал была паўнюткая.
      – Дзе ж вы? – выклікнуў ён разгублена.
      Адказу не было. Фрода стаяў, прыслухоўваючыся. Зрабілася халодна, надзвычай халодна, узьняўся льдзісты пранізьлівы вецер, падраў туманы, панёс лахманамі. Цемра парадзела, і Фродаў подых вырываўся з роту парай. Зірнуў угору – і пабачыў, зьдзівіўшыся, што паміж імклівымі абрыўкамі туману зазьзялі квола зоркі. Вецер зашапацеў, засьвішчэў у траве.
      Прымроілася раптам, што нехта прыдушана крыкнуў, – і Фрода кінуўся на крык. Пакуль бег, туманы канчаткова разьнесла й разьвінуліся над галавою абсыпаныя зоркамі нябёсы. Цяпер Фрода знаходзіўся на круглай пляскатай вяршыні, на якую, відавочна, ускараскаўся з поўначы, і рушыў на поўдзень. Востры, як нож, вецер дзьмуў з усходу. Праваруч змрочнаю плямаю ў зорным сьвятле ўзвышаўся цень – там стаяла вялізная пахавальня.
      – Дзе ж вы? – гукнуў зноў, раззлаваны й напалоханы.
      – Тут! – адказаў гулкі, халодны голас, бы з глыбіняў зямлі. – Я чакаю цябе!
      – Не! – выдыхнуў Фрода, але не пабег. Калені задрыжэлі, і ён зваліўся на зямлю. Зірнуў наверх, трапечучы, – і ўбачыў чорную постаць, нібыта цень паміж зораў. Цень схіліўся над Фрода й падалося – зірнуў халоднымі вачыма, блядным сьвятлом, бы аднекуль з далёкай далечы. Фрода быццам абхапіла абцугамі з ільдзянага жалеза, замарозіўшы да самых костак, – і ён анічога болей ня памятаў.
      Калі апрытомнеў, пэўны час нічога ня мог узгадаць – хіба што агульны жах. Уцяміў потым: усё, ён у пахавальні, замураваны, пахаваны жыўцом. Мерцьвякі схапілі яго ды, напэўна, зачаравалі жахлівымі чарамі, пра якія ў Шыры распавядалі толькі прышаптам. І варухнуцца не наважваўся, ляжаў сьпінаю на халодным камені, з рукамі на грудзёх.
      Хоць вусьціш была такая чорная й суцэльная, што падавалася часткаю вакольнай цемры, – Фрода думаў пра Більба й ягоныя гісторыі, як шпацыравалі разам па шырскіх прысадах, гамонячы пра прыгоды й шляхі. Бо ў сэрцы самага тоўстага й хатняга хобіта схаваная іскарка мужнасьці (хоць часьцяком надта, надта глыбока), здольная запалаць падчас апошняй, адчайнай небясьпекі. А Фрода быў і ня тоўсты, і далёка ня самы хатні хобіт. Хоць ён таго й ня ведаў, але й Більба, і Гэндальф лічылі яго найлепшым хобітам Шыру. Падумалася: вось і жудасны фінал прыгоды, але тая думка толькі надала моцы. Вынайшаў, што напружваецца, быццам перад апошняй рашучай бойкаю. Болей ён ужо не бездапаможная ахвяра.
      Пакуль ляжаў, збіраючыся з думкамі й сіламі, заўважыў: цемра паціху адсоўваецца: вакол распальваецца бляднае, зеленаватае зьзяньне. Спачатку яно амаль нічога не асьвятляла, расло быццам зь яго самога ды з падлогі побач і не сягнула шчэ ні сьценаў, ні столі. Павярнуўся – і ўбачыў побач Сэма, Піпіна й Мэры. Яны ляжалі на сьпінах, апранутыя ўва ўсё белае, і твары іх выглядалі сьмяротна бляднымі. Вакол іх грувасьціліся скарбы, напэўна, золата, але ў зялёным зьзяньні яно выглядала халодным і непрыемным. На галовах у хобітаў былі залатыя вянцы, залатыя ланцугі зьвісалі з паясоў, а на пальцах было насунута мноства пярсьцёнкаў. Побач з кожным ляжаў корд, у нагах – тарча. А ўпоперак іх шыяў, усіх трох, ляжала голае лязо доўгага меча.
      Раптам пачуўся сьпеў: халоднае, панылае мармытаньне то гучнела, то заціхала. Голас плынеў нібы здалёк і гучаў невыноснай вусьцішшу, запаўняючы паветра то пранізьлівым выцьцём, то цяжкімі стогнамі з-пад зямлі. І з гэтай непаразумелай плыні жаласьлівых, але страшных гукаў час ад часу вылепілася нізка словаў: змрочных, суворых, халодных словаў, бязьлітасных й жаласьлівых. Нібыта ўзьвячорак тужыў па сьвітанку і праклінаў яе, недасягальную. Нібыта холад праклінаў цяплынь, якой прагнуў. Фрода схаладнеў да костак. Неўзабаве сьпевы пачуліся ясьней, і Фрода з жахам адчуў, что яны ператварыліся ў закляцьце:
      
      Сэрцы скуе замагільным ільдом –
      Доўга ляжаць вам пад валуном,
      На золаце спаць неабудным сном,
      Покуль чорная ноч не зьліецца з днём,
      Покуль сонца й месяц ня засьціць прах
      І зоры ня згаснуць на чорных вятрах, –
      Калі Цемры Ўладар павядзе рукою
      Над мёртвым морам і ссохлай зямлёю.
      
      Пачулася рыпеньне й шорханьне. Фрода прыўзьняўся на локці, агледзеўся – і ў блядным сьвятле ўбачыў, што знаходзяцца яны ў калідоры, які за іхнімі галовамі паварочвае. А з-за кута выпаўзала, цягнулася доўгая рука, шкрэбла пальцамі, дабіраючыся да Сэма, найбліжэйшага, – да цаўя меча, на ягоным горле.
      Спачатку Фрода нібы скамянеў ад закляцьця. Потым узьнікла ў яго адчайная думка пра ратунак. Можа, калі насунуць пярсьцёнак, мерцьвякі не заўважаць яго, можа, ён здолее выбрацца з скляпеньня. І ўявіў, як бяжыць па траве, тужыць па Мэры, Піпіну й Сэму – але сам жывы й свабодны. Нават і Гэндальф прызнае: анічога нельга было зрабіць, толькі ратавацца самому.
      Але тая іскарка, што нарадзілася ў ягоным сэрцы, цяпер палала моцна. Не, ня годна так кідаць сяброў. Амаль бяздумна памацаў кішэню зь пярсьцёнкам – а рука падпаўзала ўсё бліжэй. Не, ня будзе гэтага – вырашыў раптоўна. Схапіў корд, што ляжаў побач, прыўзьняўся на калені, нахіліўся над целамі сяброў. І з ўсяе моцы рубануў руку па пясьці! І перасек яе – а корд у тое ігненьне зламаўся ля самай гарды. Пачуўся пранізьлівы лямант – і сьвятло згасла. Нешта агрызнулася, зарычэла ў цемры.
      Фрода ўпаў наперад, на Мэры, адчуў, які халодны ягоны твар. І тут згадаў, пра што забыўся зь першым крокам у туманах: хату на схіле, сьпевы Тома. Узгадаў песеньку, якой навучыў іх Том. Дрыготкім, ціхім галаском пачаў: “Гэй, Том! Бамбадзіл”, і з гэтым імём ягоны голас набраў моцы, загучаў жыва й зычна, і па змрочнай каморы пакацілася рэха, як ад дуды ці барабана:
      
      Гэй, Том! Бамбадзіл! Стары Том, дзе ж ты?
      Гэй, гай! Плынь ды схіл! Не ідзеш чаму ж ты?
      За пагоркам, за ракой – слухай і пачуй нас!
      Стары Том, пасьпяшай, ды зь бяды ўратуй нас!
      
      Настала цішыня. Фрода нават чуў, як б’ецца ягонае сэрца. Праз колькі імгненьняў, якія падаліся вечнасьцю, даляцеў, – ясна, але нібыта з-пад зямлі ці з-за тоўстых сьценаў, голас, які сьпяваў у адказ:
      
      Бамбадзіл, стары Том, сьмешлівы ды спрытны!
      Боты жоўтыя на ім, а жупан блакітны!
      Ён ня роўня анікому, самы ён старэйшы!
      Сьпеў мацнейшы у яго, скок яго спрытнейшы!
      
      Загрукатала, быццам пакаціліся, пападалі камяні, і нечакана заструменіла сьвятло, сапраўднае, звычайнае дзённае сьвятло. Сьцяна каморы ў Фродавых нагах развалілася, адчыніўшыся дзіркай, падобнай на нізкія дзьверы, і ў сонечным зьзяньні, сама нібыта зьзяючы, зьявілася Томава галава ў капелюшы зь пяром. Сьвятло трапіла на падлогу, на хобітаў, якія ляжалі побач з Фрода. Хворая бель пакінула іх твары, але ж самі яны не варухнуліся. Цяпер выглядала, што яны глыбока сьпяць.
      Том нахіліўся, зьняў капялюш і зайшоў у камору, сьпяваючы:
      
      Прэч, прэч у цемру, Здань! Пад сонцам растачыся!
      Чорным дымам згінь, Здань, зь ветрамі разьвейся!
      Прэч у ноч, у пустэчу, за горы, за долы!
      Не вяртайся! Хай спусьцее старое скляпеньне!
      Зьнікні, зыдзь, у змроку згінь, чорная пачвара,
      За апошняй брамай ночы, да сканьчэньня сьвету!
      
      Адразу пачуўся адчайны крык, і дальні канец каморы з храскам абрынуўся. Крык перакінуўся ў пранізьлівы лямант, слабеючы, аддаляючыся, – і сьціх.
      – Выходзь, сябра мой Фрода! – гукнуў Том. – Вонкі, на чыстую траву! Дапамажы мне вынесьці сяброў!
      Разам яны выцягнулі прэч Мэры, Піпіна й Сэма. Калі Фрода пакідаў скляпеньне, заўважыў: адсечаная рука шчэ варушылася, абсыпаная зямлёй, бы паранены павук. Том зноў зьнік у скляпеньні – адтуль пачулася тупацёньне й грукат. А выйшаў зь вялізным ахапкам каштоўнасьцяў і кляйнодаў: залатыя, срэбныя, медныя ды бронзавыя рэчы – каралі, ланцугі й упрыгожваньні з каштоўнымі каменьнямі. Ускараскаўся на зялёны курган над скляпеньнем дый параскідаў усё там на вяршыні.
      Стаў, трымаючы капялюш у руцэ, і вецер варушыў ягоныя валасы. Зірнуў на трох хобітаў, што ляжалі на траве з заходняга боку кургану. Узьняў правую руку й загадаў голасам моцным і гаспадарчым:
      
      Прачынайцеся, хлапцы! Рухнула каменьне!
      Запусьцела назаўжды старое скляпеньне!
      Сагравайцеся, скачыце, цемра растачылася!
      Здані больш ня вернуцца, брама расчынілася!
      
      І, на вялікую Фродаву радасьць, хобіты заварушыліся, пацягнуліся, пацерлі вочы ды – паўскоквалі! Азірнуліся навокал, агаломшаныя, зірнулі спачатку на Фрода, потым на Тома, сапраўднага Тома на вяршыні над імі, а тады на саміх сябе, апранутых у станчэлыя белыя лахманы, укаранаваных ды апаясаных блядным золатам, што зьвінела ад рухаў.
      – Што гэта за брындзюлькі такія? – зьдзівіўся Мэры, мацаючы споўзлы набакір вянец. І замер, і твар ягоны азмрочыўся. Заплюшчыўшы вочы, прамармытаў: – Так яно было, я ўзгадаў… Людзі з Карн-Думу набеглі на нас уночы, і худое нам выйшла. А! Дрот працяў мне сэрца…
      Схапіўся за грудзі. Расплюшчыў вочы, зьдзіўлены:
      – Ды не, што я нясу? Я трызьню. Фрода, а ты куды падзеўся?
      – Я думаў, што згубіўся, – сказаў Фрода, – але не хачу пра гэта казаць. Лепей абмяркуем, што цяпер рабіць. Ісьці трэба!
      – Апранутымі так, пане Фрода? – спытаў Сэм, скідаючы пярсьцёнкі, карону ды пас на траву. – Дзе ж мая адзежа?
      І азірнуўся сподзіўна, нібы ягоныя хобіцкія нагавіцы й камізэлька з капелюшом валяюцца недзе побач.
      – Не знайсьці цяпер вам вопраткі сваёй! – усклікнуў Том, саскокваючы зь вяршыні, прытанцоўваючы вакол хобітаў ды сьмеючыся. Можна падумаць, анічога небясьпечнага й жудаснага ані здаралася! І сапраўды: хобіты зірнулі на яго, пабачылі вясёлае сьвятло ў ягоных вачах, і жах пакінуў іх сэрцы.
      – А чаму? Чаму не? – спытаў Піпін, паглядаючы на яго, напаўжартоўна, напаўсур’ёзна.
      – Бо з глыбокіх вы глыбіняў выбраліся, хлопцы, – адказаў Том, пахістаўшы галавою. – Што тут вопратка, як самі ледзь не патанулі. Радуймася, сябрукі вы мае малыя, грэймася пад сонейкам! Скіньма лахманы старыя! Галышом па траўцы скокам, пакуль Том на паляваньні!
      І скочыў уніз па схіле, галёкаючы й прысьвістваючы. Фрода ўбачыў, што Том бяжыць на поўдзень па лагчавіне паміж іх пагоркам і суседнім, і сьвішча, і кліча:
      
      Гэй, хой! Усе сюды! Досыць вам бадзяцца!
      З горкі, ў горку, там і тут па пагорках шляцца!
      Вастравух, Нюхач, Хвасьцяга, тоўсты Спатыкун!
      Беланожка мой маленькі ды стары Таўстун!
      
      Так і сьпяваў на бягу, падкідваючы й ловячы капялюш, пакуль ня зьнік з вачэй за схілам, але пэўны час ягонае “Хэй! Хой!” шчэ даносілася ветрам, які цяпер зьмяніўся й дзьмуў з поўдня.
      Зноў прыгрэла. Хобіты, скарыстаўшы Томаву параду, сапраўды пабегалі па траве. Тады паразьлегліся, грэючыся на сонцы, – бы перанесьліся ў момант з жорсткай зімы ў мяккае й ласкавае лета, або рыхтык цяжка хворыя, якія ляжалі й ляжалі, прыкаваныя да ложкаў, – а потым раптоўна прачнуліся й вынайшлі, што нечакана паправіліся, і сусьвет навокал зноў паўнюткі радасьцю.
      Калі Том вярнуўся пачуваліся ўжо моцнымі, бадзёрымі – і надта згаладнелымі. Пабачылі Томаў капялюш над пагоркам – а потым і самога Тома, а за ім пакорлівым ланцужком ішлі поні – шасьцёра поні! Апошні, не хобітаў, а Томаў, відавочна, і быў Таўстун: бо ж быў большы, мацнейшы, таўсьцейшы – і старэйшы за астатніх. Мэры, якому належалі поні, такіх імёнаў ім не даваў, але адгэтуль поні адгукаліся да скону жыцьця толькі на імёны, дадзеныя Томам. Том клікаў іх, аднаго за адным, і яны выходзілі з-за пагорку й станавіліся радком, побач. Тады Том пакланіўся хобітам.
      – Вось і поні вашы тут! Кемяць яны лепш за вас, хобітаў бадзяжных. Бо здалёк пачулі ліха, а вы напрасткі туды! Уцяклі яны, пракуды, ды прыбеглі куды трэба. Вы даруйце небаракам, хоць і верныя яны, па скляпеньнях лазіць цёмных – гэта не па іх – ані! А вось гляньце: тут яны, ды з усёй пакладай!
      Сэм, Піпін і Мэры апрануліся ў запасную вопратку й неўзабаве зусім спарыліся, бо нацягнулі найцяплейшыя рэчы, прызапашаныя на зімовыя халады.
      – А адкуль гэты стары конік, Таўстун? – спытаў Фрода.
      – Ён мой, – адказаў Том. – Мой чатырохногі сябра. Хоць я зрэдку езджу верхам, найчасьцей ён сам сабе пасьвіцца паміж пагоркаў. Калі поні гасьцявалі ў маёй сядзібе, то з старым Таўстуном пазнаёміліся, вынюхалі ў цёмнай ночы, дый назад прыбеглі хутка. Ён суцешыў іх, мяркую, – бо ён мудры стары конік! Вох цяпер, мой Таўстунішка, стары Том цябе ўсцугляе. Гэй! Том малых суправаджае, і да Шляху давядзе, таму трэба яму конік. Гаманіць нязручна будзе, як яны вярхамі, а ты на сваіх дваіх ледзь іх даганяеш.
      Хобіты надзвычай усьцешыліся й засыпалі Тома падзякамі – а ён засьмяяўся й сказаў, што хобіты да таго здатныя губляцца, што ён не адчуе спакою, пакуль не суправодзіць іх да межаў сваёй зямлі.
      – Ёсць у мяне мора справаў: трэба працаваць, сьпяваць, край абыходзіць, назіраць, ды размаўляць, ды даглядаць. Том ня можа быць заўсёды побач, дзьверы расчыняць, шчыліны ў лозах. У Тома свая хата ёсьць, дзе Злата чакае.
      Мяркуючы па сонцы, было яшчэ рана, недзе а дзясятай хобіты прыняліся за ежу. Апошні раз елі апоўдні ля таго стаячага каменя – амаль судні таму. І цяпер сьнедалі рэшткамі Томавых прыпасаў, якія раней прызначалі на вячэру, – дый і цяпер Том тое-сёе з сабою прынёс. Было небагата (улічваючы хобіцкую згаладнеласьць пасьля столькіх прыгодаў), але, паджалюбаўшы, адчулі сябе нашмат лепей. А тым часам Том падняўся на вяршыню кургану агледзець скарб. Большасць рэчаў паскідаў у адну кучу, зіхоткую й бліскучую пад сонцам. І загадаў ім ляжаць тут, пакуль ня возьме іх хто знойдзе – “птушка, зьвер, эльф ці чалавек – любое добрае стварэньне”. Гэтак уладарнае магільнае закляцьце зьнялася з скарбаў, распусьцілася, каб болей Здані не вярнуліся да скляпеньня. Сабе Том пакінуў толькі брошку з блакітнымі каменьчыкамі, пералівістымі, як кветкі ільну ці крылы мятлушак. Доўга пазіраў на яе, нібы кранаючы трывожныя старыя ўспаміны, хітаючы галавою, і вымавіў нарэшце:
      – Вось файны падарунак мне ды Злаце! Маёй сунічаньцы насіць – і згадваць нам дваім пра гаспадыню, красуню тую даўнюю ды сьветлую.
      А кожнаму хобіту даў па кордзе – доўгім, зь лязом, як ліст лазы, вострым. Найцудоўнейшыя корды, бліскучыя, з чырвона-залатым зьмяістым кувезным карункам па сталі. Похвы да іх былі чорныя, вырабленыя зь незнаёмага мэталу, лёгкага й пругкага, інкруставаныя мноствам зыркіх каменьчыкаў. Ці з-за цудоўнах похваў, ці з-за магільнага закляцьця – лёзы, падавалася, не крануў час: ані іржавінкі на іх не было, і не затупіліся, ня страцілі бляску.
      – Ножыкі старыя як мечы будуць хобітам, – сказаў Том. – Вострае лязо нядрэнна мець з сабою падчас вандроўкі, калі на поўдні, ці на ўсходзе, ці шчэ дзе далёка ў небясьпеку хобіты патрапяць.
      І дадаў, што тыя лёзы скаваныя шмат гадоў таму людзьмі Захаду, змагарамі з Чорным Уладаром. Аднак іх перамог ліхі кароль Карн-Дума з краіны Ангмар.
      – Няшмат, хто памятае іх, – прамармытаў Том, – але ж ня згінула іх кроў. Шчэ самотна вандруюць нашчадкі забытых каралёў, ахоўваючы бяспамятных і бесклапотных ад цёмных пачвараў.
      Хобіты не зразумелі, пра што ён, – але зь ягонымі словамі паўстала перад іх вачыма бясконцая чарада гадоў, цьмяная роўнядзь былога, і па ёй крочылі людзі, высокія, суворыя, зь цяжкімі мечамі, а апошні зь іх – укаранаваны зыркаю зоркай. Але тое ўявілася на момант і зьнікла, і яны вярнуліся на залітую сонцам траву. Трэ было зьбірацца й пакавацца. Тым і заняліся. Зброю прычапілі да скураных пасоў, схавалі пад камізэлькамі. Неяк няёмка пачуваліся зь ёй. Дзівіліся, ці давядзецца насамрэч іх выкарыстаць? Вандроўка вандроўкай, а патрапіць у бойку ніхто сабе нават і не ўяўляў.
      Нарэшце выправіліся. Зьвялі поні ўніз, пад схіл, там паехалі ўжо верхам уздоўж даліны. Азірнуўшыся, пабачылі вяршыню старога кургану на пагорку. Золата зіхацела там пад сонцам жоўтым полымем. Тады завярнулі за адгор’е й болей таго бляску ня бачылі.
      Хоць Фрода толькі й рабіў, што азіраўся навокал, аніякіх вялізных камянёў, што стаялі б як брама, так і не заўважыў. Неўзабаве вершнікі дабраліся да таго праходу на поўначы, які бачылі калісьці зь вяршыні, і хутка яго мінулі. Зямля нібы сама кацілася пад нагамі. Так было прыемна вандраваць побач з Томам! Ягоны Таўстун крочыў сабе бадзёра, ці побач з хобітамі, ці наперадзе, – відавочна, перамяшчацца ён мог даволі спрытна, нягледзячы на тлушч, а Том Бамбадзіл амаль увесь час сьпяваў. Бязглузьдзіцу, галоўным чынам, – ці гэта была мова, незнаёмая хобітам, нейкая найстаражытнейшая, найдаўнейшая, дзе й словы былі амаль усе выклікамі зьдзіўленьня й радасьці з навакольнага сусьвету.
      Рушылі ўпарта – але неўзабаве пераканаліся, што Шлях нашмат далей, чым уяўлялася. Нават без туманоў, праспаўшы ўчора на вяршыні пагорку, да Шляху да цемры не дабраліся б. Цьмяная рыса, якую бачылі зьверху, апынулася ня шэрагам дрэваў ля Шляху, а кустамі ля ўскрайку глыбокай канавы з стромай сьцяной на другім баку. Том сказаў: калісьці даўно гэта была мяжа каралеўства. Здаецца, яму ўзгадалася нешта невясёлае, болей ён не распавядаў.
      Пералезьлі праз канаву й празь дзірку ў муры, потым павярнулі на поўнач, бо Том палічыў, што надта збочылі на захад. Цяпер ехалі па роўнядзі, лёгка й хутка, аднак ужо сутонела, калі пабачылі, нарэшце, доўгі шэраг высокіх дрэваў і ўцямілі, што пасьля ўсіх нечаканых прыгодаў такі дабраліся Шляху. Апошнія асьміны праскакалі намётам, спыніўшыся толькі пад доўгімі ценямі дрэваў. Сталі на пагорку й пабачылі Шлях, асьветлены вечаровым сонцам. У гэтым месцы ён вёў амаль прама з паўднёвага захаду на паўночны ўсход і праваруч ад хобітаў спускаўся ў шырокую лагчавіну. Відавочна, нядаўна тут дажджыла, і моцна. Шматлікія каляіны заліло вадою, тут і там былі лужыны. Зьехалі ўніз, азіраючыся. Нічога трывожнага не прыкмецілі.
      – Ну, нарэшце! – выгукнуў Фрода. – Спадзяюся, змарнавалі ня болей за два дні, паехаўшы празь Пушчу напрамкі, з маёй парады! А мажліва, і не змарнавалі – зьбілі з панталыку перасьлед.
      Астатнія зірнулі на яго – і прыпомнілі Чорных Вершнікаў, былыя жахі. Бо калі патрапілі ў Пушчу, думалі адно: як узьбіцца на Шлях. А калі ён апынуўся пад нагамі, згадалі на небясьпеку, што ішла наўздагон – а цяпер, верагодна, падсьцерагала іх на Шляху. Зірнулі назад, заклапочаныя, – але Шлях быў пусты.
      – Вашамосьць, мяркуеце, сёньня яны возьмуць наш сьлед? – спытаў Піпін баязьліва.
      – Не, сёньня, напэўна, не, – адказаў Бамбадзіл. – Можа, і раніцою таксама не. Але маім здагадкам цалкам не давярайцеся – Том не гаспадар Вершнікам з Чорнай Зямлі, што гэтак далёка ад Томавых межаў.
      Так ці інакш, хобіты жадалі, каб ён выправіўся зь імі. Калі хто й здольны справіцца з чорнымі Вершнікамі, дык напэўна ён. Неўзабаве ж давядзецца трапіць у землі, цалкам незнаёмыя, пра якія распавядалі толькі самыя даўнія й цьмяныя шырскія паданьні. Ужо й сонца амаль схавалася, і ў вечаровым змроку хобітам так захацелася дахаты! Адчулі сябе згубленымі й бездапаможнымі. Каб толькі Том не пакінуў іх! Стаялі нерухома, расчуленыя, нават і не зразумелі адразу, што Том ужо разьвітваецца зь імі, жадае ня падаць духам ды ехаць да самай начной цемры, не спыняючыся.
      – Покуль дзень ня скончыўся, Том шчэ дасць параду. А тады ўжо на сябе ды на свой шанцунак толькі спадзявайцеся. Дык вось: праз чатыры мілі вёску напаткаеце, гэта значыць Прыгор’е пад Тутэйшай Гарою, вакенцамі на захад. Там стаіць шынок стары, шынок “Скаклівы конік”, гаспадар ягоны добры, Ячман Масляк. Там і заначуеце, і ранкам спрытна рушыце. Едзьце вы адважна, але й сьцеражыцеся! Весела насустрач лёсу!
      Хобіты прасілі яго даехаць разам хоць да шынка ды ўзьняць на разьвітаньне куфаль зь імі, аднак Том адмовіўся, сьмеючыся, і дадаў:
      
      Томава памежжа тут, ён далей ня пойдзе!
      Трэба ў хаце шчэ рабіць, Злата зачакалася!
      
      Павярнуўся, падкінуў капялюш. Злавіўшы яго, ускочыў на Таўстуна дый паехаў угору па схіле, напяваючы ў змроку.
      Хобіты таксама ўскараскаліся на поні й усё глядзелі на яго, пакуль ён зьнік у далечыні.
      – Як шкада разьвітвацца з панам Бамбадзілам, – сказаў Сэм. – Усё ў яго здатна й выдатна. Падаецца мне, колькі б мы шчэ ні бадзяліся, анічога лепшага – і дзівосьнейшага – не сустрэнем. Але ня стану адмаўляцца – я цяпер болей за ўсё хачу завітаць у таго “Скаклівага коніка”, пра якога ён згадваў. Спадзяюся, той “Конік” хоць крыху падобны да нашага “Цмока”. Што за народ тут, у Прыгор’і?
      – Хобіты тут, – адказаў Мэры, – і даўгалыгія таксама. Мяркую, будзе гасьцінна й падобна да нашых мясьцінаў. Нашы сюды часьцяком завітваюць.
      – Падобна ці не, – азваўся Фрода, – але ж гэта ўжо ня Шыр. І ня трэба лічыць, што мы на роднай зямлі ды ў роднай хаце! Калі заска, запомніце: нават імя “Торбінс” нельга ўзгадваць! А калі ўжо надта спатрэбіцца, дык я спадар Падстромнік.
      З тым паселі на поні ды паціху сунуліся ў прыцемках уніз па Шляху, тады ізноў угору. Цемра спусьцілася хутка, і здалёк хобіты пабачылі, нарэшце, россып агеньчыкаў.
      Наперадзе ўздымалася Верасовая Строма, чорны цень сярод цьмяных зораў. Да яе заходняга боку прытулілася вялікая вёска. Хобіты пасьпяшаліся да яе, жадаючы толькі дабрацца да агменю, патрапіць пад дах ды зачыніць за сабою дзьверы, пакінуўшы ноч вонкі.
      
      
      9. Пад шыльдаю “Скаклівага коніка”
      
      Прыгор’е – галоўная вёска Прыгорскіх ускрайнаў, невялікага кавалку населенай зямлі, сапраўдная выспа сярод запустэчаных абшараў. Акрамя Прыгор’я, з другога боку стромы туліліся Стадлы, у глыбокай даліне на ўсход хаваліся Ярцы ды Прычыцы на ўскрайку Чыцкага лесу. Вакол іх апрацаваная зямля, палі й дагледжаныя ляскі цягнуліся ўсяго на некалькі вёрстаў.
      Людзі Прыгорскіх ускрайнаў былі рудавалосыя, шыракаплечыя, росту невысокага, вясёлыя, а характару надта незалежнага. Анікому не падпарадкоўваліся, сябравалі й з хобітамі, і з эльфамі ды гномамі, дый ведалі пра іх і астатніх жыхароў сусьвету нашмат болей, чым іншыя плямёны даўгалыгага народу. Самі распавядалі, што яны й ёсьць самыя першапачатковыя насельнікі гэтых мясьцінаў, прамыя нашчадкі тых людзей, што ўпершыню прыйшлі сюды з усходу. Няшмат іх ператрывала войны ды нягоды Даўніх дзён, аднак калі Каралі вярнуліся зноў з-за Вялікага Мора, прыгорцы жылі сабе на старым месцы – і дагэтуль жывуць, а пра Каралёў нават і ўспаміны быльлём парасьлі.
      У тыя дні так далёка на захадзе, ці ў прылеглай да памежжаў Шыру сотні ліг, іншых людзей не было. Праўда ў Дзіказем’і за Прыгорскай ускрайнай бадзяліся нейкія таемныя асобы. Прыгорцы клікалі іх ці сьледапытамі, ці валацугамі, а адкуль яны, ня ведалі. Высокія й цёмнавалосыя, па чутках, яны мелі незвычайны зрок і слых, і здольныя былі разумець мову зьвяроў і птушак. Яны вандравалі далёка на поўдзень, а на ўсход – ажно да самых Туманных гор, але з часам іх заставалася ўсё меней, і бачылі іх зрэдку. Калі завітвалі ў Прыгорскія ўскрайны, прыносілі весткі з далёкіх краёў, распавядалі дзівосныя паданьні, пра якія аніхто болей ня памятаў. Слухалі іх ахвотна, аднак сябраваць з валацугамі не сьпяшаліся.
      Жыло ў Прыгорскіх ускрайнах і шмат хобітаў, і вось яны сьцьвярджалі, што зьяўляюцца самымі першымі насельнікамі найстарэйшага хобіцкага селішча ва ўсім сьвеце, заснаванага задоўга да таго, як астатнія перайшлі Бранявін ды калянізавалі Шыр. Жылі хобіты большай часткаю ў Стадлах, хоць некаторыя і ў Прыгор’і, пераважна па схілах стромы над людзкімі хатамі. вялікія й малыя (гэтак яны клікалі адно аднаго) добра ладзілі, у справы адно аднаго ня лезьлі, але слушна лічылі сябе неабходнай і законнай часткаю суцэльнага прыгорскага люду. Анідзе болей у сьвеце гэткага незвычайнага (і надзвычай удалага) уладкаваньня не было.
      Самі прыгорцы, вялікія ці малыя, вандравалі няшмат і турбаваліся пераважна справамі сваіх чатырох вёсак. Час ад часу прыгорскія хобіты дабіраліся да Прыбычча ці Ўсходняга падзелу. Аднак хоць іх маленькая ўскрайна была ўсяго ў адным дні язды ад Каменналучнага мосту, шырскія хобіты зрэдку туды завітвалі. Выпадкова які прыбычац ці асабліва няўседлівы Хват заяжджаў ды начаваў у “Скаклівым коніку” ноч ці дзьве. Але й тое здаралася ўсё радзей. Шырскія хобіты клікалі прыгорскіх, дый любых астатніх, замежных, чужынцамі й амаль імі не цікавіліся. Лічылі іх грубымі й дурнаватымі. Трэба зазначыць, па захадзе Міжзем’я у тыя часы бадзялася нашмат болей чужынцаў, чым уяўлялі сабе шырскія хобіты. Некаторыя, безумоўна, былі сапраўдныя бадзягі, гатовыя выкапаць нару ў першым прыдатным схіле й жыць там, пакуль ня прыйдзе ахвота сысьці. Аднак у Прыгорскай ускрайне хобіты былі заможныя й салідныя, і не грубейшыя за большасьць шырскіх. Да таго ж яшчэ не забыліся, што калісьці шмат народу езьдзіла ў Шыр ды з Шыру. Як ні лічы, а прыбычцы прыгорцам – радзіна.
      
      Налічвалася ў Прыгор’і ля сотні каменных дамоў даўгалыгага народу. Большасьць над Шляхам, на схіле, вокнамі на захад. З гэтага боку, паўкругам ад падэшвы стромы йшла глыбокая канава з шчыльный жывой агароджай з нутранога боку, якая ў строму ж і ўпіралася. Шлях перасякаў яе па насыпе, а ў тым месцы, дзе праходзіў праз агароджу, зачыняўся моцнай брамай. Падобная брама была й з паўднёвага боку, дзе гасьцінец пакідаў вёску. Зь цемраю брамы зачыняліся, але пры іх у невялічкіх вартоўнях заставаліся на ноч вартавыя.
      Дзе Шлях найбліжэй падыходзіў да падэшвы стромы, агінаючы яе, – у тым месцы стаяў вялікі шынок. Пабудавалі яго даўна, калі рух па Шляху быў нашмат жывейшы. Бо Прыгор’е ляжала на старажытным скрыжаваньні: яшчэ адзін гасьцінец перасякаў Усходні шлях якраз побач з канаваю ля Ўсходняй брамы. Калісьці й людзі, і іншыя народы вандравалі па ім. Ва Ўсходнім падзеле йшчэ казалі: “Дзіўны, як прыгорскія навіны”, – узгадваючы ў прыказцы тыя часы, калі ў шынку распавядалі навіны з поўдня, поўначы й усходу й калі шырскім хобітам часьцяком шанцавала іх пачуць. Паўночныя землі з тых часоў спустэчыліся й заглохлі, дарогай на поўнач амаль ніхто не карыстаўся, і прыгорцы празвалі яе Травашлях, бо яна паціху зарастала травою.
      А шынок стаяў як калісьці, так і цяпер, і шынкар па-ранейшаму быў значнай асобаю. Пад ягоным дахам зьбіраліся з усіх чатырох прыгорскіх вёсак усе, каму не было чаго рабіць ці хацелася перакінуцца словам-другім або пацікавіца падзеямі, – і вялікія зьбіраліся, і малыя, а яшчэ там адпачывалі сьледапыты й іншыя бадзягі, ды спыняліся на ноч вандроўнікі (пераважна гномы), якія шчэ хадзілі па Ўсходнім шляху, з гор ды ў горы.
      
      Зусім сьцямнела, высыпалі бялюткія зоры, калі Фрода зь сябрамі нарэшце дабраліся да Травашляхавага скрыжаваньня й да вёскі. Заходнюю браму ўжо зачынілі, але ля дзьвярэй вартоўні сядзеў чалавек. Ён ускочыў, падхапіў ліхтар і зьдзіўлена ўгледзеўся ў хобітаў.
      – Адкуль зьявіліся й чаго вам трэба? – спытаў груба.
      – Нам патрэбны шынок, – адказаў Фрода. – Мы вандруем на ўсход і сёньня ня здольныя ехаць далей.
      – Хобіты! Чатыры хобіты! І, мяркуючы па гаворцы, з самага Шыру! – прамармытаў вартаўнік пад нос, нібы размаўляючы сам з сабою.
      Зірнуў змрочна, тады адчыніў браму – асабліва не сьпяшаючыся – ды прапусьціў хобітаў.
      – Ну, мы ня тое каб часта сустракалі шырскіх, якія ўночы езьдзяць па Шляху, – дадаў ён, калі хобіты прыпыніліся за брамай, ля дзьвярэй ягонай вартоўні. – Вы перапрашайце, але ж якія такія справы вас вядуць на ўсход? Ці можна даведацца вашыя імёны?
      – Нашыя імёны й нашыя справы – прыватна нашыя, наўрад ці тут зручнае месца ды час, каб іх абмяркоўваць, – сказаў Фрода, якому не спадабаўся ані сам чалавек, ані ягоны тон.
      – Безумоўна, вашыя справа – гэта вашыя ўласныя справы, а вось мая справа – гэта распытваць, хто бадзяецца поначы.
      – Мы – хобіты з Прыбычча, і нам захацелася павандраваць ды наведаць тутэйшы шынок, – улез у размову Мэры. – Я – Мэрыядок Бронь-Быч. Гэтага табе хопіць? Мне казалі, народ у Прыгор’і ветлы да вандроўнікаў. Мо памыліліся?
      – Добра, добра! – хутка прамовіў чалавек. – Я не хацеў анікога пакрыўдзіць. Адылі пабачыце: шмат хто апроч старога Гары-вартаўніка вас будзе распытваць. Тут у нас такі народ бадзяецца, не паверыце! Калі завітаеце ў “Коніка”, дык убачыце, што вы не адзіныя вандроўныя госьці там.
      Тады пажадаў ім дабранач, і размова скончылася. Але Фрода бачыў у сьвятле ліхтара, што чалавек разглядвае іх зь цікавасьцю. Калі брама грымнула за сьпінаю, зачыняючыся, Фрода ўздыхнуў з палёгкай. Цікава, чаму гэты чалавек такі падазроны? Можа, хто распытваў яго, ці завітвалі шырскія хобіты. Мажліва, сам Гэндальф? Ён мог сюды патрапіць, пакуль хобіты цягнуліся празь Пушчу дый па Лысагор’і. Аднак нешта непрыемнае й трывожнае яўна адчувалася й у твары, і ў голасе вартаўніка.
      Той пэўны час пазіраў усьлед хобітам, потым вярнуўся да вартоўні. Як толькі ён павярнуўся сьпінаю да брамы, на яе спрытна й бязгучна ўскараскалася цёмная постаць, саскочыла – і хутка зьнікла сярод ценяў вясковай вуліцы.
      Хобіты ехалі ўгору па некрутым схіле паўз асобныя сядзібы, спыніліся ля шынка. Дзівіліся на людзкія хаты: гэткія ж вялізныя! Сэм зірнуў на шынок – трохпавярховы, з мноствам вокнаў – і зусім адчаяўся. Вядома, уяўляў сабе, што калі-кольвек падчас вандроўкі сустрэне веліканаў, вышэйшых за дрэвы, ды іншых жудасных пачвараў, аднак першай сустрэчы зь людзьмі й іх высачэзнымі хацінамі сталася досыць. Нават і болей чым досыць для ночы пасьля гэткага цяжкога дня. Уявіліся яму чорныя коні, ужо засядланыя, што чакаюць у ценях на шынковым падворку, і Чорныя Вершнікі, якія ўжо высоўваюцца зь цёмных вокнаў пад дахам.
       – Пане Фрода, мы ж тут начаваць не збіраемся, праўда? – усклікнуў ён. – Калі ўжо тут хобіты жывуць, мо папросімся да каго ў хату? Там утульней будзе.
      – А што табе ня так з шынком? – перапытаў Фрода. – Том Бамбадзіл яго нам параіў. Думаю, унутры досыць утульна.
      Для звыклага вандроўніка шынок і звонку падаваўся вельмі ўтульным. Фасадам паглядаў на Шлях, абодва крылы, якія адыходзілі назад ад галоўнага будынку, уразаліся ў схіл, так што ззаду вокны трэцяга паверху былі ўровень зь зямлёю. Праход пад шырокаю аркаю вёў да падворку паміж крыламі, а леваруч пад аркаю, над ганкам зь некалькімі прыступкамі высіліся дзьверы. Яны былі расчыненыя, і адтуль лілося сьвятло. Над аркаю тырчэў ліхтар, а пад ім вісела здаравенная шыльда з малюнкам тлустага белага поні, які ўзьняўся на дыбкі. Над дзьвярыма быў і надпіс белымі літарамі: “Скаклівы конік Ячмана Масьляка”. З многіх акенцаў першага паверху, з-за тоўстых завесаў, сачылася сьвятло.
      Хобіты прыпыніліся ў змроку перад дзьвярыма, не наважваючыся ўвайсьці, – і тут нехта ў шынку весела засьпяваў і песьню падхапіла мноства галасоў, патрапляючы ў лад ды ў тон. Хобіты паслухалі троху – ну, тое ўзбадзёрвала – і нарэшце зьлезьлі з поні. Песьня скончылася й адразу ж выбухнула сьмехам, пляскам далоняў.
      Вандроўнікі правялі поні пад аркаю ды, пакінуўшы іх стаяць на падворку, падняліся па прыступках. Фрода крочыў наперад – і ледзь ня тыцнуўся носам у тоўстага, невысокага чалавека з чырвоным тварам і цалкам лысаю галавою. На ім быў белы фартух, і відавочна, чалавек ляцеў з усіх ног з адных дзьвярэй у іншыя, несучы паднос, застаўлены поўнымі куфлямі.
      – Ці можна нам... – пачаў быў Фрода.
      – Паўхвіліначкі, калі ласка! – крыкнуў чалавек, ужо праз плячо, дый зьнік за дзьвярыма, у гомане галасоў ды ў воблаку тытунёвага дыму. Але момант – і зьявіўся зноў, выціраючы рукі аб фартух.
      – Добры вечар, маленькі спадар! – павітаў, пакланіўшыся. – Чым магу паслужыць?
      – Ложкамі для чатырох ды стойламі для пяцёх поні, калі тое мажліва. Вы, мабыць, спадар Масьляк?
      – Але, пане, але. Ячманам клічуць мяне. Ячман Масьляк, да паслугаў! А вы з Шыру, так? – сказаў ён і раптоўна пляснуў сябе па ілбе, быццам намагаючыся ўзгадаць нешта. – Хобіты! Што ж гэта такое мне трэ было, га? А ці можна, панове, вашыя імёны?
      – Спадары Хват і Бронь-Быч, а вось гэта – Сэм Гэйхад. А маё імя – Падстромнік.
      – Ну вось, зноў! – усклікнуў Масьляк, шчоўкнуўшы пальцамі. – Нешта ж такое блізка… не, потым, напэўна, узгадаю, калі час будзе. З ног валюся, спяшаючыся, – але ж пабачым, што для вас зрабіць мажліва. Цяпер нячаста завітваюць да нас з Шыру, і я дзеля вас, спадарыкі, што заўгодна, усім сэрцам, – дальбог, столькі ўжо народу сёньня, ну, здаўна ўжо гэткага не было! Ці пуста, ці густа, як у нас у Прыгор’і кажуць. Гэй, Ноб!.. Гэй, дзе ты, паўсьцюк скуралапы? Ноб!
      – Бягу, пане, бягу! – зь дзьвярэй выскачыў жвавы хобіцік, а пабачыўшы гасьцей, спыніўся, разглядаючы іх зь вялікай цікаўнасьцю.
      – Дзе Боб? – крыкнуў Масьляк. – Ня ведаеш? Дык знайдзі яго! Ну, рукі ў ногі! У мяне ня тры пары ног, каб паўсюль пасьпяваць. І ня тры пары вачэй. Скажы Бобу, каб пяцёх поні ў стойлы завёў і дагледзеў. Няхай адшукае там месца, ён жа коньмі займаецца, ня я.
      Ноб патэпаў прэч, падміргнуўшы ды ўсьміхнуўшыся.
      – Так, што я хацеў сказаць? – спадар Масьляк пастукаў сябе пальцам па ілбе. – Ну, за адно ўхопісься, другое выпусьціш, як гаворыцца. Такі вечар – ажно галава кругам ідзе. Па Травашляху з поўдня такая каманда зьявілася ўчора – навіна дый навіна, калі ня болей. А сёньня кампанія гномаў з усходу завітала. І вы цяпер. Калі б вы ня хобіты былі, дык, пэўна, і класьці вас не было б куды. А так ёсьць у нас у паўночным крыле адзін-два пакойчыкі выключна для хобітаў, зладзілі іх, шчэ калі шынок будавалі. На самым ніжнім паверсе, з круглымі вокнамі, па-васкаму. Спадзяюся, там вам будзе ўтульна. Так, напэўна, вы вячэраць жадаеце – ну, як толькі, дык адразу. Хадзема, спадарства!
      Ён правёў хобітаў крыху па калідоры дый адчыніў дзьверы.
      – Вось такі маленькі цудоўны пакойчык! Спадзяюся, вам падыдзе. А цяпер мне трэба бегчы. Такі заняты, зусім і часу няма паразмаўляць. Вуй, бегчы – усяго ж дзьве нагі, ды шчэ й бруха на іх цягаць! Пазьней я знову забягу, але! Калі што спатрэбіцца, званіце ў званок, Ноб прыбяжыць. Калі не прыбяжыць, званіце яшчэ дый галасіце!
      Нарэшце й сапраўды пабег, пакінуўшы хобітаў крыху агаломшанымі ды адурэлымі ад такой навалы словаў. Заняты ці не заняты, а балбатаў ён хутчэй, чым бегаў, да таго ж безь перапынку. А пакойчык і сапраўды быў утульны. У невялікім агмені скакала зыркае полымя, перад ім стаялі нізенькія файныя фатэлькі. І стол быў круглы, ужо засланы белым абрусам, а на ім – вялікі званок. Але ж хобіт-паслужнік, Ноб, прыбег яшчэ да таго, як надумаліся званіць. Прынёс сьвечкі й паднос, поўны талерак.
      – Панове, якое пітво жадаеце? Паказаць вам вашыя спальні, пакуль гатуецца вячэра?
      Хобіты пасьпелі ўмыцца і сягнуць паловы добрых глыбокіх куфляў піва, калі Ноб узьнік зноў, разам з Масьляком. У імгненьне зладзілі вячэру. Зьявіліся на стале гарачы суп, халоднае мяса, пірог з чарніцамі, сьвежы хлеб, масла тоўстымі кавалкамі, паўкруга файнага сьпелага сыру: добрая, простая ежа, ня горшая за шырскую, такая знаёмая й звычайная, што й рэшткі Сэмавай падазронасьці, ужо падточанай найвыдатнейшым півам, разьвеяліся.
      Масьляк памітусіўся крыху вакол стала, дый накіраваўся да дзьвярэй. А ў дзьвярох прыпыніўся:
      – Ня ведаю, ці даспадобы вам кампанія. Мо вы спаць пакладзецеся, павячэраўшы. Але народ з задавальненьнем вас пабачыць ды павітае, ведаеце. Чужынскія хобіты – прошу прабачэньня, вандроўныя, з Шыру, нас гэтак зрэдку наведваюць. А мы так былі б удзячныя за навіны, ці расповед які, ці песеньку. Аднак жа, як пажадаеце, спадарыкі мае! Калі што патрэбна, званіце!
      Калі хобіты нарэшце добра пад’елі – гадзіна бяз чвэрці ўпартай працы сківіцамі, і тое без усялякіх перапынкаў на размовы, – адчулі сябе такімі бадзёрымі й пасьвяжэлымі, што Фрода з Сэмам ды Піпін вырашылі выйсьці ў агульную залю, да астатніх гасьцей. А Мэры сказаў, што там цяжка дыхаць, бо тлумна.
       – Я вось тут у спакоі пасяджу ля агменю, пасьля, можа, выйду на шпацыр, удыхну сьвежага паветра. А вы там языкамі асабліва не трапіце, не забывайцеся – мы шчэ на шляху, і зусім недалёка ад Шыру.
      – Добра! – адказаў Піпін. – Ты за сабою даглядай. Не згубіся, ды памятай, што за дзьвярыма бясьпечней, чым вонкі.
      
      Кампанія ў вялікай залі шынка была шматлікая й разнастайная – як пабачыў Фрода, калі ягоныя вочы прызвычаіліся да змроку. Бо асьвятлялася заля пераважна вялізным агменем, дзе палалі цэлыя чуркі, ды трыма цьмянымі ліхтарамі, што зьвісалі з бэлек пад дахам. Ды й тое сьвятло засмужвалася шчыльным дымам. Ячман Масьляк стаяў побач з агменем, размаўляючы з парачкай гномаў і нейкімі дзівакаватага выгляду людзьмі. На лавах уперамешку сядзелі тутэйшыя людзі, хобіты (тыя трымаліся гуртам і безупынна гаманілі), яшчэ гномы ды колькі розных нязнаных асобаў, вызначыць і разгледзець якіх не было мажліва ў змроку па кутах.
      Як толькі шырскія хобіты крочылі ў залю, узьняўся рознагалосы гоман вітаньняў – але толькі ад прыгорцаў. Чужынцы, асабліва тыя, што прыйшлі па Травашляху, адно зірнулі зацікаўлена. Гаспадар назваў гасьцей прыгорцам, але з такою хуткасьцю, што хоць і расчулі большасьць імёнаў, так і не пасьпелі разабраць, каму якое належыць. У прыгорскіх людзей імёны былі большай часткаю расьлінныя (і для шырскага вуха дзівосныя): Чароцік, Дзядок, Яблыкун, Мажавей, Верашчак ды Быльнік (калі ня згадваць самога Масьляка. І ў некаторых хобітаў былі падобныя імёны. Напрыклад, шмат было Чарнабыльнікаў. Але большасьць мела звычайныя імёны: Насыпчук, Нарачун, Даўгакоп, Пяскатрус, Дзірва. Такія й у Шыры часьцяком сустракаліся. Знайшлося й некалькі Падстромнікаў з Стадлаў. Паколькі яны ўявіць сабе не маглі, што можна мець адно імя й ня быць сямейнікамі, то й Фрода палічылі пэўнаю далёкаю радзінаю й павіталі, як здаўна забытага й нечакана знойдзенага сваяка.
      Хобіты прыгорскія да гасьцей паставіліся добра, па-сяброўску, шмат распытвалі – і неўзабаве Фрода прымушаны быў патлумачыць, што ён робіць і куды кіруецца. Ён распавёў, што цікавіцца гісторыяй ды геаграфіяй (слухачы старанна заківалі галовамі – хоць ані адно, ані другое гэткае слова не былі частымі ў прыгорскай гаворцы). Фрода сказаў, што плянуе напісаць кнігу (усе змоўклі ў подзіве), і таму ён і ягоныя сябры зьбіраюць зьвесткі пра хобітаў па-за шырскімі межамі, асабліва, пра ўсходніх хобітаў.
      Тут загаманілі ўсе разам. Калі б Фрода сапраўды хацеў напісаць кнігу ды меў ня два вухі, а два тузіны, то за хвіліны матар’ялу назьбіраў бы на некалькі разьдзелаў. Больш за тое, яму шчэ й выдалі даўжэзны сьпіс тых, каго ён мусіць распытаць – пачынаючы “ад самога старога Ячмана”. Але ў хуткім часе, калі стала відавочна, што прама на месцы Фрода анічога пісаць не зьбіраецца, хобіты зноўку прыняліся распытваць пра Шыр. Увогуле, Фрода ня надта хацелася размаўляць, і неўзабаве ён застаўся самотным у сваім куце, слухаючы й пазіраючы навокал.
      Людзі з гномамі гутарылі большай часткаю пра далёкія падзеі й дзяліліся зьвесткамі, якія, на жаль, рабіліся ўсё больш звычайнымі ў гэтыя дні. На поўдні было неспакойна, і падавалася, што людзі, якія зьявіліся па Травашляху, шукалі новых земляў, каб асесьці. Прыгорцы ім спачувалі, але ж, відавочна, ня радаваліся пэрспэктыве прыняць вялікую колькасьць чужынцаў на сваю зямлю. Адзін з паўднёўцаў, вузкавокі, з прышчурам, непрывабнага выгляду мужык, прадказваў, што йшчэ болей народу рушыць на поўнач у самай блізкай будучыні.
      – Калі ім не дадуць месца, каб пасяліцца, дык яны самі знойдуць. Бо таксама маюць права жыць, як і іншыя ўсялякія, – сказаў гучна, каб усе пачулі. Тутэйшыя ня надта ўсьцешыліся.
      Хобіты на тое зьвярталі няшмат увагі. Бо падавалася, гэта іх зусім ня тычылася – доўгі народ ў хобіцкія норы гасьцяваць не палезе. Хобітаў болей цікавілі Сэм зь Піпінам, якія пачуваліся ўжо зусім па-свойску й бадзёра выдавалі адну шырскую навіну за другой. Калі Піпін распавёў, як абрынулася нара магістрату ў Міхальскім Выкапе, уся кампанія досыць нарагаталася: міхальскага галаву, Віля Беланога, найтаўсьцейшага хобіта ва ўсім Заходнім падзеле, цалкам засыпала вапнай, а калі нарэшце выбраўся, быў што твой пончык у цукровай пудры! Аднак раз-пораз пытаньні тутэйшых рабіліся больш няёмкія. Напрыклад, адзін зь прыгорцаў, які, напэўна, завітваў у Шыр некалькі разоў, такі хацеў выведаць, дзе ж жывуць Падстромнікі й каму яны радзіна.
      Раптам Фрода заўважыў, што ў ценю ля сьцяны сядзіць чалавек, які, відочна, таксама ўважліва прыслухоўваецца да хобіцкіх расповедаў. Выгляду ён быў дзіўнога: паліў доўгую, неяк незвычайна выгнутую й аздобленую люльку, на нагах меў высокія боты з мяккай скуры, файна зладжаныя, але ж досыць зношаныя ды заляпаныя брудам. Хоць было цёпла, сядзеў, захінуўшыся ў плашч з шчыльнай цёмна-зялёнай тканіны, і каптур насунуў на самыя вочы. Але ж відаць было, як пабліскваюць яны, калі незнаёмца паглядае на хобітаў.
      Як толькі Масьляк прабег паблізу, Фрода спытаў у яго шэптам:
      – Гэта хто такі? Вы, калі не памыляюся, яго не назвалі?
      – Яго? – Масьляк, не паварочваючы галавы, скасіў вочы ў бок незнаёмца. – Ды я й сам ня ведаю. Ён з бадзяжнага народу, сьледапытаў, гэтак мы іх клічам. Ён рэдка з кім гамоніць, але калі ўжо разгаворыцца, дык можа файны расповед выдаць. Зьнікне на месяц, на год – а потым зноў тут. Апошняй вясною часьцяком завітваў – але з таго часу зьнік. Як ягонае сапраўднае імя, ня ведаю. А тутэйшыя клічуць Швэндалам, то ж бо швэндаецца туды-сюды на доўгіх нагах, сьпяшаецца заўсёды – а куды, анікому не гаворыць. Ведаеце, у нас кажуць: каму справы на ўсходзе, каму на захадзе, ды ўсё ня нашыя. Гэта мы пра сьледапытаў гэных ды пра шырскі народ, так. Дзіўна, што вы ім зацікавіліся.
      У гэты момант нехта запатрабаваў яшчэ піва, і патлумачыць, што меў на ўвазе, спадар Масьляк не пасьпеў.
      А Фрода заўважыў, што Швэндал глядзіць прама на яго, нібы пачуўшы альбо здагадаўшыся, пра што вялося з Масьляком. І раптам махае яму рукою, ківаючы – запрашае да свайго стала. Калі Фрода падышоў, незнаёмца скінуў каптур. Твар у яго быў блядны, вочы – зыркія, шэрыя, пранізьлівыя, а ў густых чорных валасах ужо праблісквала сівізна.
      – Мяне завуць Швэндалам, – вымавіў ён ціха, – і мне вельмі прыемна сустрэць нарэшце спадара… спадара Падстромніка, калі Масьляк не памыліўся зь імем.
      – Не памыліўся, – сказаў Фрода суха, пачуваючыся няёмка пад Швэндалавымі пранізьлівымі вачыма.
      – Ну, спадар Падстромнік, на вашым месцы я параіў бы сябрам крыху прытрымаць языкі. Вядома, файнае пітво, агмень, выпадковыя знаёмцы – усё добра й прыемна, але ж вы ня ў Шыры. Тут шмат хто трапляецца... “Хто б казаў” – напэўна, падумалі вы, – дадаў ён з сухою ўсьмешкаю, пабачыўшы Фродаў позірк. – Аднак ёсьць і горшыя госьці гэтай ноччу ў Прыгор’і.
      Ён уважліва паглядзеў Фрода ў твар. Той адказаў на погляд – але прамаўчаў. А тады Швэндал зьнянацку зірнуў у Піпінаў бок. Фрода таксама азірнуўся – і ўсьвядоміў, што Піпін – вось жа дурны маладзён! – ашалеўшы ад посьпеху сваёй показкі пра тоўстага міхальскага галаву, расьпісвае Більбаву разьвітальную Вечарыну! Ужо й Більбавай прамовы сягнуў і, відавочна, падбіраўся да самага ягонага чароўнага зьнікненьня.
      Як Фрода раззлаваўся! Так, для большасьці тутэйшых хобітаў гэта проста йшчэ адна сьмешная гісторыя пра сьмешны народзец за Бранявінам. Але некаторыя (і стары Масьляк, напэўна, сярод іх) маглі быць больш абазнанымі й маглі згадаць даўнія чуткі пра Більбава зьнікненьне. А тое пацягнула б за сабою й згадку пра Більбава імя, асабліва калі нехта ўжо распытваў пра Торбінсаў у Прыгор’і.
      Фрода засоўгаўся на месцы, ня ведаючы, што ж рабіць. Піпін, відавочна, ажно зь сябе выходзіў ад задавальненьня, ён забыўся на ўсе папярэджаньні. Бацюхны, ён гэтак можа й пра пярсьцёнак вываліць! Вось будзе сапраўдная бяда!
      – Лепей зрабіць нешта зараз жа! – прашаптаў яму на вуха Швэндал.
      Фрода ўстаў, улез на стол ды пачаў прамаўляць. Адразу многія зь Піпінавых слухачоў павярнуўся да яго. Запляскалі ў далоні, засьмяяліся. Напэўна, вырашылі, што спадар Падстромнік глынуў зашмат піва й нарэшце разьняволіўся.
      Фрода адчуў сябе досыць няёмка, і рука яго – як звычайна падчас прамоваў – сама сабою палезла ў кішэню. Ён намацаў пярсьцёнак на ланцужку й раптам зь незвычайнай сілаю пажадаў вось тут і зараз яго насунуць, зьнікнуць, пазбавіцца ўсёй гэтай дурноты. Жаданьне прыплыло быццам аднекуль вонкі, ад нечага – ці некага – у залі. Але Фрода рашуча адкінуў гэтую думку, сьціснуў пярсьцёнак у далоні – нібы не даючы ўцячы або нашкодзіць. Хоць мацай, не мацай у кішэні, словаў у галаве тое не дадасьць. Ня ведаючы, пра што ж будзе прамаўляць далей, Фрода пачаў з звычайных “уводзінаў”, як тое звалася ў Шыры:
      – Панове! Мы ўсе надзвычай удзячныя за вашую добрую гасьціннасьць, і я спадзяюся, што наш нядоўгі візыт дапаможа аднавіць даўняе сяброўства паміж Шырам і Прыгор’ем, – і закашляўся, ня ведаючы, што сказаць яшчэ.
      Кожны ў залі цяпер глядзеў на яго.
      – Песьню! – выгукнуў хтосьці з хобітаў
      – Песьню, песьню! – падхапілі ўсе. – Шаноўны спадару, калі ласка, што-небудзь новенькае, чаго мы ня чулі!
      На ймгненьне Фрода зьбянтэжыўся. А потым з адчаю завёў жартоўную песеньку, якая некалі вельмі падабалася Більба (ня толькі падабалася – папраўдзе кажучы, ён ёю ганарыўся, бо сам напісаў). Песенька была пра шынок і менавіта таму, відаць, узгадалася першай. Вось яе словы цалкам. Сёньня мала хто памятае болей за некалькі радкоў.
      
      Я ведаў шынок, пахілы шынок
      Пад стромай шэрай старою.
      Там пеннае піва варылі на дзіва –
      Такое, што Пан Месяцовы хціва
      Глынуць захацеў, ды ўніз паляцеў
      Аднойчы парой начною.
      
      Стаёвы шынковы катá меў – музыку.
      На скрыпцы зайграе – дый годзе!
      Туды ды сюды засоўгае смыкам,
      Ці ў голас вішчыць, ці зь лёзным мурлыкам –
      Аж сьцены ішлі ў карагодзе!
      
      Быў там сабака, малы небарака,
      Жарты любіў больш за піва.
      Як госьці зьбяруцца, жартуюць-сьмяюцца,
      Сабака – да іх, ажно лапы трасуцца,
      Рагоча ды скача дурліва.
      
      Была там карова з рагамі, бы дрэва,
      А гонарам нібы царэўна.
      Як сьпевы пачуе – бязь піва п’янее,
      Танчыць ды скача, ледзь не шалее,
      Да ранку на ганку, напэўна.
      
      Ах! Гэты шэраг талерачак срэбных,
      Лыжак срэбных скарбніца!
      Дзеля нядзелі кожную пару
      Чысьцяць, каб зьзялі, нібыта з пажару,
      З ночы ажно да дзяньніцы!
      
      Пан Месяцовы піў бы дубовы,
      А кот так нарэшце заліўся,
      Што лыжка з талеркаю польку скакала,
      Што псіна свой хвост ледзьве не пакусала,
      Ды рог у каровы завіўся.
      
      Пан Месяцовы куфаль свой знову
      Ўзьняў, дый раптам зваліўся
      Пад тую фатэлю, дзе прагнуў ён элю –
      Заснуў, не прачнуўся, забыўся, спазьніўся,
      А вонкі ўжо дзень пачынаўся.
      
      Казаў тут стаёвы: “Мой коцю шаўковы,
      Чуеш, як коні тупочуць?
      Срэбныя цуглі грызуць ды гіргочуць,
      А гаспадар іх заліў сабе вочы,
      Ды падымацца ня хоча!”
      
      Як Пана будзілі! Раўлі, галасілі!
      А кот ужо ж так намагаўся –
      Аж лавы скакалі ды куфлі ляталі
      А Пана з адчаю кіём лупцавалі:
      А ён усё не прачынаўся!
      
      
      Тут Пана – за рукі, тут Пана – за ногі,
      З Стромы – на Поўню – дый годзе!
      А сьледам карова за ім у пагоні,
      І куфлі, і лавы, і Панавы коні,
      І лыжкі пайшлі ў карагодзе.
      
      Віснула скрыпка, ляснула скрыпка,
      Лопнула – гора муркоту.
      Карова здурнела, на Поўню ўзьляцела;
      Сабака ж зарагатаў ашалела,
      Ды з лыжкамі змыўся ў суботу.
      
      Месяц змарыўся, за схіл закаціўся.
      Сонейку час падымацца,
      Яно ж паглядзела – і зноў ледзь ня села:
      Што ж тут такое? Ці дзень над зямлёю?
      Усе толькі ў ложкі кладуцца!
      
      Пляскалі доўга й гучна. Голас у Фрода быў някепскі, дый песенька прыйшлася даспадобы.
      – Дзе ж стары Ячмане? – гукалі. – Хай паслухае! Бобу трэба вывучыць пра гэтага коціка ды ягоную скрыпку – мы добра патанчым.
      Прынесьлі йшчэ піва, і ўсе закрычалі:
      – Калі ласка, спадару, яшчэ раз, яшчэ! Зрабі ласку!
      Праставілі Фрода яшчэ піва й запрасілі прасьпяваць зноў – і самі ўзяліся дапамагаць. Шмат хто падпяваў, бо мэлёдыя ж была вядомая, а словы хутка запаміналіся. Настала цяпер Фродава чарга задавальняцца сабою. Ён ажно затанчыў па стале, а калі дабраўся да радка “Карова здурнела, на поўню ўзьляцела”, сам скочыў угору. Перастараўся троху – бо прызямліўся, а дакладней, прыстоліўся, прама ў паднос з куфлямі, пасьлізнуўся ды з грукатам і ляскатам бухнуўся з стала! Публіка толькі разявіла раты, каб разрагатацца, – ды так і пакінула іх разяўленымі. Бо сьпявак зьнік – нібы праз падлогу праваліўся, не пакінуўшы дзіркі!
      Тутэйшыя хобіты, уражаныя, моўчкі вырачылі вочы, а тады ўскочылі й наперабой запатрабавалі да сябе Ячмана. Усе адразу адсунуліся далей ад Сэма зь Піпінам ды пазіралі на іх цяпер змрочна й падазрона. Тыя засталіся самі па сабе сядзець у куце й пачуліся вельмі няёмка – бо, відавочна, цяпер да іх ставіліся як да паплечнікаў бадзяжнага чараўніка, які немаведама зь якой нагоды сюды забрыў. А адзін смуглявы прыгорац паглядаў гэтак кпліва, з пасьмешкай, нібы добра разумеючы, што тут і да чаго. І неўзабаве высьлізнуў вонкі, а за ім – вузкавокі паўднёўца. Абодва ўвесь вечар перашэптваліся. Вартаўнік Гары таксама пасьпяшаўся за імі.
      Фрода адчуваў сябе апошнім ідыётам. Ня ведаючы, што яшчэ рабіць, ціхенька адпоўз пад сталамі ў цёмны кут, дзе сядзеў Швэндал. Той заставаўся нерухомым, анічым не выказваючы сваіх думак. Фрода прыхіліўся да сьцяны, зьняў пярсьцёнак. Як жа ён апынуўся на пальцы? Нешта Фрода ня памятаў, як гэта здарылася. Напэўна, калі сьпяваў, мацаў рукою ў кішэні – а потым і насунуў на палец, калі вытыркнуў руку, каб зьмякчыць падзеньне. І падумалася: а можа, пярсьцёнак сам выкінуў гэткую штуку? На загад каго-нікаго тутака, у залі, – каб выявіць сябе. Фрода зусім не даспадобы былі твары людзей, якія адразу ж пасьля здарэньня пакінулі залю.
      – Ну й што цяпер? – спытаў Швэндал, калі Фрода зноў зрабіўся бачны. –Дзеля чаго было гэта рабіць? Горш за ўсё, што маглі выбалбатаць вашыя сябры! Нагою прама ў пастку – ці мо, хутчэй, пальцам?
      – Я вас не разумею, – прамармытаў Фрода, зьбянтэжаны й запепакоены.
      – Разумееце. І добра. Але лепей вычакаць, пакуль сьціхне пярэпалах. А тады, спадар Торбінс, калі вы ня супраць, я з задавальненьнем трошку з вамі перамоўлю.
      – Пра што? – спытаў Фрода, ігнаруючы згадку свайго сапраўднага імя.
      – Пра справы, істотныя для нас абодвух, – адказаў Швэндал, гледзячы Фрода прама ў вочы. – Мяркую, вы пачуеце шмат карыснага для вас.
      – Добра, – сказаў Фрода, намагаючы зрабіць выгляд, што ўсё гэта яго зусім не цікавіць. – Пагутарым пазьней.
      
      А тым часам ля агменю ажыўлена спрачаліся. Спадар Масьляк быў пасярод спрэчкі й намагаўся выслухаць адначасова некалькі апісаньняў падзеі, ніводнае зь якіх не супадала з аніякім іншым.
      – Бачыў я, – сьцьвярджаў хобіт, – дакладнеў, ня бачыў, і ўсё – ну, вы ж мяне разумееце. Ён проста зьнік у паветры, быццам дымам разышоўся, як гаворыцца.
      – Ня можа быць, спадару Чарнабыльніку? – спытаў гаспадар азадачана.
      – Можа! – пацьвердзіў спадар Чарнабыльнік. – І праваліцца мне на месцы, калі ня так!
      – Нешта тут ня так, – сказаў Масьляк, гайдаючы калавою, – у спадара Падстромніка, як бы так сказаць, даволі салідная фігура, каб дымам разысьціся. Ды шчэ каб у гэтай залі, вы ужо прабачце, дым разыходзіўся? Ён тут вісьма вісіць!
      – Ну, дык дзе ён цяпер? – усклікнулі адразу некалькі спрачальнікаў.
      – Ну адкуль мне ведаць? Калі ласка, хай ідзе, куды хоча, – толькі каб заплаціў раніцою. А вунь спадар Хват – ён жа ня зьнік.
      – Ну, я бачыў, што бачыў, а я бачыў, што я яго ня бачыў! – зацята цьвердзіў спадар Чарнабыльнік.
      – А я кажу, тут нейкае непаразуменьне, – паўтарыў Масьляк, зьбіраючы на паднос рэшткі пабітых куфляў.
      – Вядома, непаразуменьне! – сказаў тут Фрода. – Я ня зьнік. Проста трэба было перакінуцца парай словаў з Швэндалам.
      Ён крочыў наперад, да сьвятла ад агменю. Аднак большасьць спрачальнікаў адсунуліся назад, нават болей разьюшаныя, чым раней. І Фродавым тлумачэньням пра тое, што ён хутка адпоўз пад сталамі, калі зваліўся, відавочна, не паверылі. Большасьць хобітаў і тутэйшых людзей адразу засьпяшаліся дахаты, згубіўшы ўсялякае жаданьне заставацца ў шынку гэтым вечарам. Некаторыя, сыходзячы, пазіралі на Фрода вельмі нядобра й перашэптваліся паміж сабою. Гномы ды некалькі чужаземных людзей таксама ўсталі ды пажадалі дабранач гаспадару – але ня Фрода й ягоным сябрам. Неўзабаве ў залі не засталося анікога, акрамя Швэндала, які сядзеў, непрыкметны, ля сьцяны.
      А Масьляк, падавалася, не пераймаўся. Верагодна, палічыў, што раніцою шынок будзе мо й паўнейшы – бо трэба ж гэткае таемнае здарэньне абмеркаваць як сьлед. Аднак усё ж спытаў:
      – І што ж вы такое вырабляеце, спадару Падстромніку? Гасьцей маіх параспалохалі, куфлі паразьбівалі сваёй акрабатыкай!
      – Мне вельмі шкада, што так атрымалася, што я нарабіў столькі клопату, – сказаў Фрода. – Гэта выпадак, сапраўды, цалкам выпадковае здарэньне.
      – Ладна, ладна, спадару Падстромніку! Але калі вы йзноў зьберацеся з стала валіцца ці чары якія строіць, вы лепей папярэдзьце нас – а ў першую чаргу мяне. Ведаеце, мы тут крыху нязвыклыя да ўсялякага, ну, вы разумееце, ненатуральнага, гэтак зьнанацку нам цяжка такое выносіць.
      – Болей такое не паўторыцца, спадар Масьляк, абяцаю вам. А цяпер, мяркую, мы пойдзем да ложкаў. Трэба зьяжджаць зь сьвятлом. Будуць нашыя поні падрыхтаваныя а восьмай?
      – Так, так! Аднак да таго, як вы пакладзецеся спаць, ці можна мне з вамі трохі перамовіцца, сам-насам, спадару Падстромніку? Мне якраз узгадалася тое, што зьбіраўся сказаць вам. Мне тут трэба зрабіць тое-сёе, а тады я да вашага пакою завітаю, калі вы ня супраць.
      – Безумоўна! – адказаў Фрода, адчуваючы сябе паскудней няма куды. Цікава, колькі йшчэ размоваў “сам-насам” яму давядзецца мець перад сном і што ён з гэтых размоваў атрымае. Нават і тлусты твар старога Масьляка ўжо падаваўся небараку Фрода злаўмысным.
      
      
      10. Швэндал
      
      Фрода, Піпін ды Сэм вярнуліся ў гасьцёўню, дзе вячэралі. Там было цёмна. Агонь амаль згас, і толькі калі разьдзьмулі вугольле ды падкінулі пару паленцаў, заўважылі – зь імі ў пакоі Швэндал! Спакойна сядзіць сабе ў фатэлі ля дзьвярэй.
      – Вітаньне, – выгукнуў Піпін. – Хто вы такі й чаго жадаеце?
      – Клічуць мяне Швэндалам, – адказаў той, – і хоць ваш сябра, мажліва, ужо забыўся – ён абяцаў паразмаўляць з мною.
      – Вы казалі, што я магу пачуць нешта карыснае, – азваўся Фрода. – І што ж напрыклад?
      – Так, карыснае. Але не бясплатнае.
      – Як гэта разумець?!
      – Не палохайцеся, калі ласка. Я маю на ўвазе толькі адно: я распавядаю вам тое, што ведаю, і даю добрую параду – але й атрымліваю ад вас узнагароду.
      – І што ж гэта за ўзнагарода, цікава? – сказаў Фрода, падазраючы, што патрапілі на махляра, і шкадуючы, што ўзялі з сабою мала грошай. Наўрад ці гэты шалбер задаволіцца, а як потым абыходзіцца бяз грошай?
      – Паверце, гэта вам па кішэні, – адказаў Швэндал, павольна ўсьміхаючыся, бы прачытаўшы Фродавы думкі. – Вы ўсяго толькі бераце мяне з сабою, і я вандрую разам з вамі, пакуль мне будзе гэта патрэбна.
      – А няўжо ж? – усклікнуў Фрода, зьдзіўлены, але не заспакоены. – Нават калі б я прагнуў яшчэ паплечнікаў у вандроўцы, я не згадзіўся б на гэткае, пакуль не даведаўся б болей пра вас і вашыя мэты.
      – Файна! – гукнуў Швэндал, закінуўшы нагу за нагу ды ўладкоўваючыся ў фатэлі ўтульней. – Падаецца, вы ўжо на шляху да здаровага сэнсу – надта прыемна. Бо дагэтуль вы пасьпелі нарабіць… Ну, файна! Я распавяду вам, што ведаю, – а тады самі вырашайце, браць мяне з сабою ці не. Мяркую, вам захочацца, калі вы мяне паслухаеце.
      – Дык распавядайце! – прапанаваў Фрода. – Што ж такога вам вядома?
      – Шмат чаго, і адно чарней за другое. Што ж тычыцца вашае справы, – тут ён узьняўся з фатэлі, падышоў да дзьвярэй, хутка адчыніў іх і вызірнуў вонкі. Тады зачыніў і зноў усеўся.
      – У мяне добры слых, – вымавіў шэптам, – і хоць я ня здольны зьнікаць, мне выпадала паляваць на найдзічэйшых і найсьцярожкіх пачвараў. Я нядрэнна ўмею хавацца ад чужых вачэй, калі не жадаю, каб мяне бачылі. Сёньняшнім надвячоркам мне выпала апынуцца за кустамі побач з Шляхам на захад ад Прыгор’я й пабачыць чатырох хобітаў, якія ехалі з Лысагор’я. Наўрад ці варта пераказваць тут усё, што яны казалі старому Бамбадзілу ці адзін аднаму, але сёе-тое, для мяне надта цікавае, можна паўтарыць. "Калі ласка, запомніце: нават імя “Торбінс” нельга згадваць! А калі ўжо мяне па імені клікаць спатрэбіцца, дык я спадар Падстромнік", – казаў адзін зь іх. Так гэта мяне зацікавіла, што я прасачыў за імі да самай брамы – і далей, прама за іх сьпінамі. Мажліва, спадар Торбінс мае рацыю не раскрываць сваё імя: але ў такім выпадку я параіў бы ягоным сябрам паводзіць сябе асьцярожней.
       – Не разумею, чаму каго-кольвек у Прыгор’і зацікавіла маё імя, – сказаў Фрода раздражнёна, – і яшчэ ня ведаю, чаму яно зацікавіла вас. Мажліва, спадар Швэндал мае рацыю падпільноўваць ды падслухоўваць. Калі так, я жадаў бы пэўных тлумачэньняў наконт гэтай рацыі.
      – Добры адказ! – расьсьмяяўся Швэндал. – Тлумачыцца ўсё проста: я шукаў шырскага хобіта Фрода Торбінса. І хацеў знайсьці яго як мага хутчэй. Бо даведаўся, што ён нясе з сабою з Шыру, скажам так, таямніцу, якая тычыцца мяне й маіх сяброў.
      – Не палохайцеся, вы ня так мяне зразумелі! – усклікнуў ён, пабачыўшы, што й Фрода ўзьняўся з фатэлі, і Сэм ажно падскочыў, крывячыся. – Я тут для таго, каб абараніць вашую таямніцу! Бо я хачу, каб вы яго захавалі, нават болей за вас! А бараніцца трэба! – ён нахіліўся наперад і сувора зірнуў на хобітаў.
      – Цяпер трэба сачыць за кожным ценем! – папярэдзіў напаўголасу. – Чорных Вершнікаў ужо бачылі ў Прыгор’і. У панядзелак адзін прыехаў з Травашляху, а потым і другі, па Травашляху з поўдня.
      
      У пакоі стала ціха. Нарэшце Фрода сказаў Сэму зь Піпінам:
      – Пра гэта можна было здагадацца, пабачыўшы, як павітаў нас вартавы. І нават спадар Масьляк, падаецца, нешта чуў. Навошта ён запрашаў нас выйсьці ў залю, да кампаніі? І чаго мы згадзіліся на гэткае глупства – засталіся б лепей тут, у спакоі!
      – Але, так было б лепей, – згадзіўся Швэндал. – Мая воля – я не дазволіў бы вам туды ісьці. Але гаспадар ня даў мне вас пабачыць, і цыдулку таксама не перадаў.
      – Вы лічыце, што ён...
      – Не, стары Масьляк у парадку. Проста яму не даспадобы розныя валацугі накшталт мяне.
      Тут Фрода глянуў на Швэндала заклапочана.
      – Я падобны на злодзея, ці ня так? – сказаў Швэндал зь невясёлай усьмешкай, і зірнуў на хобітаў зь дзіўным бляскам у вачох. – Але, спадзяюся, неўзабаве мы больш даведаемся адзін пра аднаго. А тады, можа, вы патлумачыце мне, што адбылося напрыканцы вашай песенькі. Бо гэты выбрык...
      – Цалкам выпадковы! – перабіў яго Фрода.
      – Сапраўды? Няхай выпадковы. Дык вось, праз гэты цалкам выпадковы выбрык вы цяпер у небясьпецы.
      – Наўрад ці ў большай за тую, што была раней. Я ведаю, што Вершнікі цікуюць мяне, але цяпер яны, здаецца, згубілі сьлед, яны мо далёка.
      – На тое не разьлічвай! – абсек Швэндал сувора. – Яны вернуцца. Іх будзе больш. Бо ёсьць жа й іншыя. Я ведаю, колькі іх. Я ведаю гэтых Вершнікаў, – ён змоўк на імгненьне, і вочы ягоны зрабіліся халоднымі й жорсткімі. – Калі ім спатрэбіцца, яны знойдуць прысьпешнікаў – прама тут, у Прыгор’і. Тут ёсьць каму. Біл Бур’як, напрыклад. Пра яго ліхі пагалосак, да яго ходзяць такія тыпы… Вы яго, пэўна, бачылі ў залі: смуглявы хлапец, шчэрыўся кпліва. Увесь вечар быў разам з адным з паўднёўцаў і пасьля вашага “выпадку” выйшаў разам зь ім. Не падабаюцца мне тыя паўднёўцы, а што да Бур’яка – прадасьць што заўгодна каму заўгодна, і шкоды наробіць проста каб пазабавіцца.
      – І што ж той Біл будзе прадаваць, што яму да мяне? – спытаў Фрода, рашуча не заўважаючы Швэндалавых намёкаў.
      – Навіны пра вас, безумоўна. Раповед пра сёньняшні вечар некаторым падасца надта цікавым. Пасьля гэтага “выпадку” наўрад ці ім трэба будзе дашуквацца вашага сапраўднага імя. Баюся, яны даведаюцца пра яго йшчэ да раніцы. Ці гэтага для вас недастаткова? Вы можаце ўзяць мяне з сабою ці не – справа вашая. Але ж я кажу вам, што добра ведаю ўсе землі паміж Шырам і Туманнымі гарамі, бо вандраваў па іх шмат гадоў. Я старэйшы, чым выглядаю. Я магу быць карысны вам. Пасьля сёньняшняга здарэньня вам нельга ехаць па Шляху, бо Вершнікі будуць сачыць за ім і ўночы, і ўдзень. Калі паедзеце па Шляху, можа, здалееце выбрацца з Прыгор’я. І праедзеце, пакуль сонца ў нябёсах. Ня больш. Яны напаткаюць вас у цемры, у глухамані, дзе ніадкуль дапамогі ня будзе. Вы жадаеце, каб так здарылася? Яны – найчарнейшы жах!
      Хобіты зьдзівіліся, заўважыўшы на ягоным твары нібыта адбітак даўняга болю. Ягоныя далоні сьціснулі падлоктавікі фатэлі. У пакоі зрабілася надта спакойна й ціха, і сьвятло, падавалася, сьцьмела. Швэндал сядзеў – і нібыта ня бачыў перад сабою хобітаў, агорнуты тугой даўніх цяжкіх успамінаў, ці прыслухоўваючыся да начных галасоў недзе ў далечыні.
      – Так, – вымавіў ён нарэшце, правёўшы рукою па твары, нібы адсоўваючы жахлівыя думкі. – Я ведаю пра вашых перасьледнікаў болей за вас. Вы баіцеся іх – але ж ня ведаеце, чаго менавіта вам баяцца. Раніцою вам давядзецца ўцякаць. Швэндал пакажа вам сьцежкі, якія амаль ніхто болей ня ведае, – калі вы возьмеце яго з сабою. Ці возьмеце вы яго?
      У цяжкой цішыні Фрода шукаў адказ, але ж надта зьбянтэжыўся й настрашыўся, і згадаць ані на што ня здолеў. Сэм пахмура сачыў за гаспадаром, зрэшты ня вытрымаў:
      – З вашага дазволу, пане Фрода, я сказаў бы на тое: не! Гэны Швэндал, ён папярэджвае: пасьцеражыцеся, вось так. На гэта я скажу: згода! Але ж ці не яго першага нам сьцерагчыся? Прыплёўся з глухумані, а я нешта ня чуў, каб там трапляўся добрасумленны народ. Што ён ведае шмат, відавочна, нават і болей ведае, чым мне даспадобы. Менавіта я ня бачу аніякай рацыі ў тым, каб дазволіць яму завесьці нас у цёмныя глухія месцы, пра якія ён сам жа й узгадаў!
      Піпін зьбянтэжана засоўгаўся ў фатэлі. А Швэндал не адказаў Сэму анічога, толькі запытальна павярнуўся да Фрода. Фрода зазірнуў у ягоныя вочы, ды адвярнуўся.
      – Не, – адказаў павольна, – я не магу згадзіцца на гэта. Бо мне падаецца, вы ня той, кім жадаеце выглядаць. Вы пачалі размаўляць, рыхтык прыгорац, а цяпер і голас ваш зьмяніўся, і гаворка. Мяркую, Сэм правільна прыкмеціў: вы нас папярэджваеце – і самі прапаноўваеце безаглядна вам даверыцца. Чаму вы хаваецеся? Хто вы такі? Што вы на самай справе ведаеце пра мае справы – і адкуль?
      – Ну, бачу, навука асьцярожнасьці дарма не прайшла, – змрочна ўсьміхнуўся Швэндал. – Але перасьцярога – гэта адно, а адсутнасьць рашучасьці – зусім іншае. Самі вы ня здолееце дабрацца да Долага Яру. Даверыцца мне – адзіны шанец. Вырашайце. Я адкажу на вашыя пытаньні – калі гэта дапаможа вырашыць. Але ці паверыце вы мне, калі ўжо цяпер ня верыце? Аднак ёсьць яшчэ...
      
      У гэты момант у дзьверы пагрукалі. Спадар Масьляк прынёс сьвечкі, а за ім Ноб – вёдры гарачай вады. Швэндал адступіў у цёмны кут.
      – Вось, прыйшоў пажадаць дабранач, – сказаў гаспадар, ставячы сьвечкі на стол. – Гэй, Ноб! Аднясі ваду ў спальні!
      Тады зайшоў у пакой і зачыніў за сабою дзьверы.
      – Справы такія, – вымавіў зьбянтэжана, відавочна, занепакоены. – Калі ад мяне якая шкода надарылася, дык я прашу прабачэньня. Самі ж бачыце, за адно ўхопісься, другое выпусьціш – заняты я чалавек. Але гэтым тыднем такое адбываецца, што й у галаву возьмеш, як гаворыцца, – спадзяюся, я ня надта позна згадаў. Бачыце, мяне ж прасілі чакаць хобітаў з Шыру, а асабліва хобіта зь імем Торбінс.
      – І як гэта тычыцца мяне? – спытаў Фрода.
      – А, ну тое вам лепей ведаць, – сказаў гаспадар. – Я ж вас ня выдам, будзьце пэўныя, але мне казалі, што Торбінс будзе называць сябе Падстромнік, і апісалі вас даволі падрабязна – і дакладна, так вам скажу.
      – Ну і? Што ж за апісаньне? – перабіў Фрода, не падумаўшы.
      – Маленькі, крэпенькі хлапец з чырвонымі шчокамі, – сумна пачаў спадар Масьляк.
      Піпін хіхікнуў, Сэм пакрыўдзіўся.
      – Але гэта табе ня надта дапаможа, большасьць хобітаў такія, Ячмане, – гэтак ён мне казаў, – працягваў Масьляк, скасіўшы вочы на Піпіна. – Але той вышэйшы, і тварам сьвятлейшы за большасьць, і падбародзьдзе зь ямачкаю, самаўпэўнены, жвавы такі хлапец, і вочы адметныя, зыркія. Выбачайце, але ж гэта ня я так сказаў, а ён.
      – Ён? Хто ён? – спытаў Фрода нецярпліва.
      – Хто ён? Гэндальф, вядома, калі вы разумееце, пра каго я. Кажуць, ён чараўнік – але мой добры сябра, чараўнік ці не. А цяпер і ня ведаю, што ён мне скажа, калі пабачымся – мо піва маё ў кісьлю ператворыць ці мяне – у чурбак. Характар у яго такі гарачы. Ну, што зроблена, ужо не адробіш.
      – Ну дык што, што ж вы зрабілі? – спытаў Фрода, ужо досыць стомлены павольнай плыняю Масьляковых думак.
      – Дык пра што я? – Масьляк зноў шчоўкнуў пальцамі. – А, вось! Стары Гэндальф. Тры месяцы таму завітаў у мой пакой, не пагрукаўшы, і прама ад парогу кажа: “Слухай, Ячмане, я раніцою зьяжджаю. Можаш ты для мяне зрабіць адну рэч?” Ну, я яму кажу – калі ласка, што за рэч такая? А ён: “Я сьпяшаюся, зусім няма часу – а трэба адаслаць ліст у Шыр. Ці ёсьць у цябе хто надзейны?” Я адказаў, што знайду, мо раніцою, мо крыху пазьней. А ён кажа: “Лепей раніцою”. І даў мне ліст.
      – Адрас звонку на лісьце вось такі, – спадар Масьляк выцягнуў яго з кішэні й прачытаў павольна й урачыста (бо ганарыўся сваёй рэпутацыяй чалавека пісьменнага): – “СПАДАРУ ФРОДА ТОРБІНСУ, ТОРБА ПАД СТРОМАЙ, ХОБІЦК, ШЫР”.
      – Ліст мне ад Гэндальфа! – усклікнуў Фрода.
      – А, дык вас на самай справе клічуць Торбінс?
      – Так, – адказаў Фрода. – І вы лепей дайце мне гэта ліст зараз жа ды патлумачце, чаму вы яго не паслалі. Менавіта гэта вы й прышлі мне сказаць і ўжо колькі часу да таго дабіраецеся!
      Небарака Масьляк зьбялеў.
      – Праўда ваша, пане. Выбачайце, калі ласка. Я ж калі падумаю, што Гэндальф зробіць… ну, калі шкода якая ўчынілася. Дык я ж не наўмысна. Я ж захаваў, бачыце. Ну, не знайшлося анікога, хто жадаў бы раніцою ў Шыр, і раніцою пасьля таго не знайшлося, а сваіх жа не магу, бо хто ж у шынку рабіць будзе? А потым адно за адным – і забыўся. Я ж заняты чалавек. А цяпер – калі што мажліва зрабіць, каб выправіць шкоду, толькі скажыце. І ўвогуле, дапамагу, як магу. Я так і Гэндальфу абяцаўся. Ён мне казаў: “Ячмане, мой сябар прыедзе з Шыру, напэўна, у хуткім часе, і зь ім яшчэ хто. Пад імем Падстромнік – запомні й не даймай пытаньнямі. Калі мяне зь ім ня будзе, то, мажліва, у яго клопаты й непрыемнасьці, яму трэба будзе дапамагчы. Зрабі для яго што толькі зможаш – а я ўжо падзякаваць не забудуся”. Ну, вось і вы, і непрыемнасьці, здаецца, непадалёк.
      – Што вы маеце на ўвазе? – спытаў Фрода.
      – Гэныя чорныя людцы, – сказаў гаспадар напаўголасу, – яны вышуквалі Торбінса, і быць мне хобітам, калі для чаго добрага. У панядзелак зьявіліся. Суцэльны жах: сабакі выюць, гусі гагочуць. Ноб да мяне падышоў і кажа, што два чорныя нейкія на ганку, пра хобіта Торбінса распытваюць. А сам ажно трасецца. Я чорным загадаў ісьці прэч, і дзьверы зачыніў перад іхнімі насамі. Але яны, як я потым чуў, распытвалі тое самае ажно да Прычыцаў. А яшчэ той сьледапыт-валацуга, Швэндал, таксама выпытваў. Нават і да вас пралезьці намагаўся, яшчэ калі вы й пад’есьці не пасьпелі.
      – І намогся, – Швэндал зьнянацку крочыў наперад. – А калі б намогся раней, то пазбавіў бы ад безьлічы клопатаў, Ячман.
      Гаспадар ажно падскочыў ад нечаканасьці.
      – Вы! Заўсёды вы паўсюль лезеце! Што вам цяпер патрэбна?!
      – Ён тут з майго дазволу, – сказаў Фрода, – ён прапанаваў нам дапамогу.
      – Ну, справы пана, – сказаў Масьляк, паглядаючы на Швэндала падазрона, – але на вашым месцы я з бадзягамі справаў ня меў бы.
      – А з кім яму мець справы? – спытаў Швэндал. – З тоўстым шынкаром, які й на сваё імя не забыўся толькі таму, што людзі ўвесь дзень яго выклікаюць? Не застануцца ж яны ў “Скаклівым коніку” назаўсёды, а назад ім вяртацца нельга. Перад імі – доўгі шлях. Мо вы пойдзеце зь імі, каб абараніць ад чарналюдаў?
      – Я? Пакінуць Прыгор’е? Ды ні за якія грошы! – выклікнуў Масьляк, дашчэнту пераляканы. – А чаго б вам і на самай справе тут не застацца, спадару Падстромніку? Што за жудасьці такія робяцца? Чаго гэныя чорныя вышукваюць, адкуль яны, га?
      – На жаль, я вам патлумачыць не магу, – адказаў Фрода. – Я вельмі стаміўся й ня надта добра пачуваюся – а гэта доўгі расповед. Калі вы жадаеце мне дапамагчы, ведайце: вы й ваш шынок у небясьпецы, пакуль я пад вашым дахам. Я цалкам ня ўпэўнены, але гэтыя Чорныя Вершнікі, баюся...
      – З Мордару, – дапамог Швэндал ціха, – з Мордару, Ячман, калі гэта табе нешта кажа.
      – Барані нас! – вохнуў Масьляк, зусім спалатнеўшы, бо гэта яму сёе-тое казала. – За ўвесь час анічога горшага ў Прыгор’і не здаралася.
      – Менавіта, – сказаў Фрода. – Вы яшчэ жадаеце мне дапамагчы?
      – Так. Нават болей, чым раней. Хоць і ня ведаю, што чалавек, падобны да мяне, можа зрабіць супраць, супраць… – ён запнуўся.
      – Супраць Ценю з усходу, – працягнуў Швэндал спакойна. – Няшмат, Ячман, няшмат. Але й тое пойдзе на карысьць. Вы можаце дазволіць спадару Падстромніку пераначаваць тут і павінны дашчэнту забыцца імя Торбінс да часоў, калі ён будзе далёка адсюль.
      – Але, але, так я й зраблю, – згадзіўся Масьляк. – Адно, баюся, яны й без маёй балбатні здагадаюцца, што ён тут. Як шкада, што спадар Торбінс учыніў гэткі гармідар сёньня. Бо расповеды пра зьнікненьне спадара Більба ў нас часьцяком чулі. Нават і Ноб мой, хоць і цяжкадум, тое-сёе ўцяміў, а народ тут ёсьць і спрытнейшы на галаву, калі вы мяне разумееце.
      – Ну, застаецца толькі спадзявацца, што Вершнікі йшчэ не пасьпелі вярнуцца, – сказаў Фрода.
      – Спадзяюся, не, – сказаў Масьляк, – але вернуцца ці не, проста так яны ў “Коніка” не патрапяць. Да раніцы не турбуйцеся. Ноб анічога анікому ня скажа, дый ня пройдзе аніякі чорны страхалюд у мой шынок, пакуль я стаю на нагах. Я з сваімі буду ноч вартаваць, а вам лепей усё ж паспаць крыху, калі здолееце.
      – Так ці інакш, абудзіце нас на досьвітку. Нам трэба сыходзіць як мага раней. Сьняданак а палове на сёмую, калі ласка.
      – Файна! Я прасачу, каб усё было падрыхтавана. Дабранач, спадар Торбінс – перапрашаю, Падстромнік! Дабранач усім. Паміж іншым, а дзе ваш спадар Бронь-Быч?
      – Ня ведаю, – занепакоіўся Фрода. Насамрэч, зусім забыліся на Мэры, а ўжо колькі часу прайшло. – Падаецца, ён выйшаў. Казаў нешта накшталт таго, каб дыхнуць сьвежага паветра.
      – Ну, вы нібыта на вакацыях – сапраўды, за вамі толькі й даглядаць! Я зараз пайду зачыняць дзьверы, але ўжо вашага сябра ўпушчу, калі зьявіцца. А лепей Ноба пашлю, каб пашукаў яго. Дабранач усім!
      З гэтымі словамі спадар Масьляк нарэшце выйшаў, зірнуўшы наастачу на Швэндала з сумневам ды пахітаўшы галавою. З калідору даляцеў гук ягоных крокаў. Потым стала ціха.
      – Ну? – спытаў Швэндал. – Калі вы будзеце чытаць гэты ліст?
      Фрода ўважліва разгледзеў пячатку перад тым, як зламаць. Безумоўна, пячатка Гэндальфава. Зламаў, разгарнуў ліст. Ён быў напісаны рэзкім і вуглаватым, але ж разам з тым файным, нават выкшталцоным почыркам чараўніка:
      
      Скаклівы Конік, Прыгор’е, Ліпкі, паводле шырскіх – год 1418.
      
      Шаноўны Фрода
      
      Напаткалі мяне тут дрэнныя навіны. Зараз жа мушу ехаць. Пакідай Торбу-пад-Стромай як мага хутчэй і зьяжджай з Шыру, самае позьняе, напрыканцы ліпеня. Я вярнуся, як толькі здолею. Калі не застану цябе ў Торбе, даганю. Калі будзеш праяжджаць праз Прыгор’е, пакінь для мяне ліст. Даверыць яго можаш шынкару, Масьляку. Мажліва, напаткаеш па дарозе майго сябра: высокага, хударлявага, зь цёмнымі валасамі. Некаторыя клічуць яго Швэндалам. Ён ведае пра нашыя справы й дапаможа табе. Кіруйцеся да Долага Яру. Там, спадзяюся, і сустрэнемся. Калі я ня здолею туды дабрацца, Эльранд табе дапаможа.
      
      Твой сябра ў сьпеху,
      Гэндальф S.
      
      P.S. НЕ карыстайся ім!! Ані ў якім разе! Вандруйце толькі ўдзень!
      
      PPS. Пераканайся, што напаткалі сапраўднага Швэндала. Цяпер шмат хто бадзяецца па дарогах. Ягонае праўдзівае імя – Арагорн S.
      
      Скарб сапраўдны вачэй не падмане,
      Сілу ня згубіць вандроўны лёс.
      Былая слава марна не згіне,
      Старых каранёў не кране мароз.
      Абудзіцца з попелу дух палымяны,
      Зь цемры зазьзяе сьвятло новых дзён,
      Меч абламаны будзе скаваны,
      Пазбаўлены трону – узыдзе на трон.
      
      PРPS. Спадзяюся, Масьляк не забавіцца адаслаць гэты ліст. Чалавек ён неблагі, але памяць ягоная нібы старая кладоўка – патрэбнае заўсёды пахаванае пад кучай сьмецьця. Калі забудзецца, засмажу жыўцом.
      
      Посьпехаў! S
      
      Фрода прачытаў ліст пра сябе, тады перадаў Піпіну з Сэмам. Сказаў:
      – Сапраўды, старога Масьляка варта засмажыць жыўцом за памяць. Калі б ён выправіў ліст своечасова, мы маглі быць ужо ў Долым Яру, у спакоі й бясьпецы. А што ж такое здарылася з Гэндальфам, цікава? Ён піша так, нібыта сьпяшаецца насустрач вялікай небясьпецы.
      – Ён ужо шмат гадоў жыве ад небясьпекі да небясьпекі, – сказаў Швэндал.
      Фрода павярнуўся да яго ў задуменьні, абмяркоўваючы другую Гэндальфаву прыпіску да ліста.
      – А чаму вы адразу не сказалі нам, што сябра Гэндальфа? Захавалі б час.
      – Сапраўды? І вы паверылі б мне бяз гэтага ліста? Я ж ня ведаў пра яго. Лічыў, што мушу пераканаць вас без усялякай зьнешняй дапамогі – калі ўжо вырашыў дапамагчы. Да таго ж, я зусім не зьбіраўся адразу распавядаць усё пра сябе. Бо й мне трэба было спраўдзіць, што вы – тыя самыя. Мне ня раз настаўлялі пасткі ўсялякага кшталту. Калі б я пераканаўся, я распавёў бы ўсё, што вы запыталіся. Аднак я спадзяваўся, – тут ён нявесела засьмяяўся, – што здолею перамагчы ваш недавер сам. Той, за кім палююць, хто прымушаны хавацца, часьцяком стамляецца ад недаверу й сумуе па сяброўстве. Але ж, напэўна, мой выгляд ня надта спрыяе даверу.
      – Менавіта так – на першы погляд, ва ўсялякім разе, – з палёгкай пасьля Гэндальфавага ліста засьмяяўся Піпін. – Па вопратцы сутракаюць, як гаворыцца. Дык жа мы, напэўна, выглядалі б прыблізна гэтак сама, праседзеўшы колькі дзён па канавах ды агароджах.
      – Трэба болей за некалькі дзён, ці тыдняў, ці нават гадоў бадзяжнага жыцьця ў Глухамані, каб выглядаць падобным да Швэндала, – адказаў той. – Вы наўрад ці дажылі б да такога выгляду – калі толькі, вядома, вы не нашмат больш трывалыя ды моцныя, чым падаяцеся.
      Піпін змоўк, відавочна ўражаны, але ж ня Сэм, які па-ранейшаму пазіраў на Швэндала падазрона.
      – А адкуль нам ведаць, што вашаць й ёсьць той самы Швэндал, пра якога піша Гэндальф? – спытаў патрабавальна. – Пакуль пра той ліст не даведаліся, вашаць нават не ўзгадаў на Гэндальфа. Па мне, дык вашаць, можа, нас тут за нос вадзіць спрабуеш, жадаючы завесьці ў глухамань. Можа, забіў сапраўднага Швэндала й прыдбаў ягоную вопратку? Што скажаш?
      – Што вадзіць за нос Сэма Гэйхада даволі цяжка, – адказаў Швэндал, – аднак, баюся, скажу я толькі адно: калі я здолеў бы забіць сапраўднага Швэндала, ты наўрад ці быў зараз жывы. І забіў бы я цябе, не марнуючы столькі часу на пустыя прамовы. Калі б я паляваў на пярсьцёнак, ён быў бы ўжо – МОЙ!
      Ён узьняўся – і раптам зрабіўся вышэйшым. Ягоныя вочы зазьзялі сувора, пранізьліва й рашуча. Адсунуўшы крысо плашча, Швэндал паклаў руку на цаўё меча, які вісеў, дагэтуль нябачны, на ягоным баку. Хобіты аслупянелі, не наважваючыся й дыхнуць. А Сэм толькі глядзеў, забыўшыся закрыць рот.
      – На вашае шчасьце, я – сапраўдны Швэндал, – сказаў чалавек з усьмешкаю. – Я – Арагорн, сын Араторна. І за вашае жыцьцё я паручуся сваім.
      
      Доўгую цішыню нерашуча перарваў Фрода:
      – Ведаеце, я лічыў, што вы сябар, яшчэ да таго, як прачытаў ліст. Мне хацелася, каб вы на самай справе апынуліся сябрам. Вы некалькі разоў напалохалі мяне гэтам вечарам – але ж ні разу так, як паслужнікі ворага, – гэтак мне падаецца. Тыя, на мой погляд, ну, мягчэй сьцялілі б, калі вы мяне разумееце.
      – Разумею, – Швэндал засьмяяўся, – а з мною цьвёрда весьціся, так? Ну, усё ж “скарб сапраўдны вачэй не падмане”, ці ня так?
      – Дык гэты верш пра вас? – спытаў Фрода. – Я так і не зразумеў, пра што ён. Але як вы даведаліся, што ён у Гэндальфавым лісьце, калі вы яго ня бачылі?
      – Я й ня ведаў. Але я – Арагорн, і верш гэты пра мяне, – ён выцягнуў меч, і хобіты пабачылі, што ён на самай справе зламаны – на стапу вышэй за гарду. – Няшмат карысьці з такога меча, так, Сэме? Але набліжаецца час, калі яго скуюць зноўку.
      Сэм не сказаў анічога.
      – Ну, з Сэмавага дазволу, палічым, што дамовіліся. Швэндал – ваш праваднік. Ранкам будзе нялёгка. Нават калі нам дазволяць пакінуць Прыгор’е безь перашкодаў, абавязкова прасочаць. Але я паспрабую зьбіць іх зь сьледу як мага хутчэй. Я ведаю парачку спосабаў пакінуць Прыгор’е не па Шляху. А калі адарвемся, адразу рушым да Наветранай стромы.
      – А навошта туды? Што ў ёй такога, строме гэтай? – спытаў Сэм.
      – Анічога асаблівага. Гэта проста гара, паўдарогі на поўнач адсюль да Долага Яру. Зь яе файны далягляд, мажліва добра агледзець навакольле. Калі Гэндальф спрабуе нас дагнаць, ён скіруецца менавіта туды. Да Наветранай стромы, лічу, даберамося без асаблівых цяжкасьцяў. Вось пасьля яе будзе небясьпечней і давядзецца выбіраць паміж дрэнным і йшчэ горшым.
      – Калі вы бачылі Гэндальфа апошні раз? – спытаў Фрода. – Ці ведаеце, дзе ён, чым заняты?
      – Ня ведаю, – спахмурнеў Швэндал. – Вясною я разам зь ім прыехаў на захад. Апошнія два гады я часьцяком даглядаў шырскія межы, пакуль ён быў заняты ў іншых мясьцінах. Шырскае памежжа ён аніколі не пакідаў без аховы. Апошні раз мы бачыліся першага траўня: на Сарнаўскім бродзе, ніжэй па Бранявіну. Ён распавёў, што ты ў парадку й плянуеш выправіцца ў Долы Яр напрыканцы верасьня. Ведаючы, што ён побач з табою, я займаўся іншымі справамі – і гэта абярнулася бядою. Бо, відавочна, Гэндальфу давялося тэрмінова пакінуць Шыр, а я быў далёка й дапамагчы ня мог. Упершыню за ўвесь час нашага знаёмства я непакоюся за яго. Ён мусіў даслаць вестку, калі ня здолеў прыйсьці сам. Калі я вярнуўся, шмат дзён таму, пачуў дрэнныя навіны. Гэндальф зьнік, і зьявіліся Чорныя Вершнікі. Эльфы, з племені Гільдара, распавялі мне. Потым ад іх жа я вызнаў, што ты пакінуў Торбу. Але не было вестак пра тое, ці пакінуў ты Прыбычча. Таму я пільна сачыў за Ўсходнім Шляхам.
      – Вы лічыце, што Чорныя Вершнікі датычныя да зьнікненьня Гэндальфа? – перапытаў Фрода.
       – Ня ведаю, што яшчэ магло яго затрымаць – хіба сам Вораг. Але не губляйце надзеі! Гэндальф – нашмат магутнейшы, чым вы, шырскія хобіты, прызвычаіліся лічыць. Бо вы ж бачылі толькі ягоныя жарты й забаўлянкі. Мяркую, нашая справа будзе найвялікшым для яго выпрабаваньнем.
      – Прашу прабачэньня, – пазяхнуў Піпін, – стаміўся я сьмяротна. Небясьпека небясьпекай, а трэба ж класьціся ў ложак – або я засну прама на месцы. Дзе ж пракуда Мэры? Гэна будзе ўжо апошняя кропля, калі давядзецца йсьці шукаць яго ў цемры.
      
      У гэты момант пачулі – бразнулі дзьверы, нехта пабег па калідоры. Момант – і зьявіўся Мэры, а сьледам за ім Ноб. Той хуценька зачыніў за сабою дзьверы й прываліўся да іх, цяжка дыхаючы. Хобіты глядзелі на Мэры ўстрывожана – а ён, аддыхаўшыся нарэшце, здолеў вымавіць:
      – Я іх бачыў, Фрода! Бачыў! Чорных Вершнікаў!
      – Чорныя Вершнікі? Дзе? – ускрыкнуў Фрода.
      – Тут, у вёсцы. Я з гадзіну сядзеў у пакоі. Вы ўсё ня вярталіся, тады я выйшаў пашпацыраваць. Амаль ужо й вярнуўся, і прыпыніўся зусім побач з шынком, ля аркі, – на зоркі зірнуць. Раптам – дрыжыкі па скуры! – адчуў, нібы нейкая жахлівая жудасьць, найчарнейшы цень сярод ценяў паўзе з другога боку Шляху, якраз там, куды не сягае сьвятло ад шынковага ліхтара. І зьнікае бязгучна ў цемры. Каня побач я не заўважыў.
      – У які бок яно кіравалася? – рэзка спытаў Швэндал.
      Мэры ўстрапянуўся, толькі цяпер і заўважыўшы незнаёмца.
      – Кажы, – сказаў Фрода. – Гэта сябра Гэндальфа, я пазьней патлумачу падрабязьней.
      – На ўсход, уздоўж Шляху. Я паспрабаваў прасачыць. Я завярнуў за вугал і дайшоў ажно да апошняй хаты ля Шляху.
      – У цябе мужнае сэрца, – сказаў Швэндал, пазіраючы на Мэры ў подзіве, – але тое было глупства.
      – Ня ведаю. Напэўна, гэта й ня мужнасьць, і ня глупства. Мяне вабіла, і я ня мог працівіцца. Так ці інакш, я йшоў – і раптам пачуў галасы за агароджай. Адзін мармытаў, другі шапатаў нешта, ці шыпеў. Я ні слова не разабраў. І бліжэй не падбіраўся, таму што ўвесь пачаў дрыжэць. Потым на мяне напаў такі жах, я павярнуўся, каб бегчы да шынка што моцы... і тут нешта да мяне за сьпінаю рушыла, і я… я зваліўся.
      – Я яго знайшоў, – улез у размову Ноб. – Спадар Масьляк паслаў мяне на пошукі зь ліхтаром. Я схадзіў да Заходняй брамы, тады назад, да Паўднёвай. Прама ля хаты Біла Бур’яка бачу – нешта на вуліцы такое... Дакладна не скажу, але падалося, нібы двое нахіліліся над некім, падымаючы. Я закрычаў, а калі дабег да месца, бачу – анікога, акрамя спадара Бронь-Быча. Ляжыць ля збочыны, сонны. Калі расштурхаў яго, кажа: “Здаецца, я тану”. Такі дзіўны. А калі я яго цалкам абудзіў, дык кінуўся бегчы да шынка, рыхтык заяц, толькі пасьпявай за ім!
      – Мяркую, так і было, – пацьвердзіў Мэры, – хоць і ня памятаю, што ж я казаў. Мне такія чорныя мары сьніліся! Але ня памятаю, што ў дакладнасьці. Я сам ня свой зрабіўся. Не зразумею, што ж такое на мяне найшло.
      – Я разумею, – азваўся Швэндал. – Чорны подых. Напэўна, яны пакінулі коней вонкі ды ўпотайкі прасьлізнулі за Паўднёвую браму. Усе навіны яны ведаюць, бо ўжо былі ў Біла Бур’яка. Верагодна, і той паўднёвік таксама шпіёніў. Нашая ноч наўрад ці будзе спакойнай. Яны паспрабуюць учыніць што-небудзь яшчэ да таго, як мы пакінем Прыгор’е.
      – Што? – спытаў Мэры. – Яны нападуць на шынок?
      – Наўрад ці. Яны пакуль што ня ўсе тут. Дый не па іх такое. Яны наймацнейшыя ў цемры, у глухамані. Калі няма на тое адчайнай патрэбы, на асьветленую хату з мноствам народу яны не нападуць – асабліва калі перад намі вёрсты й вёрсты эрыядарскіх пустэчаў. Галоўная іх моц – вусьціш. Сёй-той у Прыгор’і ўжо падуладны ім. Вось іх і прымусяць шкодзіць: Бур’яка, некаторых чужынцаў, мажліва, і вартаўніка. Вершнікі размаўлялі зь ім ля Заходняй брамы ў панядзелак. Я назіраў за гэтым. Калі зьехалі, Гары быў бялейшы за крэйду й увесь калаціўся.
      – Падаецца, ворагі паўсюль навокал, – сказаў Фрода. – Што ж рабіць?
      – Заставацца тут, ня йсьці ж да вашых спальняў! Упэўнены, яны ўжо высьветлілі, дзе тыя спальні. Вокны хобіцкіх пакояў выходзяць на поўнач, і да зямлі блізка. Мы ўсе застанемся тут, шчыльна зачыніўшы вокны й дзьверы. Але перад тым мы з Нобам прынясем сюды вашыя рэчы.
      Пакуль Швэндала не было, Фрода хутка распавёў Мэры, што адбылося пасьля вячэры. Мэры шчэ задуменна ўчытваўся ў Гэндальфаў ліст, калі вярнуліся Швэндал з Нобам.
      – Панове, – казаў Ноб, – я там коўдрачкі на ложках узварушыў, ды падушак пад іх напхаў. Ваўняны дыванок рудзенькі скамячыў, дый сунуў – так падобна да вашай галавы выйшла, пане Тор… Падстромнік, я хацеў сказаць, – паправіўся, усьміхаючыся.
      – Файна! – засьмяяўся Піпін. – А што будзе, калі яны выкрыюць падман?
      – Пабачым, – сказаў Швэндал. – Спадзяюся, да раніцы мы нашую крэпасьць пратрымаем.
      Ноб даў дабранач дый выправіўся вартаваць ля дзьвярэй.
      Свае мяхі й рэчы хобіты згрувасьцілі пасярод пакою. Прысунулі да дзьвярэй нізкую фатэлю, зачынілі вокны. Вызірнуўшы, Фрода пабачыў, што нябёсы йшчэ ясныя. Серп (4) зырка зьзяў прама над схіламі Гары. Фрода зачыніў вакно, замкнуў цяжкія засаўкі, завешаў фіранкі. Швэндал распаліў агонь у агмені й задзьмуў сьвечкі.
      Хобіты паклаліся на коўдрах нагамі да агменю, а Швэндал сеў у фатэлю, прысунутую да дзьвярэй. Хобіты крыху паразмаўлялі – Мэры шмат чаго хацеў распытаць.
      – Значыць, на Поўню ўзьляцела, – прамармытаў, загортваючыся ў коўдру. – Якое ж глупства, Фрода! Але хацеў бы я тое пабачыць! Найлепшыя прыгорскія асобы, безумоўна, яшчэ гадоў сто будуць гэта мусоліць.
      – Спадзяюся, ня менш, – сказаў Швэндал.
      Тады ўсе змоўклі, і адзін за адным, хобіты пазасыналі.
      
      
      11. Лязо ў цемры
      
      Калі хобіты ў “Скаклівым коніку” клаліся спаць, Прыбычча ляжала агорнутае цемрай. У панізьзях клубіліся туманы, распаўзаліся рачнымі берагамі. У Цвыркуновай лагчыне, вакол Фродавай хаты, усё было ціха. Фуфа Норс асьцярожна прыадчыніў дзьверы й вызірнуў вонкі. Увесь дзень незразумелы страх не даваў яму спакою – ані адпачыць, ані паспаць. І зараз: падавалася, само начное паветра патыхае пагрозаю. І раптам у цемры ён заўважыў: чорны цень зварухнуўся пад дрэвамі. Брама адчынілася сама сабою ды зачынілася зноў – бязгучна. Вусьціш авалодала хобітам. Адсунуўся назад, на момант застыў, дрыжучы, за дзьвярыма. А тады зачыніў іх і замкнуў.
      Праз начны змрок пачуўся мяккі пошчак капытоў – у прысадах цішком падводзілі коней. Пакінулі іх за плотам. Брама адчынілася, прасьлізнулі тры чорныя постаці, нібы згусткі ночы слаліся над зямлёю. Адзін – да дзьвярэй, два – да вуглоў хаты. Там і сталі, рыхтык цені камянёў, пакуль ноч павольна плыла над імі. Падавалася, і хата, і дрэвы навокал чакаюць, сьцяўшы дыханьне.
      Лёгка зашапацела лісьце, недзе далёка азваўся першы певень. У халодным перадсьвітальным змроку, бяззорным, паўнюткім, рушылі чорныя цені – ільдзяным сьвятлом бліснулі лёзы, пакідаючы похвы. Ад моцнага, але амаль бязгучнага ўдару задрыжэлі дзьверы.
      – У ймя Мордару, адчыняй! – загадаў прывідны пагрозьлівы голас.
      Ад другога ўдару дзьверы абрынуліся, пырснуўшы трускамі, бразнуўшы выдраным замком. Чорныя постаці прасьлізнулі ўсярэдзіну.
      У гэты момант сярод дрэваў непадалёк засьпяваў горан. Распароў начны спакой, нібы вогнішча на вяршыні гары.
      ПРАЧНІЦЕСЯ! ПАЎСТАНЬЦЕ! ВОРАГ! ВОРАГ!
      Бо Фуфа Норс не чакаў кону, апусьціўшы рукі. Як толькі заўважыў чорныя постаці, што крадуцца праз сад, уцяміў: або ўцякаць цяпер, або гінуць. І ўцёк, выскачыўшы з задніх дзьвярэй, праз сад, па палёх. Калі дабег да найбліжэйшай хаты – вярста зь нечым – бразнуўся прама на ганку, галосячы: “Не, не! Ня я! Яно ані ў мяне!” Колькі часу змарнавалі, пакуль дапялі, пра што ён балбоча. Урэшце скемілі: у Прыбыччы ворагі, нейкія пачвары з Старой Пушчы. Здагадаўшыся ж, часу ўжо ня трацілі.
      АГОНЬ! АГОНЬ! ВОРАГ!
      Ляцеў над Прыбыччам гук горна, старажытны бронь-бычаўскі заклік, які ня чулі ўжо сотню гадоў, з таго часу, як белыя ваўкі прыйшлі Ліхою Зімою па застылым Бранявіне.
      ПРАЧНІЦЕСЯ! ПАЎСТАНЬЦЕ!
      Здалёк адгукнуліся горны. Трывогу трубілі ўжо там і тут. Чорныя постаці пакінулі хату, пасьпяшаліся вонкі. Адзін зь іх на бягу згубіў хобіцкі плашч. Паляцеў пошчак капытоў – хутчэй, хутчэй, у намёт! – у разадраную, пераляканую цемру. Па ўсёй Цвыркуновай лагчыне гулі ў горны, мітусіліся, галасілі. А Чорныя Вершнікі віхурай несьліся да Паўночнай Брамы. Хай сабе гудуць недамеркі! Саўрон потым разьбярэцца зь імі. А пакуль – у іх былі іншыя справы. Бо хата апынулася пустою, і пярсьцёнка там не было. Яны, не спыняючыся, вышыблі коньмі вартавых ля брамы й пакінулі Шыр.
      
      Праспаўшы крыху, Фрода раптам прачнуўся, быццам пачуў нейкі гук ці адчуў побач чыюсьці прысутнасьць. Убачыў, што Швэндал па-ранейшаму сядзіць у фатэлі, нерухомы й насьцярожаны, і ў ягоных вачох адбіваецца полымя. Вогнішча ў агмені было дагледжанае, і накладзеныя сьвежыя дровы.
      Неўзабаве Фрода заснуў зноўку, але ў ягоны сон урываўся вой ветру й імклівы пошчак капытоў. Вецер абкружаў шынок, абдымаў далоньмі, трэс яго, а недзе далёка захлынаўся, гуў горан. Фрода расплюшчыў вочы – і пачуў, як весела сьпявае на падворку певень. Швэндал адсунуў фіранкі, ляснуў засаўкамі, адчыніў аканіцы. Першае, яшчэ шэрае сьвятло раніцы заліло пакой, праз расчыненае вакно падзьмула холадам.
      Як толькі Швэндал абудзіў і падняў хобітаў, усе пасьпяшаліся да спальняў. А пабачыўшы іх, узрадаваліся, што паслухаліся Швэндала: бо вокны былі насьцеж, аканіцы матляліся, фіранкі шкуматаў вецер. Усе ложкі былі пакамячаныя й перакуленыя, падушкі валяліся на падлозе, пасечаныя, а руды ваўняны дыванок разадраны на шматкі.
      Швэндал адразу паклікаў шынкара. Небарака Масьляк выглядаў сонным ды перапалоханым. Сьцьвярджаў, што ўсю ноч на нагах – але ж ня чуў ні гуку.
      – Дый у жыцьці аніколі такого не здаралася! – узьняў ён ад жаху рукі. – Каб госьці й паспаць не маглі ў сваіх ложках, і такія падушкі файныя папсаваныя, і гвалт які! Куды мы коцімся?
      – Да змрочных часоў, – сказаў Швэндал, – але пакуль можаш не хвалявацца. Твае клопаты скончацца, калі мы сыдзем. Гэта значыць зараз жа. Пра сьняданак не турбуйся – глынем на хаду таго-сяго дый перакусім. Спакавацца трэба як мага хутчэй.
      Спадар Масьляк пасьпяшаўся праверыць, як там поні, дый сабраць “тое-сёе”, каб глынуць ды пад’есьці. Але вельмі хутка вярнуўся, цалкам у роспачы. Поні зьніклі! Дзьверы стайні ўночы былі расчыненыя, зьніклі ня толькі поні Мэры, але й усе астатнія, і коні таксама – аніводнай жывёліны не засталося.
      Фрода падумаў: вось і канец. Немагчыма ж дабірацца да Долага Яру пехатою, калі цябе перасьледуюць вершнікі. З гэткім посьпехам можна накіравацца на поўню. Швэндал жа сядзеў пэўны час моўчкі, пазіраючы на хобітаў: нібы ацэньваў іх мужнасьць і моц.
      – Усё адно поні не абгоняць коняў, – вымавіў нарэшце задуменна, нібы прачытаўшы Фродавы думкі. – Пехатою мы не нашмат марудней будзем перасоўвацца па тых сьцежках, на якія я вас выведу. Дый я сам у любым выпадку зьбіраўся йсьці пешкі. Мяне турбуюць прыпасы. Паміж Прыгор’ем ды Долым Ярам іх няма дзе папоўніць. А запасьці трэба даволі, бо, мажліва, нас затрымаюць ці давядзецца кружляць, абыходзячы, і далёка адхіляцца ад напрамку. Колькі вы здольныя несьці на сьпінах?
       – Столькі, колькі зможам падняць, – адказаў Піпін, намагаючыся выглядаць бадзёрым і моцным (хоць адчуў сябе пры гэтым горш няма куды).
      – Я магу зьнесьці за двох, – дзёрзка адказаў Сэм.
      – Няўжо нельга нічога зрабіць, спадар Масьляк? – спытаў Фрода. –Прыдбаць пару поні ў вёсцы ці хоць бы аднаго, для паклады? Напэўна, наняць іх ня ўдасца, але ж мы здольныя й набыць, – дадаў без асаблівай рашучасьці, прыкідваючы, ці хопіць у іх грошай на поні.
      – Сумняюся, – адказаў шынкар, – тыя два ці тры верхавыя поні, якія былі ў Прыгор’і, усе стаялі ў мяне. А іншыя, коні ці поні, цягавыя ці для якой яшчэ патрэбы, мала іх у нас. Напэўна, ніхто й не прадасьць. Але я паспрабую. Зараз пашлю Боба, няхай прабяжыцца, папытае.
      – Так, – неахвотна згадзіўся Швэндал, – напэўна, так будзе лепей. Баюся, прынамсі без аднаго поні не абыдземся. Вось толькі тыя пошукі – канец усім надзеям пакінуць Прыгор’е ўпотайкі. З такім посьпехам можна было б затрубіць у рог, абвяшчаючы наш сыход. Здаецца, гэта й было задумана.
      – Ну, ёсьць і прыемнае, – азваўся Мэры, – падсілкуемся нармалёва. Пасьнедаем, покі чакаем. Гукнеце Ноба, няхай нясе ежу зь пітвом!
      
      Пошукі сталіся трохгадзіннай затрымкаю. Боб вярнуўся й распавёў, што за грошы анідзе аніякай жывёліны не атрымаеш, за адзіным выняткам: у Біла Бур’яка ёсьць поні, якога ён згодны прадаць.
      – Такі замораны каняка, ці не паўмёртвы, – казаў Боб, – але ж запросіць Бур’як за яго ня менш як утрая супраць кошту нармалёвага поні, пабачыўшы вашую патрэбу. Хіба ж я Бур’яка ня ведаю?
      – Бур’якоў поні? – спытаў Фрода. – Можа, тут які подступ? Мажліва, гэтая пачвара ўцячэ з нашымі прыпасамі, ці неяк дапаможа нас высачыць, ці йшчэ што наробіць?
      – Наўрад, – адказаў Швэндал, – не ўяўляю сабе такой жывёліны, якая з сваёй ахвоты вярнулася б да Бур’яка, здолеўшы ад яго пазбавіцца. Тое ў характары спадара Бур’яка: шчэ й троху грошай прыдбаць наастачу. Баюся толькі, што поні й сапраўды ледзь жывы. Але іншага выйсьця няма. Колькі ён хоча?
      Хацеў ён, як высьветлілася, дванаццаць срэбных грошаў – насамрэч, сама мала ўтрая за звычайны кошт у Прыгор’і. Поні выглядаў кастлявым і надта сумным, але ж, відавочна, паміраць пакуль не зьбіраўся. Спадар Масьляк сам за яго заплаціў і прапанаваў Мэры яшчэ васямнаццаць срэбных грошаў як кампэнсацыю за страчаных жывёлаў. Шынкар быў чалавек чэсны, і не з пустою кішэняю, паводле Прыгорскіх мерак, але згубіць трыццаць срэбных для яго было вельмі непрыемна й крыўдна. Крыўду абцяжарвала й тое, што аддаваць без малога палову давялося Білу Бур’яку.
      Што праўда, урэшце ён застаўся зь немалым прыбыткам. Бо насамрэч скралі толькі аднаго каня. Астатніх проста папавыгналі, ці яны самі, напалохаўшыся, паўцякалі ды папаразбрыдаліся па Прыгор’ю. Поні Мэры трымаліся разам і, што было вельмі разумна зь іх боку, дабраліся да Лысагор’я, да Бамбадзілавага Таўстуна. Там, пад Томавай апекаю й жылі сабе. Аднак калі Прыгорскія навіны сягнулі Томавых вушэй, ён адаслаў поні назад, да Масьляка. Так шынкар прыдбаў даволі танна пяць выдатных поні. У Прыгор’і жывёлам давялося папрацаваць, але Ноб абыходзіўся зь імі добра. Можна сказаць, ім пашанцавала, бо пазьбеглі далёкай і небясьпечнай вандроўкі. Але ж і ў Долы Яр не патрапілі.
      Аднак пакуль тое, грошы падаваліся Масьляку згубленымі незваротна. Да ўсяго дадаліся й іншыя клопаты. Калі астатнія госьці папрачыналіся й даведаліся навіны, то вельмі занепакоіліся. У паўднёўцаў зьнікла некалькі коняў, у чым абвінавацілі шынкара – пакуль ня высьветлілася, што касавокі прыяцель Біла Бур’яка таксама зьнік уночы. Тады адразу западозрылі яго.
      – Калі важдаецеся з канакрадамі ды ў маю хату іх ведзяце, дык самі й сплочвайце за шкоду, а ня кідайцеся на мяне, галосячы! – выгаворваў ім раззлаваны Масьляк. – У Біла Бур’яка пытайцеся, дзе ягоны ды ваш сябра-прыгажун!
      Але цяпер ніхто з паўднёўцаў і ўзгадаць ня мог, калі прыбіўся да іх касавокі. І анічыім сябрам ён ня быў, і аніхто яго ня ведаў.
      Пасьля сьняданку хобіты перапакаваліся ды прызапасілі ежы на даўжэйшую вандроўку, чым разьлічвалі спачатку. Ужо было амаль дзесяць, калі выправіліся. У гэты час усё Прыгор’е ўзбуджана кіпела. Фродава зьнікненьне, Чорныя Вершнікі, рабаўніцтва ў шынку – і ці ня ў першую чаргу тое, што Швэндал ідзе разам з таемнымі хобітамі, – вось дык навіны! Вартыя, каб не адзін спакойны Прыгорскі год іх абмяркоўвалі, смакавалі й перасуджвалі, а пераказвалі – і нашмат даўжэй. Большасьць жыхароў Прыгор’я ды шмат хто з Ярцаў і Прычыцаў высыпалі на Шлях пабачыць вандроўнікаў. Усе госьці выйшлі да дзьвярэй або павысоўваліся з вокнаў.
      Праз гэта Швэндал вырашыў некаторы час ісьці па Шляху. Любая спроба зьвярнуць напрамкі цяпер толькі пагоршыла б справы – палова люду пацягнулася б сьледам, зірнуць, куды яны йдуць, і не дазволіць залезьці на чужую зямлю.
      Вандроўнікі разьвіталіся з Бобам і Нобам і шматкратна падзякавалі спадару Масьляку.
      – Спадзяюся, яшчэ сустрэнемся, – сказаў Фрода. – Мне так хацелася б пажыць пад вашым дахам у спакоі колькі дзён!
      Так і выправіліся прэч, заклапочаныя й сумныя, пад позіркі натоўпу, ня надта сяброўскія. Пад дужа непрыемныя выклікі. Але, відавочна, бальшыня баялася Швэндала, і калі ён сувора зьмерваў вачыма – усе змаўкалі й адсоўваліся назад. Швэндал ішоў наперадзе побач з Фрода. Далей крочылі Піпін з Мэры, а апошнім – Сэм, які вёў пад аброць поні. На таго навалілі столькі паклады, колькі дазволіла літасьць да няшчаснай жывёліны, але конік выглядаў нават і ўзрадаваным гэткай зьменаю лёсу. Сэм задуменна хрумкаў яблыкам. Набіў імі поўную кішэню – разьвітальны падарунак ад Боба й Ноба.
      – Яблыкі на дарожку, люлька – на адпачынак – і файна, – так сказаў Сэм. – На жаль, і тое, і другое хутка сканчаецца.
      Хобіты не зьвярталі ўвагі на цікаўных, што вызіралі з-за дзьвярэй ці вытыркаліся з-за сьценаў і платоў. Але ж калі наблізіліся да Паўднёвай брамы, Фрода ўважліва ўгледзеўся ў шэрую, брудную, недагледжаную хату за шчыльнай агароджай – апошнюю ў вёсцы. Яму падалося: у адным з вокнаў зьявіўся смуглявы твар з касымі, прыжмуранымі вачыма. Мільгнуў – ды адразу й зьнік. Фрода падумаў: “Дык вось дзе ён хаваецца. Ну, рыхтык паўгоблін нейкі”.
      З-за агароджы на вандроўнікаў дзёрзка пяліўся чалавек з густымі чорнымі бровамі ды змрочнымі кплівымі вачыма: крыва ўсьміхаўся й цмактаў кароткую чорную люльку. Калі падарожнікі наблізіліся, вынуў люльку з рота дый схоркнуў.
      – Добрай раніцы, даўгалыгі! – сказаў Швэндалу. – Штосьці рана выправіўся? Нарэшце напаткаў сабе сяброў?
      Швэндал кіўнуў, але нічога не адказаў.
      – Дабранак, маленькія сябрукі! – гукнуў хобітам. – Спадзяюся, цяміце, з кім павяліся? Гэта ж Швандалюга валацужны. Ведалі б вы, як яго йшчэ называюць! Ну, хутка даведаецеся. Толькі ночы дачакайцеся. Гэй, Сэмка, ты глядзі – добра абыходзься з маім старым дахляцікам. Цьфу! – ён схоркнуў зноў.
      Сэм у момант павярнуўся.
      – А ты, Бур’яку, лепей схавай сваю пысу, а тое пашкодзіцца.
      Сэмава рука мільгнула – і яблык, нібы сам сабою вылецеўшы, патрапіў Білу прамютка ў нос. Той запозьнена прысеў, хаваючыся за загароджай, ды прыняўся сыпаць адтуль праклёнамі.
      – Шкада, добры быў яблык, – сказаў Сэм, і пакрочыў далей.
      
      Нарэшце пакінулі вёску за сьпінамі. Дзятва ды разявакі, што цягнуліся ззаду, прытаміліся й вярнуліся да брамы. Вандроўнікі шчэ колькі вёрстаў ішлі па гасьцінцы. Ён збочваў налева, вяртаючыся да ўсходняга напрамку пасьля выгіну вакол Прыгор’я, і неўзабаве спускаўся ў залесеныя мясьціны. Леваруч відаць былі хаты й хобіцкія норы Стадлаў на паўднёва-ўсходніх схілах гары. Далей, на поўнач ад Шляху, віліся струменьчыкі дыму, адзначаючы схаваныя ў глыбокай лагчавіне Ярцы. Яшчэ далей, за дрэвамі, ляжалі Прычыцы.
      Прайшоўшы пэўны час па Шляху й ужо пабачыўшы здаля цалкам усю Гару, высачэзную, цёмна-рудую, зьвярнулі на вузкую сьцежку, якая вяла на поўнач.
      – Вось адсюль і пачнем хавацца, – сказаў Швэндал.
      – Спадзяюся, гэта не напрасткі, – азваўся Піпін. – Нашая апошняя спроба скараціць ледзь нас не загубіла.
      Швэндал засьмяяўся.
      – З вамі ж не было мяне. Калі я хаджу напрасткі, то выходжу, куды пляную.
      Агледзеў Шлях. Нікога. Тады хутка крочыў па сьцежцы да лесу ў даліне.
      А плянаваў ён, як, ня ведаючы мясцовасьці, зразумелі хобіты, спачатку дабрацца да Прычыцаў, але, не даходзячы да вёскі, зьвярнуць направа й абысьці яе з усходу, а тады рушыць як мага прамей да Наветранай стромы. Калі ўсё адбылося б так, вандроўнікі насамрэч зрэзалі б вялікую пятлю Шляху, які выгінаўся далёка на поўдзень, абмінаючы Гнюсьнішча, вялікую багну. Затое йсьці належала проста праз балаты. Шпацыр ня самы прыемны, калі верыць Швэндалу.
      Але пакуль у тое ня верылася, бо йсьці было даволі прыемна. Сапраўды, калі б не трывогі мінулай ночы, гэтая частка вандроўкі падалася б найпрыемнейшай. Сонца зьзяла ясна, яле не прыпякала. Спакойны, мірны лес у даліне быў надта прыгожы ў восеньскім разнаколерным лісьці. Швэндал упэўнена вёў хобітаў па пераблытаных сьцежках. Самі яны, мусіць, у момант згубіліся б. Бо Швэндал пятляў, паварочваў, кружляў, каб зьбіць мажлівую пагоню. Сказаў:
      – Мяркую, Біл Бур’як прасачыў, дзе мы пакінулі Шлях. Але наўрад ці ён сам пойдзе за намі. А вось іншым, баюся, абавязкова распавядзе. Напэўна, тыя іншыя непадалёк. Добра, калі яны палічаць, што мы скіраваліся да Прычыцаў.
      
      Або дзякуючы Швэндалаву майстэрству, або зь якой іншай прычыны, але ўвесь гэты дзень ня бачылі ды ня чулі амаль ніводнай жывой істоты. Зь дзьвюхногіх трапляліся толькі птушкі, а з чатырохногіх – адна ліса ды некалькі вавёрак. Наступным днём рушылі прама на ўсход, і ўсё адно анікога не напаткалі. На трэці дзень пасьля таго, як выйшлі з Прыгор’я, выбраліся з Чыцкага лесу на шырокую роўнядзь, ісьці па якой, аднак, было нашмат цяжэй, чым па лесе. Як зьвярнулі з Шляху, шыбавалі ўсё ўніз ды ўніз і цяпер апынуліся ў няходжанай глухамані паблізу Гнюсьнішча.
      Часьцяком трапляліся балацінкі й азяркі, зарослыя чаротам ды верасам, пад нагамі хлюпала. У зарасьцях цвыркалі нябачныя маленькія птушкі. Вандроўнікі перасоўваліся асьцярожна, каб як мага далей застацца з сухімі нагамі. Спачатку йшлі даволі хутка, потым усё марудней – стала небясьпечна. Бо адшукаць шлях па багнах было няпроста нават і сьледапытам. Сьцяжынак не было, бо балаты заўсёды рухаліся, вокны дрыгвы зьнікалі там і адчыняліся тут. Вандроўнікаў джалілі авадні, у паветры вісела хмара найдрабнейшага гнюсу, які блытаўся ў валасах, поўз па штанінах, рукавах і джаліў, джаліў.
      – Мяне жыўцом жаруць! – закрычаў Піпін. – Ну, насамрэч Гнюсьнішча!
      – Цікава, як жа яны выжываюць, калі паблізу няма хобіта, якога можна смактаць? – спытаў Сэм, шкрабучы шыю.
      Дзень скончыўся дрэнна, а ноч падалася й горшай. Бо было вільготна, халодна, няўтульна, крывасмокі не давалі спаць. У дадатак высьветлілася, што ў чаратах жывуць нейкія гадкія істоты, мяркуючы на гуках – нейкая злосная радзіна цвыркуноў. Іх былі тысячы, паўсюль навокал, і ўсю ноч яны віскаталі: “І-ісьці-грыці-ісьці-грыці”. Да раніцы хобіты амаль ашалелі.
      Наступны дзень, чацьвёрты, быў не нашмат лепшы, дый ноч таксама. Хоць “іцігрызцы”, як празваў іх Сэм, болей не даймалі, гнюс джаліў па-ранейшаму.
      Фрода ляжаў стомлены, але ня здольны заплюшчыць вачэй, і раптам пабачыў нейкае сьвятло ў нябёсах на ўсходзе. Яно выблісквала й гасла, і гэтак шмат разоў. А да раніцы было далёка, некалькі гадзінаў.
      – Што за сьвятло? – спытаў ён у Швэндала, які ўстаў, таксама ўглядаючыся ў цемру на ўсходзе.
      – Ня ведаю, – адказаў той. – Надта далёка, каб разабраць. Нешта накшталт маланкі, якая скача па вяршынях стромаў.
      Фрода лёг зноў і йшчэ доўга бачыў белыя сполахі й асьветленую імі постаць Швэндала, які нерухома стаяў, назіраючы за навакольлем. Нарэшце Фрода забыўся трывожным сном.
      
      На пяты дзень яшчэ зранку пакінулі за сьпінамі апошнія балаціны ды зарасьці чароту, і мясцовасьць пакрысе зноў пачала ўзьнімацца. Далёка на ўсходзе бачылі ўжо зубрысты ланцуг пагоркаў. Найвышэйшы зь іх быў самы паўднёвы, крыху аддалены ад астатніх – амаль кучмісты ля вяршыні, гладкі й троху зроўнены наверсе.
      – Вось яна – Наветраная строма, – сказаў Швэндал. – Стары Шлях, які мы пакінулі далёка праваруч, абмінае яе з поўдня й праходзіць непадалёк ад узножжаў. Напэўна, дабярэмся туды апоўдні раніцою, калі пашыбуем проста да яе. Лепей гэтак нам і зрабіць. Што праўда…
      – Што? – перапытаў Фрода.
      – Я ня ўпэўнены ў тым, што мы знойдзем там. І што знойдзе нас. Надта блізка да Шляху.
      – Але мы спадзяваліся напаткаць там Гэндальфа, ці не?
      – Так, але цяпер, мне падаецца, надзея слабая. Калі ён увогуле выбраўся на поўнач, ён мог і не зазірнуць у Прыгор’е, і не даведацца, куды мы выправіліся. У любым выпадку, сустрэцца там мы можам хіба выпадкова, бо ані яму, ані нам нельга доўга заставацца на пагорку. Калі Вершнікі не падпільнуюць нас у глухамані, яны, верагодна, самі скіруюцца да Наветранай стромы. Бо зь яе далёка відаць ва ўсе бакі. А калі мы апынемся там, на той вяршыні, шмат якія птушкі й зьвяры пабачаць нас. Некаторыя зь іх здольныя распавесьці вершнікам ці іх паслугачам, ёсьць і іншыя пачвары, хто можа данесьці, і нашмат горшыя за птушак.
      Хобіты занепакоена зірнулі на далёкія пагоркі. Сэм падняў галаву ў нябёсы над сабою: ці няма там ястрабаў ці арлоў, якія кружлялі б у вышыні, віжуючы вандроўнікаў пільнымі халоднымі вачыма?
      – Ну, ад такіх словаў, Швэндал, толькі самотней ды трывожней! – сказаў ён.
      – І што ж нам рабіць? – перапытаў Фрода.
      – Мяркую, – задумаўся Швэндал, відавочна, яшчэ сам цалкам ня вырашыўшы, – мяркую, найлепей будзе рушыць адсюль прама на ўсход, да пагоркаў, а не да Наветранай стромы. Тады напаткаем сьцежку, добра схаваную, якая ўздоўж узножжаў выводзіць да Наветранай з поўначы. А тады ўжо глянем, калі будзе на што глядзець.
      
      Упарта крочылі наперад да самага вечару, халоднага й раньняга. Мясьціны зрабіліся сушэйшыя, расьліннасьці стала менш, хоць недалёка за сьпінамі над багнай клубіўся туман. Рэдкія птушкі азываліся тоненька й сумна, пакуль сонца, круглае й чырвонае, зусім не патанула ў цені на захадзе. Тады павісла пустая, мёртвая цішыня. Хобіты з тугою ўзгадалі мяккі летні вечар і цёплыя струмяні вечаровага сьвятла, што ліліся праз вокны Торбы-пад-Стромай – далёка, далёка адсюль.
      Калі сутонела, набрылі на крыніцу, якая, пятляючы, сьцякала з пагоркаў, каб згубіцца сярод застаялых багнаў і дрыгвы. Пайшлі ўздоўж берагоў, пакуль зусім не сьцямнела. Зь цемраю нарэшце прыпыніліся на ноч пад крывымі асінамі на беразе. Наперадзе чарнелі ў змрочных нябёсах пустыя, лысыя вяршыні пагоркаў. У гэтую ноч паставілі вартавых. А Швэндал, падавалася, і зусім ня сьпіць. Блядны ветах ліў на зямлю халоднае шэрае сьвятло.
      Раніцою рушылі зноў на досьвітку. Марозіла, нябёсы былі ясныя, сьветла-блакітныя. Хобіты адчувалі сябе надзіва пасьвяжэлымі, нібы праспалі нармалёва й бесклапотна ўсю ноч. Ужо, відавочна, прызвычаіліся да добрага шпацыру ды сьціплай ежы. У Шыры нават не паверылі б, што гэткія крыхі ўвогуле здольныя ўтрымаць на нагах хобіта. А Піпін абвесьціў, што Фрода ўдвая пакрапчэў.
      – Дзіўна, – прамармытаў Фрода, зацягваючы пас, – улічваючы тое, што мяне, сказаць папраўдзе, стала значна меней. Спадзяюся, працэс майго станчэньня мае пэўныя межы, а тое, баюся, ператваруся ў прывіда.
      – Не кажы лухту! – абарваў яго Швэндал зь нечаканай суворасьцю.
      
      Пагоркі набліжаліся. Яны ўтваралі няроўны ланцуг: то ўздымаліся ў вышыню сажняў на сто з паловаю, то абрываліся вузкімі шчылінамі й нізкімі пераваламі, якія вялі на ўсход, да земляў за імі. На грабянях атовілкаў тырчэлі рэшткі зялёных зьдзірванелых валоў ды равоў, а па праходах – руіны муроў. Да цемры вандроўнікі сягнулі заходняга боку пагоркаў, там і заначавалі. Было гэта пятага кастрычніка, на шосты дзень, як пакінулі Прыгор’е.
      Раніцою ўпершыню пасьля Чыцкага лесу знайшлі добрую сьцежку. Зьвярнулі направа й пайшлі па ёй на поўдзень. Пракладзеная сьцяга была так хітра, што хавала ад позіркаў і зь вяршыняў, і з заходніх роўнядзяў. Яна нырала ў глыбокія лагчыны, агінала крутыя схілы, а калі ўсё-ткі выходзіла на раўнейшыя ды больш адкрытыя мясьціны, з абодвух бакоў яе абаранялі шэрагі вялізных валуноў ці абчасаных камянёў – і хавалі вандроўнікаў як агароджа.
      – Цікава, хто праклаў гэтую сьцяжыну й навошта? – спытаў Мэры, калі яны йшлі па адной такой агароджанай частцы, з надзвычай вялікімі шчыльна пастаўленымі валунамі. – Ня надта яна мне даспадобы. Нейкі тут, я сказаў бы, прыскляпенны выгляд. Ці ёсьць курганы на Наветранай строме?
      – Не. Ані на Наветранай, ані на іншых тутэйшых пагорках, – адказаў Швэндал. – Людзі Захаду тут не жылі, хоць у апошнія гады трымалі тут абарону ад ліхой навалы Ангмару. Сьцежка й была пракладзеная, каб злучыць умацаваньні ўздоўж валоў. Але задоўга да таго, яшчэ ў першыя дні Паўночнага каралеўства, на вяршыні Наветранай стромы пабудавалі вялізную вартавую вежу. Яе назвалі Аман-Сул. Потым яе спалілі й разбурылі, цяпер там засталося толькі колца парушаных камянёў, каронаю на вяршыні старой гары. А калісьці вежа была высокая й сьветлая. Кажуць, менавіта на ёй падчас Апошняга Зьвязу кароль Элендыль трымаў варту, чакаючы, калі прыдзе з Захаду з войскам Гіль-Галад.
      Хобіты ў подзіве глядзелі на Швэндала. Высьвятлялася, ён ведаў ня толькі шляхі па глухамані, а яшчэ й паданьні даўніны.
      – А хто такі быў Гіль-Галад? – спытаў Мэры, але Швэндал не адказаў, глыбока задумаўшыся.
      Раптам нягучны голас вымавіў:
      
      
      Гіль-Галад быў кароль-ваяр,
      Апошні моцны валадар
      Ад мора земляў і да гор,
      Краіны эльфаў гаспадар.
      
      Быў востры каралеўскі меч
      Пагубаю варожых тарч,
      Браня зіхоткая бы зьніч,
      І дзіда – вусьціш лютых сеч.
      
      Але даўно сышоў ён прэч
      Самотны, у крамешны ноч,
      У Мордары, дзе чорны цень,
      У змрок сыйшоў ягоны лёс…
      
      Хобіты павярнуліся, уражаныя, – бо голас быў Сэмаў!
      – Далей! – папрасіў Мэры.
      – Гэта ўсё, што я ведаю, – прамармытаў Сэм, чырванеючы. – Мне пане Більба распавёў, калі я малы быў. Ён звычайна распавядаў мне гэткае, ведаў, што люблю паслухаць пра эльфаў. Бо ж пане Більба мяне пісаць-чытаць навучыў, праўда. Пане Більба такі быў кніжнік, вучоны хобіт, шмат ведаў. І пісаў вершы. Сапраўды. Ён і напісаў тое, што я распавёў.
      – Не, ён ня сам гэта прыдумаў, – сказаў Швэндал. – Гэта ўрывак старой песьні “Лёс Гіль-Галада”. Я ведаю яе толькі на старажытнай мове. Напэўна, Більба пераклаў яе – я й ня ведаў пра гэта.
      – Там нашмат болей, – згадзіўся Сэм. – Ды ўсё пра Мордар. Я таму й ня стаў завучваць, мяне ажно дрыжыкі бралі. Аніколі не ўявіў бы, што самому давядзецца туды цягнуцца!
      – Цягнуцца ў Мордар! – Піпін ускрыкнуў. – Спадзяюся, хоць бы да такога ня дойдзе!
      – Не кажы гэтае слова ўголас! – папярэдзіў Швэндал.
      
      Блізу палудня сягнулі паўднёвага канца сьцежкі й убачылі перад сабою ў нязыркім лёгкім сьвятле кастрычніцкага сонца шэра-зялёны насып, што вёў, нібы мост, да паўночнага схілу стромы. Пайшлі хутчэй, каб дабрацца да верху, пакуль сьветла. Хавацца не было дзе, заставалася толькі спадзявацца, што ні ворагі, ні іх шпіёны за стромай ня сочаць. На самой строме нічога ня рухалася. Нават калі Гэндальф недзе паблізу – няма аніякага знаку таго.
      На заходнім схіле знайшлі глыбокую, добра схаваную ад чужых вачэй цясьніну з травяністым і спадзістым дном. Там пакінулі Сэма зь Піпінам ды поні з пакладай і заплечнікі. Астатнія ўтрох палезьлі ўгору. Праз паўгадзіны Швэндал быў на вяршыні, за ім, запыхаўшыся ды ледзь цягнучы ногі, забраліся Фрода з Мэры. Апошні ўзьлёт быў скалісты й даволі круты.
      На вяршыні ўбачылі, як і казаў Швэндал, шырокае кола старажытных руінаў, зьдзірванелых і абкрышаных. Але ў цэнтры была наваленая куча каменнай дразгі, счарнелая, нібы абпаленая полымем. Вакол кучы траву выпаліла ўшчэнт, дый увогуле – уся трава ў руінах счарнела й зжухла, быццам нядаўна тут паўсюль шугала полымя. Аднак – аніводнай прыкметы жывой істоты.
      Ад былых муроў ва ўсе бакі разьвінаўся шырокі далягляд на вакольныя землі, пераважна запустэчаныя, голыя роўнядзі, толькі далёка на поўдні цямнелі купіны лесу, а за імі праблісквала вада. Пад нагамі, ля падэшвы стромы з паўднёвага боку стужкаю віўся Шлях, выходзіў з захаду й пятляў, караскаўся наперад – і зьнікаў за цьмяным узвышшам на ўсходзе. Анічога па ім ня рухалася. Прасачыўшы яго вачыма, пабачылі й горы. Найбліжэйшыя пагоркі былі рудыя й змрочныя, за імі ўзвышаліся вышэйшыя скалістыя вяршыні, а ўжо далей блішчэлі сьнягамі сярод аблокаў белыя пікі.
      – Вось мы й дабраліся сюды, – сказаў Мэры. – І як жа ўсё адсюль нярадасна й негасьцінна выглядае! Ані вады, ані сховішча. І аніякай прыкметы Гэндальфа. Але я яго цяпер не вінавачу, што ён нас не дачакаўся – калі ён увогуле дабраўся дасюль.
      – Цікава, – азваўся Швэндал роздумна, – нават калі ён патрапіў у Прыгор’е пазьней за нас на два ці тры дні, сюды ён мусіў дабрацца раней за нас. Калі трэба, ён можа перасоўвацца надта хутка.
      Раптам нахіліўся й зірнуў на камень на самым версе кучы. Ён быў больш пляскаты за астатнія й сьвятлейшы, нібы пазьбегнуў агню. Швэндал падняў яго, пакруціў, прыглядаючыся.
      – Што мяркуеце наконт гэтых адзнак?
      Зьнізу, на роўнай паверхні, Фрода пабачыў некалькі драпінаў:
      
      
      
      – Здаецца, тут лінія, рыска й яшчэ тры лініі.
      – Лінія з рыскаю зьлева, мажліва, руна Г, толькі адгалінаваньне надта тонка прадрапанае, – сказаў Швэндал. – Можа, гэта знак ад Гэндальфа, хоць цалкам упэўніцца нельга. Драпіны тонкія й выглядаюць сьвежымі. Але яны могуць значыць і нешта іншае, і прызначацца зусім не для нас. Сьледапыты карыстаюцца рунамі й сюды час ад часу завітваюць.
      – А што яны значылі б, калі б былі пакінутыя для нас? – спытаў Мэры.
      – Напэўна, Г3 значыць, што Гэндальф быў тут трэцяга кастрычніка, тры дні таму. А таксама – што надта сьпяшаўся й небясьпека была побач, таму ён ня меў часу й магчымасьці напісаць што даўжэйшае ды больш уцямнае. Калі так, нам трэба сьцерагчыся.
      – Калі б сапраўды ён пакінуў гэтыя адмеціны, што яны ні азначалі б! – усклікнуў Фрода. – Так добра было б ведаць, што ён таксама вандруе непадалёк ад нас.
      – Мажліва, так і ёсьць, – пагадзіўся Швэндал. – Асабіста я мяркую, што ён тут быў – і напаткаў небясьпеку. Тут усё абпаленае, а цяпер я ўзгадваю сполахі тры дні таму. Здаецца, тут, на вяршыні стромы, на яго напалі, але чым усё скончылася, сказаць цяжка. Цяпер яго тут няма, а значыць нам самім трэба паклапаціцца пра сябе й дабірацца да Долага Яру на ўласную рызыку.
      – А колькі яшчэ да Долага Яру? – спытаў Мэры, стомлена азіраючыся навокал. Сусьвет зь вяршыні падаваўся такім прасторным і чужынскім.
      – Ня ведаю, ці вымяраў хто Шлях у вёрстах ад “Пакінутага шынка”, які за дзень вандроўкі на ўсход ад Прыгор’я, – паведаміў Швэндал. – Хто кажа так, а хто іначай. Дарога тут ня надта добрая, і ўсе клапоцяцца адно, каб хутчэй убачыць яе канец, а не пра тое, каб вымяраць. Але я ведаю, колькі спатрэбіцца мне, пехатою, пры добрым надвор’і й адсутнасьці перашкодаў: дванаццаць дзён адсюль да бродаў Бруйнену, дзе Шлях перасякае Грым’ю, якая выцякае з Долага Яру. Перад намі яшчэ два тыдні вандроўкі, бо, мяркую, па Шляху нам ісьці нельга.
      – Два тыдні! – усклікнуў Фрода. – Безьліч усяго можа здарыцца!
      – Але, – пацьвердзіў Швэндал.
      Колькі часу моўчкі стаялі на вяршыні, ля паўднёвага краю. У гэтым самотным месцы Фрода ўпершыню цалкам уявіў сабе сваю беспрытульнасьць і небясьпеку навокал. Падумаў з горыччу: навошта лёс выгнаў яго з спакойнага, мілага Шыру? Паглядзеў уніз на ненавісны Шлях, зірнуў назад – у бок пакінутай радзімы. І раптам зразумеў, што ў далечыні на захад павольна рухаюцца дзьве маленькія чорныя плямкі – а насустрач ім яшчэ тры. Ён ускрыкнуў:
      – Зірні! – і схапіў Швэндала за руку.
      Адразу ж Швэндал кінуўся ніцма на зямлю, пацягнуўшы Фрода за сабою. Мэры бухнуўся побач. Прашаптаў:
      – Што такое?
      – Ня ведаю, але, баюся, найгоршае зь верагоднага, – адказаў Швэндал.
      Павольна падпаўзьлі зноў да ўскрайку колца руінаў, зірнулі праз шчыліну паміж вызубранымі камянямі. Пацямнела, бо раніца прамінула й аблокі, што напаўзьлі з усходу, засьцілі сонца. Чорныя плямкі на Шляху бачыліся ясна. Хоць ні Фрода, ні Мэры не маглі разгледзець, коньнікі тое ці не, нешта падказвала: так, там, далёка ўнізе, за падэшваю стромы зьбіраліся Чорныя Вершнікі.
      – Так, – вымавіў Швэндал, які меў вастрэйшы зрок. – Вораг ужо тут!
      Хутка адпаўзьлі ад краю ды пабеглі па паўночным схіле да сяброў.
      
      Сэм і Перэгрын тым часам не сядзелі, склаўшы рукі. Дасьледавалі цясьніну й схілы паблізу. Непадалёк напаткалі чыстую крынічку, а ля яе – адбіткі падэшваў, пакінутыя не даўней, як дзень-два таму. А ў самой лагчавіне знайшлі сьляды вогнішча й іншыя прыкметы чыёйсьці нядаўняй прысутнасьці. Ля найбліжэйшага да вяршыні краю цясьніны, за наваленымі камянямі Сэм убачыў невялікую, але добра складзеную й прыхаваную кучу дроваў.
      – Цікава, можа, тут пабываў старына Гэндальф, – сказаў Сэм Піпіну. – Хто б тут ні прызапасіў, ён, напэўна, меў намер вярнуцца.
      Швэндала знаходкі таксама зацікавілі.
      – Лепей мне было пачакаць зь вяршыняй ды дасьледаваць усё самому, – сказаў ён і пасьпяшаўся да крыніцы.
      – Гэтага я й баяўся, – вымавіў, вярнуўшыся. – Сэм зь Піпінам утапталі мяккую глебу, папсавалі й заблыталі сьляды. Нядаўна тут былі сьледапыты, безумоўна. Менавіта яны пакінулі дровы. Але ёсьць таксама й некалькі іншых адбіткаў. Нечыя цяжкія боты, дзень або два таму. Можа, тыя сьляды й не ад адной пары ботаў. Цяжка цяпер сказаць, але, баюся, не ад адной.
      Ён змоўк, задумаўшыся. А хобітам уявіліся загорнутыя ў плашчы, абутыя ў цяжкія боты Вершнікі. Калі яны сапраўды ўжо ведаюць пра цясьніну, лепей зьвёў бы Швэндал сяброў куды-небудзь адсюль. Сэм дык увогуле пазіраў на лагчыну, нібы на пастку, даведаўшыся, што ворагі на Шляху й усяго ў некалькіх вёрстах.
      – Ці ня лепей нам як хутчэй адсюль зьнікнуць, спадару Швэндале? – спытаў нецярпліва. – Бо ўжо сутонее, а мне гэтая дзірка ў схіле зусім не даспадобы. А дакладней – тут як на могілках.
      – Так, нам, безумоўна, трэба вырашыць зараз жа, што рабіць, – адказаў Швэндал, задумліва паглядаючы ўгору й ацэньваючы час ды надвор’е. – Так, Сэм. Мне таксама гэта ня надта падабаецца, але лепей мы да цемры анічога ня знойдзем. Усё-ткі мы тут схаваныя, калі рушым, нас заўважаць. А йсьці мы можам толькі на поўнач па пагорках, дзе мясьціны амаль гэткія, як і тут. А калі шукаць сховішча ў зарасьцях з другога боку Шляху, дык давядзецца яго перасекчы – а за ім, безумоўна, сочаць. З паўночнага ж боку за пагоркамі на шмат вёрстаў – пустая голая роўнядзь.
      – А ці здольныя гэтыя Вершнікі бачыць? – спытаў Мэры. – Я маю на ўвазе, яны звычайна вынюхваюць, калі вынюхваць тут прыдатнае слова, удзень, ва ўсялякім разе. А мы ніцма леглі, калі іх пабачылі, дый цяпер баімося, што яны ўбачаць, калі мы рушым адсюль.
      – Я паводзіўся на вяршыні вельмі неасьцярожна, – вымавіў Швэндал. – Бо думаў адно пра знак ад Гэндальфа. Ня трэба было лезьці туды ўтрох і заставацца там так доўга. Шмат хто мог нас пабачыць – і коні Чорных Вершнікаў, і іх паслугачы. Паслугачоў ім не бракуе, як вы зразумелі ў Прыгор’і. Самі Вершнікі ня здольныя бачыць наш сусьвет, сусьвет сьвятла, як бачым яго мы, – але яны чуюць нашыя цені. Толькі паўднёвае сонца цалкам сьлепіць іх. А ўночы, у цемры, яны здольныя ўспрыняць і прыкмеціць нашмат болей за нас. У цемры яны найнебясьпечнейшыя. І ўвесь час, удзень і ўначы, яны чуюць цёплую кроў – з прагай і нянавісьцю. Бо сусьвет можна ўспрымаць ня толькі зрокам ці слыхам. Мы здольныя адчуць іх прысутнасьць – яна ўстурбавала нас, як толькі мы дасюль дабраліся, нават да таго, як пабачылі іх. А яны нашую прысутнасьць адчуваюць нашмат вастрэй. Таксама, – ягоны голас ператварыўся ў шэпт, – іх вабіць пярсьцёнак.
      – І што ж мне рабіць? – Фрода зьбянтэжана азірнуўся навокал. – Калі рушу, убачаць і ўпалююць! Калі застануся, прыцягну іх сам да сябе!
      Швэндал паклаў руку яму на плячо.
      – Надзея застаецца. Ты не самотны. Дровы падрыхтаваныя тут нездарма – успрымай гэта як добрую пазнаку. Тут няшмат дзе схавацца й нялёгка бараніцца – але полымя паслужыць нашым сховішчам і абаронай. Саўрон можа прымусіць агонь прыслужваць яму, ён усё можа прымусіць, але гэтыя Вершнікі ня любяць агню й баяцца яго. Агонь – наш сябра ў глухамані.
      – Мажліва, – прамармытаў Сэм, – але раскласьці тут вогнішча – усё адно што крыкнуць: “Мы тутака!”
      Зьнізу, у кутку, найболей прыхаваным ад позіркаў звонку, зладзілі вогнішча, згатавалі вячэру. У прыцемках захаладнела. Хобіты адчулі нясьцерпны голад, бо ж ня елі ад раніцы, але цяпер не адважыліся згатаваць анічога, акрамя самай сьціплай ды неабходнай ежы. Бо наперадзе ляжалі запустэчаныя землі – жытло нешматлікіх птушак і зьвяроў. Ніхто не сяліўся ў гэтых негасьцінным мясьцінах. За пагоркі часам забрыдалі сьледапыты – аднак яны нешматлікі народ і надоўга нідзе не затрымліваліся. Іншыя вандроўнікі трапляліся йшчэ радзей, і зь імі было лепей не сустракацца: большай часткаю тое былі тролі з паўночных цясьнінаў Туманных гор. Нармалёвыя падарожнікі вандравалі толькі на Шляху, зь іх часьцей за ўсё трапляліся гномы, якія сьпяшаліся па сваіх справах. Яны ня надта любілі гутарыць зь незнаёмцамі, а дапамагаць ім – яшчэ меней.
      – Не ўяўляю, дзе мы возьмем ежы, – уздыхнуў Фрода. – Апошнімі днямі мы й так эканомілі, дый гэтая вячэра – не бяседа, калі не сказаць горш. Але ўсё адно пад’елі зашмат, калі разьлічваць на два тыдні вандроўкі. А мо й болей давядзецца ісьці.
      – Ежу можна здабыць і ў глухамані, – сказаў Швэндал. – Ягады, карані й некаторыя травы. Я здольны ўпаляваць сёе-тое, калі спатрэбіцца. Але зьбіраць ежу й паляваць – занятак доўгі й клопатны, нам трэба сьпяшацца. Таму падцягніце пасы, дый спадзявайцеся на баляваньні пад Эльрандавым дахам!
      Сутонела й пахаладнела шчэ болей. Калі вызіралі з-за краю лагчавіны, ужо ня бачылі анічога, толькі як змрок паглынае навакольле. Неба ачысьцілася, над галавою павольна высыпалі няяркія зоркі. Фрода зь сябрамі скурчыліся ля вогнішча, захутаўшыся ва ўсе апраткі й коўдры, якія толькі мелі. А Швэндал нат не прысунуўся бліжэй да агню, па-ранейшаму сядзеў у старым плашчы й задумліва цмактаў люльку.
      Калі цемра згусьцілася й полымя засталося адзіным сьвятлом у ночы, ён пачаў распавядаць паданьні даўніны, каб узбадзёрыць дый адагнаць вусьціш. Ён шмат ведаў: пра людзей і эльфаў, пра добрыя й ліхія падзеі старадаўніх дзён і забытых эпох. Хобіты дзівіліся: колькі ж гадоў Швэндалу, скуль ён ведае ўсё гэта?
      – Распавядзі нам яшчэ пра Гіль-Галада, калі ласка, – раптам папрасіў Мэры, калі Швэндал прыпыніўся, скончыўшы расповед пра гісторыю эльфскіх каралеўстваў. – Ведаеш, што далей у той старой песьні, на якую ўзгадвалі?
      – Так, ведаю. І Фрода таксама ведае, бо яна тычыцца нас абодвух, і непасрэдна.
      Мэры зь Піпінам павярнуліся да Фрода, які глядзеў у полымя.
      – Я ведаю толькі тое, што казаў мне Гэндальф, – вымавіў Фрода павольна. – Гіль-Галад быў апошнім вялікім каралём эльфаў Міжзем’я. Гіль-Галад значыць Зорнае Сьвятло на эльфавай мове. Разам з Элендылем, Сябрам эльфаў, ён сышоў у...
      – Не! – перабіў Швэндал. – Ня трэба пра гэта зараз, калі слугі Ворага непадалёк. Калі мы праб’емся да сядзібы Эльранда, там пачуеце цалкам, ад пачатку да заканчэньня.
      – Тады, можа, што іншае, – папрасіў Сэм, – можа, пра эльфаў, пра часы іх росквіту. Я так хацеў бы болей пачуць пра эльфаў. Цемра тут такая шчыльная, нават, падаецца, і дыхаць цяжка.
      – Я распавяду вам пра Цінувіель, – сказаў Швэндал. – Няшмат, на жаль, бо гэтае паданьне доўгае, і ніхто цяпер, апроч Эльранда ня ведае, як яго распавядалі ў даўніну. Добрая гісторыя, хоць і сумная, як і ўсе міжземныя былі. Аднак, мажліва, яна падыме вам настрой.
      Змоўк – і неўзабаве пачаў не распавядаць, а ціхенька сьпяваць:
      
      Па-над зялёнаю травой
      Балігалоў квітнеў духмяны.
      Сьвятлом празрыстым над вадой,
      Срабрыстым ветрам над ракой
      Пад сьпеў дуды зачараваны
      Цінувіель па-над расой
      Лясной таемнае паляны
      Часінай танчыла начной.
      
      Туды спусьціўся Бэрэн з гор –
      Да гушчару зьдзічэлых дрэў,
      Да плыні патаемных чар
      Прывёў яго падманны змрок.
      Ды праз галінаў шчыльны ўзор
      Пачуў ён той чароўны сьпеў,
      Увасабленьнем дзіўных мар.
      Сьвятло убачыў ён здалёк.
      
      Самота, боль, ліхі праклён
      Сьмяротных жахаў і шляхоў
      Тады забыліся, і ён
      Насустрач крочыў – і сустрэў
      Адзіны поўні прамянёў
      Падманны рух, а зорны цень
      Імгненьнем лёгкім зьмільгацеў
      І зьнік. І змоўк чароўны сьпеў.
      
      Яшчэ самотнейшым блукаў
      Тады паміж маўклівых дрэў,
      І зноўку чуў, і пазнаваў
      Той сьмех, і звон, і лёгкіх ног
      Палётны погук, дзіўны сьпеў –
      Недасягальны. І падзьмуў
      Халодны вецер між лістоў.
      І зімні змрок на сэрца лёг.
      
      Бы ссохлы цень, балігалоў
      Застыў над жухлаю травой.
      Па зьмерзлым саване лістоў
      Гадоў апалых крочыў ён,
      У бляску зорных тых палёў,
      У промнях поўні мроіў зноў
      Пабачыць танец лёгкі той,
      Пачуць той сьмех і срэбны звон.
      
      Яна вярнулася зь вясной.
      З чароўным сьпевам новы дзень
      Па-над краінаю лясной
      Паўстаў, і абудзіў вясну –
      Крыніцаў плынь і кропляў звонь.
      А Бэрэн бы вады жывой,
      На боль забыўшыся і цень,
      Яе пабачыўшы, глынуў.
      
      І раптам радасная трэль
      Па-над чароўнаю ракой
      Адкрыла ймя: “Цінувіель!”
      “Мой салавей!” – яе назваў
      Ён эльфскім імем. Варажбой
      Магутнай для Цінувіель,
      Прысудам лёсу і журбой
      Ягоны голас прагучаў.
      
      Зірнуў у вочы Бэрэн ёй,
      І ясны бляск спрадвечных зор
      Над чыстай веснавой вадой
      У іх пабачыў, і тады
      Сьмяротных год нямы дакор
      Забыў, і зь вечна маладой
      Князёўнаю лясоў і гор
      Пакляўся разам быць заўжды.
      
      Ім шмат шляхоў прызначыў лёс
      Праз полымя ды льдзяны жах,
      Сталь ворагаў і злы мароз,
      Ды браму чорную ў ноч.
      І сьмерць не разлучыла іх,
      Вярнула на сьмяротны час
      Сьпяваць і жыць сярод жывых
      І назаўжды ўнесьці прэч.
      
      Швэндал уздыхнуў і змоўк. Тады вымавіў:
      – Такія песьні на эльфскай мове называюцца эн-тэнаф. Іх цяжка перакладаць на Агульную мову. Вы чулі толькі далёкае рэха. Яна пра тое, як Бэрэн, сын Барахіра, сустрэў Люціень Цінувіель. Бэрэн быў сьмяротным чалавекам, а яна – дачкой Цінгала, караля эльфаў Міжзем’я, тады яшчэ маладога сусьвету. Яна ж была найпрыгажэйшая сярод усіх дзяцей гэтага сьвету. Прыгажэйшая за зоркі над туманамі паўночнай зямлі. Твар яе зьзяў спрадвечным сьвятлом. У тыя даўнія дні Вялікі вораг, у каго нават Саўрон быў толькі адным з паслугачоў, панаваў на поўначы, у краіне Ангбанд, і эльфы Захаду вярнуліся ў Міжзем’е, каб сілаю адабраць у яго сваю найвялікшую каштоўнасьць, цудоўныя дыяманты Сільмарылі, якія Вялікі вораг прыдбаў забойствам і здрадай. Прабацькі людзей дапамагалі эльфам у той вайне. Але Вораг перамагаў. Барахір, бацька Бэрэна, быў забіты, а Бэрэн, цудам уратаваўшыся, праз Горы Вусьцішы прыйшоў да патаемнага каралеўства Цінгала ў лесе Нэлдарэф. Там ён пабачыў, як Люціень танчыць на паляне ля чарадзейнай ракі Эзгальдуйн, пачуў, як яна сьпявае, – і назваў яе Цінувіель. На старажытнай мове эльфаў – Салавей. На іх долю выпала шмат гора й ростаняў. Цінувіель выратавала Бэрэна з Саўронавых скляпеньняў і разам зь ім прайшла празь незьлічоныя небясьпекі й бітвы – і ўрэшце яны разам здолелі перамагчы самога Вялікага ворага, пазбавіць моцы й зрынуць з стальца. Тады Бэрэн выразаў з жалезнай кароны Ворага адзін з трох Сільмарыляў, найзіхоткі з дыямантаў, каб аддаць яго Цінгалу шлюбным выкупам за Цінувіель. Але шчасьце іх было нядоўгім, бо падчас паляваньня на вялікага Ваўка, вартавога брамы Ангбанду, Бэрэн атрымаў сьмяротныя раны й сканаў на руках Цінувіель. А яна абрала долю сьмяротных, каб памерці, зьнікнуць з гэтага сьвету й пайсьці наўздагон за каханым. У песьні пяецца, што яны сустрэліся па-за Апошнім морам і вярнуліся сюды, у Міжзем’е, – на кароткі час, каб потым назаўсёды зьнікнуць за межамі гэтага сьвету. Так Люціень Цінувіель адзіная з эльфаў насамрэч памерла й пакінула сьвет. Эльфы любілі яе болей за ўсіх жывых, і тужылі па ёй найболей. Але ў яе нашчадках кроў эльфскіх уладароў паядналася з крывёю людзей. Яшчэ ходзяць па зямлі спадкаемцы Люціень, і прадказана, што кроў яе заўсёды будзе жывая ў гэтым сьвеце. Эльранд, уладар Долага Яру, – яе нашчадак. Бо ад Бэрэна і Люціень нарадзіўся Дыяр, спадчыньнік Цінгала, а ад яго – Эльвін Белая, зь якою пашлюбаваўся Эярэндзіль, той, хто выплыў на караблі за туманы нашага сьвету ў мора нябёсаў. Яго вёў Сільмарыль, што зьзяў на ягоным чале. А ад Эярэндзіля паходзяць каралі Нуменору, ці Заходнега Краю.
      Швэндал прамаўляў, і твар ягоны, асьветлены чырвоным бляскам вогнішча, падаваўся таемным і натхнёным. Вочы зырка зьзялі, і голас быў глыбокі й моцны. Над ім каронаю блішчэлі зорныя нябёсы. Раптам срэбнае сьвятло разьлілося за ім над вяршыняю стромы. Месяц павольна выкараскаўся з-за вяршыні, і горы пабляклі.
      Швэндал скончыў, хобіты заварушыліся, пацягнуліся.
      – Зірніце-тка, – сказаў Мэры. – Ужо ўзышоў месяц? Напэўна, позна.
      Астатнія зірнулі ўгору – і ўбачылі на вяршыні маленькую чорную пляму, цень у месяцовым сьвятле. Напэўна, вялізны камень ці скала, асьветленая месяцам.
       Сэм з Мэры ўсталі й адышлі ад вогнішча. Фрода зь Піпінам засталіся на месцы, моўчкі. Швэндал уважліва сачыў за схілам, залітым сьвятлом поўні. Усё падавалася спакойным і нерухомым, але ў Фрода чамусьці мурашкі паўзьлі па сьпіне. Хоць бы Швэндал зноў сказаў што! Калі ён прамаўляў, рабілася спакайней. Фрода прысунуўся бліжэй да вогнішча, шчыльней захінуўся ў плашч. Тут ад краю лагчыны прыбег Сэм.
      – Ня ведаю, што гэта, – вымавіў ён, – але я раптам моцна перапалохаўся. Я адсюль ані за якія грошы не крануся. Чую – там нешта паўзе па схіле!
      – Ты бачыў ці не? – спытаў Фрода.
      – Не, пане. Анічога ня бачыў – і прыпыняцца ня стаў, каб разгледзець.
      – А я бачыў, – азваўся Мэры. – Ці падаецца, што бачыў. На захадзе, на роўнядзі па-за ценямі ад вяршыняў, у сьвятле месяца. Лічу, дзьве ці тры чорныя плямы – і мяркую, паўзуць сюды, да нас.
      – Бліжэй на полымя, сьпінамі да вогнішча! – выклікнуў Швэндал. – Выберыце даўжэйшыя галіны! Хутчэй!
      Затаіўшы дыханьне, сядзелі моўчкі, чакаючы, павярнуўшыся сьпінамі да агню, углядаючыся ў цені, якія абкружылі іх. Усё была спакойна. Анічога ня рухалася ў ночы. Анічога ня чулася. Фрода паварушыўся, адчуваючы, што трэба неяк пабурыць гэтую невыносную цішыню. Яму нястрымна хацелася загаласіць.
      – Ціха! – прашаптаў Швэндал.
      І ў гэты момант Піпін усклікнуў:
      – Што там?!
      Ад ускрайку лагчавіны, з супрацьлеглага ад вяршыні боку, узьняліся чорныя цені, адзін за адным. Іх нават ня бачылі – адчувалі. Вандроўнікі да болю ў вачох узіраліся ў цемру – а цені расьлі. Неўзабаве сумневаў не засталося – тры ці чатыры чорныя постаці стаялі на ўскрайку, пазіраючы долу, на хобітаў і Швэндала. Гэткія былі яны чорныя, што падаваліся дзіркамі сярод цемры, што абкружала іх. Фрода пачуў ціхае шыпеньне – быццам гадзючы атрутны подых – і ажно скалануўся ад раптоўнага пранізьлівага холаду.
      Постаці набліжаліся. Вусьціш авалодала Піпінам і Мэры, і яны кінуліся ніцма на зямлю. Сэм прыціснуўся да Фрода, пераляканага ня менш за спадарожнікаў. Але Фродаў жах перамагла неаадольная прага насунуць пярсьцёнак. Гэтае жаданьне вынішчыла ўсе думкі, не пакінула анічога. Фрода памятаў курганы, памятаў Гэндальфава папярэджаньне, але нешта змушала яго забыцца на ўсё – і ён усёй істотай прагнуў скарыцца. Не з надзеяй уратавацца ці зьдзейсьніць нешта, добрае або благое, не – ён адчуваў толькі, што павінен насунуць пярсьцёнак. І сказаць анічога ня здолеў. Ведаў, што Сэм глядзіць на яго, нібы ўсьведамляючы, што гаспадар у вялікай небясьпецы, але Фрода ня быў здольны й павярнуцца да яго. Толькі заплюшчыў вочы, спрабуючы супраціўляцца – не, немагчыма, невыносна! Павольна выцягнуў ланцужок – і насунуў пярсьцёнак на ўказальны палец левай рукі.
      Усё навокал засталося, як і раней, цьмяным ды невыразным, але чорныя постаці нарысаваліся з жудаснай выяўнасьцю. Фрода бачыў іх абрысы пад чорнымі плашчамі. Іх было пяцёра: два засталіся на ўскрайку лагчавіны, тры – набліжаліся. На белых тварах палалі пранізьлівыя, бязьлітасныя вочы, гайдаліся доўгія шэрыя саяны, на сівых валасах ляжалі срэбныя шаломы, касьцяныя рукі сьціскалі сталёвыя мячы. Позіркі праціналі Фрода наскрозь. Здані рушылі да яго. У адчаі Фрода выхапіў корд, падалося, што ён палыхнуў чырваньню, нібы распаленае вугольле. Два прывіды прыпыніліся. Трэці быў вышэйшы за астатніх. Яго валосьсе было доўгім й бліскучым, а на шаломе зьзяла карона. У адной руцэ ён трымаў доўгі меч, у другой – нож. І нож, і рука зьзялі блядным сьвятлом. Каранаваны прывід скочыў наперад і паўстаў над Фрода.
      Фрода кінуўся на зямлю, пад ногі ворагу, і нечакана пачуў уласны выклік:
      – О Эльберэт! Гільтоніель!
      І пырнуў кордам нагу прывіда. Віскатлівы лямант разадраў начную цішыню – і Фродава плячо зайшлося ад болю, быццам працятае ільдзяным дротам. За імгненьне да непрытомнасьці Фрода заўважыў – нібы празь віхуру туману – Швэндал скочыў зь цемры з запаленымі дравінамі ў кожнай руцэ. Апошнім намаганьнем Фрода, выпусьціўшы корд, сьцягнуў з пальца пярсьцёнак і заціснуў яго ў правай далоні.
      
      
      12. Уцёкі да броду
      
      Калі Фрода апрытомнеў, ён усё йшчэ адчайна сьціскаў пярсьцёнак. Але зараз ужо ляжаў ля вогнішча, вялікага, зыркага. Над Фрода нахіліліся тры хобіты.
      – Што здарылася? Дзе белы кароль? – спахапіўся ён.
      Хобіты так узрадаваліся, пачуўшы яго, што й адказаць былі ня здольныя. Нарэшце Фрода ўсё-ткі выпытаў у Сэма: астатнія бачылі толькі няясныя цьмяныя постаці. Цені наблізіліся, і Сэм раптам вынайшаў, што гаспадара побач няма. Чорны прывід кінуўся наперад, амаль на Сэма, той упаў. Чуў Фродаў выклік – нібы аднекуль здалёк ці з-пад зямлі – дзіўныя, незнаёмыя словы. Болей анічога ня бачылі й ня чулі, шукалі й натыкнуліся на Фродава цела. Ён ляжаў як мёртвы, ніцма на траве, накрыўшы свой корд. Швэндал загадаў перанесьці Фрода бліжэй да вогнішча й сам зьнік. Надоўга.
      Відавочна, Сэм зноў засумняваўся ў Швэндале. Калі той раптоўна вынырнуў з змроку, хобіты ўздрыгнулі, а Сэм выцягнуў корд ды паўстаў над Фрода. Але Швэндал проста апусьціўся на калені побач з Фрода й сказаў ціха:
      – Сэм, я ня Чорны Вершнік і ня іх паслугач. Я хацеў дазнацца, куды яны падзеліся, але анічога не знайшоў. Не магу ўцяміць, чаму яны зьніклі й не нападаюць больш. Анідзе побач іх прысутнасьць не адчуваецца.
      Калі пачуў Фродаў расповед, занепакоіўся, пахітаў галавою й уздыхнуў. Тады загадаў Піпіну з Мэры сагрэць як мага болей вады ў іх маленькіх імбрыках ды ўвесь час прамываць Фродаву рану.
      – Трымайце вогнішча добра распаленым, каб Фрода сагрэўся! – папярэдзіў іх, а потым устаў, падышоў да Сэма й сказаў ціха:
      – Цяпер я разумею, чаму яны зьніклі. Падаецца, іх было тут толькі пяцера. Чаму ня ўсе – ня ведаю. Мабыць, не чакалі, што зь імі будуць біцца. На час яны адступіліся. Аднак, баюся, недалёка. Калі мы ня сыдзем адсюль, яны нападуць зноў. Яны чакаюць, бо вырашылі: справа амаль зробленая. Пярсьцёнак амаль у іх руках. Баюся, Сэм, што яны лічаць рану твайго гаспадара сьмяротнай, а таксама – што гэтая рана зробіць яго падуладным ім. Ну, гэта мы йшчэ пабачым!
      Сэм цяжка задыхаў, намагаючыся стрымаць слёзы.
      – Не адчайвайся, – суцешыў яго Швэндал. – Даверся цяпер мне. Твой Фрода мацнейшы, чым я лічыў. І Гэндальф казаў, што гэта так. Фрода жывы й, здаецца мне, можа працівіцца злу, якое засела ў ягонай ране, нашмат даўжэй, чым спадзяюцца ворагі. Я дапамагу Фрода вытрымаць. Вылечу, калі здолею. А пакуль – добра ахоўвайце яго й чакайце мяне!
      І зноў зьнік у цемры.
      Фрода хацелася заснуць, хоць боль ад раны паволі мацнеў і сьмяротны холад распаўзаўся ад пляча на бок і руку. Сябры даглядалі яго: сачылі, каб добра саграваўся, прамывалі рану. Ноч цягнулася павольна й стамляльна. Ужо золак распальваўся ў нябёсах і лагчавіну заліло шэрае сьвятло, калі нарэшце вярнуўся Швэндал.
      – Зірніце! – паклікаў ён і, нахіліўшыся, падняў зь зямлі чорны плашч, які раней у цемры ніхто не заўважыў. На стапу ад ніжняга краю плашч быў расьсечаны.
      – Вось сюды патрапіў Фрода, – сказаў Швэндал. – Баюся, нічым больш ён ворагу не пашкодзіў. Бо корд цэлы – а лязо, якое параніць караля-прывіда, цэлым не застанецца. Імя Эльберэт – вось што падзейнічала мацней.
      Нахіліўся зноў і ўсклікнуў:
      – А вораг пашкодзіў значна горш! Вось чым!
      Падняў зь зямлі доўгі тонкі нож, які зіхацеў халодным бляскам. Ля краю лязо было вызубранае, і самы кончык – адламаны. Зьдзіўленыя й напалоханыя, хобіты сачылі, як у сьвятле новага ранку лязо нібы плавілася, сыходзіла дымам, распушчалася ў паветры – пакуль у Швэндалавай руцэ не засталося адно трымальна.
      – Шкада! – вымавіў Швэндал. – Гэты кляты нож і параніў Фрода. Ня шмат цяпер лекараў, здольных справіцца з ранамі ад гэтай ліхой зброі. Але я зраблю што ў маёй моцы.
      Сеў на зямлю й, паклаўшы трымальна на калені, заспяваў над ім павольную песьню на незнаёмай мове. Потым, адклаўшы яго ў бок, павярнуўся да Фрода й суцяшальна, ціхенька вымавіў нешта, чаго астатнія не расчулі. З кескі на пасе выцягнуў жменю доўгіх лістоў нейкай расьліны.
      – Па гэтыя лісты, – патлумачыў, – я й хадзіў. Далёка, бо патрэбная зёлка не расьце на голым пагор’і. Давялося шукаць яе ў гушчары на поўдзень ад Шляху. Там я яе й знайшоў у цемры па водару лісьця.
      Ён разьмяў ліст у пальцах – і паплыў салодкі густы пах.
      – Добра, што здолеў адшукаць. На старой мове яна называецца атэлас і мае дзівосную ацаляльную моц. Людзі Заходняга Краю прывезьлі яе ў Міжзем’е. Цяпер яна няшмат дзе расьце, і толькі там, дзе калісьці жылі людзі ці прыпыняліся часьцяком. На Поўначы аніхто пра яе ня ведае – толькі тыя, хто бадзяжыць па гэтай зямлі. Расьліна магутная, аднак супраць гэткай раны, мажліва, ня шмат дапаможа.
      Кінуў лісьце ў кіпень, тады прамыў узварам Фродава плячо. Водар узбадзёрваў, і хобіты адчулі, што ён супакойвае й ясьніць думкі. Відавочна, узвар падзейнічаў і на рану, бо боль паменшаў і пачуцьцё лядзянага холаду ў баку адступіла. Але рука так і засталася зьнямелая. Фрода ня мог ані ўзьняць яе, ані паварушыць пальцамі. Лаяў сябе за глупства, за слабасьць – бо цяпер ясна разумеў, што насунуў пярсьцёнак не з сваёй волі, а паддаўшыся варожаму загаду. Мо праз гэта застанецца калекаю на ўсё жыцьцё – а мажліва, і вандраваць далей ня здолее. Нават і ўстаць немагчыма? І што рабіць цяпер?
      Астатнія гэта й абмяркоўвалі. Усе згаджаліся, што з Наветранай стромы трэба ўцякаць як мага хутчэй.
      – Цяпер мне ясна, – казаў Швэндал, – ворагі сачылі за стромай ужо колькі дзён. Калі Гэндальф і дабраўся сюды, яго, напэўна, прымусілі адступіць. Наўрад ці ён вернецца. У любым выпадку, дзе заўгодна будзе бясьпечней, чым тут, бо яны абавязкова нападуць зноў з надыходам ночы.
      Як толькі сонца выйшла з-за гор, хутка пасьнедалі й спакаваліся. Фрода йсьці ня мог, таму пакладу падзялілі на чатырох, а Фрода пасадзілі на поні. За апошнія колькі дзён жывёліна надзіва паправілася: поўсьць ільсьнілася, нават пагусьцела – і поні, відавочна, абвыкся з новымі гаспадарамі, асабліва з Сэмам. Напэўна, гэткім было жыцьцё ў Біла Бур’яка, што й вандроўка па глухамані сталася лепей.
      Накіраваліся на поўдзень. Вырашылі перасекчы Шлях, бо там прасьціраўся найбліжэйшы лес. А лес даваў дровы – магчымасьць распаліць вогнішча, каб, як раіў Швэндал, саграваць Фрода й абараняцца агнём. Таксама можна было й скараціць, бо на ўсход ад Наветранай стромы Шлях зноў рабіў пятлю, забіраючыся далёка на поўнач.
      Павольна й асьцярожна прабіраліся па паўднёва-заходнім схіле стромы й неўзабаве дабраліся да Шляху. Анідзе аніводнай прыкметы Вершнікаў. Аднак калі перабягалі Шлях, пачулі здалёк два погукі: халодны голас правыў – і другі адказаў. Калоцячыся, хобіты кінуліся наперад, да зарасьцяў. На поўдзень мясцовасьць паціху паніжалася, там і сям шчыльнымі купінамі расьлі сярод кустоў крывыя нізкія дрэвы. Паміж выспамі зарасьцяў ляжалі шырокія палосы пустэчаў, зарослых рэдкай грубой травою, ужо зьвялай, і лісьце на дрэвах жухла й ападала. Глухамань, і аніякіх сьцежак. Бязрадасна й цяжка йсьці. Рушылі павольна, амаль не размаўляючы. Фрода з горыччу паглядаў, як крочаць сябры, павесіўшы галовы, схіліўшыся пад хатулямі. Нават Швэндал падаваўся стомленым і сумным.
      Яшчэ напрыканцы першага дня Фродава плячо разбалелася зноў, але ён доўга трымаўся й не выказваў болю. Чатыры дні не мянялася амаль нічога навокал, толькі Наветраная строма за сьпінамі ўсё меншала ды горы наперадзе ўзьнімаліся ўсё пагрозьлівей. Але аніякіх прыкметаў ворагаў. Пасьля крыкаў падчас пераходу праз Шлях тыя аніяк сябе не выяўлялі, і невядома было, перасьледуюць яны ці не, а мо сустракаюць наперадзе. Начэй баяліся, трымалі варту па двое, чакаючы ў любы момант чорных ценяў, што плывуць у шэрым змроку, у слабым сьвятле захіленага аблокамі месяца. Але нічога не здаралася, адно шаргацела аб траву сухое лісьце. Ані разу болей не адчулі прысутнасьць ліха паблізу, нутраны жах, які перажылі тады ўночы на Наветранай перад нападам. Наўрад Вершнікі так проста зноўку зьбіліся зь сьледу. Магчыма, зладзілі засаду, абраўшы прыдатнае месца?
      Напрыканцы пятага дня мясьціны паціху пачалі зноў вышэць – вандроўнікі падымаліся на другі бок шырокай спадзістай даліны, у якую спусьціліся з Наветранай стромы. Швэндал ізноў павярнуў на паўночны ўсход, і на шосты дзень, забраўшыся па доўгім схіле на высокі ўскраек даліны, вандроўнікі пабачылі здалёк купку лясістых пагоркаў. Далёка пад імі Шлях агінаў узножжа, а праваруч блішчэла цьмяным срэбрам у вечаровым сьвятле рака. За ёю, напаўсхаваная туманом, угадвалася камяністая даліна йшчэ адной ракі.
      – Баюся, нам давядзецца вярнуцца на Шлях, – сказаў Швэндал. – Мы дабраліся да ракі Йнеі, якую эльфы называюць Мітэйфель. Яна выцякае з Тролевых урочышчаў на поўнач ад Долага Яру й уліваецца на поўдні адсюль у Грым’ю. Тады некаторыя клічуць яе Сівянкаю. Бліжэй да мора яна вельмі шырокая. І апрача яе вытокаў у Тролевых урочышчах празь яе нам не перабрацца аніяк апроч Апошняга моста на Шляху.
      – А што за рака там, у далечыні? – спытаў Мэры.
      – Гэта Грым’я, Бруйнен, які цячэ з Долага Яру. Па Шляху краем пагор’я ад Апошняга моста да Бруйненскага броду шмат вёрстаў. Але я пакуль і ня думаў, як пераправіцца цераз яе. Зараз трэба турбавацца пра Йнею. Неверагодна пашанцуе, калі ніхто не падпільнуе нас ля Апошняга моста.
      Наступнай раніцою, зь першым сьвятлом зноў падступіліся да Шляху. Сэм і Швэндал пайшлі наперад, разьведаць, – але не заўважылі аніякіх прыкметаў Чорных Вершнікаў ці іншых вандроўнікаў. Дажджыла. Тут, ля ўзножжаў, дождж, напэўна, ішоў і раней. Швэндал палічыў, што два дні таму – і пазмываў усе сьляды. З таго часу, падавалася, аніякі вершнік тут не праяжджаў.
      Па Шляху ледзь ня беглі й празь вярсту ці дзьве пабачылі наперадзе, пад кароткім крутым схілам, Апошні мост. У жаху чакалі чорных зданяў, але нікога не было. Швэндал загадаў схавацца ў кустах ля Шляху, а сам пайшоў наперад.
      Неўзабаве прыбег назад. Сказаў:
      – Варожых прыкметаў няма, і я гэтага зусім не разумею. Але ж знайшоў надта дзіўную рэч.
      Раскрыў далонь і паказаў хобітам сьветла-зялёны празрысты камень.
      – Ляжаў на сярэдзіне моста, – патлумачыў ён. – Гэта бэрыл, эльфаўскі камень. Ці яго пакінулі тут адмыслова, ці згубілі, сказаць цяжка, – але мяне гэта абнадзейвае. Для мяне гэта азнака, што мы можам прайсьці бясьпечна. Аднак калі потым аніякай ясьнейшай пазнакі ня знойдзем, лепей бяды не наклікаць, на Шляху не заставацца.
      Рушылі зноў. Мост перайшлі спакойна. Анічога трывожнага не пачулі, толькі вада бурліла за слупамі трох вялікіх арак. У вярсьце за мостам зьвярнулі ў вузкую цясьніну, што вяла на поўнач праз узвышша леваруч ад Шляху. Неўзабаве Шлях зусім згубілі зь віду, пятляяючы сярод змрочнага лесу, якім зарасьлі падэшвы пагор’я.
      Хобіты радаваліся, што пакінулі за сьпінамі голыя пустэчы Наветранай стромы й небясьпечны Шлях, але й новыя мясьціны падавалася ня надта прыемнымі, нават нядобрымі й пагрозьлівымі. Пагоркі навокал уздымаліся ўсё вышэй. Там і тут на вяршынях і грабянях змрочна шчэрыліся рэшткі старых муроў, руіны вежаў. Фрода, не заняты хадзьбою, разглядаў навакольле й разважаў. Узгадваў Більбаў расповед пра вандроўку ў гэтых краёх і пагрозьлівыя вежы на поўнач ад Шляху паблізу тролевага лесу, дзе адбылася першая сапраўдная Більбава прыгода. Паводле Фродавых меркаваньняў – дзесьці непадалёк, і ён падумаў, што, мажліва, патрапіць на тое самае месца.
      – Хто тут жыве? – спытаў ён. – Хто пабудаваў вежы тут, у краіне троляў?
      – Ня тролі, – адказаў Швэндал. – Тролі не будуюць. Цяпер ніхто тут не жыве. Калісьці жылі людзі, але цяпер нікога не засталося. Паданьні кажуць, што на іх лёг цень Ангмару й яны аддаліся ліху. А потым загінулі ў вайне, якая загубіла Паўночнае каралеўства. Было тое так даўна, што нават горы забыліся на іх – толькі цень даўняга зла яшчэ застаўся.
      – Калі тут ужо даўно пустэча й забыліся нават горы, адкуль Швэндал ведае ўсе гэтыя паданьні? – перапытаў Перэгрын. – Зьвяры з птушкамі пра такое не распавядуць.
      – Нашчадкі Элендыля не забываюцца мінулага. І нашмат болей за тое, што магу распавесьці я, памятаюць у Долым Яру.
      – Ты часта бываў у Долым Яру? – спытаў Фрода.
      – Часта. Калісьці я жыў там і вяртаюся туда, калі магу. Там засталося маё сэрца, але лёс не дае мне жыць у міры нават у чароўным доме Эльранда.
      
      Горы ўсё шчыльней змыкаліся вакол іх. Недзе за сьпінамі засталіся Шлях і Бруйнен. Вандроўнікі патрапілі ў глыбокую доўгую даліну з крутымі схіламі, змрочную й зацішную. З абрываў зьвісалі перакручаныя старыя карані, схілы шчыльна зарасьлі сасьняком.
      Хобіты надта стаміліся. Перасоўваліся павольна, бо сьцежак тут не было, прабіраліся паўз каменьне ды паваленыя дрэвы. Караскацца па схілах не хацелі, шкадуючы Фрода, дый вылезьці з даліны было цяжка. На другі дзень задажджыла. Заходні вецер прынёс на чорныя галовы пагоркаў вільгаць далёкага мора, дробную, бесьперапынную, нудотную імжу. Да ночы ўсе прамоклі да ніткі, і начлег быў нярадасны, бо сухіх дроваў не знайшлі. Нараніцу ўтыкнуліся ў яшчэ вышэйшыя горы наперадзе й прымушаныя былі павярнуць на поўнач, адхіляючыся ад патрэбнага напрамку. Швэндал непакоіўся: ужо дзесяць дзён, як мінулі Наветраную строму, ежы засталіся драбніцы, а йсьці яшчэ далёка. І дождж не спыняўся.
      Гэтай ноччу знайшлі прытулак на каменнай пляцоўцы ля адхону, у якім была неглыбокая пячора, проста выбоіна ў скале. Фрода непакоіўся й ніяк ня мог заснуць. Ад холаду й вільгаці рана разбалелася як ніколі, ныла й катавала, і сьмяротны холад распаўзаўся па целе. Фрода круціўся, услухоўваўся ў патаемныя, здрадлівыя начныя гукі: высьвіст ветру ў шчылінах скалы, плясканьне кропляў, пахрустваньне, раптоўны грукат каменя, які пакаціўся долу. Адчуў, што чорныя цені наблізіліся, падступілі, каб паглынуць, – і ўскочыў, азіраючыся, але ўбачыў толькі сьпіну Швэндала, які сядзеў, сагнуўшыся, цмактаў люльку й сачыў за навакольлем. Тады лёг зноў, і здолеў заснуць. І ў неспакойным сьне прытрызьніў, як ідзе па траве свайго шырскага саду, бляднага й невыразнага. Адбітна й ясна бачыліся толькі высокія чорныя цені, якія заглядвалі цераз агароджу.
      Калі Фрода прачнуўся зранку, дождж спыніўся. Аблокі шчыльна клубіліся над галавою, але ў прасьветах зіхацелі лапікі блакіту. Вецер мяняўся. Зь месца крануліся запозна, бо адразу пасьля сьняданку, халоднага й непрыемнага, Швэндал пайшоў некуды адзін, загадаўшы не вылазіць зь пячоры, пакуль ня вернецца. Ён зьбіраўся, калі здолее, залезьці ўгору й агледзець навакольле.
      Навіны не суцешылі:
      – Мы надта ўзялі на поўнач. Трэба тэрмінова збочыць на поўдзень, бо калі пойдзем, як ішлі, апынемся ў Тролевым урочышчы далёка на поўнач ад Долага Яру. Там сапраўды сустракаюцца тролі, дый мясьціны мне невядомыя. Мажліва й там адшукаць шлях, і патрапіць у Долы Яр з поўначы, але гэта вымагае надта шмат часу, і ежы нам ня хопіць. Выйсьце адно – мусім гэтак або йнакш дабірацца да Бруйненскага броду.
      Рэшту дня караскаліся па скалах. Пашанцавала знайсьці праход паміж стромамі, так выйшлі ў даліну, якая вяла на паўднёвы ўсход, якраз у патрэбным напрамку. Але пад вечар на шляху зноў паўстаў хрыбет, вызубраны й круты, і голыя скалы на ягонай вяршыні, нібы ступленая піла, угрызаліся ў змрочныя нябёсы. Трэба было або ўзьбірацца на яго – або паварочваць назад.
      Вырашылі лезьці. Тое апынулася надта цяжкім. Фрода быў вымушаны пакінуць поні й караскацца пехатою. Поні ледзь усьцягвалі, а часьцяком і самі не маглі пралезьці, бо ж былі загружаныя пакладаю. Ужо сутонела, калі, нарэшце, выматаныя ўшчэнт, дабраліся да верху – вузкага перавалу паміж крутымі скаламі. Наперадзе зноў чакаў круты схіл. Фрода ўпаў ніцма, дрыжучы. Левая рука зусім аднялася, а ўвесь левы бок і плячо нібы сьціснула ільдзянымі кіпцюрамі. Дрэвы й камяні навокал падаваліся цьмянымі ценямі.
      – Далей сёньня немагчыма, – сказаў Мэры Швэндалу. – Баюся, сёньняшні шпацыр – занадта для Фрода. У мяне сэрца не на месцы, калі думаю пра яго. Што нам рабіць? У Долым Яру яго здолеюць выратаваць, так? Вядома, калі мы дабярэмся туды.
      – Пабачым, – уздыхнуў Швэндал. – Тут, у глухамані, я зрабіў усё, што мог. З-за ягонай раны я й прысьпешваю. Але сёньня, я згодны, далей ісьці немагчыма.
      – А што ж такое з маім гаспадаром? – ціха спытаў Сэм, паглядаючы на Швэндала з запытам і надзеяй. – Ягоная рана такая маленькая, ужо й закрылася цалкам. І нічога не відаць, толькі маленечкая беленькая плямка на плячы.
      – Фрода кранула зброя Ворага, – адказаў Швэндал. – Напэўна, атручаная, ці аздобленая якім ліхам. Каб выгнаць яго, майго ўменьня не стае. Не адчайвайся, Сэме. У Долым Яру нам дапамогуць!
      Ноч на перавале была халоднай. Знайшлі неглыбокую яміну – напэўна, калісьці здабывалі камень на будаўніцтва. Пад крывымі каранямі старой сасны, якія зьвешваліся ў яму, распалілі невялікае вогнішча. Паселі, згуртаваўшыся шчыльней. На перавале сьвішчэў вецер, і ўнізе, пад схілам, скрыгаталі й стагналі галіны дрэваў. Фрода ляжаў у паўсьне, трызьніў, як трапечуць над галавою неабсяжныя чорныя крылы, яны нясуць бязьлітасных перасьледнікаў –наўздагон за ім, вышукваюць па далінах і пагорках.
      А раніца зьзяла й зіхацела, паветра пасьвяжэла, і яснае й празрыстае сонца грала на прамытых дажджом нябёсах. Настрой вандроўнікаў узьняўся, хоць і хацелася сонца гарачэйшага, прагрэць скачанелыя рукі й ногі. Зь першым сьвятлом Швэндал паклікаў Мэры й пайшоў агледзець мясьціны на ўсход ад перавалу. Сонца паднялося ўжо высока й зырка зіхацела, калі выведнікі вярнуліся – і з добрымі навінамі. Цяпер рухаліся больш-менш у патрэбным напрамку. Калі пойдуць уздоўж хрыбта, пабачаць леваруч Туманныя горы, а наперадзе Швэндал прыкмеціў Грым’ю. Шлях, хоць і нябачны адсюль, праходзіў непадалёк ад Грым’і, і да яго адсюль было зусім ня шмат.
      – Трэба вяртацца на Шлях, – сказаў Швэндал. – Праз гэтае пагор’е мы дарогі ня знойдзем. Чым ні пагражаў бы нам Шлях, выйсьці да броду мажліва толькі па ім.
      Падсілкаваўшыся, рушылі зноў. Спускаліся павольна, але паўднёвы схіл быў не такі стромы й таму значна лягчэйшы, чым чакалі. Неўзабаве Фрода змог ехаць верхам. Былы Бур’якоў здыхлік выявіў незвычайную здольнасьць вышукваць найспакайнейшы шлях, каб вершніка трэсла як мага меней. Настрой ва ўсіх прыўзьняўся, нават Фрода пачуваўся лепей у ранішнім сьвятле. Але часам яму падавалася, нібы вочы засьціць нейкі туман, нават і вочы цёр далоняй.
      Піпін ішоў крыху наперадзе. Раптам павярнуўся й выгукнуў:
      – Тут сьцежка!
      Пасьпяшаліся да яго: насамрэч, тут пачыналася сьцяга, якая, віючыся, вяла наперад празь лес, а ззаду гублялася недзе на схілах. Месцамі амаль непрыкметная, яна задзірванела, на яе пападалі камяні й ссохлыя дрэвы, але было відаць, што некалі ёй часта карысталіся. І пратаптаў сьцежку нехта неслабы: тут і там павыварочваў ці пасек старыя дрэвы, пакрышыў ці адцягнуў прэч вялікія валуны.
      Вандроўнікі пашыбавалі па сьцежцы, бо яна падавалася найлягчэйшым спускам з пагор’я, але асьцярожна, і яшчэ асьцярожней – калі сьцежка вывела ў змрочны лес і зрабілася шырэйшай ды раўнейшай. Знянацку пакінуўшы гушчар ялінаў, яна павяла ўніз па адкрытым схіле й рэзка зьвярнула налева, за скалісты атовілак. За паваротам сьцежка пайшла роўна пад невысокім адхонам, зацененым і прыхаваным дрэвамі, а ў адхоне, рыхтык у сьцяне, падарожнікі ўбачылі праход і дзьверы, што перакасіўшыся, віселі на адной вялізнай пятлі.
      Тут спыніліся. За дзьвярыма, безумоўна, была пячора, але ў цёмную шчыліну немагчыма было нічога разгледзець. Швэндал, Сэм і Мэры, піхаючы што моцы, здолелі прыадчыніць дзьверы, і тады Швэндал з Мэры праціснуліся ў змрок. Далёка не адыходзілі, бо падлогу загрувасьцілі старыя косткі, і анічога болей ля ўваходу й ня бачылася, акрамя вялізных пустых гарлачоў ды пабітых гаршкоў.
      – Дакладна тролевая нара, найтролевейшая з тролевых! – сказаў Піпін, – Гэй, вы, двое! Вылазьце хутчэй, ды ногі ў рукі! Цяпер вядома, хто пратаптаў тую сьцежку, і лепей нам без адкладу пакінуць яе!
      – Мяркую, няма патрэбы сьпяшацца, – азваўся Швэндал, пакінуўшы пячору. – Так, тролевая нара, але даўно закінутая. Няма чаго баяцца. Вядома, асьцярожнасьць таксама губляць ня трэба. Пабачым.
      Ад дзьвярэй сьцежка зноў зьвярнула направа, правёўшы па невялікай роўнядзі, пайшла ўніз па густа залесеным схіле. Піпін хацеў паказаць Швэндалу, што зусім і не напалоханы цяпер, таму шыбаваў наперадзе разам з Мэры, Сэм і Швэндал крочылі побач з Фродавым поні, па абодвух бакох, бо сьцяга зрабілася такой шырокай, што пяць-шэсьць хобітаў маглі б ісьці поруч. Рушылі нядоўга, бо неўзабаве прымчаліся Піпін з Мэры, пераляканыя.
      – Тролі! Тролі! – выдыхнуў Піпін. – Там, на паляне, за дрэвамі! Мы іх убачылі з-за дрэваў! Яны вялізазныя!
      – Ну, тады пойдзем і зірнем на іх, – спакойна сказаў Швэндал і падняў зь зямлі кіёк.
      Фрода маўчаў, а Сэм выглядаў напалоханым.
      Набліжаўся поўдзень, і высокае сонца, што зьзяла праз напаўаголеныя кароны дрэваў, распаласавала паляну прамяністым сьвятлом. Вандроўнікі сталі ля краю й асьцярожна вызірнулі, стаіўшы дыханьне. Так, тролі. Тры вялізныя тролі. Адзін нахіліўся, два другія вырачыліся на яго.
      А Швэндал бесклопатна крочыў наперад. Гукнуў:
      – Гэй, старая камяніска, прачніся! – дый пераламаў кій аб азадак нахіленага троля!
      І анічога ня здарылася! Хобіты ажно вохнулі ў подзіве, і тады Фрода засьмяяўся.
      – Ну вось, – папракнуў ён, – забыліся на сваю ж сямейную гісторыю! Гэта ж тыя самыя тролі, якіх абхітрыў Гэндальф, прымусіўшы спрачацца, як лепш згатаваць трынаццаць гномаў ды аднаго хобіта.
      – Я ня мог сабе ўявіць, што гэта менавіта тут! – апраўдваўся Піпін.
      Ён добра ведаў гісторыю, Більба й Фрода часьцяком яе згадвалі. Але, папраўдзе кажучы, ён ніколі ня верыў цалкам. Нават і цяпер паглядаў на каменных стодаў падазрона, мяркуючы, ці могуць нейкія патаемныя чары ажывіць іх зноўку.
      – Ты забыўся ня толькі на сямейную гісторыю, але таксама й на тролеўскія звычкі, – сказаў Швэндал. – Поўдзень, у небе зыркае сонца, і ты нясесься да мяне й палохаеш байкамі пра троляў на паляне! Так ці йнакш, ты мог бы й прыкмеціць старое птушынае гняздо ў аднаго зь іх за вухам. Даволі незвычайная аздоба для жывога троля.
      Усе зарагаталі. Нават Фрода ажыў, бо гэтак прыемна было згадаць пра першую ўдалую Більбаву прыгоду. І сонца прыгравала, пяшчоціла, і туман перад вачыма крыху парадзеў. Вандроўнікі троху адпачылі на паляне й паабедалі прама ў цяньку ад вялікіх тролевых ног.
      – Вось бы хто-небудзь пацешыў нас песьняю, пакуль сонца яшчэ высока, – прапанаваў Мэры пасьля пад’едку. – Ужо колькі дзён нічога не сьпявалі й не распавядалі.
      – З Наветранай стромы, – сказаў Фрода.
      Усе занепакоена зірнулі на яго.
      – За мяне не турбуйцеся. Мне цяпер нашмат лепей, але наўрад ці я здолею сьпяваць. Мо Сэм прыгадае што-кольвечы забаўнае.
      – Давай, Сэме! – падтрымаў Мэры. – Упэўнены, у тваёй галаве нашмат болей, чым ты нам выдаеш.
      – Ну, ня ведаю, – зьбянтэжыўся Сэм. – Ёсьць нешта, але ці прыдатнае яно тут… Ня тое каб паэзія, калі вы мяне разумееце, так, глупства. Але гэтыя статуёвіны нагадалі мне адзін вершык.
      Узьняўся, выпрастаўся, заклаў рукі за сьпіну – рыхтык у школе перад настаўнікам – і засьпяваў на стары, усім вядомы матыў:
      
      Сядзеў тралішча ля камянішча,
      Трасучы, грызучы старое касьцішча.
      За шмат гадоў дагрыз да краёў,
      Бо мясца цяжка здабыць!
      Злавіць! Схапіць!
      У горнай пячоры яго лагавішча,
      Там мясца цяжка здабыць!
      
      У вялізных ботах, па вушы ў турботах
      Зьявіўся Том перамовіць з тралём
      І кліча: “Чаго табе дзядзькі майго
      Нябожлыя пяткі смактаць?
      Глыдаць! Смакаваць!
      Бо дзядзькавы пяткі ў дзядзькавых ботах
      Павінны ў магіле ляжаць!”
      
       “Прыдбаў, – кажа троль, – я дзядзькавы косткі
      На цьвінтары заглушэлай вёскі,
      Дзе дзядзька мярцьвей за сто ялупней
      Валяўся зусім без карысьці,
      Каб згнісьці!
      Шкада яму косткі тролю пагрызьці?
      Мёртвым яны без карысьці!”
      
      У адказ яму Том: “Хоць трупцом, хоць жыўцом
      Табе, кастажэр, аніякім канцом,
      Родны шкілет ня дам на абед!
      Шыш табе! Косткі хутчэй мне вяртай!!
      Зладзюга, давай!
      Дзядзькавы косьці ў ягонай мосьці!
      Сюды іх, паскуда, давай!”
      
      Тут троль усьміхнуўся ды аблізнуўся,
      “Добра, – кажа, – ты мне падвярнуўся.
      Костак шкадуеш ды верадуеш?
      А сам ты, я бачу, смачнейшы,
       Сьвяжэйшы, тлусьцейшы!
      Я грызьці старыя косткі сухія
      Стаміўся, ты мне смачнейшы!”
      
      Так троль палічыў, што ежу здабыў.
      Хоп! Ды паветра адно ўхапіў!
      Скочыў Том за валуном
      Ды ў зад тролю ботам – трах!
      Бах паскудніку! Гах!
      Думаў, што троля ён правучыў:
      У задніцу ботам – трах!
      
      Але ж сядзеньне й костагрызеньне
      Зрабіла зад цьвярдзей за каменьне.
      Каменьне ж пхаць – сабе папсаваць.
      Высьпятку троль ня чуе!
      І не лямантуе!
      Высьпятка тога – зусім не малога –
      Толькі Томава пятка чуе!
      
      Прычапаў дахаты Том кульгаваты,
      На пяткі пабітыя прыкандыбаты.
      А троль рагоча, жарэ, што хоча:
      Пяткі ды іншыя косткі!
      Рэшткі! Часткі!
      Усё цьвярдзей зад яго кляты,
      Усё танчэй дзядзькавы пяты.
      
      – Ну, усім нам навука! – засьмяяўся Мэры. – Правільна Швэндал яго кіем лупцануў, а не рукою!
      – Адкуль ты гэткае выкапаў, Сэме? – спытаў Піпін. – Я раней аніколі ня чуў.
      Сэм прамармытаў нешта няўцямнае.
      – З сваёй галавы й выкапаў, вядома, – сказаў Фрода. – Чым больш вандруем, тым болей я даведваюся пра Сэма Гэйхада. Спачатку ён быў кансьпіратар ды змоўнік, цяпер ён паэта. Таго й глядзі, урэшце зробіцца й чараўніком – ці ваяром!
      – Спадзяюся, не, – спалохаўся Сэм. – Ня маю аніякага жаданьня ні адным рабіцца, ні другім.
      
      Пасьля палудня рушылі далей празь лес, – напэўна, гэтак сама, як гномы з Гэндальфам ды Більба шмат гадоў таму. Праз колькі вёрстаў патрапілі да высокага схілу над Шляхам. Дарога ўжо аддалілася ад вузкай даліны Грым’і й цяпер вілася ўздоўж пагор’я, упрытык да схілаў, празь лясы й зарасьці верасу да Бродаў і Туманных гор. Непадалёк ад спуску на Шлях Швэндал паказаў камень сярод травы. На тым камені, груба высечаныя, а цяпер ўжо амаль выветраныя відаць былі гномскія руны й сакрэтныя пазнакі.
      – Тут! – сказаў Мэры. – Напэўна, гэты й ёсць той камень, які прыкмячаў схованку з трольскім золатам. Гэй, Фрода, ці шмат яшчэ засталося ад Більбавай долі?
      Фрода зірнуў на камень і падумаў: як добра было б, калі б Більба не прывозіў дахаты нічога больш небясьпечнага за золата троляў. Нічога, ад чаго было б цяжэй пазбавіцца.
      – Анічога не засталося, – вымавіў уголас. – Більба казаў мне, што ня лічыць гэтае золата сваім, бо яно здабытае ад злодзеяў. Таму ўсё параздаваў.
      
      Шлях струменіўся перад імі, скрэсьлены доўгімі надвячоркавымі ценямі, пусты й спакойны. Анічога на ім ня рухалася. Іншага выйсьця няма – трэба выходзіць на гасьцінец. І выйшлі: спусьціліся на дарогу, зьвярнуўшы леваруч, і пашыбавалі як мага хутчэй. Неўзабаве адгор’е схавала апошнія промні сонца, якое борзда кацілася да далягляду. У твары падзьмуў халодны вецер з гор.
      Ужо прыглядаліся, дзе мажліва збочыць і спыніцца на ноч, калі пачулі гук, які зноў абудзіў усе мінулыя страхі: мерны пошчак капытоў за сьпінамі. Азірнуліся – але Шлях шмат пятляў і пабачыць нічога ня здолелі. Кінуліся хавацца як глыбей у шчыльны калючы дурнічнік на схіле, дабраліся да невялікага куста ляшчыны. Залезьлі, асьцярожна вызірнулі – Шлях застаўся ў трох дзясятках ступнёў пад імі, шэры, ледзь бачны ў прыцемках. Пошчак наблізіўся. Імклівы, лёгкі: “Цо-па-топ, цо-па-топ, цоп-цоп”. І слаба, нібы вецер адганяў прэч, даляцеў звон – быццам ад мноства маленькіх званочкаў.
      – Ня надта гэта падобна на коней Чорных Вершнікаў, – зазначыў Фрода, прыслухоўваючыся.
      Астатнія хобіты ахвотна пагадзіліся, але па-ранейшаму сачылі за Шляхам насьцярожана. Бо жах пагоні ўжо ўеўся ў сьвядомасьць і любы гук за сьпінай падаваўся злавесным і пагрозьлівым. Швэндал нахіліўся наперад, да зямлі, прыклаўшы руку да вуха, ён выглядаў узрадаваным.
      Зусім сьцямнела. Зашапацела пад ветрам лісьце на кустах. Званочкі пагучнелі, і ўжо выдатна адбівалася лёгкае: “Цо-па-топ, цо-па-топ”. І раптам зьявіўся белы конь, ідучы хуткай рысьсю, бліскучы ў прыцемку. Збруя ўзблісквала й адсьвечвала, нібы абсаджаная жывымі кавалкамі сьвятла. Плашч вершніка лунаў за сьпінай, каптур быў адкінуты, і валасы залатым струменем ляцелі па ветры. Фрода падалося, што праз постаць вершніка, праз адзеньне, як праз танюткую шаўковую завесу, ліецца белае празрыстае сьвятло.
      Швэндал з крыкам выскачыў з сховішча й кінуўся да Шляху напрамкі праз кусты, але яшчэ да таго, як ён варухнуўся ці падаў голас, вершнік крануў лейцы й спыніўся, узіраючыся ў зарасьці, дзе сядзелі вандроўнікі. Калі пабачыў Швэндала, сьпешыўся й пабег насустрач, выгукваючы:
      – Ай нэ вэдуй Дунадан! Мэ гованнэн!
      Ягоныя словы й голас не пакінулі сумневаў: гэта эльф. Аніхто ва ўсім вялікім сусьвеце ня меў гэткага прыемнага голасу. Але ў ягоных словах чулася трывога й заклапочанасьць. Відаць, эльф пасьпешліва тлумачыў Швэндалу нешта істотнае.
      Швэндал махнуў хобітам – спускайцеся! Тыя вылезьлі з кустоў ды пабеглі да Шляху.
      – Гэта Гларфіндэль зь сядзібы Эльранда, – патлумачыў Швэндал.
      – Вітаньне! Добра, што мы нарэшце сустрэліся! – павітаў эльф Фрода. – Мяне паслалі з Долага Яра, каб адшукаць вас. Бо баяліся, што вы напаткалі па дарозе бяду.
      – Значыць, Гэндальф дабраўся да Долага Яру? – радасна ўскрыкнуў Фрода.
      – Не. Яго яшчэ не было, калі я выправіўся дзевяць дзён таму, – адказаў Гларфіндэль. – Эльранд атрымаў нядобрыя весткі. Мае сваякі, якія вандравалі па вашых землях за Барандуйнам, убачылі небясьпеку й даслалі нам зьвесткі з усёй магчымай хуткасьцю. Яны паведамілі, што Дзевяцёра зноў у заходніх краёх, што вы блукаеце бездапаможныя, бо Гэндальф яшчэ не вярнуўся. Мала хто нават у Долым Яру здольны адкрыта супрацьстаяць Дзевяцярым. Аднак тых, хто здольны, Эльранд паслаў на поўдзень, захад і поўнач. Мы палічылі, што вы маглі зьвярнуць далёка ад Шляху, каб пазбавіцца пагоні й згубіцца ў глухамані. Мне выпала сачыць за Шляхам. Сем дзён таму я пакінуў сваю азнаку на мосьце праз Мітэйфель. Мост пільнавалі тры Саўронавы паслугачы, але яны адступілі перада мною, і я рушыў на захад, перасьледуючы іх. Напаткаў яшчэ двух, але яны зьвярнулі на поўдзень. Адгэтуль я вышукваў ваш сьлед. Адшукаў два дні таму й прасачыў за Апошні мост, а сёньня знайшоў, дзе вы зноў спусьціліся з гор. Аднак трэба рушыць! Для астатніх навінаў няма часу. Вы ўжо тут, і таму трэба рызыкаваць. Пойдзем па Шляху. Пяцёра Вершнікаў за намі. Калі яны натрапяць на ваш сьлед на Шляху, прымчацца бы вецер. Але пяцёра – гэта ня ўсе. Дзе астатнія чатыры, я ня ведаю. Мажліва, яны пільнуюць ад нас брод.
      Пакуль Гларфіндэль прамаўляў, вечаровыя цені згусьціліся. Фрода адчуў, як невыносная стома авалодвае ім. Калі сутонела больш, туман перад ягонымі вачыма пазмрачнеў, і паміж ім ды тварамі сяброў лёг чорны цень. Боль працінаў яго, боль і холад. Ён пахіснуўся, ухапіўся за Сэмаву руку.
      – Мой гаспадар хворы й паранены, – сказаў Сэм раззлавана. – Ён ня можа ехаць у цемры! Яму трэба адпачыць.
      Гларфіндэль падхапіў аслаблага Фрода й, падтрымліваючы яго, зірнуў яму ў твар, заклапочана й задумліва. Швэндал сьцісла распавёў пра начны напад на Наветранай строме, пра чарадзейнае лязо. Выцягнуў цаўё, якое прыхапіў з сабою, даў эльфу. Гларфіндэль уздрыгнуў, крануўшы яго, але разгледзеў уважліва.
      – Вусьцішныя рэчы напісаныя тут, – сказаў ён, – хоць, напэўна, твае вочы іх бачыць ня здольныя. Захоўвай гэта, Арагорн, пакуль не дабярэмся да Эльрандавай сядзібы. Аднак асьцярожней – кранай як мага меней! На жаль, раны ад такой зброі я лечыць ня ўмею. Зраблю, што здолею. Яшчэ адна нагода, каб рушыць зараз жа й без адпачынку.
      Ён ціхенька крануў ранку на Фродавым плячы пальцамі й пазмрачнеў тварам, нібы атрымаўшы кепскія весткі. А Фрода адчуў, што холад у ягоным баку й плячы адступіў, цяпло пралілося ад пляча па руцэ й боль аслабеў. Навокал пасьвятлела, нібы разышліся аблокі. Твары сяброў сталі відаць ясьней, дадалося моцы й крыху надзеі.
      – Паскачаш на маім кані, – сказаў Гларфіндэль, – я падцягну стрэмя да самай папоны, каб ты добра трымаўся. І ня бойся – мой конь ня дасьць зваліцца нікому, каго я загадаю везьці. Хада ягоная лёгкая й мяккая, і калі побач апынецца небясьпека, зь ягоным спрытам не зраўнуюцца нават чорныя коні ворагаў.
      – Не, я не паеду, – адмовіўся Фрода. – Мяне, значыць, конь вынесе да Долага Яру ці йшчэ куды, а сябры застануцца ў небясьпецы!
      – Сумняюся, – усьміхнуўся Гларфіндэль, – што твае сябры застануцца ў небясьпецы, калі ты іх пакінеш. Ты – іхняя небясьпека. Пагоня – за табой, Фрода. За тым, што ты нясеш і што ёсьць небясьпека ўсім нам.
      
      Фрода больш не было, чым запярэчыць, і ён пакорліва дазволіў пасадзіць сябе на белага каня Гларфіндэля. Большую частку паклады зноў навалілі на поні, так што вандроўнікі пайшлі вальней. Колькі часу ўпарта шыбавалі, але пасьпяваць за лёгкаю хадою нястомнага эльфа было няпроста. Ён вёў іх празь цемру, глухую й суцэльную, бо нябёсы завалакло шчыльнымі аблокамі, захіліла месяц і зоры. Піпін з Мэры ды Сэм ледзь кульгалі, засынаючы прама на нагах, нават і Швэндал згорбіўся й крочыў ужо ня так упэўнена. Фрода драмаў у сядле й сьніў дрэннае.
      Нарэшце пазалезьлі ў высокія верасы за некалькі крокаў ад дарогі ды імгненна пазасыналі. Калі расплюшчылі вочы – падалося, Гларфіндэль, што вартаваў сон, абудзіў іх усяго праз хвіліну – сонца ўжо высока ўскараскалася, паразагнаўшы начныя аблокі й туманы.
      – Выпіце! – прапанаваў Гларфіндэль, наліўшы кожнаму па чарзе крышачку напою з скураной біклагі, аздобленай срэбрам. Празрысты як вада трунак бяз смаку не адчуўся ні цёплым, ні халодным, але зь ім вярнуліся сілы й жвавасьць прылілася назад да стомленых рук і ног. Пасьля нават счарсьцьвелы хлеб і засохлыя яблыкі (усё, што засталося зь ежы) наталілі лепей за многія колішнія шырскія сьняданкі.
      Адпачывалі меней за пяць гадзінаў і рушылі па Шляху зноў. Гларфіндэль усё падганяў і дазволіў толькі два нядоўгія прыпынкі за цэлы дзень хады. Затое й пакінулі за сьпінамі да цемры амаль дваццаць вёрстаў, сягнуўшы месца, дзе Шлях збочваў направа й спускаўся на дно даліны, ведучы прама да Бруйненскага броду. Ані знаку пагоні хобіты не заўважылі, але Гларфіндэль часта прыпыняўся на момант і прыслухоўваўся, калі хобіты адставалі, і твар ягоны пахмурнеў. Пару разоў перамаўляўся з Швэндалам па-эльфаўску.
      Аднак небясьпека – небясьпекаю, а відавочна было, што гэтай ноччу хобіты йсьці ня здолеюць. Яны кульгалі, зусім здурнеўшы ад стомы, ня ў стане думаць ні пра што, апрача сваіх ног. Фродаў боль памацнеў удвая, і ўдзень усё навокал бачылася прывідна-шэрым. Ён ужо нецярпліва чакаў ночы й цемры, бо ў ёй сусьвет падаваўся не такім выцьвілым і пустым.
      За ноч хобіты амаль не адпачылі. Выправіліся рана, бо да броду заставалася йшчэ шмат вёрстаў, і сьпяшаліся, хоць ледзь перасоўвалі ногі.
      – Перад самым бродам, напэўна, і ёсьць найвялікшая небясьпека, – сказаў Гларфіндэль, – бо прадбачу: пагоня недалёка й ля броду чакае засада.
      Шлях, як і ўчора, павольна спускаўся. Цяпер па бакох сустракаліся палосы густой травы, і хобіты йшлі па ёй, калі было мажліва, – спачынак зьбітым нагам. У другой палове дня дабраліся да месца, дзе дарогу зацяняў высокі сасняк, – а за ім Шлях праставаў па вычасаным у пагорку праходзе паміж крутымі адхонамі з чырвонага каменю, бліскучага ад вільгаці. Вандроўнікі амаль беглі, і за імі па праходзе кацілася рэха – нібы перасьледны пошчак шматлікіх ног. Зьнянацку, быццам прарваўшыся праз браму да сьвятла, Шлях выскачыў з шчыліны – і наперадзе, пад крутым схілам, разьвінулася шырокая, зь вярсту, роўнядзь ля ракі, а за ёй – брод. Дальні бераг, буры й камяністы, строма уздымаўся, Шлях караскаўся па ім тонкай стужкаю. А яшчэ далей грувасьціліся, лезьлі, тоўпіліся горы – адрог за адрогам, пік за пікам – караскаючыся ў цьмяныя нябёсы.
      Рэха пошчаку ўсё даганяла, усё кацілася з-за сьпінаў з праходу – шоргат, скрыгат, бы вецер узьняўся й прадзіраецца праз галіны соснаў. Гларфіндэль на момант замер, прыслухоўваючыся, а тады скочыў наперад, выгукнуўшы:
      – Бегма! Бегма! Вораг за намі!
      Белы конь ірвануў наперад. Хобіты кінуліся ўніз па схіле. Швэндал з Гларфіндэлем – за імі, трымаючыся ззаду, абараняючы. Ужо былі пасярод роўнядзі, калі дагнаў пошчак намёту – з-за брамы ў праход, з шчыліны, якую толькі што пакінулі, выскачыў Чорны Вершнік. Уздыбіў каня, спыніўся, гайдаючыся ў сядле. А ім – яшчэ адзін, і яшчэ, і два сьледам.
      – Наперад! Хутчэй! – крыкнуў Гларфіндэль Фрода.
      А той адрэагаваў не адразу. Дзіўная млявасьць, неахвота агарнулі яго. Пацягнуў лейцы, запаволіўшы каня, азірнуўся. Вершнікі, цьмяныя, моцныя, сядзелі на вялікіх канях, нібы каменныя злавесныя стодзівы на гары, – і адны яны падаваліся сапраўднымі ў хлюпкім тумане зямлі й вакольнага лесу. І раптам Фрода зразумеў, адчуў, як яны нябачна й нячутна загадваюць яму: спыніся! Злосьць і нянавісьць адразу абудзіліся ў ім. Ягоная рука пакінула лейцы ды схапілася за цаўё меча. Выхапленае з похваў лязо бліснула барваю.
      – Скачы! Скачы! – крыкнуў Гларфіндэль і голасна, звонка загадаў каню па-эльфаўску: – Нора лім, нора лім, Асфалот!
      Белы конь скочыў наперад і ветрам паляцеў па Шляху. У гэты самы момант чорныя коні рушылі ўніз па схіле, наўздагон, і Вершнікі загаласілі – жудасным лямантам, які Фрода чуў калісьці ў лясох Усходняга падзелу, далёка адсюль. І, да адчаю Фрода й ягоных сяброў, з-за дрэваў і скалаў зьлева вылецелі яшчэ чатыры. Два – да Фрода, два – шалёна памчалі да броду, напярэймы. Яму падаваліся – яны ляцелі віхурай і, набліжаючыся, расьлі й чарнелі.
      Фрода азірнуўся, але сяброў ня ўбачыў. Чорныя Вершнікі, што скакалі за сьпінаю, адставалі – бо нават іх чорныя коні ня роўня эльфаву скакуну. Фрода глянуў наперад – і надзея пакінула яго. Не, не, ён не пасьпее да броду. Перахопяць. Вось яны, бачныя выбітна й ясна: ужо бяз чорных плашчоў, апранутыя ў шэрае, бляднае. Аголеные мечы блішчаць у касьцістых руках, галовы ўвянчаныя шаломамі, зіхацяць ільдзяныя вочы. Прывіды злосна лямантавалі, клікалі яго, скачучы.
      Жах авалодаў розумам Фрода. Ён забыўся на корд. Скакаў анямеўшы, заплюшчыўшы вочы, учапіўшыся ў грыву. Вецер сьвісьцеў увушшу, дзіка й тонка брэнькалі званочкі на вупражы. Лядзяны подых дротам працінаў яго цела – але, ірвануўшыся на ўсю моц, бліскаўкай белага полымя эльфаўскі конь, як на крылах, пранёсься перад носам найбліжэйшага Вершніка.
      Фрода пачуў усплёск вады. Яна бурліла й пеніла ля самых ног. Адчуў, хіснуўшыся ў сядле, як конь выскачыў з вады, паскакаў па пятлястай, камяністай сьцежцы ўгору. Усё, наверсе. Брод застаўся за сьпінай.
      Але перасьледнікі адсталі ненашмат. Наверсе эльфаўскі конь спыніўся ды разьвярнуўся зь дзікім іржаньнем. На другім беразе ля самай вады стаялі ўсе Дзевяцёра чорных, і Фрода затрапятаў, зірнуўшы на іх твары. Чаму яны спыніліся? Што перашкаджае ім? Зараз пераедуць, гэтаксама лёгка, як і ён, а шлях да Долага Яру далёкі, адному туды не дабрацца. Дагоняць і перахопяць. Яшчэ хвіля – і пераедуць раку. Уцякаць бессэнсоўна. І тут зноў пачуўся маўклівы загад: спыніся! І зноў нянавісьць узьнялася ў ім, але супраціўляцца моцы больш не было.
      Раптоўна першы Вершнік зрушыў каня зь месца. Той, ледзь крочыўшы ў ваду, заржаў, уздыбіўся. Перамогшы сябе, Фрода выпрастаўся й выцягнуў корд.
      – Прэч! – выгукнуў Фрода. – Назад у Мордар! Я ня ваш!
      Ягоны голас прагучаў тонка й віскатліва. Вершнікі прыпыніліся – але не было ў Фродавым голасе моцы Бамбадзіла, ворагі адно засьмяяліся, груба й кпліва.
      – Ходзь да нас! – паклікалі яго. – Мы забярэм цябе ў Мордар!
      – Прэч! – прашаптаў Фрода.
      – Пярсьцёнак! Аддай пярсьцёнак! – сьмяротным жахам прагучалі іх галасы, і першы Вершнік пагнаў каня ў ваду. За ім – яшчэ два.
      – Клянуся Эльберэт і сьветлай Люціень, – вымавіў Фрода з апошніх сілаў, уздымаючы корд, – ані мяне, ані пярсьцёнка вы не атрымаеце!
      І тады правадыр Вершнікаў, прыпыніўшыся пасярэдзіне броду, пагражальна ўзьняў руку. Фрода анямеў. Сэрца шалёна забілася, здраньцьвеў у роце неслухмяны язык. Корд пераламіўся й выпаў з дрыготкай рукі. Заржаў, зафыркаў эльфаўскі конь. Правадыр Вершнікаў ужо амаль выйшаў на бераг.
      І ў гэты момант пачуўся роў ды грукат – вада забурліла, памкнула, вада каціла каменьне. Трацячы прытомнасьць, Фрода ўбачыў, як узьнімаецца рака, і уніз па ёй імчыць шыхт белапенных хваляў. Падалося, на грабянях танчыць белае полымя й у ім – ці насамрэч, ці тое падман стомленых вачэй? – нясуцца белыя ваяры на бялюткіх конях зь пеннымі грывамі. Трох чорных, якія зайшлі на брод, адразу ж зьнесла, пахавала пад бурлівай пенай. Астатнія кінуліся назад.
      Фрода яшчэ пачуў крыкі й пабачыў на дальнім беразе зіхоткую, у белым сьвятле постаць, перад якою адступалі Чорныя. А за постацьцю несьліся нейкія невыразныя цені, махаючы агнём, няяркім у шэрым тумане, які агарнуў увесь сьвет.
      Чорныя коні ашалелі й, кінуўшыся ад страху наперад, панесьлі Вершнікаў прама ў звар’яцелую раку, і роў вады заглушыў іх пранізьлівы лямант. Тады Фрода адчуў, што падае. Роў ды крыкі аглушылі яго, агарнулі, падалося, разьюшаная вада падхапіла й панесла яго разам з ворагамі. Болей ён анічога ня бачыў і ня чуў.

(1)
      Прым. перакл. Мы скарысталі старажытныя беларускія адзінкі вымярэньня (са Статуту ВКЛ).
      Аб’ём: асьміна (мера сыпкіх рэчываў, роўная 51 л або 18 гарцаў, 1/8 бочкі віленскай); бочка віленская (144 малыя гарцы або 72 вялікія); вядро (11,3 л); гарнец (малы шынковы = 2,8237 л, вялікі цэхавы = 5,6474 л.); карэц (1/4 бочкі віленскай, каля 102 л); кварта (0,7 л, 4 кварты = 1 гарнец, ¼ кварты – кватэрка), чаша (12 малых гарцаў, 33,9 л).
      Вага: беркавец (5 камянёў, 74,96 кг); залатнік (1/96 фунта); камень (36 фунтаў); пуд (40 фунтаў, 16 кг), фунт (450 г).
      Даўжыня: вярста (1559,7 м); гоня (80 – 100 м); лінія (1/2 локця, 32,48 см); локаць (65 см); міля (у ВКЛ = 7,8 км); сажань (3 локці, 195 см); цаля (фалянга пальца, 24 цалі = 1 локаць), стапа (12 цаляў, 33 см), шнур (75 локцяў, 48 м)
      Плошча: морг (0,71 га), лан (плошча,3 валокі); валока (плошча, 30 маргоў або 9000 прутоў, 21,36 га); прут (прэнт, 23,7 м2),
      Вайсковыя адзінкі: гуф (шыхтаваныя ў калёны), харугва (адзінка з сьцягам, 100 – 200 чал.), шых (строй).
      Адзінкі лічэньня: тузін (12), капа (60; або грашовая капа = 60 грошай).
(2)
      Паводле гондарскіх запісаў, гэта быў Аргелеб Другі, дванаццаты кароль Паўночнага каралеўства. Дынастыя перарвалася праз трыста гадоў, апошнім стаўся кароль Арведуі.
(3)
      Іншымі словамі, гады Трэцяй эпохі ў разьліку людзей ды эльфаў можна вызначыць, дадаючы 1600 гадоў да шырскіх датаў.
(4)
      Хобіцкая назва Вялікага Возу.


Верстка - Терн